“เื่ราวจบแล้ว?”
แค่ประโยคเดียวก็ทำให้พวกเฉิงเต้าหยุนทั้งสามคนเปลี่ยนมุมมอง และมองเจียงไป๋อย่างแปลกใจ ไม่รู้ควรจะพูดอะไรดี
พวกเขาพบว่าเมื่อก่อนสิ่งที่ตนเองรู้จักเกี่ยวกับหนุ่มน้อยคนนี้ ราวกับเป็เื่เข้าใจผิด พวกเขาใช้เส้นสายทั้งหมดก็ยังจัดการหวงชานไม่ได้ แต่เจียงไป๋แค่โทรศัพท์ครั้งเดียวก็จัดการได้แล้ว? นี่ … นี่เป็ไปได้อย่างไร!
“ไม่เลว”
เจียงไป๋กลับมายิ้มพลางพยักหน้าแล้วก็พูดคุยกับทั้งสามคน หลังจากนั้นก็พาเย่ชิงเฉิงเดินออกมาที่เบื้องหน้าของหวางเฉียง
“นายก็คือเจียงไป๋? ไอ้น้องเก่งไม่เบาเลย คิดไม่ถึงว่าจะไปตีผู้กำกับเยียนได้ จุ๊ๆ คนข้างๆ ก็คือเย่ชิงเฉิง? มิน่าล่ะเ้าพ่อหวงชานถึงได้ชอบขนาดนี้ ทั้งชีวิตนี้ของฉันก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงที่สวยอย่างนี้ ฮ่าๆ ไปกับฉันเถอะ”
หวางเฉียงหัวเราะ และพูดกับเจียงไป๋
“เดี๋ยวก่อน ผมโทรศัพท์ไปหาเพื่อนผม เขาใกล้มาถึงแล้ว รอให้เขามาถึงแล้วค่อยไปดีไหม?”
เจียงไป๋พูดพลางยิ้มระรื่น แล้วก็ไม่ได้ติดใจเอาความอะไรหวางเฉียง
นักเลงเล็กๆ คนหนึ่ง จะไปพูดอะไรกับเขามากมายทำไม เสียราคาเปล่าๆ
“โย่ว? เรียกคนมาด้วย ไอ้หนูกล้ามาก ได้ ฉันจะรออยู่ตรงนี้ ฉันอยากจะดูสักหน่อยว่า ในกูซูนี้ใครหน้าไหนจะกล้าท้าทายเ้าพ่อหวงชาน”
เมื่อหวางเฉียงได้ยินคำนี้แล้วก็แสยะยิ้มพลางพูดถากถาง
ในสายตาของเขา เ้าพ่อหวงชานก็คือฟ้า คือดิน! ในเมืองกูซูนี้เป็หนึ่งไม่เป็สองรองใคร
ใครกล้าท้าทายเ้าพ่อหวงชาน นั่นก็เป็การรนหาที่ตาย!
เขาก็อยากจะเห็นหน้า เป็ใครกันแน่ที่ช่างกล้าแหย่เ้าพ่อหวงชาน
สิบกว่านาทีต่อมา ไกลออกไปรถเบนซ์ S600 ป้ายทะเบียน 88888 ก็แล่นเข้ามาอย่างรีบเร่ง พุ่งเข้ามาด้วยความเร็ว อย่างไม่สนใจอะไรเลย
เมื่อมาถึงที่ว่างตรงหน้าพวกเจียงไป๋แล้ว ก็รีบเหยียบเบรกหยุดอยู่ตรงนั้น
และชายวัยกลางคนที่รูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งก็วิ่งลงมาจากรถ เขาวิ่งไปด้วยและใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อบนหน้าไปด้วย ด้านหลังมีคนหนุ่มสองคนตามมาติดๆ
“เ้าพ่อหวงชาน!”
พอมาถึง ทางด้านหวางเฉียงและคนหลายสิบคนที่อยู่โดยรอบก็รีบะโอย่างให้ความเคารพ และยังทยอยกันโค้งตัวทำความเคารพ ซึ่งก็ทำให้พวกเฉิงเต้าหยุนที่อยู่ไกลออกไปหน้าซีด
แค่หวางเฉียงคนเดียวก็ลำบากพอแล้ว คิดไม่ถึงว่าหวงชานจะมาเอง นี่จะทำอย่างไรดี?
เดิมทีพวกเขาก็ระแวงเพื่อนของเจียงไป๋
แค่โทรศัพท์ไปหาครั้งเดียวก็จัดการหวงชานที่มีชื่อเสียงโด่งดังได้แล้วหรือ?
