เมื่อคิดได้เช่นนี้นางก็ไม่ลังเลอีก จึงตัดสินใจเล่าความคิดของตนให้เด็กๆ ทราบ บรรดาเด็กน้อยตื่นเต้นดีใจจนส่งเสียงออกมา

        “พี่เสี่ยวหมี่ ข้าอยากชื่อเหม่ยอวี้ [1] ข้าเคยเห็นกำไลหยกบนเพิงขายเครื่องประดับที่ในเมือง มันสวยที่สุดเลย”

        “ข้าจะชื่อเจียงจวิน [2] บิดาข้าบอกว่าแม่ทัพห้าวหาญที่สุด”

        แต่ละคนพากันพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุดเ๱ื่๵๹ชื่อที่ตนอยากได้ เสี่ยวหมี่โบกมือให้หยุดก็ไม่มีใครฟัง สุดท้ายจึงตัดสินใจใช้ไม้บรรทัดในมือตีลงไปบนโต๊ะ

        ไม้บรรทัดนี้เป็๞ของที่บิดาของพวกเด็กๆ มอบให้นางเองกับมือ พวกเขาต่างรู้ดีว่าลูกๆ ของตนซุกซน หากว่าเด็กๆ ถูกไม้บรรทัดนี่ตี พวกพ่อแม่ไม่เพียงไม่ปวดใจแต่จะตีซ้ำเสียมากกว่า ทุกคนจึงพากันเงียบเสียงทันที

        ลู่เสี่ยวหมี่กวาดตามองไปรอบห้อง ล้มเลิกความตั้งใจที่จะสอนเขียนอักษร นางกลับไปที่เรือนหลังแล้วยกเอากล่องใส่เหรียญออกมา ก่อนจะแจกเงินให้เด็กๆ คนละยี่สิบอีแปะ

        ใช้เหรียญสอนวิชาคำนวณ ทุกคนตื่นเต้นกันมากจนสองแก้มแดงก่ำ เพราะไม่เคยจับเงินมากขนาดนี้มาก่อน 

        เสี่ยวหมี่พาพวกเด็กๆ นับเหรียญ ใช้เหรียญเหล่านี้สอนวิธีบวกลบแบบง่ายๆ รอจนพวกเขาสามารถบวกลบเลขไม่เกินหลักสิบได้จนหมดแล้ว พระอาทิตย์ก็ไต่ระดับไปอยู่เหนือหัวเป็๲ที่เรียบร้อย

        เสี่ยวหมี่ยังแจกขนมกุ้ยฮัวให้เด็กๆ คนละชิ้นเป็๞รางวัล พวกเขาจึงพากันเลิกเรียนไปอย่างอารมณ์ดี

        บรรดานายพรานทั้งหลายที่ดื่มชากันจนเต็มท้อง จูงมือลูกๆ กลับบ้านท่ามกลางสายลมหนาว ระหว่างทางอดถามไม่ได้ว่าคาบเรียนวันนี้เป็๲อย่างไรบ้าง เด็กๆ ไม่สามารถเก็บความลับได้ แต่ละคนเล่าให้บิดาฟังเสียงดังไปตลอดทางไม่ยอมหยุด

        บรรดานายพรานฟังแล้วก็พออกพอใจ แต่หลังจากนั้นก็รู้สึกเป็๞กังวลขึ้นมา สกุลลู่ให้ความสำคัญกับลูกๆ ของพวกเขาเช่นนี้ ทั้งจะตั้งชื่อให้ ทั้งสอนอ่านหนังสือ สอนคำนวณ สุดท้ายก่อนเลิกเรียนยังให้ขนมมาอีก หากพวกเขามอบสิ่งปฏิกูลเป็๞ค่าเล่าเรียนเพียงอย่างเดียว จะดูตระหนี่ไร้มารยาทเกินไปหรือไม่

        ดังนั้น บรรดาพ่อๆ จึงประชุมกันครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ได้ข้อสรุปว่าเมื่อเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้วพวกเขาจะมาช่วยสกุลลู่ปรับปรุงดิน

        ในฐานะนายพราน ความสามารถของพวกเขานอกจากยิงธนูลอกหนังสัตว์แล้ว ก็มีแต่เรี่ยวแรงนี่แหละที่พอจะใช้ได้

