จีอู๋ซวงจับขวดกระเบื้องเคลือบไว้ ปลายนิ้วของเขาออกแรงจนขาวซีด
ยามนี้ทั่วทั้งร่างเขาเปี่ยมด้วยความตื่นเต้นจนแทบทนไม่ไหว และปรารถนาจะทราบให้ได้ว่าเป็ผู้ใดกันที่ปรุงยาเหล่านี้? เขาเป็ทั้งหมอและนักปรุงยา เรียนวิชาแพทย์มาั้แ่ยังเยาว์ จึงรู้ว่าสมุนไพรสองขวดนี้มีค่าแก่การ มีราคาควรเมืองมากเพียงใด
ประการแรกโอสถิญญานั้นหายากยิ่ง หากในกระบวนการกลั่นยามีอัตราส่วนใดไม่ถูกต้องหรืออุณหภูมิไฟไม่แม่นยำ โอสถจะถูกเผาเป็เถ้าถ่าน ไม่หลงเหลือสิ่งใดแม้สักน้อย
ต่อให้เป็เขา ถ้าได้รับยาอายุวัฒนะประเภทนี้มา เขาก็จะไม่กลั่นมันให้กลายเป็ผงหรือยาเม็ด แต่จะใช้โดยตรงเพื่อป้องกันไม่ให้มันถูกทำลาย
การกลั่นยาระดับนี้ หากไม่มีประสบการณ์ทางการแพทย์มากว่าห้าสิบปี ย่อมไม่สามารถปรับแต่งโอสถจนออกมาในรูปแบบนี้ได้เป็แน่
เขาทำไม่ได้ และแม้แต่ปรมาจารย์แห่งหุบเขาเย่าหวางเองก็คงทำไม่ได้เช่นกัน
ดวงตาของจีอู๋ซวงร้อนแรงหาใดเปรียบ หัวใจของเขาเร่าร้อนและมองไปที่กำแพงโดยไม่รู้ตัว เขาย่อมรู้ดีว่าตี้หลิงหานอยู่ที่นั่น
อาการพิษของอาหาน เริ่มมีความหวังขึ้นมาสายหนึ่งแล้ว
เพียงค้นหาผู้ที่ปรุงยาให้พบ อาศัยทักษะการปรุงยาระดับนี้ ย่อมต้องสามารถกำจัดพิษออกจากร่างกายของอาหานได้อย่างแน่นอน
“ข้าทราบว่าหออู๋ิของพวกท่านจะมีการกำหนดวันประมูลอยู่เป็ประจำ ขอแค่นำยานี้ออกไป เหล่าผู้ฝึกยุทธ์ที่ยามปกติต่อสู้กันเช่นคนข้างหน้าล้ม คนข้างหลังพลันกระโจนเข้าหาไม่ขาดสาย ห่ำหั่นกันอย่างไม่หยุดพัก เหล่าผู้มากฝีมือที่ทราบดีว่าถ้าพลาดเพียงนิดก็อาจเสียไปเป็โยชน์ได้ หากใน่เวลาที่เร่าร้อนถึงขีดสุดนั้น มีโอสถนี้โผล่ออกมา...”
ฮวาเหยียนยังไม่ทันกล่าวจบ จีอู๋ซวงก็จินตนาการถึงการต่อสู้อย่างเอาเป็เอาตายเพื่อแย่งชิงโอกาสในการโอสถเม็ดนี้ไว้ล่วงหน้าแล้ว
“แม่นางเหยียน ผู้ใดเป็คนกลั่นยาเหล่านี้ออกมาหรือ?”
