ภาพเหตุการณ์อย่างนี้ ทำให้เมิงหวงเฉางงงัน
อายุขนาดนี้นอกจากคุณปู่แล้ว แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยมีใครตีเขา โดยเฉพาะคุณปู่อายุมากแล้ว ถึงจะตีเขาโหดไปหน่อยก็ตาม แต่ก็มีใจแต่ไร้เรี่ยวแรง แค่สองสามทีอย่างนั้นก็แค่เกาอาการคันให้ ปกติเขาก็แค่แกล้งทำท่าทางไปอย่างนั้น เคยได้รับการปฏิบัติอย่างนี้ที่ไหนกัน
เจียงไป๋ถีบออกไปอย่างไม่พูดอะไรมาก ความเ็ปจนใจจะขาดก็ตามมา และท่ามกลางสายตาของคนมากมาย ่บ่ายนี้ก็ซัดปากเขาไปสองสามทีแล้ว?
เมิงหวงเฉาแทบจะเป็ลม เขาเคยได้รับการปฏิบัติอย่างนี้เสียที่ไหนกัน?
ในตี้ตูก็ล้วนไม่มีใครกล้าตีเขา?
ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าจะถูกคนอื่นซัดในหลังบ้านอย่างเมืองหลิงเฉวียนของตนเองแล้ว … ถูกซัดจริงๆ … และยังอยู่ต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้น?
นี่ก็ทำให้เมิงหวงเฉาแทบจะเป็ลมล้มไป
นี่ก็เป็สถานที่ที่เขามาบ่อยๆ คนพวกนั้นล้วนเป็บอดี้การ์ดที่มั่วสุมอยู่กับเขา ลูกค้าที่อยู่ข้างๆ ต่างก็รู้ว่าเขาเป็ใคร เขา … เขาก็ถูกคนตีต่อหน้าอย่างนี้แล้วหรือ?
“นาย … นายปล่อยฉัน! นาย … ”
เมิงหวงเฉาถูกตีในขณะเดียวกันก็พูดอย่างทนไม่ไหว
เจียงไป๋ควบคุมกำลังได้ดีมาก ถึงแม้จะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว แต่บนใบหน้าก็ไม่มีาแแม้แต่น้อย
แน่นอนว่าบนตัวก็เลี่ยงไม่ได้ สองเท้าเมื่อครู่ก็พอที่จะทำให้เ้านี่เจ็บไปได้สองสามวัน และนี่ก็ทำให้เมิงหวงเฉามีโอกาสพูดแล้ว ไม่อย่างนั้นด้วยกำลังของเจียงไป๋ จะซัดเ้านี่ให้ตายในทีเดียวก็ล้วนไม่เป็ปัญหา
“นี่คือการสั่งสอนนาย ต่อไปพูดให้มันดีๆ หน่อย รู้ไหม?”
หลังจากที่เจียงไป๋ตบหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ลังเลแล้ว ก็เพิ่งจะโยนคอเสื้ออีกฝ่ายทิ้งไป
“นาย … นายกล้าตีฉัน … นายกล้าตีฉัน … ฉันเมิงหวงเฉาโตมาขนาดนี้ก็ไม่เคยถูกใครตีมาก่อน นายคอยดู!”
เมิงหวงเฉาแทบจะถูกทำให้โกรธจนเป็ลมแล้ว ตัวเขากระโจนขึ้นมาทันที
วัยรุ่นที่งงงันพวกนั้นต่างก็มีปฏิกิริยากันแล้ว พวกเขาพุ่งเข้าใส่เจียงไป๋ บางคนหยิบอาวุธ ขวดเบียร์ เก้าอี้ และอื่นๆ ไม่ว่าอะไรก็ล้วนมีหมด ยังมีคนหยิบไม้เบสบอลลงมาจากรถแล้ว
แต่เ้าพวกนี้แข็งนอกอ่อนใน แต่ละคนอวดดีกันมาก และยืนอยู่ข้างกายเมิงหวงเฉา แต่ไม่มีใครลงมือ
คิดๆ ดูแล้วก็ใช่ เ้าพวกนี้เป็ใครกันแน่?
ทั้งหมดก็แค่พวกลูกเศรษฐีรุ่นที่สองพวกหนึ่ง อาศัยความสัมพันธ์ของครอบครัวเที่ยวระรานไปทั่วเมืองหลิงเฉวียน โดยเฉพาะคนที่สามารถไปตี้ตูกับเมิงหวงเฉาได้ก็ล้วนไปกันหมด แต่เ้าคนพวกนี้ปกติจะรังแกคนที่อ่อนแอกว่าก็พอได้ แต่เื่อย่างต่อยตี เคยลงมือเองเสียที่ไหนกัน?
