สาวงามแองเจล่ากำขอบเตียงอยู่ด้านข้างแน่น ในดวงตาที่ใสสะอาดเหมือนน้ำเต็มไปด้วยความกังวลเป็ห่วงและคิดอยู่ในใจว่า “อเล็กซานเดอร์ช่างน่าสงสารนัก เขาคงจะไม่ตกลงมาแล้วโง่ขึ้นหรอกนะ? แม้ว่าเมื่อก่อนเขาก็เป็คนโง่อยู่แล้วก็ตาม แต่ก็ไม่น่าเป็เหมือนตอนนี้ แบบที่ไม่พูดออกมาแม้แต่ประโยคเดียว...”
ในตอนนั้นเอง...
“อเล็กซานเดอร์ ข้าได้ยินว่าเ้าตกลงมาได้รับาเ็ ฮ่าๆ ข้าก็เลยมาดูเ้า...”
ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ดูมีความสุขกับความทุกข์ของตัวเองดังขึ้นอย่างออกนอกหน้า น้ำเสียงเย่อหยิ่งลอยเข้ามาจากนอกห้องโถง สีหน้าของแองเจล่าและสาวน้อยเจ็มม่าก็พลันเปลี่ยนไป ซุนเฟยเงยหน้าขึ้นก็เห็นเพียงคนอ้วนที่รูปร่างเหมือนหมูก็ไม่ปานเดินเข้ามาทางประตูห้องโถง
“กิล เ้ามาทำไม?”
รอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าแองเจล่าพลันหุบลง นางลุกขึ้น ถามด้วยแววตาเ็า
เห็นได้ชัดว่านางไม่ต้อนรับเ้าคนอ้วนเหมือนหมูคนนี้
“ฮึๆ แองเจล่าสุดสวย เ้าพูดแบบนี้หมายความว่าไง? ไม่ต้อนรับข้าอย่างงั้นเหรอ? ข้าได้ยินมาว่าสหายรักของข้า อเล็กซานเดอร์ได้รับาเ็ ข้าก็เลยรีบมาดูแล้วมันผิดอะไร?”
เ้าอ้วนที่ชื่อว่ากิลคนนี้กล่าวออกมา โดยไม่พูดเปล่าเท่านั้น มันเดินมาที่ข้างเตียงแล้วเอาก้นใหญ่ๆ ของมันนั่งบนเตียง
“บังอาจ! กิล เ้ากล้านั่งบนแท่นบรรทมของฝ่าาได้อย่างไร?” สาวน้อยเจ็มม่าผมทองเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าจริงจัง ช่วยแองเจล่าตำหนิมัน
เ้าอ้วนหัวเราะขึ้นจมูก เหลือบมองสาวน้อยผมทอง
ในดวงตาเขาปรากฏร่องรอยความร้ายกาจและหยาบคายออกมาอย่างไม่ปิดบัง มันเลียริมฝีปากล่างหนาๆของมันแล้วพูดว่า “ทาสชั้นต่ำ ไสหัวไปให้พ้นซะ ถ้าเ้าจะร้อง...” ขณะที่พูดเขาก็หันมากวาดสายตามองซุนเฟยที่นอนบนเตียง สายตานั่นเป็สายตาที่สังเกตอาการาเ็ของเพื่อนที่ไหนกัน กลับกัน มันกลับเหมือนเ้านายที่สูงศักดิ์กำลังมองสัตว์เลี้ยงของตัวเองต่างหาก
ซุนเฟยจ้องเ้าอ้วนเขม็ง
เขาอ่านสายตาของเ้าอ้วนออกได้อย่างง่ายดาย เขาเห็นสีหน้าด้านลบอย่างเห็นได้ชัดไม่ว่าจะเป็การดูิ่ ดูถูก ล้อเลียนเยาะเย้ย
ซุนเฟยสงสัยเล็กน้อย อดคิดในใจไม่ได้ว่า ‘เ้าอ้วนที่สมควรตายตัวนี้ มันเป็เพื่อนกับอเล็กซานเดอร์จริงๆ เหรอ? เขาช่างน่าเกลียด แล้วยังกล้าใช้ท่าทางแบบนี้กับาาอีก? หรือว่ามันจะมีเื้ัที่ยิ่งใหญ่คอยหนุนหลังมันอยู่กันแน่?’