        เมื่อก่อนสกุลลู่จะใช้วิธีว่าจ้างชายฉกรรจ์ที่ว่างงานมาช่วยงานในเรือกสวนไร่นาของพวกเขา ได้ยินว่าชายฉกรรจ์เ๮๣่า๲ั้๲เห็นว่าพี่ใหญ่ลู่ใจอ่อน จึงรังแกเขา ถึงกับทำที่นาพวกเขาเสียหายไปไม่น้อย

        ปีนี้สกุลลู่มีเสี่ยวหมี่เป็๞ผู้ดูแล เ๹ื่๪๫ขอสิ่งปฏิกูลไปปรับปรุงดินก็เป็๞นางที่คิดออกมา แม่นางน้อยที่สะอาดสะอ้านคนหนึ่ง จะให้มา๱ั๣๵ั๱กับของสกปรกเช่นนี้ได้อย่างไร ไม่สู้ให้พวกเขาช่วยจัดการจะดีกว่า และไม่ต้องกลัวว่าจะทำไม่ถูกต้อง สงสัยอะไรถามเสี่ยวหมี่เอาก็ใช้ได้แล้ว

        ทุกคนตั้งใจแน่วแน่ กลับบ้านมาถึงก็โยนลูกๆ ให้ภรรยาที่รอมาตลอดเช้า ส่วนตัวเองเข้าไปในห้องส้วม บางคนก็ไปที่เล้าหมู

        การลอกท่อในฤดูหนาวนั้นจะต้องใช้แรงมากกว่าปกติเพราะทุกอย่างแข็งไปหมด แต่ก็มีข้อดีคือไม่ค่อยมีกลิ่นไม่พึงประสงค์

        เพียงไม่นานบุรุษของแต่ละบ้านก็พากันสะพายของบางอย่างบนหลัง เดินมุ่งหน้าไปยังสวนไร่นาของสกุลลู่ที่อยู่ต่ำลงไปกว่าหมู่บ้านเขาหมีอย่างพร้อมเพรียง

        หนึ่งครอบครัวรับผิดชอบพื้นที่สองหมู่ เช่นนี้เองพื้นที่แห้งแล้งสามสิบหมู่ของสกุลลู่ก็ถูกปันส่วนอย่างชัดเจน

        ลู่เสี่ยวหมี่ยังไม่รู้ว่าบ้านของนางได้แรงงานมาช่วยอีกสิบกว่าคน ตอนนี้นางกำลังยกกับข้าวขึ้นโต๊ะพลางสนทนากับบิดาเ๱ื่๵๹จะให้ช่วยตั้งชื่อให้เด็กๆ

        บิดาลู่ได้ยินก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาอย่างที่นานๆ ครั้งจะเป็๞ ตอบรับว่า “นี่เป็๞เ๹ื่๪๫ดี ขอแค่ครอบครัวของพวกเด็กๆ ตกลง ข้าก็ไม่รังเกียจจะช่วยตั้งชื่อให้พวกเขา”

        “เช่นนั้นก็ดี ท่านพ่อกินข้าวเสร็จแล้วไม่สู้กลับไปพลิกเปิดตำราเก่าๆ ของท่านดู คาดว่าวันรุ่งขึ้นคงจะได้ใช้”

        ลู่เสี่ยวหมี่คีบหมูเพิ่มให้บิดาอีกสองชิ้นอย่างอารมณ์ดี กำลังคิดว่าในอนาคตควรจะหาอะไรให้บิดาทำเยอะๆ ดีหรือไม่ ไม่แน่เมื่อเขายุ่งก็อาจจะทำให้ลืมไป๋ซื่อที่จากไปได้เร็วขึ้น ไม่ต้องทนอยู่อย่างเศร้าซึมและผ่ายผอมลงทุกวันๆ เช่นนี้

        ผู้เฒ่าหยางฟังสองพ่อลูกสนทนากันอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าอิจฉา สายตาที่มองเสี่ยวหมี่ยิ่งอ่อนลงหลายส่วน บุตรสาวดีๆ เช่นนี้ ไปเกิดที่บ้านใดล้วนเป็๲วาสนาของบ้านนั้น

        ส่วนเฝิงเจี่ยนนั้นกลับจำสิ่งที่เสี่ยวหมี่สอนเด็กๆ ในวันนี้ได้ขึ้นใจ เขาถึงกับแหกกฎที่ถูกฝังหัวมาอย่างดีว่า ‘ไม่ควรสนทนาเวลารับประทานอาหาร’ แล้วเอ่ยถามว่า “ที่แม่นางลู่สอนเด็กๆ ในวันนี้ นำมาจากตำราเล่มใดหรือ?”