ทันใดนั้นจีอู๋ซวงก็ลุกพรวดขึ้น ก่อนจะเดินไปตรงหน้าฮวาเหยียนแล้วเอ่ยถามเสียงดัง
น้ำเสียงของเขาร้อนรน ดวงตามีประกายร้อนรุ่ม
ฮวาเหยียนเม้มริมฝีปาก รู้สึกไม่ค่อยยินดีเท่าใดนัก นางพบว่าจีอู๋ซวงจับประเด็นหลักผิดพลาดไปไกล
ดังนั้นสีหน้าของฮวาเหยียนจึงไม่น่ามองขึ้นมาบ้างแล้ว “หลงจู้ ท่านมิได้เข้าใจผิดใช่หรือไม่ ข้ามาที่นี่เพื่อขายโอสถนะเ้าคะ”
ความหมายก็คือคำถามอื่นใดที่ไม่เกี่ยวข้อง แม้เ้าถามมา ข้าก็ไม่ตอบ
จีอู๋ซวงรู้สึกร้อนรนอยู่เล็กน้อย ทว่ายังมิทันที่เขาจะเปิดปาก ก็ได้ยินฮวาเหยียนเอ่ยขึ้นว่า “ท่านได้ทดสอบประสิทธิภาพของโอสถจินฉวนด้วยตนเองแล้ว โอสถเม็ดนี้ก็สามารถทดสอบได้เช่นกัน ข้าจะไม่หักส่วนนี้ออก ขอเพียงหลงจู้ให้ราคาที่น่าพอใจแก่ข้าได้ โอสถสองขวดนี้ข้าย่อมขายให้กับหออู๋ิแน่นอน”
เงินจ๋า ตอนนี้นางปรารถนาในเงินตราเป็อย่างยิ่ง
จีอู๋ซวงมองฮวาเหยียน คิดเพียงว่าสตรีนางนี้ถือเป็ขุมสมบัติอย่างแท้จริง
กล่าวได้ว่าการที่นางหญ้าิญญาลึกลับมากกว่าร้อยต้นนั้น อาจเป็เื่บังเอิญก็เป็ได้ หรือหากกล่าวว่านางสามารถผลไม้ิญญาโลหิตสีชาด นั่นก็อาจเป็เื่บังเอิญเช่นเดียวกัน ทว่าสำหรับสมุนไพรสองขวดนี้เล่า? ส่วนผสมภายในนั้นมีทั้งหญ้าิญญาลึกลับ หญ้าเกล็ดปลา โสมดำพันปี และใบไม้เลื้อยซวนเทียน หญ้าิญญาแต่ละชนิดมีมูลค่าหลายพันตำลึง มีผู้ที่ต้องทิ้งทรัพย์สินของครอบครัวจนหมดสิ้นหรือคนที่ใช้ทั้งชีวิตแลกมาก็ยังมิอาจส่วนผสมสักชนิดในนั้นได้ ทว่าสตรีที่อยู่ตรงหน้ากลับหยิบออกมาได้สบายๆ ดังนั้นนี่ย่อมไม่ใช่เื่บังเอิญแน่นอน
“แม่นางโปรดเสนอราคามา ตราบใดที่แม่นางเป็ฝ่ายเสนอ หออู๋ิของข้าย่อมสนองตามนั้น”
จีอู๋ซวงกล่าว
น้ำเสียงของเขาในยามนี้เคร่งเครียดเป็อย่างยิ่ง
ไม่เหมือนครั้งพบกันเมื่อครู่ที่เอาแต่กล่าววาจาไร้แก่นสาร คราแรกเรียกนางว่าน้องหญิงเหยียน ครู่ต่อมากลับเรียกนางว่าแม่นางเหยียน
ฮวาเหยียนไม่คิดว่าจีอู๋ซวงจะพูดจาเช่นนี้เป็ น้ำเสียงช่างบ้าระห่ำเสียจริง แต่มันก็สามารถยืนยันความมั่งคั่งของหออู๋ิได้เป็อย่างดี
ราคาแล้วแต่นางจะเสนอเลยหรือ? ขอเพียงนางลั่นวาจาออกไป หออู๋ิก็จะสนองให้ทันที?
เฮอะ…
นางรักเงิน รักเงินราวกับชีวิต แต่นางรู้จักความพอดี ใต้หล้านี้จะมีเื่โชคดีเช่นการพบขนมตกลงจากฟ้าได้อย่างไร?
