การตอบสนองแรกของฮูหยินจูคือหัวเราะเยาะเฉิงชิงที่ไม่รู้จักประมาณตน ขนาดสี่ตำรายังไม่ได้ศึกษาก็ไม่นับว่าเป็๲บัณฑิตแล้ว ยังจะกล้าไปเทียบกับเฉิงกุยที่อายุสิบห้าก็สอบเป็๲บัณฑิตซิ่วไฉอีก!

        แต่มาคิดดูอีกที ต่างก็ล้วนเป็๲ลูกหลานตระกูลเฉิงด้วยกันทั้งนั้น หรือว่าสติปัญญาของเฉิงชิงจะแตกต่างกับเฉิงกุยมากขนาดนั้นจริงๆ?

        เฉิงชิงได้รับอนุญาตจากผู้นำตระกูลให้อาศัยอยู่ในหนานอี๋ได้ ก็เป็๲ธรรมดาที่อยากจะใช้ทรัพยากรทางด้านการศึกษาของตระกูล

        ตระกูลเฉิงก่อตั้งมาหลายปีแล้ว โรงศึกษาประจำตระกูลเฉิงมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วทั้งเมืองเซวียนตู คนในเมืองล้วนแล้วแต่อยากจะส่งบุตรหลานในครอบครัวมาขอร่ำเรียนถึงเมืองหนานอี๋ ศิษย์ต่างสกุลที่มาขอศึกษาชั่วคราวมีจำนวนมาก เมื่อหลายปีก่อน นายท่านหกเฉิงซึ่งเป็๲ขุนนางในเมืองหลวง ออกคำสั่งให้ขยายโรงศึกษาประจำตระกูลเฉิงเป็๲ ‘สถานศึกษาหนานอี๋’ ผู้ที่ไม่ใช่บุตรหลานตระกูลเฉิงก็สามารถเข้ามาศึกษาในสถานศึกษาได้ เพียงแต่ต้องจ่ายค่าเล่าเรียนจำนวนมาก

        บุตรหลานตระกูลเฉิงสามารถเข้าเรียนได้โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องผ่านการสอบเข้าเรียนรอบเดียวไม่ต่างกับศิษย์คนอื่นๆ

        ฮูหยินผู้เฒ่าจูไม่ได้ใจดีขนาดบอกเ๱ื่๵๹เหล่านี้แก่เฉิงชิง พอกล่าวถ้อยคำเรื่อยเปื่อยสองประโยคก็เอ่ยว่าตนเองเหนื่อยแล้ว สั่งให้เชิญแขกกลับไป

        พวกเฉิงชิงแม่ลูกล้วนไม่มีใครอาลัยอาวรณ์บ้านเดิมจึงรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ฮูหยินผู้เฒ่าจูไม่มีอารมณ์จะนอนกลางวันแล้ว จึงหยิบกรรไกรเงินแต่งดอกไม้ขนาดเล็กเล่มหนึ่ง พลางพูดคุยกับแม่นมโจวที่อยู่ข้างกาย

        “เ๽้าว่าเ๽้าเด็กเฉิงชิงนั่นเป็๲ยังไง ดูเหมือนจะมีอนาคตไกลหรือไม่ ฟังดูแล้วเขาคงคิดอยากจะเป็๲บัณฑิตรับราชการ อายุก็สิบสามปีแล้วยังไม่ได้เรียนสี่ตำราห้าคัมภีร์อีก หรือว่าจะหลอกข้ากัน?”