ขณะที่คิด เ้าอ้วนกิลพลันยื่นมือใหญ่ๆ ที่เต็มไปด้วยไขมันของมันออกมา นิ้วมือที่ดูเหมือนแครอท บีบไปที่แก้มของซุนเฟยเหมือนบีบลูกบอล
ราวกับว่าการกระทำแบบนี้มันดูเป็เื่ปกติและคุ้นเคยสำหรับเ้าอ้วน
“อเล็กซานเดอร์ ดูเหมือนว่าเ้าจะไม่ได้รับาเ็หนักอะไรเลยนะ ฮะๆ ่บ่ายข้าได้เชิญแขกชนชั้นสูงสองถึงสามคน เ้าไปสนุกกับพวกเขาพร้อมกับข้าเป็ไง?”
เ้าอ้วนหัวเราะฮึๆ
เขาบีบหน้าของซุนเฟยอย่างสนุก พลางตบหน้าซุนเฟยด้วยแรงที่ไม่เบาเกินไปแต่ก็ไม่หนักเกินไป บนหน้าของเขาแสดงอาการหยอกล้อ
กิลชอบความรู้สึกแบบนี้มาก...ความรู้สึกที่ได้ทำเหมือนาาเป็ของเล่น
ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าไอ้ปัญญาอ่อนอเล็กซานเดอร์คนนี้ทำไมถึงสามารถเป็าาได้? อายุสิบเจ็ดปี แต่ความคิดอย่างกับเด็กอายุสามขวบ ทำไมพระเ้าถึงได้รักไอ้ปัญญาอ่อนนี้กันนะ?
อย่างไรก็ตาม รอยยิ้มหยอกล้อของเ้าอ้วนยังไม่ทันเบิกบานได้เต็มที่ เหตุการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น...
เพี๊ยะ!
เสียงตบหน้าอย่างโเี้ดังกังวานขึ้น
ใบหน้าของเ้าอ้วนเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ บนหน้าที่เต็มด้วยไขมันของเขาเป็รอยประทับฝ่ามือสีแดงสดใหม่ที่เห็นได้อย่างชัดเจน
ั้แ่แรกแล้ว การปรากฏตัวของเ้าอ้วนก็ทำให้แองเจล่าและสาวน้อยเจ็มม่าดูไม่สบายใจ ทั้งสองคนต่างนิ่งอึ้งใอยู่ข้างๆ
พวกนางแทบไม่กล้าเชื่อว่าตัวเองจะได้เห็นการกระทำแบบนี้
เดิมทีอเล็กซานเดอร์เป็คนที่มีความผิดปกติสมอง จึงมักจะถูกเ้าอ้วนนี่รังแก แล้วจู่ๆ เขาก็ยกมือตบหน้ากิล? จะเป็ไปได้เหรอ? ในขณะเดียวกัน ในใจของทั้งสองสาวก็พลันรู้สึกสะใจเล็กๆ ชั่วขณะ ความจริงพวกนางก็อดทนกับเ้าอ้วนอย่างกิลมานานมากแล้ว อันที่จริงการที่อเล็กซานเดอร์ตบมันก็ถือว่าเป็การระบายความโกรธชั้นดีทีเดียว
“เ้า...เ้ากล้าตบข้า?”
“ไอ้หมูโสโครก ถ้าเ้ากล้าเอากีบหมูที่น่าสะอิดสะเอียนของเ้ามาแตะหน้าของข้าอีกล่ะก็ ข้าก็จะหาคนมาะเิตูดเ้าซะ...” ซุนเฟยมองร่างอ้วนๆ ของมันแล้วแสยะยิ้มเ็า ไม่ว่าจะอย่างไร เ้าอ้วนนี้ก็ทำให้ซุนเฟยอารมณ์ไม่ดีสักเท่าไรและสำหรับคนที่ทำให้ตัวเองอารมณ์ไม่ดี ซุนเฟยก็ไม่มีความจำเป็ที่จะต้องเกรงใจ
เ้าอ้วนสะดุ้งตัวสุดตัว กล้ามเนื้อบนใบหน้าตอนนี้สั่นเทิ้ม เขาทั้งโกรธทั้งใอย่างไม่อยากเชื่อ ไอ้ปัญญาอ่อนที่มีความคิดแค่เด็กอายุสามสี่ขวบคนนี้ ทำไมมันกล้าตบหน้าข้า? และยังกล้าพูดแบบนี้กับข้า?
