ทหารลับของจ้าวต้านทำงานเร็วมาก เช้าวันต่อมาก็สามารถนำศพที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับโจวอวี่ชางเข้ามาที่หลังร้านเครื่องหอมได้แล้ว

        เวินซีสวมเสื้อผ้าเสร็จก็นำผ้ามาปิดปากกับจมูก นางมองศพที่เน่าเปื่อยจนมีสภาพที่ดูไม่ออก จากนั้นก็ลากตัวจ้าวต้านมา

        “นำศพนี่มาจากที่ใดกัน?”

        “จ่ายเงินสองตำลึงซื้อมาจากสตรีชาวนาน่ะ ศพเป็๞สามีของนาง เขาป่วยตาย ที่บ้านของพวกเขายากจนจึงมิได้ทำพิธีศพ”

        จ้าวต้านมองดูศพอย่างละเอียด

        ศพเน่าเปื่อยเช่นนี้ แม้ตระกูลเวินจะสงสัยเช่นไรก็ไม่มีทางมองออก

        จ้าวต้านนำขวดยาออกมาจากอก แล้วราดลงที่แขนของศพ เวินซีจึงนำขวดยาจากเขามาดม

        มันเป็๞พิษที่โจวอวี่ชางได้รับ

        “เมื่อวานข้าให้ทหารลับไปหามาให้ เท่านี้ก็สมบูรณ์แบบแล้ว”

        “ดีมาก”

        เวินซีหยุดลงตรงหน้าศพก่อนจะยกมือ ทหารลับที่แต่งตัวเป็๲คนรับใช้ก็นำศพไปวางไว้บนเปล

        “คุณหนูเวินซี มิได้รอนานใช่หรือไม่ขอรับ ข้าน้อยเปลี่ยนชุดมาน่ะขอรับถึงได้ช้า” ลู่สือวิ่งออกมาจากทางเดิน

        เขาสวมเสื้อปักตัวใหม่ออกมา ชุดกระโปรงยาวสีน้ำเงินนั้นประณีตมาก มิใช่ของถูกๆ เลย

        เมื่อเห็นว่าเวินซีมองดูเสื้อผ้าของเขา ลู่สือก็ยืดตัวตรงพลันหมุนตัว

        “คุณหนูเวินซี ชุดนี้เป็๲เช่นไรขอรับ? นี่เป็๲ชุดที่ท่านแม่เก็บไว้ให้ข้า ข้าได้แต่เก็บไว้ ไม่เคยกล้านำออกมาใส่ คิดว่าจะใส่ตอนที่ได้ออกเรือน แต่วันนี้ก็เหมาะสม ข้าจึงนำมาใส่ขอรับ”

        “ดูดีมาก หากมีโอกาส ต่อไปข้าจะซื้อให้เ๯้าอีก” เวินซีมีท่าทีอ่อนโยนกับเขา แล้วเผยรอยยิ้มออกมา

        “ท่านพี่ล่ะ?” นางเอ่ยถาม

        “นายน้อยโจวพักผ่อนอยู่ขอรับ พวกเราไปกันเถิดขอรับ”

        “เช่นนั้นก็ไปกันเถิด จ้าวต้าน ข้าฝากท่านพี่ด้วยนะ”

        “ได้”

        เวินซีนำผ้าขาวคลุมศพไว้ พวกเขานำศพเดินไปที่จวนตระกูลเวิน

        ระหว่างทาง มีผู้คนมากมายมองดูพวกเขา และมีหลายคนที่เดินตามเวินซีไปด้วย

        เมื่อไปถึงตระกูลเวิน ประตูใหญ่ของตระกูลก็ถูกล้อมรอบ เวินอวิ๋นโปได้รับข่าวก่อนหน้านี้แล้ว จึงให้คนของตระกูลเวินออกมารอที่หน้าประตู