นี่ไม่ใช่ว่าล้อเล่นหรือ …
ตอนนี้จะทำอย่างไร เขามาแล้ว นี่จะทำอย่างไร? เฉิงเต้าหยุนลังเลสักครู่ และ้าจะเดินออกไป ตี๋หู่ก็รั้งไว้ “เ้าพ่อหวงชานแหย่ไม่ได้ คุณเป็ผู้กำกับ ชื่อเสียงอาจไม่ดังเท่าดาราอย่างผม เขาไม่รู้จักคุณ หากไปเสียอย่างนี้ก็ไม่มีอะไรดี สู้ผมกับโจวฟาไปคุยจะดีกว่า ไม่แน่ว่าอีกฝ่ายยังพอจะไว้หน้าบ้าง”
ถึงแม้จะไม่มั่นใจมาก แต่เขาก็ยังคงลากโจวฟาเดินไป แต่เดินไปไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุด เพราะเบื้องหน้าได้เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้พวกเขาตะลึงงันไปเลยทีเดียว
หวงชานที่รูปร่างกำยำล่ำสัน โฉมหน้าดุร้ายวิ่งผ่านหวางเฉียงไปอย่างไม่สนใจ แล้วตรงไปที่เจียงไป๋ทันที เขาโค้งตัวทำความเคารพทีหนึ่ง และรีบพูดว่า “คุณเจียง! สวัสดีครับ ผมชื่อเสี่ยวหวง … ขอโทษจริงๆ ครับ ผมไม่รู้ว่าเป็คุณ ไอ้เ้าเยียนซิ่งมันบอกผมว่ามีคนตีหัวมันจนแตก และยังเอาสาวสวยไปด้วยคนหนึ่ง … อ้อ สาว … ผม ผม … ”
“ผมรู้เื่คราวๆ แล้ว คุณมาแล้วก็ดี เื่นี้ช่างมันเถอะ จริงๆ แล้วก็เป็เื่เข้าใจผิด”
หวงชานอยากจะพูด แน่นอนว่าเจียงไป๋ก็รู้
เขาน่าจะช่วยผู้กำกับเยียนออกหน้า สาเหตุแรกคือเขาเป็คนลงทุน เสี่ยวมี่ก็เป็นางเองเื่นี้ เขาจึงให้เกียรติผู้กำกับเยียนอยู่บ้าง
ที่สำคัญที่สุดคือ รูปภาพของเย่ชิงเฉิงทำให้หวงชานมีความคิดอยากจะเอามามอบให้กับเขา จึงเกิดเป็เื่วุ่นวายซับซ้อนอย่างนี้
ตอนนั้นหวงชานน่าจะแค่มอบให้ลูกน้องจัดการ จริงๆ แล้วก็ไม่ได้สอบถามว่าอีกฝ่ายเป็ใคร มิฉะนั้นแล้วล่ะก็ พอหวงชานมาก็มองออกแล้ว เช่นนั้นเขาก็คงจะไม่กล้าให้ลูกน้องมาหาเื่เจียงไป๋ถึงที่นี่ และก็ไม่ต้องเกิดเื่ซับซ้อนวุ่นวายอย่างนี้
ก็แค่เื่นี้หวงชานไม่มีทางพูด เจียงไป๋ก็ไม่มีทางที่จะทำให้เขาพูดออกมา ทำได้แค่พูดแทรกเขาไป
“อ้อ ขอบคุณมากคุณเจียง! ขอบคุณมากคุณเจียง!”
คำพูดของเจียงไป๋ทำให้หวงชานโล่งใจ
เขาจากกูซูไปเทียนตูได้รับการต้อนรับที่เ็า แต่พอเอ่ยชื่อเจียงไป๋ออกไปเท่านั้นก็เจริญรุ่งเรืองขึ้นมาได้ และอยู่กับฉวีเจี๋ยอย่างกระตือรือร้น ทั้งยังทุ่มเทเพื่อที่จะเอาตัวเย่ชิงเฉิงไป ก็ไม่ใช่เพื่อเอาอกเอาใจเจียงไป๋หรือ?
หากเพราะเื่นี้ทำให้เจียงไป๋มีอคติกับเขา นั่นก็คงร้องไม่ออกจริงๆ
“ใช่แล้ว! คุณเจียง เ้าหวางเฉียงไม่ได้ล่วงเกินคุณใช่ไหม!”