เ้าอ้วนชี้หน้าซุนเฟยอย่างไม่รู้ว่าควรจะทำอะไร และร่างกายอวบอ้วนที่เต็มไปด้วยไขมันก็ยังคงสั่นสะท้านราวกับคนที่เป็โรคลมชักอาการกำเริบ ขาดแค่น้ำลายฟูมปากเท่านั้น
“เ้าโง่ที่สมควรตาย เ้ากล้าตบข้า?” เ้าอ้วนตะคอกเสียงดังลั่น
ซุนเฟยที่นอนอยู่บนเตียงก็ไม่คิดจะตอบโต้กลับไป เขากำลังสะสมพลังกำลังไว้
ไอ้อ้วนนี้กล้าตะคอกในห้องโถงขององค์าา ตามหลักการแล้วเหล่าองครักษ์ควรจะปรากฏตัวออกมาทันทีแต่นี่กลับไม่มีมาเลยสักคน สิ่งนี้ทำให้ซุนเฟยเกิดความสงสัยขึ้นมา เป็ไปได้ว่าคนหนุนหลังเ้าหมูอ้วนนี่คงจะใหญ่โตมาก แม้แต่าาก็ทำอะไรมันไม่ได้?
ขณะที่กำลังใช้ความคิด ก็เห็นว่าเ้าหมูอ้วนนี้ดูเหมือนมันก็ตัดสินใจบางอย่างได้แล้ว มันม้วนแขนเสื้อขึ้น...ราวกับว่าเ้าหมูอ้วนนี่้าทำอะไรบางอย่าง
“บังอาจ!” ใบหน้าของแองเจล่าพลันเ็า “กิล เ้าเป็แค่บุตรชายของขุนนางเล็กๆ แท้ๆ เ้ากล้าไม่เคารพาาอย่างงั้นหรือ?”
เ้าอ้วนดูคล้ายๆ กับหมีควายตกมันที่ดุร้าย สองสาวแองเจล่าและเจ็มม่าต่างกรีดร้องออกมาอย่างโกรธเคือง พลางพุ่งไปอย่างตื่นตระหนกพยายามสุดชีวิตที่จะดึงรั้งเ้าหมูตัวนี้เพื่อปกป้องซุนเฟย
แต่ผู้หญิงเล็กๆ สองคนมีหรือจะเป็คู่ต่อสู้ของเ้าหมูอ้วนที่สูงตั้งหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเิเ?
เพี๊ยะ!
เ้าอ้วนที่ตอนแรกรู้สึกอับอายก็ได้เปลี่ยนเป็ความโกรธ และได้ตวัดหลังมือฟาดเข้ากับใบหน้าของเจ็มม่าอย่างโหดร้าย ทำให้สาวน้อยผมทองกระเด็นออกไป ใบหน้าน้อยๆ ข้างหนึ่งของนาง ตอนนี้ปูดบวมเป็ลูกซาลาเปา ทันใดนั้นน้ำตาก็เอ่อคลออย่างน่าสงสาร
หลังจากนั้นก็เหมือนเ้าหมูอ้วนจะถูกกระตุ้นให้บ้าคลั่งยิ่งกว่าเดิม มันจับข้อมือขาวผ่องของแองเจล่า ใบหน้าไขมันเยิ้มของมันที่ชวนให้ผู้คนรู้สึกสะอิดสะเอียน มันหัวเราะพลางซุกหน้าเข้าใกล้กับลำคอที่ขาวระหงของแองเจล่า และทำท่าสูดดม มองมาที่ซุนเฟยราวกับจะยั่วยุ พลางพูดอย่างหยาบโลนว่า “แองเจล่าที่งดงาม อเล็กซานเดอร์มันคนโง่ปัญญาอ่อน ความคิดของมันเท่าเด็กสามสี่ขวบแบบนี้ มันจะคู่ควรกับสาวงามอย่างเ้าได้อย่างไร? เ้าดูมันสิ มันแสดงให้เ้าเห็นถึงความเป็าาบ้างไหม? ตลอดเวลาที่มันสืบทอดราชบัลลังก์ อาณาจักรแซมบอร์ดวุ่นวายขนาดไหน? แล้วยังจะมีพวกศัตรูที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนมาบุกตีเมืองอีก...ฮิๆ สู้ให้เ้าแต่งกับข้าไม่ดีกว่าหรือ...”