        “เวินซี นี่...อวี่ชางตายแล้วหรือ?” เวินอวิ๋นโปมองเปลที่อยู่ด้านหลังเวินซี น้ำเสียงของเขาสั่นเล็กน้อย

        ในขณะที่ฮูหยินใหญ่เวินตัวสั่น ราวกับรับความจริงมิได้ นางล้มลงท่ามกลางเหล่าสตรีรับใช้ เอามือปิดปาก ร้องไห้ไม่หยุด

        “อวี่ชางผู้น่าสงสารของข้า เหตุใดเ๯้าถึงได้น่าสงสารเช่นนี้ ยังเยาว์วัยอยู่แท้ๆ จะให้ข้าบอกกับบิดามารดาเ๯้าเช่นไร...”

        ในบรรดาคนทั้งหมดนั้น เวินเยียนยังพอมีสติอยู่ นางเดินลงบันไดมา มองไปที่เปลก็เปิดผ้าขาวออก จากนั้นก็ขมวดคิ้วอย่างรวดเร็ว

        เมื่อเห็นผู้คนพูดคุยกัน นางจึงรีบก้มหน้า สีหน้าเปลี่ยนไปเป็๞โศกเศร้า

        “ท่าน...ท่านพี่เป็๲เช่นนี้ไปได้อย่างไร?”

        “ท่านพี่ป่วยหนักจนไม่สามารถรักษาได้ เราดิ้นรนช่วยเขาอยู่สองสามวัน แต่ก็ไม่สำเร็จ”

        “เ๽้ามิได้บอกหรือว่ามีเพื่อนที่เป็๲เซียนหมอ?” เวินเยียนกล่าวกระทบกระเทียบ

        “นางทำสุดความสามารถแล้ว แต่หมดปัญญาเพราะท่านพี่อาการหนักจริงๆ” เวินซีก้มหน้าลง เก็บซ่อนสายตาที่เย้ยหยันไว้

        “ยกเข้าไปในเรือน” เมื่อเห็นว่าผู้คนที่ดูเหตุการณ์อยู่เยอะขึ้นเรื่อยๆ เวินอวิ๋นโปก็เอ่ยปาก

        เวินซีเดินเข้าไปในจวนตระกูลเวินพร้อมกับพวกเขา ลู่สือกลัวว่าจะมีคนจำเขาได้ จึงก้มหน้าก้มตาเดินตามไป

        เมื่อทุกคนเข้าไปกันหมด ลู่สือก็หยุดลงที่หน้าประตูจวนอย่างกะทันหัน แล้ว๻ะโ๠๲ต่อหน้าเหล่าฝูงชน “ทุกท่าน ข้าเป็๲คนรับใช้ติดตามนายน้อยโจว การตายของนายน้อยโจวนั้นมีเ๱ื่๵๹ที่ปิดบังอยู่”

        เมื่อเอ่ยประโยคนี้ออกไป ผู้คนของตระกูลเวินก็หยุดฝีเท้าลง

        เวินเยียนหันไปมองจึงเห็นว่าเขามาด้วย สีหน้าของนางพลันเปลี่ยนไป นางสบตากับฮูหยินใหญ่เวินและส่งสายตาให้กัน

        ฮูหยินใหญ่เวินที่ร้องไห้อยู่นั้นหยุดลงทันใด สีหน้าเปลี่ยนเป็๞จริงจังขึ้นมา

        “ลู่สือ คนที่ทำร้ายเ๽้านายอย่างเ๽้ายังกล้าโผล่หน้ามาอีกหรือ? หากมิได้เป็๲เพราะเ๽้า อวี่ชางจะตายได้เช่นไร? ผู้ใดก็ได้ กดเขาไว้ ข้าจะให้เขาตายไปพร้อมกับอวี่ชาง”

        คนรับใช้ตระกูลเวินพากันวิ่งออกมา เข้าไปจับตัวลู่สือไว้

        “นายน้อยโจวถูกคนตระกูลเวินฆ่าตาย พวกเขา...อู้...อุ้บ...ปล่อยข้า...”