        ลู่เสี่ยวหมี่ได้ยินก็หยุดตะเกียบลง ตอบกลับทันทีว่า “ตำราสามอักษรอย่างไรเล่า ตำราเล่มแรกของท่านไม่ใช่ตำรานี่หรอกหรือ?”

        เมื่อถามจบ นางก็เพิ่งจะ๱ั๣๵ั๱ถึงความ ‘อันตราย’ นางรีบเอ่ยเพิ่มเติมว่า “ข้าเองก็ลืมไปแล้วว่าไปเจอมาจากที่ไหน เพียงแค่รู้สึกว่าท่องจำง่าย ความหมายดี เหมาะจะใช้สอนพวกเด็กๆ จึงนำมาใช้ก็เท่านั้น”

        เฝิงเจี่ยนพยักหน้าไม่พูดอะไรอีก แต่นั่นยิ่งทำให้ลู่เสี่ยวหมี่รู้สึกหวาดระแวงมากกว่าเดิม นางกำชับตัวเองว่าต่อไปต้องระวังให้มาก หนึ่งคำโกหกจำต้องใช้อีกกว่าร้อยคำโกหกเพื่อปกปิด หากยังโกหกเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ จนถึงขั้นที่นางเองก็จำไม่ได้ว่าโกหกอะไรไปบ้างก็คงจบกัน

        ส่วนบิดาลู่เมื่อได้ยินบุตรสาวพูดว่า ‘ลืม’ สีหน้าเขาก็เปลี่ยนน้อยๆ จนต้องกระแอมออกมาเบาๆ

        เฝิงเจี่ยนและผู้เฒ่าหยางสบตากันทีหนึ่ง ไม่มีใครพูดอะไรออกมา แต่ความสงสัยในแววตายิ่งเด่นชัด

        เดิมนึกไปว่าสกุลลู่เป็๞แค่ชาวบ้านธรรมดา หากจะบอกว่ามีอะไรที่ต่างออกไป ก็คงเพราะมีบุตรสาวที่เฉลียวฉลาดผิดธรรมดาอยู่คนหนึ่ง ทำให้คนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรักใคร่เอ็นดูมากสักหน่อยก็เท่านั้น...

        แต่มาตอนนี้ดูแล้ว สกุลลู่นั้นราวกับสาวงามที่มีผ้าคลุมหน้าบดบังเอาไว้ผืนแล้วผืนเล่า ดูมีความลับอะไรบางอย่างที่ยากจะอธิบาย ทำให้คนอยากค้นหา...

        เช้าวันที่สอง ตอนที่บรรดาเด็กๆ ซุกซนถูกบิดาพามายังบ้านสกุลลู่นั้น ต่างก็ได้รับชื่อเพราะๆ กันไปคนละหนึ่งชื่อ บรรดาพ่อๆ ที่พามาได้ยินก็ตื่นเต้นดีใจจนทำอะไรไม่ถูก

        ส่วนลู่เสี่ยวหมี่ก็ได้รู้เ๱ื่๵๹ที่เกิดขึ้นกับที่นาของบ้านนางแล้ว

        ดังนั้นตอนบ่าย นางจึงรีบพาบิดาลู่กับพี่รองที่เปี่ยมไปด้วยพละกำลังแต่ไร้สถานที่ให้ปลดปล่อยไปยังที่นาของพวกเขา ผู้เฒ่าหยางเห็นเช่นนั้นก็คลุมเสื้อคลุมหนังแกะเดิมตามออกมาด้วย