เ้าอ้วนจับข้อมือของแองเจล่า ผิวขาวผ่องอันอ่อนนุ่มนั่นทำให้ในใจของเขาสั่นไหวเกิดอารมณ์ขึ้นมา โดยไม่คำนึงว่าที่นี่คือพระราชวัง มันค่อยๆ เลื่อนริมฝีปากของมันเข้าใกล้แองเจล่า...
ในตอนนั้นเอง...
ปึก!
ทันใดนั้นก็มีหมวกฟาดเข้ามาที่หัวเขาอย่างรุนแรง
เป็การทุบที่ทั้งรุนแรงทั้งรวดเร็ว ในระหว่างที่เ้าหมูอ้วนกำลังหมกมุ่นอยู่ในความใคร่ปรารถนา ทำให้มันไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองได้ทันท่วงที ขณะนั้นเองก็มีเืไหลออกมาจากผมสีน้ำตาลแดง เสียงกรีดร้องดังขึ้น มันเลยต้องปล่อยข้อมือของแองเจล่าจนล้มลงไปกองอยู่ด้านข้างอย่างช่วยไม่ได้
หลังจากที่แองเจล่าหันไปมองอย่างชัดๆ ก็พลันยืนตกตะลึงอยู่อีกด้าน
ไม่รู้ว่าในมือซุนเฟยหยิบหมวกเหล็กบุบๆ มาตีั้แ่เมื่อไร คล้ายกับถืออิฐก็ไม่ปาน ซุนเฟยยืนบนเตียงวางท่าใหญ่โตชี้นิ้วไปที่จมูกเ้าอ้วนแล้วสบถด่า “กล้าแตะต้องผู้หญิงของข้าเหรอ? กล้าเอากีบเท้าของเ้าชี้ข้าเหรอ? เ้าตาบอดหรือไง เป็แค่ลูกชายขุนนางเล็กๆ แท้ๆ ริจะเป็นกอินทรี ยังกล้าไม่เคารพฮ่องเต้อีก ข้าผู้นี้นี่แหละจะตีเ้าให้พิการ ไม่อย่างงั้นไม่ต้องมาเรียกข้าว่าาา!”
นี่เรียกว่าเป็การด่าที่ครบอรรถรสสุดๆ
ซุนเฟยด่าไปด้วยและแอบคิดในใจไปด้วย ‘ไอ้สุนัขเอ๊ย เกือบจะถูกไอ้เวรนี้ขู่จนกลัวแล้ว คิดว่าจะเป็คนใหญ่คนโต บ้าเอ๊ย ที่แท้ก็เป็เพียงลูกขุนนางโง่ๆ คนหนึ่ง ข้าเป็าาที่สง่าผ่าเผยถึงได้ไม่จัดการเ้าให้ถึงตาย ใช่แล้ว ไม่รู้ว่าในโลกนี้ าาจะแทนตัวเองว่าฮ่องเต้หรือเปล่านะ?’
ในตอนนั้น ห้องโถงนั้นเงียบสงบ หากมีเข็มร่วงลงพื้นคงได้ยินกันหมด
ใบหน้าของแองเจล่าและเจ็มม่าเต็มไปด้วยความใและไม่น่าเชื่อ ‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เป็ไปได้อย่างไร? สาวงามทั้งสองคนคล้ายกับกวางน้อยๆ ที่กำลังตื่นตระหนก ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ซุนเฟย ริมฝีปากก็อ้าออกเป็รูปตัวโออย่างไม่รู้ตัว เขาเป็คนขี้ขลาดมากว่าสิบเจ็ดปี อเล็กซานเดอร์ที่เชื่อฟังกิลมาโดยตลอด แต่มาตอนนี้ดูเหมือนว่าเขา...จะเปลี่ยนไปแล้ว!’