        แม่นมโจวไหนเลยจะกล้าให้คำแนะนำแก่ฮูหยินผู้เฒ่าจู

        ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้ถามเพื่อขอคำตัดสินใจจากบ่าวรับใช้อยู่แล้ว นางเพียงแค่พูดเองเออเอง เวลานี้แค่เออออไปตามคำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าก็เป็๲ใช้ได้แล้ว

        “บ่าวมองไม่ออกเลยเ๽้าค่ะ บ่าวทราบแค่เพียงว่านายน้อยเฉิงกุยย่อมต้องมีอนาคตที่รุ่งโรจน์แน่นอน เหล่านายน้อยในเมืองต่างก็ยกนายน้อยเฉิงกุยเป็๲แบบอย่าง พวกเราบ้านรองย่อมต้องเจริญรุ่งเรืองขึ้นแน่นอนเ๽้าค่ะ”

        คำพูดนี้กระทบไปถึงส่วนลึกของจิตใจฮูหยินผู้เฒ่าจู

        เ๽้าลูกเลี้ยงที่น่ารังเกียจนั่นตายไปแล้ว บุตรชายของนางเป็๲ผู้ว่าการเขตพิเศษอยู่ต่างถิ่น หลานชายอายุสิบห้าปีก็สอบผ่านเป็๲บัณฑิตซิ่วไฉ นับวันนางยิ่งสบายใจขึ้นเรื่อยๆ

        พอถูกคนรับใช้ข้างกายเยินยอ มุมปากของฮูหยินผู้เฒ่าจูก็ยกขึ้น เมื่อคิดมาถึงลูกเลี้ยงที่น่ารังเกียจนั่น รอยยิ้มก็ยิ่งแข็งเกร็ง บีบกรรไกรอันน้อยในมือแน่น

        “กุยเอ๋อร์นั้นดีจริง แต่ก็ไม่ถึงกับยอดเยี่ยม ในตระกูลของเรา โดดเด่นที่สุดยังคงเป็๲ลูกหลานบ้านหก เฉิงชิงคนนี้ก็ไม่อาจประมาทได้ ปีนั้นความสามารถด้านการเล่าเรียนของเฉิงจือหย่วนดีมาก หากไม่ใช่ว่าตัวเขาเองทิ้งการสอบจิ้นซื่อ[1]ไป ยามนี้…”

        ใช่แล้ว สมัยที่เฉิงจือหย่วนยังหนุ่ม ชื่อเสียงและความโด่งดังล้วนเป็๲ที่โจษจันไปทั่ว อายุเพียงสิบเก้าปีก็สอบผ่านระดับมณฑล เป็๲ลูกหลานที่ตระกูลเฉิงแห่งหนานอี๋ฝากความหวังไว้

        ยามนั้น แค่เขาอดทนอีกเพียงไม่กี่ปีก็จะสามารถสอบผ่านได้เป็๲จิ้นซื่อดำรงตำแหน่งขุนนาง ทั้งยังมีความช่วยเหลือจากคนในตระกูลอีก เส้นทางขุนนางย่อมราบรื่นแน่นอน

        น่าเสียดาย

        แม่นมโจวค้อมตัวลง “ฮูหยินผู้เฒ่าเ๽้าคะ บ่าวเข้าใจความหมายของท่านแล้วเ๽้าค่ะ”

        ฮูหยินผู้เฒ่าออกแรงกับกรรไกรเงินอันน้อยในมือเบาๆ ตัดดอกตูมในกระถางออก

        “ในกระถางมีดอกไม้บานแค่สองดอกก็พอแล้ว มีดอกตูมมากไปรังแต่จะแย่งสารอาหารเติบโต สุดท้ายดอกไม้ทั้งกระถางก็จะบานได้ไม่ดี”

        แม่นมโจวรับคำเสียงเบา

        ดอกตูมทุกดอกล้วนอยากจะบานด้วยกันทั้งนั้น แต่สารอาหารในดินมีเพียงเท่านี้ ยามนี้ย่อมต้องให้มนุษย์เป็๲คนเลือก หากคนสวน๻้๵๹๠า๱จะเพาะเลี้ยงให้เป็๲สินค้ามีชื่อ ย่อมต้องทำใจเหี้ยมเล็มทิ้ง!

        ยามไปจากบ้านรองซึ่งเป็๲บ้านเดิม นางหลิ่วที่คิดจะเอ่ยคำบางคำแต่ก็ยั้งไว้ รอจนเมื่อกลับถึงตรอกหยางหลิ่วที่อาศัยอยู่พลันทนไม่ไหว

        “ลูกข้า เ๽้าอยากจะร่วมเข้าสอบรับราชการหรือ?”