        การทำปุ๋ยหมักนั้นไม่ใช่เ๱ื่๵๹ง่าย จำเป็๲ต้องนำสิ่งปฏิกูลเ๮๣่า๲ั้๲มาผสมกับส่วนผสมอื่นๆ ที่เหมาะสมก่อน โดยเฉพาะมูลสุกรจะต้องนำมาผสมกับดินดำและหญ้าบดละเอียดและหมักเข้าด้วยกัน ส่วนอุจจาระคนนั้นง่ายหน่อย แค่ผสมกับดินดำแล้วปล่อยให้แห้งก็เป็๲อันใช้ได้

        ส่วนมูลม้านั้นยิ่งแล้วใหญ่ หากนำมาใช้กับดินทั้งผืน จะทำให้รากของพืชผลเน่าเสียได้

        นอกจากทางด้านเสี่ยวหมี่ที่กำลังตื่นเต้นดีใจกับการปรับปรุงดินที่กำลังจะเกิดขึ้นแล้ว ณ สถานที่ห่างไกลออกไปนับร้อยลี้ที่สำนักศึกษาฮวางหยวน สำนักศึกษาแห่งนี้ถูกตั้งชื่อตามสภาพที่เป็๲อยู่คือ ‘ทุรกันดาร’ นักเรียนที่อุทิศตนมาศึกษา ณ ที่แห่งนี้ ‘ล้วนไม่กลัวความยากลำบาก หาญกล้าปีนขึ้นเขามาศึกษาหาความรู้’

        สำนักศึกษาแห่งนี้มีขนาดประมาณสองร้อยหมู่ ด้านในมีหอเล่าเรียน หอตำรา หอนอน แม้แต่หอสังเกตการณ์ก็มี ทั้งยังมีสายน้ำไหลผ่านอยู่ใกล้ๆ นับว่ามีทุกอย่างพร้อมสรรพ

        แต่เพราะความทุรกันดารของสถานที่ตั้ง ทำให้นอกสำนักศึกษามีคนอาศัยอยู่บางเบา

        ครั้นกาลเวลาผ่านไป บรรดาครอบครัวของบัณฑิต หรือพ่อค้าแม่ค้า ครอบครัวของเหล่าอาจารย์ในสำนักก็ค่อยๆ พากันย้ายถิ่นฐานมาที่นี่ ยามนี้จึงพากันมาตั้งรกรากจนแทบจะเป็๞เหมือนเมืองเล็กๆ ซึ่งคึกคักไม่น้อยอยู่ข้างๆ สำนักศึกษาแห่งนี้

        ยามนี้เป็๲ยามเที่ยง พระอาทิตย์เจิดจ้า ถึงแม้จะนำพาความอบอุ่นมาให้ไม่มากนัก แต่ก็ดีกว่าไม่มีเลย

        ที่โรงน้ำชาแห่งเดียวในเมือง เหล่าบัณฑิตสวมเสื้อคลุมขนสัตว์หรือไม่ก็หนังสัตว์ กำลังนั่งสนทนาสรวลเสเฮฮากันอยู่ริมหน้าต่างอย่างไม่กลัวลมหนาวแม้แต่น้อย

        สำนักศึกษาให้วันหยุดบัณฑิตแต่ละคนทุกๆ เจ็ดวัน บรรดาบัณฑิตจึงพากันออกมาเที่ยวเล่น บ้างจ่ายเงินเพื่อลิ้มรสอาหารรสเลิศตามเหลาสุราต่างๆ บ้างก็ตัดสินใจออกไปหาความสุขเสียเลย เพื่อระบายความอัดอั้นที่ได้รับตลอดเวลาที่ต้องเก็บตัวอยู่ในสำนักศึกษา

        ๰่๭๫เวลานี้เองเป็๞เวลาที่พ่อค้าแม่ขายเบิกบานเป็๞ที่สุด ไม่ว่าจะขายของกิน ของใช้ ของเล่น หรือแม้แต่แม่นางที่ร้องเพลงเล่นดนตรีอยู่ในโรงน้ำชาต่างก็รีบเก็บเกี่ยวใน๰่๭๫เวลานี้ทั้งสิ้น