ไอ้อ้วนกิลที่นอนกองอยู่กับพื้น ตอนนี้ก็สับสนมึนงงไปหมด
อเล็กซานเดอร์ที่จู่ๆ ก็เปลี่ยนไปทำให้เขารู้สึกเหมือนคนแปลกหน้า เหมือนเปลี่ยนไปเป็อีกคน การหยิบหมวกเหล็กมาฟาดเมื่อกี้ มันเต็มไปด้วยท่าทางที่ดุร้ายราวกับเป็พวกผู้ร้าย นี่ทำให้เ้าอ้วนหวาดกลัวขึ้นเล็กน้อย
หลังจากนั้นไม่นาน เ้าอ้วนก็ได้สติกลับมา
นึกถึงจุดประสงค์ที่มาพระราชวังครั้งนี้
เขาตัดสินใจที่จะลองเสี่ยงดู
เขายื่นมืออวบๆ ออกมา
คาถาลึกลับและแปลกๆ ลอยออกมาจากปากเ้าอ้วน
กลุ่มไฟสีแดงสดก็ค่อยๆ ก่อตัวเป็รูปร่างบนมือเขาอย่างช้าๆ บรรยากาศร้อนๆ เริ่มแผ่กระจายอย่างเงียบๆ ทั่วห้องโถง
ไขมันบนหน้าเ้าอ้วนเริ่มสั่นๆ แล้วความกล้าค่อยๆ ฟื้นคืนมา มันหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “าาเรอะ? เฮอะ นอกจากเ้าจะโง่และปัญญาอ่อน ตอนนี้ในเมืองแซมบอร์ดยังมีใครคิดว่าเ้าเป็าาอยู่อีกงั้นเหรอ? เ้ากล้าตบข้างั้นเหรอ? ฮึๆ อเล็กซานเดอร์ เ้าจะได้เห็นความโกรธของนักเวทผู้สูงศักดิ์!”
ตอนนี้ซุนเฟยยังคงยืนอยู่บนเตียง
ทันทีที่เขาเห็น รูม่านตาของเขาพลันหดลง ‘เวท...นักเวท? บ้าเอ๊ย เ้าอ้วนนี้เป็นักเวทอย่างงั้นเหรอ? ดูเหมือนว่ามันจะมีทักษะอยู่บ้าง เวรเอ๊ย ตอนนี้ข้าควรทำอย่างไรดี? ความใจร้อนช่างเหมือนมารปีศาจ ถ้ารู้เร็วกว่านี้เมื่อกี้คงพูดดีๆ ไม่รีบลงมือหรอก...’
ดวงตาของซุนเฟยเริ่มเลิ่กลั่ก
เขาเห็นลูกบอลไฟในมือกิลที่ยิ่งเวลาผ่านไปนานก็ยิ่งร้อนขึ้น ส่วนในมือตัวเองมีเพียงหมวกบุบๆ ในใจก็พูดไม่ออก แม้ในใจจะอยากสู้กันตัวต่อตัว แต่ก็ควรให้กระบี่ดีๆ กับข้าสักเล่มเถอะ...ซุนเฟยพลันะโขึ้นมาทันที “ทหาร....ทหาร! รีบมาสิโว้ย มีนักฆ่าจะสังหาราา!”
“เปล่าประโยชน์! ฮิๆ”
เ้าอ้วนแสยะยิ้มเย้ยหยัน “เด็กน้อย เรียกให้คอแตกก็ไม่มีใครมาหรอก” หลังจากนั้นเขาก็โบกมือด้วยท่าทางมั่นใจ ลูกบอลไฟในมือขนาดเท่ากำปั้นราวกับลูกะุที่ถูกยิงออกมา ส่งเสียงหวีดหวิวลอยเข้ามาปะทะหน้าหล่อๆ ของซุนเฟย
----------------
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้