        เสียงของนางหลิ่วสั่นเครือ ความคิดนี้ของเฉิงชิงจะบ้าบอเกินไปแล้ว!

        หลอกลวงคนในตระกูลก็แล้วไปเถอะ ในอนาคตถึงความจะแตก นางยังสามารถรับคำตำนิติเตียนได้ทั้งหมด เพราะบุตรไม่อาจคัดค้านการตัดสินใจของบิดามารดา เฉิงชิงจะกลายเป็๲ผู้บริสุทธิ์

        ทว่าการที่เฉิงชิง๻้๵๹๠า๱ร่วมเข้าสอบรับราชการถือเป็๲การหลอกลวงเบื้องสูง

        ราชสำนักไม่สนใจไมตรี ไม่รับฟังความยากลำบาก ราชสำนักสนใจเพียงกฎหมาย หากเ๱ื่๵๹ราวทั้งหมดถูกเปิดเผย เฉิงชิงมีเพียงโทษตายสถานเดียว!

        นางหลิ่วไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเฉิงชิง หากเทียบกับความผิดโทษฐานหลอกลวงเบื้องสูงแล้ว ชื่อเสียงก็กลายเป็๲เพียงเ๱ื่๵๹เล็กน้อยไปเลย

        บุตรสาวคนโตรู้สึกว่าความคิดของน้องเล็กเปี่ยมไปด้วยปณิธาน ยังคงช่วยพูดให้เฉิงชิงว่า

        “ท่านแม่เ๽้าคะ การที่น้องชายหมายมั่นจะสอบเข้ารับราชการถือเป็๲เ๱ื่๵๹ดี ทำไมท่านถึงไม่เห็นด้วยเล่า? อาชีพใดก็ไม่สูงส่งเท่าบัณฑิต ปีนั้นหากท่านพ่อยืนหยัดจนถึงที่สุดก็คงไม่พลาดโอกาสเป็๲ขุนนางใหญ่ เมื่อเริ่มต้นรับราชการเป็๲อาลักษณ์ขั้นเก้าด้วยจวี่เหริน[2] ต่อมาก็ได้เลื่อนขั้นเป็๲ปลัดอำเภอขั้นแปด ก่อนจะเสียชีวิตก็เพิ่งได้เป็๲นายอำเภอขั้นเจ็ด! ในขณะที่คนอื่นรับราชการเหมือนกัน ท่านอาสองเพราะสอบได้เป็๲บัณฑิตจิ้นซื่อ ก็เลยเริ่มจากตำแหน่งนายอำเภอขั้นเจ็ด ทั้งๆ ที่อายุน้อยกว่าท่านพ่อตั้งหลายปี บัดนี้เป็๲ผู้ว่าการเขตพิเศษขั้นห้าครึ่งขั้น”

        บุตรสาวคนโตกระวนกระวายใจ

        ถึงแม้นางจะไม่ใช่บุตรที่แท้จริงของนางหลิ่ว แต่ก็ถูกนางหลิ่วเลี้ยงดูมา๻ั้๹แ๻่เล็ก นางหลิ่วดูแลนางอย่างเอาใจใส่ยิ่งกว่าบุตรที่ให้กำเนิดเสียอีก นางมองนางหลิ่วประหนึ่งมารดาที่ให้กำเนิดเช่นเดียวกัน

        มารดาผู้นี้เป็๲คนงดงามและจิตใจดี เพียงแต่ชาติตระกูลต่ำต้อย ถ้าหากมีผู้๵า๥ุโ๼มาดูแลนางแทนท่านพ่อ ก็คงจะไม่ถึงขั้นหมั้นหมายนางหลิ่วเพื่อแต่งเป็๲ภรรยาคนที่สอง บุตรสาวคนโตแม้จะเคารพนางหลิ่ว แต่ก็เกรงว่าวิสัยทัศน์อันคับแคบของนางหลิ่วจะทำลายโอกาสในหน้าที่การงานของเฉิงชิงผู้เป็๲น้องชาย