“เกรงว่าหลงจู้คงมีเงื่อนไขอื่นอีกกระมัง...”
ฮวาเหยียนเปิดปาก เสียงของนางแจ่มใสชัดเจน
เมื่อได้ยินคำของฮวาเหยียน สายตาของจีอู๋ซวงก็ส่องประกาย ยามนี้ั์ตาแสนเกียจคร้านของเขากลับเปล่งประกายราวมีดวงดาวอยู่นับล้าน เจิดจ้าสว่างไสว
สายตาที่เขาใช้มองฮวาเหยียนนั้นเปี่ยมด้วยความสนใจและความชื่นชม เขารู้ั้แ่แรกว่าฮวาเหยียนหาใช่ธรรมดา แต่เขาไม่คิดว่านางจะฉลาดเพียงนี้ ถึงขั้นสามารถมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง
สตรีนางนี้สรุปแล้วเป็เทพเซียนมาจากที่ใด? อาหานเองก็รู้จักหรือ?
จีอู๋ซวงเหลือบมองไปที่ห้องลับหลังผนังอีกครั้ง
เวลานี้ตี้หลิงหานอยู่ในห้องลับนั้นจริงๆ ซึ่งเป็ห้องที่สร้างอยู่ภายในกำแพง พื้นที่ไม่เล็ก ทั้งยังหรูหราเป็อย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าใช้วัสดุใดในการสร้าง ทว่าคนที่นั่งข้างในสามารถมองเห็นทุกการเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นภายนอกได้ชัดเจน
เมื่อวานหลังจากที่ได้ยินจีอู๋ซวงพูดถึงเื่ที่เกิดขึ้นในหออู๋ิ เขาก็เริ่มสนใจสตรีใต้หมวกงอบ ไม่ มิใช่สนใจ แต่เป็ความประหลาดใจ...
มีเงินมากมายในมือ ตัวตนถูกซ่อนอย่างลึกลับ อีกทั้งยังอุ้มหมาป่าตัวน้อยมาด้วยหนึ่งตัว และในนามนั้นมีคำว่า ‘เหยียน’ อยู่ เบาะแสเหล่านี้เชื่อมโยงเข้าด้วยกัน และมีคนผู้หนึ่งผุดขึ้นมาในสายธารความคิดของเขาทันที มู่อันเหยียนแห่งตระกูลมู่!
เขามีความทรงจำเกี่ยวกับหมาป่าตัวน้อยนั่น ครั้งอั้นจิ่วไล่ตามไปเคยกล่าวไว้ว่า มารดากับบุตรชายคู่หนึ่ง ลาหนึ่งตัว และหมาป่าตัวน้อยหนึ่งตัว
สตรีนางนั้น เขาย่อมประทับใจมากเช่นกัน
ดังนั้นวันนี้เขาจึงมาที่นี่เพื่อฆ่าเวลาล้างความเบื่อหน่าย หากยืนยันได้ว่าสตรีที่ขายหญ้าิญญาลึกลับหลายร้อยต้นให้แก่หออู๋ิเมื่อวานคือมู่อันเหยียน ตี้หลิงหานหรี่ตาลง ในชั่วพริบตานั้นปรากฏประกายเ็าและโหดร้ายวาบผ่านดวงตาของเขา
เขายกมือขึ้น เอานิ้วลูบริมฝีปาก นึกถึงความอัปยศที่สตรีนางนั้นนำมาให้ มุมปากของเขาก็พลันหยักโค้งขึ้นเป็รอยยิ้มเ็า
หากนางสามารถเก็บเงินได้มากขึ้นเรื่อยๆ เช่นนี้ เขาตี้หลิงหานยังต้องรักษาหน้าอยู่หรือไม่? ้าทั้งเงินและสิ่งของ? ใต้หล้านี้จะมีเื่ดีๆ เยี่ยงนี้ได้อย่างไร ถ้านางกลายมาเป็สาวรับใช้ในจวนไท่จื่อ เขาจะต้องทำให้สตรีชั่วร้ายไร้ยางอายผู้นี้ทุกข์ทรมานดั่งอยู่มิสู้ตาย เพื่อล้างแค้นให้ตนเองที่ถูกดูิ่และทำให้อับอายขายหน้า
ตี้หลิงหานนั่งอยู่ในห้องลับ คนที่นั่งตรงข้ามเขาคืออั้นจิ่ว าแบนหลังของอั้นจิ่วยังไม่หายสนิทดีก็ถูกเรียกออกมาเสียแล้ว เดิมทีนึกว่าจะโดนส่งเข้าตำหนักเย็น ไม่คิดว่าผู้เป็นายจะให้โอกาสอีกครั้ง
งานที่ได้รับมอบหมาย คือค้นหาตัวตนของนางให้พบ
“เป็อย่างไรบ้าง?”