จัดการเื่ของตัวเองแล้ว จู่ๆ หวงชานก็เหมือนจะคิดอะไรออก สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยน แล้วก็มองหวางเฉียงที่งงเป็ไก่ตาแตกอยู่ไกลๆ แวบหนึ่งพลางพูด
แต่ไหนแต่ไรมาหวางเฉียงก็เห็นหวงชานเป็ท้องฟ้าทั้งผืนของกูซู และไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ ทั้งสูงส่ง …
แต่ตอนนี้ จู่ๆ หวงชานก็วิ่งเข้ามาโค้งตัวก้มหน้าให้เด็กหนุ่มคนหนึ่ง ทั้งยังเรียกตัวเองว่าเสี่ยวหวง? แถมยังเรียกว่าคุณเจียง? นี่ … นี่ก็ทำให้พวกเขางงเป็ไก่ตาแตกแล้ว และไม่รู้ว่าจะสู้หน้าสถานการณ์ตรงหน้าอย่างไร จึงยืนงงอยู่ตรงนั้น
จริงๆ แล้วก็ไม่ได้มีแค่พวกเขา
เฉิงเต้าหยุน โจวฟา ตี๋หู่ ที่อยู่ข้างๆ ยังมีคนอื่นๆ ในกองถ่ายอีก เตียวจื้อหยุนที่ยืนอยู่ไกลๆ แต่ยังไม่ไปไหน มีใครบ้างเล่าที่ไม่เป็เช่นนี้?
แต่ละคนมองดูภาพเหตุการณ์ที่ทำให้ยากจะเชื่อได้อย่างงงงัน และอึ้งกันอยู่ตรงนั้น
เ้าพ่อหวงชานกลายเป็เสี่ยวหวง เจียงไป๋กลายเป็คุณเจียง?
พวกเขารู้สึกว่าโลกนี้วุ่นวายไปแล้ว!
“นั่นก็ไม่มี ก็แค่ตอนที่สหายคนนี้ของนายเพิ่งมาก็ทุบอุปกรณ์ของกองถ่ายพวกเราอย่างเหิมเกริม”
เจียงไป๋ตอบกลับอย่างยิ้มแย้ม
“อะไรนะ! หวางเฉียงนายไสหัวมานี่!”
เจียงไป๋ไม่ใส่ใจ แต่หวงชานก็ไม่ใส่ใจไม่ได้ เมื่อได้ยินคำนี้แล้ว สีหน้าก็แปรเปลี่ยนทันที และรีบตะคอก
วินาทีต่อมาหวางเฉียงก็มาถึงข้างกายของเจียงไป๋แล้ว หวงชานถีบเขาอย่างไม่เกรงใจแม้แต่น้อย หลังจากนั้นก็พูดอย่างโมโหว่า “หวางเฉียงนายคุกเข่าลง คุกเข่าขอโทษคุณเจียง! เร็ว! ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่านาย”
ตอนที่พูด เขาเหมือนกลับมามีอำนาจใหญ่โตจนน่าใ แต่ลักษณะอย่างนี้ใช้เวลาแค่่หนึ่ง ไม่นานก็เปลี่ยนเป็รอยยิ้มที่เอาอกเอาใจ และก็ไม่สนใจหวางเฉียงที่คุกเข่าขอโทษอยู่กับพื้นอย่างไม่หยุด เขาพูดกับเจียงไป๋อย่างยิ้มแย้มว่า “คุณเจียงวางใจได้ ไอ้เ้านี่กลับไปผมจะสั่งสอนมันแน่นอน! สำหรับเื่ของกองถ่าย ผมจะชดใช้ให้แน่นอน ชดใช้ให้แน่นอน”
“เหอะๆ ไม่ต้องสั่งสอนหรอก ในเมื่อเป็คนกันเองทั้งนั้นช่างเถอะ ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ไม่รู้ คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด สำหรับของนายไม่ต้องชดใช้แล้ว ฉันจัดการเอง จริงๆ แล้วคนที่ลงทุนทำหนังเื่นี้ก็คือบริษัทของฉัน แค่เงินนิดหน่อยไม่จำเป็ต้องให้นายมาชดใช้หรอก”
เจียงไป๋ตอบอย่างยิ้มแย้ม
เื่มาถึงขั้นนี้ เขาก็ไม่มีอะไรต้องปิดบังแล้ว
บทของเขาสั้นมาก สองสามวันนี้เดิมทีก็ถ่ายเขาเป็หลัก ตอนนี้ก็น่าจะเก็บงานแล้ว คนอื่นๆ ต่างหากที่เป็ตัวหลัก เขาก็ไม่ต้องสนใจอะไรมาก
ผ่านเื่นี้ เกรงว่าฐานะของเขาจะปิดไม่มิดแล้ว เมืองกูซูเจียงไป๋ไม่คิดที่จะอยู่นานนัก ไม่อย่างนั้นทุกคนก็คงจะอึดอัด
ในเมื่อเป็เช่นนี้ ก็ไม่จำเป็ต้องปิดบังฐานะของเขาแล้ว
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้