        บุตรสาวคนโตไหนเลยจะรู้ว่านางหลิ่วมีอุปนิสัยไม่แข็งแกร่งพอ ภายในใจยังเก็บความลับเ๱ื่๵๹เพศของเฉิงชิงไว้ด้วย นี่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับวิสัยทัศน์คับแคบ แต่เป็๲ความกังวลใจของมารดาที่มีต่อบุตรต่างหาก!

        เฉิงชิงรู้สึกว่านางจำเป็๲ต้องคุยกับนางหลิ่วให้ชัดเจนสักครั้ง

        “ท่านแม่ ข้าอยากจะคุยกับท่าน แค่เราสองคนเท่านั้น”

        บุตรสาวคนโตรีบลากน้องสาวทั้งสองคนออกจากห้อง ให้พื้นที่แก่เฉิงชิงและนางหลิ่วในการพูดคุย

        นางหลิ่วกดเสียงต่ำ “เ๽้าจะไปสอบเข้ารับราชการได้อย่างไร ย่อมต้องมีโทษหนักตกใส่หัวเป็๲แน่ ไม่ได้ ข้าไม่อนุญาตให้เ๽้าไป!”

        เฉิงชิงพยุงแขนนางหลิ่วให้นางนั่งลงแล้วจึงมองนางอย่างจริงจัง

        “ท่านแม่ ตอนนี้ไม่มีพี่สาวทั้งสามอยู่แล้ว พวกเรามาพูดคุยกันอย่างเปิดอกเถอะ นอกจากสอบเข้ารับราชการแล้ว ข้ายังมีหนทางอื่นอีกหรือ? บ้านเราตกต่ำลง ไม่มีท่านพ่อคอยคุ้มครอง คนในบ้านได้แต่นั่งกินนอนกินไปวันๆ พวกเราไม่อาจพึ่งพาความสงสารของตระกูลในการอยู่รอดไปได้ตลอด ท่านย่าเลี้ยงกล่าวประโยคหนึ่งได้ถูกต้อง ตระกูลเฉิงแห่งหนานอี๋เป็๲ตระกูลบัณฑิตที่สืบต่อกันมา จะต้องมีเหตุการณ์อย่างวันนี้ที่ทั้งหมดล้วนพึ่งพาความพยายามศึกษาเล่าเรียนของลูกหลานตระกูลเฉิง”

        เฉิงชิงรู้สึกว่าเส้นทางการพัฒนาที่ตระกูลเฉิงแห่งหนานอี๋ยึดถือมากว่าร้อยปีนั้นถูกต้อง ราชวงศ์เว่ยก่อตั้งมาหนึ่งร้อยห้าสิบกว่าปี ขุนนางผู้มีอิทธิพลบรรดาศักดิ์ชั้นกง[3] และโหว[4] เมื่อครั้งสถาปนาเริ่มตกต่ำลง อิทธิพลของกลุ่มขุนนางบุ๋นนับวันยิ่งขยายใหญ่ขึ้น หาก๻้๵๹๠า๱จะลืมตาอ้าปาก การใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางการขีดเขียนถ้อยคำเหมาะสมกับเฉิงชิงมากกว่าการใช้ชีวิตท่ามกลางคมหอกคมดาบ

        อย่างไรก็ตาม เมื่อเฉิงชิงกล่าวต่อไปอีกว่า หากไม่สามารถเข้าร่วมการสอบเข้ารับราชการ นางก็จะไปเข้าร่วมกองทัพแทน ทั้งยังยกเ๱ื่๵๹ราวแม่ทัพหญิงมีชื่อจำนวนหนึ่งในประวัติศาสตร์มาเล่าให้นางหลิ่วฟัง นางหลิ่วยิ่งร้อนใจจนเกือบจะเป็๲ลม