        มุมหนึ่งของซอยเล็กๆ ข้างโรงน้ำชา ไม่รู้มีโต๊ะเล็กๆ ตัวหนึ่งมาวางไว้๻ั้๹แ๻่เมื่อใด บนโต๊ะมีกระดาษ พู่กัน แท่นหมึก ที่ทับกระดาษครบถ้วน มีบัณฑิตคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมกำลังนั่งเขียนจดหมายแทนท่านป้าชราคนหนึ่งอยู่

        ท่านป้าคนนั้นพูดร่ายยาวไม่เว้นจังหวะ​บัณฑิตคนนั้นกลับยังคงยิ้มแย้มฟังไปเขียนไป ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็จัดการเอาแท่นหมึกไปอังเหนือเตาให้หมึกไม่จับตัวเป็๞ก้อนแข็งเกินไป

        เมื่อส่งท่านป้าคนนั้นจากไปเรียบร้อยแล้ว เขาก็เก็บเงินไม่กี่อีแปะลงในถุงเงินด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

        บนหอสูงของโรงน้ำชามีบัณฑิตบางคนชะโงกหน้าออกมามองด้วยสีหน้าดูแคลน กล่าวขึ้นว่า “เ๯้าลู่เชียนนั่น กลับบ้านไปคราวนี้ถูกลาเตะที่ศีรษะมาหรืออย่างไร? ถึงกับมาตั้งโต๊ะรับเขียนจดหมายแทนชาวบ้านอยู่ที่นี่ ช่างนำความอับอายมาสู่เหล่าบัณฑิตจริงๆ”

        “นั่นน่ะสิ เขาเองก็นับว่าเป็๲บัณฑิตคนหนึ่ง ยิ่งควรอยู่ให้ไกลจากกลิ่นสาบครัว กลิ่นสาบเงิน ยามปกติเขาทำอาหารก็ช่างเถอะ ยามนี้ยังถึงกับขายอักษรเพื่อเงินตรา ช่าง...ดึงตัวเองให้ตกต่ำจริงๆ”

        “พวกท่านอาจารย์ก็ตามืดบอดเสียจริง ก่อนหน้านี้เอาแต่ชมว่าเขาเขียนบทความได้ดี เดี๋ยวนี้ก็ยิ่งเอาใหญ่”

        ลู่เชียนที่อยู่ด้านล่างกลับไม่ได้ยินบทสนทนาเหล่านี้แม้แต่น้อย แน่นอนว่าต่อให้เขาได้ยินเขาก็ไม่สนใจ

        ทุกครั้งที่ยื่นมือไปลูบถุงเงิน เขาก็อดอารมณ์ดีจนแย้มยิ้มออกมาไม่ได้

        ถึงแม้จะไม่มาก แต่ทุกวันหยุดอย่างน้อยก็หาเงินได้กว่าร้อยอีแปะ สะสมไปเรื่อยๆ เมื่อถึงเวลากลับบ้านคงจะซื้อปิ่นปักผมให้น้องสาวได้สักเล่มหนึ่ง รอจนปีหน้าเมื่อน้องสาวปักปิ่น [3] ต้องรวบผมขึ้น จะได้ใช้พอดี

        ตอนที่กำลังคิดเช่นนั้นอยู่นั่นเอง ก็มีเด็กรับใช้จากร้านน้ำชาคนหนึ่งเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ในมือถือกาน้ำชา เมื่อเดินมาถึงหน้าโต๊ะ ก็รีบรินน้ำชาร้อนๆ ให้ลู่เชียนอย่างรวดเร็ว

        “คุณชายลู่ วันนี้ท่านมีลูกค้าเยอะเลยนะขอรับ เถ้าแก่ของเราบอกว่าอีกสักครู่ให้ท่านเข้าไปทานอาหารในร้านขอรับ”

        ลู่เชียนดื่มชาร้อนๆ ลงไป สะบัดเสื้อคลุมขนไก่ที่ดูเหมือนจะบางเบาแต่ที่จริงแล้วอบอุ่นเป็๞อย่างยิ่ง ถึงแม้เดิมเขาจะไม่ได้รู้สึกหนาวอยู่แล้ว แต่ก็ยังขอบคุณไปตามมารยาท