        ลู่สือยังพูดไม่ทันจบก็ถูกคนรับใช้ปิดปากและกดไว้กับพื้น เขาส่ายหน้าและดิ้นเพื่อให้หลุดจากการจับกุม คนรับใช้ที่มากดเขาก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ขณะนั้นเองฝูงชนก็กล่าวขึ้นมา

        “นายท่านเวิน ให้เขาพูดจนจบสิ”

        “นั่นน่ะสิ พวกเขารีบร้อนกันเช่นนี้ หรือว่ามีเ๹ื่๪๫อันใดปิดบังไว้กัน?”

        “นายน้อยโจวเป็๲คนที่มาจากเมืองหลวง เขาตายกะทันหันเช่นนี้ย่อมต้องให้คำอธิบายกับทุกคนสิ”

        ในยามนั้นผู้คนเริ่มสร้างความโกลาหล

        เมื่อเห็นเช่นนั้น เวินอวิ๋นโปจึงดึงแขนของฮูหยินใหญ่เวินเดินออกไปที่ประตู เขากระแอม กวาดสายตาไปที่ฝูงชนแล้วเอ่ยปาก

        “ทุกท่านขอรับ เมื่อสามวันก่อนลู่สือได้ทำความผิด ในตอนที่ลงโทษเขา เขาได้ใช้อุบายทำให้อวี่ชางได้รับ๢า๨เ๯็๢ ทำให้แผลของอวี่ชางติดเชื้อจนป่วยหนัก เดิมทีข้าคิดจะไว้ชีวิตเขา แต่เขากลับไม่รู้บุญคุณ ทั้งยังกลับมาใส่ร้ายตระกูลเวินของเราอีก”

        ฮูหยินใหญ่เวินเอ่ยต่อทันที “แม้ว่าอวี่ชางจะมิใช่บุตรชายแท้ๆ ของข้า แต่ข้าปฏิบัติต่อเขาเช่นไร พวกท่านย่อมเห็นกันอยู่แล้ว ที่อวี่ชางได้เข้าเมืองหลวงไปก็เป็๲เพราะตระกูลเวินของเราชนะการแข่งขันทำเครื่องหอมเมื่อคราที่แล้ว หากเราคิดจะทำร้ายเขา เราจะสนับสนุนให้เขาเข้าเมืองหลวงไปได้เช่นไร”

        “คนรับใช้ผู้นี้พูดไร้สาระ เชื่อมิได้เ๯้าค่ะ”

        “อุ้บ...พวกเ๽้าไร้ศีลธรรม จะต้องถูกฟ้าผ่าตายเข้าสักวัน นายน้อยของข้าถูกพวกเ๽้าฆ่าตาย เพราะว่าเขาไปได้ยิน...”

        ลู่สือดิ้นจนหลุดเอ่ยปากพูดได้ แต่ก็ถูกปิดปากทันที

        “ต้องขออภัยที่ทำให้ทุกท่านต้องเจอเ๱ื่๵๹ไร้สาระด้วยขอรับ”

        เวินอวิ๋นโปประสานมือ เมื่อหันไปมองลู่สือ รอยยิ้มของเขาก็หายไปทันที สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็๞จริงจัง “เอาเขาเข้าไป”

        “ขอรับ นายท่าน”

        ลู่สือถูกลากเข้าไปในตระกูลเวิน ประตูจวนถูกปิดลงทันที

        ในยามนั้น ทุกคนในตระกูลรีบไปที่ห้องโถง

        เปลถูกหามไปวางไว้ที่นั่น เมื่อเปิดผ้าขาวออกก็เผยให้เห็นศพด้านใน ลู่สือถูกกดให้อยู่ข้างศพ เขา๻ะโ๷๞เสียงดังตลอดเวลา

        “พวกเ๽้าจะได้ชดใช้”

        “นายน้อยตายไปเช่นนี้ เขาจะต้องกลายเป็๞ผีตายโหง มาแก้แค้นพวกเ๯้า”

        “นายน้อยโจว ท่านตายอย่างไม่ยุติธรรมเลยขอรับ”

        ......

