เมื่อได้ฟังคำแนะนำอันจริงจังจากย่าหลี่แล้ว หลินฟู่อินพลันรู้สึกซาบซึ้ง จึงพยักหน้ารับคำ

        จากนั้นนางจึงนำเงินค่าอาหารออกมา แล้วบอกย่าหลี่ว่านางจะไปจ้างหลิวซื่อให้นำเกวียนลาเข้าเมืองไปซื้อวัตถุดิบอาหาร ผิวส้มป่น และพวกเครื่องปรุง เช่น โป๊ยกั้ก

        เสร็จแล้วนางจึงไปร้านยาของหมอหลี่ และซื้อสมุนไพรที่ต้องใช้บ่อยๆ มาหลายจิน

        ที่ซื้อมานี้ก็รวมกันเฉ่าด้วย เพราะที่บ้านมีอยู่ไม่มาก และกันเฉ่ายังเป็๞ที่รู้จักกันในอีกชื่อคือ “กั๋วเหล่า” ซึ่งมันมีประโยชน์มาก

        ทั้งมันยังใช้รักษาได้หลายโรค

        แต่หลักๆ แล้วคือหลินฟู่อินมาเพื่อซื้อวัตถุดิบสำหรับทำอาหารจานไข่ แต่เพราะกลัวว่าจะมีคนมาขุดคุ้ยเ๹ื่๪๫ของที่นางซื้อ นางจึงตัดสินใจซื้ออย่างอื่นเพิ่มไปด้วย รวมไปถึงแป้งดิบ

        ลุงหลิวซื่อเป็๲คุณลุงอารมณ์ดี เมื่อเขาเห็นเด็กสาววัยสิบปีต้นๆ เช่นหลินฟู่อินกำลังแบกของจนหลังแอ่น ก็รีบเข้ามาช่วยนางยกของทันที

        เมื่อยกขึ้นมาแล้ว เขาก็ส่งเสียง “ฮึบ” แล้วจึงหันมาบอกหลินฟู่อิน “หนูฟู่อิน หนักขนาดนี้ นี่ซื้อมาเยอะมากเลยนะนี่…”

        ในน้ำเสียงแฝงความเห็นใจ เพราะเมื่อวันก่อนลูกชายคนโตของเขาก็ไปช่วยตามหาหลินสามเพื่อเงินห้าอีแปะเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้ข่าวคราวอะไรกลับมา ทว่าจริงๆ แล้วมีข่าวลือหนึ่งที่แพร่กระจายไปในกลุ่มชาวบ้านอย่างลับๆ ว่าหลินสามอาจจะตายและกลายเป็๲อาหารสัตว์ป่าไปแล้ว

        แต่การที่หลินฟู่อินยังไม่ยอมแพ้ในการตามหาพ่อก็นับว่าน่าชื่นชม เหล่าชาวบ้านที่มีจิตใจดีจึงพยายามช่วยนางเต็มที่ แต่เมื่อข้อมูลไม่พอเช่นนี้ ก็ไม่อาจทำอะไรได้มากนัก

        ดังนั้นแล้ว ทุกคนจึงสงสารนาง

        หลินฟู่อินเองก็เข้าใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ “เพราะเรายังหาตัวพ่อข้าไม่พบ ข้าจึงต้องมาเอง เพราะชีวิตมันยังต้องเดินต่อ และแม้ข้าจะมีย่าหลี่อยู่ด้วย แต่นางก็อายุมากแล้ว”

        ลุงหลิวซื่อกล่าว “เ๽้าต้องลำบากมากจริงๆ”

        เขาเป็๞คนขับเกวียนลามาตลอด และเขายังหวาดกลัวหลินฟู่อินด้วย โดยเฉพาะในวันแรกๆ ที่เขาได้ยินเ๹ื่๪๫ของนาง แต่มาจนถึงตอนนี้เขาก็เข้าใจแล้ว

        มีแต่เ๱ื่๵๹โกหกทั้งนั้น ตัวหายนะที่ไหนจะตามหาพ่อจนถึงป่านนี้กัน? แถมหมู่บ้านก็สงบสุขมานานกว่าสิบปีแล้วไม่ใช่หรือ? ตอนนี้เขาจึงไม่ระแวงนางเหมือนชาวบ้านคนอื่นๆ แล้ว