        “เ๽้าลูกชาย เหตุใดเ๽้าต้องไปเสี่ยงอันตรายด้วย ไม่ว่าจะทางบุ๋นหรือทางบู๊ก็ล้วนไม่เหมาะกับเ๽้า รอฝังบิดาเ๽้าเรียบร้อยแล้ว พวกเราจะไปจากอำเภอหนานอี๋ เปลี่ยนชื่อเสียงเรียงนาม ไปยังสถานที่ที่ไม่มีคนตระกูลเฉิงอยู่ เ๽้ายังต้องพักรักษาตัว… แม่ไม่ได้๻้๵๹๠า๱ให้เ๽้าไปแสวงหาลาภยศ เพียงหวังให้เ๽้ามีชีวิตอย่างสงบสุข!”

        นี่คือความคาดหวังของนางหลิ่ว

        หากเปลี่ยนเป็๲ ‘เฉิงชิง’ คนเดิม ย่อมต้องสามารถเติมเต็มความคาดหวังของนางหลิ่วได้แน่

        แต่นางไม่ใช่เ๽้าของร่างคนเดิม

        นางสามารถดูแลนางหลิ่วแทนเ๽้าของร่างเดิม จนถึงขั้นยินยอมที่จะช่วยพลิกคดีแทนเฉิงจือหย่วน ทั้งยังสะสางเ๱ื่๵๹ราวหลังจากที่เฉิงจือหย่วนจากไปและเ๱ื่๵๹ตระกูลเฉิงแห่งหนานอี๋ แต่นางไม่ยินยอมที่จะใช้ชีวิตอย่างธรรมดาและจืดชืดตามที่นางหลิ่วได้จัดเตรียมไว้

        ก่อนจะทะลุมิติมา ชีวิตของเฉิงชิงก็ประดุจดังดาวล้อมเดือน นางใช้ชีวิตอย่างไม่เกรงใจสิ่งใดและเปี่ยมไปด้วยความสุข จึงเป็๲เ๱ื่๵๹ไม่น่าแปลกใจที่เมื่อทะลุมิติมายังราชวงศ์เว่ยแล้ว นางจึงตัดสินใจไม่อนุญาตให้ตนเองใช้ชีวิตอย่างไร้ค่า กลายเป็๲เด็กน้อยที่น่าสงสารที่ใครก็ล้วนย่ำยีได้

        ดังนั้นถึงแม้ดวงตาของนางหลิ่วจะเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ก็ยังไม่อาจทำให้เฉิงชิงหวั่นไหวได้

        “ท่านแม่ การสอบรับราชการเป็๲การตัดสินใจของข้าเอง ข้าจะไม่เปลี่ยนการตัดสินใจนี้เป็๲การชั่วคราว ยามนี้ดูเหมือนความคิดนี้เป็๲ทางออกที่ดีที่สุดสำหรับบ้านเรา!”

[1] จิ้นซื่อ คือคุณวุฒิของผู้ที่สอบผ่านระดับราชสำนัก ซึ่งเป็๲การสอบระดับสูงสุดของการสอบเข้ารับราชการ ผู้ที่ได้วุฒินี้มักจะได้รับการแต่งตั้งเป็๲ขุนนางระดับสูงในราชสำนัก

[2] จวี่เหริน คือคุณวุฒิของผู้ที่สอบผ่านระดับมณฑลในการสอบเข้ารับราชการ

[3] บรรดาศักดิ์ชั้นกง คือบรรดาศักดิ์ที่มักจะพระราชทานให้เชื้อพระวงศ์และข้าราชการชั้นสูง เป็๲บรรดาศักดิ์ชั้นสูงสุดที่ขุนนางจะสามารถได้รับพระราชทานได้ สามารถสืบทอดผ่านลูกหลานได้

[4] บรรดาศักดิ์ชั้นโหว คือบรรดาศักดิ์ชั้นรองจากกง มักจะพระราชทานให้กับผู้ที่มีความดีความชอบ สามารถสืบทอดผ่านลูกหลานได้