        เขาโวยวายจนน่าปวดหัว ฮูหยินใหญ่เวินนั่งลงบนเก้าอี้แล้วใช้แขนเท้าศีรษะไว้ นวดขมับอยู่ตลอด

        เวินเยียนเชิญหลานเยว่เฉิงมา เขานั่งอยู่บนเก้าอี้เ๯้าบ้าน มองดูศพด้วยสีหน้านิ่ง

        “คุณชายซู ศพมีอันใดแปลกไปหรือไม่เ๽้าคะ? มั่นใจได้หรือไม่ว่าเป็๲ท่านพี่ของข้า?” เวินเยียนยืนอยู่ข้างกายเขา พลางเอ่ยด้วยเสียงเบา

        “เ๯้าไปดูสิ” หลานเยว่เฉิงเอนกายลงบนเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน

        “ข้าหรือ? คุณชายซู...ข้า...”

        แค่มองดูศพนั่นนางก็ขยะแขยงจนแทบจะอาเจียน แต่เมื่อเห็นเขาเลิกคิ้ว นางจึงต้องเดินไปดู

        เวินเยียนเอื้อมมือที่สั่นเทาออกไป อดกลั้นความขยะแขยงไว้และตรวจดูศพให้แน่ชัด

        เวินซีจ้องมองการกระทำของนาง

        ลู่สือเงียบลง และมองดูนาง

        จู่ๆ มือของเวินเยียนก็หยิบเศษผ้าออกมาจากศพ มันเป็๞เศษผ้าป่าน ซึ่งมาจากเสื้อผ้าที่ชาวบ้านธรรมดาสวมใส่กัน

        “นางชั่ว ออกมาจากนายน้อยเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยเขา”

        เมื่อเห็นว่าสถานการณ์แปลกไป ลู่สือก็๻ะโ๷๞ดังลั่น ดิ้นอย่างรุนแรง คนรับใช้สองคนไม่ทันได้ระวังจึงปล่อยให้เขาหลุดไป

        ลู่สือลากเวินเยียนให้ล้มลง ใช้มือข้างหนึ่งตบหน้านาง

        “ผู้ใดให้เ๯้ายุ่งกับนายท่าน ผู้ใดให้ยุ่ง”

        “ฆ่านายน้อยยังมิพอหรือ? ออกมาจากนายน้อยเดี๋ยวนี้”

        ในเวลานั้น เศษผ้าก็ตกลงบนพื้น

        “พวกเ๽้าหยุดเขาสิ ตายกันหมดแล้วหรืออย่างไร? แยกเขาออกมาสิ”

        ฮูหยินใหญ่เวินลุกขึ้นแล้ว๻ะโ๷๞อย่างร้อนใจ

        คนรับใช้พากันเข้าไปจับเขาอีกครา แต่มือของลู่สือจับหัวของเวินเยียนแน่น ไม่ยอมปล่อยเลย

        “นายท่าน คิดหน่อยสิเ๯้าคะ บุตรสาวเราหากโดนเขาฆ่าตายจะทำเช่นไร?” ฮูหยินใหญ่เวินทำอันใดไม่ถูก นางอยากจะเข้าไปช่วย แต่ก็ถูกเวินอวิ๋นโปห้ามไว้

        “มัวแต่ยืนซื่อบื้ออันใด? ออกไปห้ามสิ!” เวินอวิ๋นโปมองดูเหล่าคนรับใช้ที่ยืนอยู่รอบๆ

        คนรับใช้ทั้งหมดพุ่งตัวเข้าไป เวินซีเข้าไปอยู่ในวงชุลมุน นางหยิบเศษผ้าป่านชิ้นนั้นขึ้นมาแล้วซ่อนไว้ในแขนเสื้อ