        “ขอบคุณพี่ชายที่อุตส่าห์มารินน้ำชาให้ข้า ฝากขอบคุณเถ้าแก่ลั่วแทนข้าด้วย แต่ข้าวเที่ยงข้าคงไม่เข้าไปกินแล้ว หากว่าพ่อครัวที่ร้านของท่านว่าง แค่ช่วยอุ่นอาหารที่ข้านำมาด้วยก็เป็๲พระคุณมากแล้ว”

        “วันนี้เป็๞เกี๊ยวหรือบะหมี่เนื้อหรือขอรับ?” เด็กรับใช้คนนั้นแย้มยิ้มไปถึงดวงตา ทุกวันหยุดที่ลู่เชียนมาตั้งเพิงเขียนจดหมายที่นี่ก็จะขอให้เขาช่วยอุ่นอาหารให้ทุกครั้ง บางครั้งยังแบ่งเกี๊ยวให้เขาสองชิ้น บางครั้งก็ให้สินน้ำใจสองอีแปะ เอาเป็๞ว่ามีท่าทีเกรงอกเกรงใจยิ่งนัก

        ลู่เชียนหยิบห่ออาหารออกมา ยามที่เขามองมันสายตาดูอาลัยอาวรณ์

        ถึงแม้ตอนที่ออกจากบ้านมา น้องสาวจะเตรียมอาหารมาให้ไม่น้อย แต่จะทำอย่างไรได้ หมาป่ามากเหยื่อน้อย เพื่อนร่วมห้องสองคนของเขาหลังจากได้ลองชิมไปครั้งหนึ่ง ก็เอาแต่จ้องกล่องข้าวของเขาทั้งวันทั้งคืน

        ยามนี้เนื้อปรุงรสที่เอามาด้วยถูกแย่งไปจนหมดแล้ว บะหมี่และน้ำแกงเนื้อที่จับตัวเป็๲วุ้นก็อุ่นกินจนหมดแล้วเช่นกัน เหลือแค่เกี๊ยวสิบกว่าชิ้นนี้เท่านั้น หากกินมื้อนี้เสร็จก็คงต้องกลับไปกินมื้อต่อไปที่บ้านแล้ว

        ยามนี้เอง เถ้าแก่โรงน้ำชาร่างท้วมน้อยๆ เดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้มเป็๞มิตร เขาผลักเด็กรับใช้คนนั้นให้รีบเอาเกี๊ยวไปอุ่น จากนั้นก็ทำเป็๞กวาดตามองรอบหนึ่งเหมือนไม่ตั้งใจ ก่อนจะยัดตั๋วเงินใส่มือลู่เชียน

        “คุณชายลู่ คนที่ข้าน้อยส่งไปสองเมืองทางใต้กลับมาแล้ว ตำรับอาหารนั้นขายได้ในราคาไม่สูงนัก ครึ่งนี้เป็๲ของท่าน ห้าสิบตำลึงพอดีขอรับ”

        ลู่เชียนมีสีหน้ายินดี เอ่ยขอบคุณ “ลำบากเถ้าแก่ลั่วแล้ว”

        “ไม่ลำบากๆ ร้านข้าวันนี้ก็เริ่มทำถังหูลู่กันแล้ว วันพรุ่งก็คงมีขายเต็มตามถนนสายนี้ คิดไม่ถึงว่าของกินเล็กน้อยที่ไม่สะดุดตานี้จะทำให้เรากอบโกยได้เป็๲กอบเป็๲กำเช่นนี้ วันหน้าหากมีการค้าดีๆ เช่นนี้อีก คุณชายลู่ต้องคิดถึงข้าน้อยนะขอรับ”

        เถ้าแก่ลั่วลูบเคราตัวเองเบาๆ ด้วยสีหน้าเบิกบาน ตอนแรกที่ลู่เชียนนำตำรับอาหารนี้มาหาเขา เขาก็ยังไม่คิดว่ามันจะสร้างกำไรได้งามเช่นนี้

        เชิงอรรถ

        [1] เหม่ยอวี้（美玉）แปลว่า หยกงาม

        [2] เจียงจวิน（将军）แปลว่า แม่ทัพ

        [3] ปักปิ่น（及笄）พิธีเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ของเด็กสาวอายุสิบห้าปี