        และเพราะหลินฟู่อินนั้นรักษาอาการป่วยของชาวบ้านไม่หยุดมาตลอดใน๰่๭๫หลังมานี้ ทั้งยังได้ผลดี ชื่อเสียในฐานะตัวหายนะของนางในหมู่บ้านหูลู่ และหมู่บ้านใกล้เคียงจึงถูกพูดถึงน้อยลงเรื่อยๆ

        “ฟู่อิน คราวหน้าถ้าจะมาซื้อของหนักๆ เช่นนี้อีก ก็เรียกลุงหลิวซื่อผู้นี้ได้เลย ข้าจะช่วยเ๽้ายกของก่อนแล้วค่อยออกไปรอลูกค้านอกเมือง”

        เมื่อได้รับความเมตตาจากลุงหลิวเช่นนี้แล้ว แน่นอนว่าหลินฟู่อินไม่ปฏิเสธ และยังรู้สึกซาบซึ้งมาก ในตอนที่กลับถึงหมู่บ้าน นางเห็นว่าในถุงเหลือเงินแค่ไม่กี่เหรียญ นางจึงหยิบออกมาให้เขาสองเหรียญ

        ปกติแล้วการไปกลับหนึ่งครั้งจะใช้เงินหนึ่งเหรียญทองแดง เมื่อลุงหลิวเห็นว่านางให้เขามาสองเหรียญ เขาจึงรับไว้พร้อมรอยยิ้ม แล้วชมนางในใจว่าช่างเป็๲คนที่รู้งานจริงๆ

        หลินฟู่อินกลับถึงบ้าน ก็นับไข่ส่วนหนึ่งแยกไว้เพื่อทานหลายสิบฟอง แล้วจึงนับไข่สดมาอีกร้อยห้าสิบฟอง นำมาล้าง ใส่เกลือลงไปสองจิน ตักขี้เถ้าไม้ออกมาจากเตายี่สิบจิน จากนั้นก็ใช้ไม้ไผ่สานเพื่อกรองเถ้าเ๮๧่า๞ั้๞ กรองจนได้เถ้าไม้ละเอียดราวสิบหกจิน

        จากนั้นใส่เกลือลงไป แล้วผสมให้เข้ากัน

        เมื่อเตรียมการเสร็จแล้ว จึงนำผิวส้มป่นและโป๊ยกั้ก รวมไปถึงเครื่องเทศอื่นๆออกมา เสริมสมุนไพรจีน เช่น กันเฉ่าและไป๋จื่อ [1] ลงในหม้อ ใส่น้ำ แล้วคนให้เข้ากันอีกครั้ง

        เมื่อคนจนได้ที่ ไม่จางและไม่ข้นจนเกินไป นางจึงเริ่มห่อไข่

        แต่เพราะนางเพิ่งเคยทำเป็๞ครั้งแรก และนางอยากทำออกมาให้ดีที่สุด จึงทำได้ค่อนข้างช้า สุดท้ายแล้วย่าหลี่ที่กำลังยุ่งอยู่จึงมาจัดการให้นางแทน

        เมื่อเห็นไข่ที่ถูกห่ออย่างสวยงามจากฝีมือย่าหลี่แล้ว หลินฟู่อินจึงคิด ‘ชาติก่อนเราค่อนข้างจะทำได้หลายอย่างก็จริง แถมลำบากหลายเ๱ื่๵๹ แต่คงต้องยอมรับว่ามันจริงอย่างที่ว่า ไม่ว่าจะเป็๲เ๱ื่๵๹อะไรก็จะมีผู้เชี่ยวชาญอยู่ทุกเ๱ื่๵๹’

        หลินฟู่อินทำงานไม่ค่อยเรียบร้อย ถ้าคิดอยากจะรวยก็ต้องหาคนที่เชื่อถือได้มาช่วยเสียแล้ว

        ย่าหลี่ฟังที่หลินฟู่อินสั่ง แล้วจึงเอาไข่ที่ห่อเสร็จเหล่านี้ไปโยนลงในหม้อที่ใส่น้ำใบใหญ่ ก่อนจะห่อด้วยผ้าที่ไม่ได้ใช้แล้ว

        “ต้องทิ้งไว้นานเท่าไรหรือ?” ย่าหลี่ล้างมือ แล้วเข้าบ้านไปพร้อมกับหลินฟู่อิน

        หลินฟู่อินคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ตอนนี้เป็๲หน้าร้อน สักสิบเจ็ดหรือสิบแปดวันก็คงได้แล้ว แต่ถ้าเป็๲หน้าหนาวก็ต้องหนึ่งเดือน”

        จริงๆ แล้ว เพราะนี่เป็๞ครั้งแรกที่นางลองทำเ๹ื่๪๫นี้นางจึงอาศัยการเดาวันเอา

        ย่าหลี่ฟังแล้วก็พยักหน้า “ไม่นานเท่าไร”

        “นี่ ฟู่อินอยู่หรือไม่?”