ถึงจะมีก็น้อยมาก อย่างมากสุดก็แข่งฐานะ แข่งกำลัง ดูว่าใครเหยียบนำใคร ส่วนเกมที่เล่นก็เป็เกมไม่ใช้กำลัง ตอนนี้มาพบกับเจียงไป๋ที่เก่งเื่การต่อสู้รอบด้าน ถึงแม้จะอวดดี แต่ก็ไม่มีใครกล้าลงมือแม้แต่คนเดียว
“เข้าไปสิ! เข้าไปสิ! ซัดมันสิ!”
เมิงหวงเฉาสั่งเ้าพวกนี้ลงมืออย่างโมโห
ภายใต้ความกดดันของเขา ในที่สุดก็มีคนทนไม่ไหวแล้ว หนึ่งในนี้ถือไม่เบสบอล ร้องะโและพุ่งมาทางเจียงไป๋ แต่น่าเสียดายสิ่งที่รอรับเขาอยู่ คือถีบของเจียงไป๋ และก็ถีบเขาปลิวออกไปทันที
หลังจากนั้นก็ลงมือล้มคนไปสองสามคน ครั้งนี้ไม่มีใครกล้าลงมือแล้ว เมื่อเห็นเจียงไป๋เข้ามาใกล้ ก็ล่าถอยกัน
มีคนเริ่มร้องแล้ว “โทรศัพท์ โทรศัพท์ไปหาคน … ”
แน่นอนว่าคนที่พวกเขาเรียกมาจะไม่ใช่พวกกระจอกอย่างนี้ ด้วยระดับขั้นของพวกเขาแล้ว ก็แค่ชี้นิ้วสั่งให้คนบางคนต่อยตี ไม่ต้องง่ายจนเกินไป คำพูดของใครคนใดคนหนึ่งแค่ประโยคเดียว ก็มีคนยอมมาเอาอกเอาใจอย่างเต็มที่ทันที
ปกติแล้วก็จะไม่เห็น เพราะไม่มีใครกล้าลงมือกับพวกเขา ตอนนี้กลับใช้ได้แล้ว
“ยังจะสู้อีกไหม?”
เจียงไป๋แย่งโทรศัพท์ของอีกฝ่ายมา และตบหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย
“ไม่ ไม่สู้แล้ว … ” อีกฝ่ายกุมหัวไว้ และทั้งร้องไห้ทั้งพูด
ไม่รู้ว่าวันนี้เมิงหวงเฉาคิดอะไรอยู่ ถึงได้พาคนที่ไม่สนใจกฎกติกาอย่างนี้มา?
ทำไมถึงได้ลงมือตีคนแล้ว?
แน่นอนว่าถึงเขาจะพูดอย่างนี้ ภายในใจก็ไม่ยอมจำนนแน่นอน ภายในใจก็เริ่มคิดเล็กคิดน้อยว่าต่อไปจะแก้แค้นอย่างไร เพราะถึงอย่างไรก็ล้วนเป็คนมีฐานะ ถูกตีเอาเสียอย่างนี้จะยอมได้อย่างไรกัน?
“เข้ามาหาฉัน”
เจียงไป๋จับคอของเมิงหวงเฉาและลากเขามาตรงหน้า
“นายเก่งนะ ยังหาคนมาสู้อีก? เสียดายที่เพื่อนพวกนี้ของนายไร้ประโยชน์ คนมากมายขนาดนี้เหมือนจะสู้ฉันไม่ได้”
เจียงไป๋พูดกับเมิงหวงเฉาและหัวเราะ ทำให้สีหน้าของเมิงหวงเฉายิ่งขมขื่น
เขาเคยเสียเปรียบอย่างนี้ที่ไหนกัน ภายในใจรู้สึกเสียใจ เขาเตรียมพร้อมมาไม่พอ หากรู้ั้แ่แรกว่าจะเป็แบบนี้ ก็จะเรียกคนมาให้มากหน่อย และเรียกพวกที่ใช้ประโยชน์ได้จริงๆ ไม่ใช่พวกไม่มีประโยชน์กลุ่มนี้
เดิมทีเขาก็รู้ว่าจ้าวอู๋จี๋พาคนหนุ่มมาหลิงเฉวียน จึงรีบกลับมาบ้านอย่างดีใจ ก็เพื่อจะพาเจียงไป๋ออกมาสั่งสอนสักหน่อย
เดิมทีคิดว่าเจียงไป๋รู้ถึงฐานะของเขาแล้วก็จะไม่ทำอะไรมั่วซั่ว ถึงจะเก่งกาจก็ตาม
ต่อมาพอพบกับเจียงไป๋ และพบว่าเจียงไป๋ยังหนุ่มอยู่ ก็รู้สึกว่าเจียงไป๋คงจะไม่เก่งเท่าไร ถึงได้ประมาทแล้ว
คิดไม่ถึงว่าพอประมาทก็หาเื่เดือดร้อนมาให้แล้ว
“นาย … นาย … รู้ว่าฉันเป็ใครไหม? คิดไม่ถึงว่านายจะกล้าต่อยฉัน อย่าคิดว่านายมากับจ้าวอู๋จี๋แล้วก็จะแน่ จ้าวอู๋จี๋ก็แค่ลูกชายของลูกบุญธรรม ฉันต่างหากที่เป็หลานแท้ๆ ของคุณปู่ คิดไม่ถึงว่านายจะกล้าต่อยฉัน ฉันไม่จบกับนายแน่ ฉันจะทำให้นายได้ตายทั้งเป็”
เมิงหวงเฉาตะคอกอย่างโมโห
“เพียะๆ!”