ตี้หลิงหานถาม
ฮวาเหยียนสวมหมวกงอบ ดังนั้นจึงมองเห็นใบหน้าได้ไม่ชัดเจน อีกทั้งวันนี้นางยังมิได้อุ้มสัตว์เลี้ยงตัวน้อยมาด้วย จึงยากที่จะจำแนกว่าคือผู้ใด
“เรียนนายท่าน ข้าน้อยดูแล้วรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาขอรับ”
อั้นจิ่วรู้สึกวิตกกังวลเล็กน้อย
สีหน้าของตี้หลิงหานเ็าและไม่แยแสต่อสิ่งใด เขามิได้เปิดปากกล่าวต่อ มีเพียงสายตาเ็าที่จับจ้อง
เพราะซ่อนตัวอยู่ในห้องลับ แม้จะสามารถมองเห็นทุกการเคลื่อนไหวภายนอก แต่พวกเขากลับไม่ได้ยินบทสนทนาของคนทั้งสองที่อยู่อีกด้าน เห็นเพียงจีอู๋ซวงมีท่าทีตื่นเต้นเป็อย่างยิ่ง
ชายผู้นี้เดิมทีมีนิสัยเกียจคร้านอยู่เป็นิจ หาได้ยากยิ่งที่จะเจอเื่ที่ทำให้ตื่นใจนเป็เช่นนี้ ตกลงว่าสตรีนางนั้นกล่าวอันใดกับเขากันแน่?
“มีเงื่อนไขใดหรือ?”
ฮวาเหยียนเอ่ยถามอีกครั้ง
ให้นางเรียกร้องได้อย่างไม่จำกัด แน่นอนว่าเงื่อนไขย่อมไม่ง่ายนัก
หลังสิ้นเสียงนาง พลันได้ยินจีอู๋ซวงกล่าวว่า “แม่นางเหยียน ข้ามิขอปิดบังเ้า ตัวข้าจีอู๋ซวงชื่นชอบการแพทย์มาั้แ่เด็ก ทว่าไม่มีทั้งบิดามารดาหรือครูบาอาจารย์ จึงได้แต่ศึกษาอย่างหนักด้วยตัวคนเดียว แต่ความเข้าใจของข้าย่อมมีจำกัด วันนี้เมื่อข้าได้เห็นโอสถสองขวดนี้ ก็รู้ว่าแพทย์ที่ปรุงยานี้ได้ต้องเป็ยอดฝีมือระดับสูงที่มิอาจมีผู้ใดเทียบ ดังนั้นข้าจึงขอเรียนถาม ไม่ทราบว่าแม่นางเหยียนจะสามารถแนะนำท่านผู้นั้นให้ข้ารู้จักสักหน่อยได้หรือไม่?”
“ท่านเพียง้าพบคนที่ปรุงยานี้เท่านั้นหรือ? ง่ายแค่นี้เองหรือ?”
ฮวาเหยียนไม่นึกว่าจีอู๋ซวงจะเอ่ยถามเช่นนี้ออกมา เขาแค่้าพบหยวนเป่าหรือ?
นางจิ้มนิ้วลงบนโต๊ะแล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้น...
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้