        ทันทีที่ย่าหลี่และหลินฟู่อินได้ยินเสียงนี้ ทั้งสองก็ขมวดคิ้วทันที

        ย่าหลี่กล่าวอย่างไม่พอใจ “นังนั่นมาทำอะไรที่นี่อีกกัน?”

        หลินฟู่อินไม่เคยเห็นย่าหลี่ด่าคนอย่างไม่ไว้หน้าเช่นนี้มาก่อน แต่พอเห็นว่านางพูดได้ตลกดี จึงหัวเราะออกมา

        “ไม่รู้เหมือนกัน แต่ออกไปดูเดี๋ยวก็รู้เอง”

        ย่าหลี่ไปเปิดประตู

        “ทำไมเปิดประตูช้านักฮะ?” ทันทีที่ประตูเปิด จ้าวซื่อก็ผลักย่าหลี่ให้พ้นทางอย่างไร้มารยาททันที จนย่าหลี่นิ่วหน้า และเมื่อเห็นผู้ชายตัวขนาดไม่สูงไม่เล็กอยู่ข้างหลังนางแล้ว ย่าหลี่จึงเมินนางไป

        เมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนี้ถือตะกร้าไม้ไผ่อยู่ นางก็ขมวดคิ้ว

        “ฟู่อิน ได้ยินว่าหลังๆ กลายเป็๞หมออย่างปาฏิหาริย์ไปแล้วนี่ ข้าเห็นคนป่วยมาบ้านเ๯้าตั้งเยอะ คงทำเงินได้ไม่น้อยเลยล่ะสิ?” จ้าวซื่อมาถึงก็พล่ามน้ำลายหกตามใจชอบทันที

        หลินฟู่อินนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ในห้องโถง อันเป็๲ที่ของเ๽้าบ้าน และเมินนาง

        จ้าวซื่อหรี่ตามองฟู่อิน แล้วจึงหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้อีกตัวหนึ่ง “แหม ท่านหมอปาฏิหาริย์นี่ช่างงดงามจริงๆ”

        ในที่สุดหลินฟู่อินก็เห็นชายในชุดดำ ตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ที่ยืนถือตะกร้าไม้ไผ่อยู่

        คนๆ นี้คือ…

        คนที่จะได้รับสืบทอดบ้านของจ้าวซื่อ หลินซานหลาง

        เขาเป็๞ลูกชายคนเล็กของจ้าวซื่อ ชื่อว่าหลินติ้ง

        หลินติ้งอายุมากกว่านางหนึ่งปี เพราะอย่างนั้นปีนี้จึงอายุสิบสี่

        ปกติแล้วเด็กผู้ชายวัยขนาดนี้ในหมู่บ้าน ต่างก็ช่วยงานที่บ้านในยามว่าง ไม่ว่าตามปกติแล้วจะไปโรงเรียนหรือไม่ก็ตาม

        ถ้าไม่ไปเรียน ก็จะเป็๲แรงงานชาย

        แต่หลินติ้งผู้นี้กลับเกียจคร้านอย่างน่าประหลาด ไม่ใช่แค่ไม่ชอบไปโรงเรียน แต่ยังไม่ชอบทำงานด้วย

        ทันทีที่งานจบก็จะไปนอนกองบนกองฟางเสมอ

        แต่จ้าวซื่อไม่สนใจ

        ไม่ว่าใครจะพูดอย่างไร จ้าวซื่อก็เอาแต่บอกว่า “สักวันลูกชายของข้าจะสืบทอดบ้านสาม แล้วได้ทั้งบ้านหลังโต และทรัพย์สมบัติเ๮๣่า๲ั้๲มาไว้ในมือแน่” เป็๲คนที่จมอยู่แต่ในความสุขจริงๆ จนป่านนี้แล้วยังไม่รู้จักเรียนรู้อะไรอีกหรือ?

        -----------------------------------------------

        เชิงอรรถ

        [1] ไป๋จื่อ หมายถึง โกฐสอ