“ขอโทษด้วย ทุกคนเหมือนจะรู้ว่านายไม่ใช่คนดีอะไร ก่อนที่จะออกมา ผู้าุโเมิงก็บอกแล้ว ให้ฉันซัดนายได้ อ้อ จ้าวอู๋จี๋ก็พูดแล้วเหมือนกัน แต่ไม่ต้องตีนายให้ถึงตาย จะพิการอย่างไรก็ได้ แค่มีลูกได้ก็พอ ฉันน่ะ ก็ไม่ได้อารมณ์ดีนัก ดังนั้นฉันก็จะไม่พูดไร้สาระกับนาย ไม่ว่านายจะเป็ใคร อย่างไรฉันก็ซัดนายไปแล้ว หากนายเก่งจริงก็หาคนมาจัดการฉันสิ นายจำไว้ โลกใบนี้บางครั้งหมัดใครใหญ่ใครก็เป็เ้า ดังนั้นต่อไปอย่าได้อวดดีต่อหน้าฉันอีก นอกจากว่านายจะสู้ฉันได้จริงๆ ไม่อย่างนั้นฉันก็จะตีนายอีก”
แค่คำเดียวก็ทำให้เมิงหวงเฉาร้องไห้ฟูมฟายทันที เขาหาคนมาจัดการเจียงไป๋?
นอกจากว่าจะเป็พวกไร้ประโยชน์เ่าั้ เ้าพวกที่ปกติแล้วจะประจบประแจงเขา แล้วเขายังจะเรียกใช้ใครได้อีก?
เมื่อก่อนอ้างชื่อคุณปู่ เป็ธรรมดาที่จะไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ แต่ตอนนี้คุณปู่ก็ลั่นวาจาแล้ว แบบนั้นเขาก็เรียกใช้ใครไม่ได้ ครั้งนี้จึงโดนตีฟรีๆ แล้ว
“นาย … นาย … ”
เมิงหวงเฉาชี้หน้าเจียงไป๋อย่างโมโห แต่ก็พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว และก็ไม่กล้าพูดมาก กลัวว่าเจียงไป๋จะตีอีก
“นายปล่อยฉัน!”
ในที่สุดเมิงหวงเฉาก็กลั้นใจพูดอย่างนี้ ในขณะเดียวกันดวงตาก็มีแสงอันชั่วร้าย
“ได้”
แสงอันชั่วร้ายที่อยู่ในดวงตาของเมิงหวงเฉา เจียงไป๋เห็นอย่างชัดเจน เป็ธรรมดาที่จะรู้ว่าเ้านี่มีเจตนาไม่ดี แต่เขาก็อยากจะดูว่าเ้านี่จะเล่นลูกไม้อะไร ดังนั้นจึงไม่ได้ติดใจ และปล่อยอีกฝ่ายไป
เจียงไป๋ปล่อยเมิงหวงเฉา ในขณะเดียวกันเมิงหวงเฉาก็พุ่งตัวเข้าไปในรถของตัวเองแล้ว หลังจากนั้นก็หยิบปืนพกสีดำที่อยู่ในเบาะนั่งออกมาหนึ่งกระบอก และเล็งมาที่เจียงไป๋ “อย่าขยับ ถ้าขยับฉันจะยิงนายให้ตาย!”
“คุณชายเมิง!”
การกระทำนี้ของเมิงหวงเฉาทำให้คนรอบข้างใ และมองเมิงหวงเฉาที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธราวกับเสียสติ พวกเขาก็กรีดร้องอย่างใ
นี่ก็คือศูนย์กลางของเมืองที่ครึกครื้นที่สุดในหลิงเฉวียน ข้างๆ ยังมีคนมองอีกมากมาย
ยิงปืนฆ่าคนบนท้องถนน?
นี่ไม่ใช่ว่าล้อเล่นหรือ …
ด้วยฐานะของเขา เื่นี้ในท้ายที่สุดก็ยังคงต้องถูกจัดการได้แน่นอน
แต่ถ้าให้ที่บ้านรู้ นี่ก็ต้องถูกหักขาทั้งสองข้างแน่นอน …
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้