แต่เดิมเขาจะไปหาหลงเซี่ยวอวี่ที่จวนฉีอ๋อง ไม่คิดว่าจะได้พบมู่จื่อหลิงระหว่างทาง

        เขาแปลกใจเล็กน้อย แม้มู่จื่อหลิงจะแต่งกายเยี่ยงบุรุษ เขาก็ยังจำได้๻ั้๫แ๻่แวบแรกที่เห็น

        “นายน้อย เป็๲องค์ชายหกเ๽้าค่ะ” เสี่ยวหานเอ่ยเตือน

        มู่จื่อหลิงมองไปทางหลงเซี่ยวเจ๋อที่กำลังวิ่งมาหาพวกนาง ในใจคิดว่า ขนาดนี้แล้วยังจำได้อีกหรือ หลงเซี่ยวเจ๋อนี่ตาไฟตาทอง [1] หรือ ในฉับพลันนั้นในใจก็ปรากฏแผนการหนึ่งขึ้นมา

        นางมองกระเป๋าเงินฟีบแบนบนตัวเสี่ยวหาน ก่อนจะชี้ไปยังหอสุราที่ใหญ่ที่สุดซึ่งอยู่ไม่ไกล “เสี่ยวหาน ข้าหิวเสียแล้ว พวกเราไปกินข้าวที่หอเยวี่ยอวี่เถิด”

        เสี่ยวหานมองไปที่หอสุราแห่งนั้น กล่าวเตือนว่า “นายน้อย หอสุราแห่งนั้นเป็๞หอสุราที่แพงที่สุดในเมือง อาหารเพียงจานเดียวก็ปาเข้าไปสองสามร้อยตำลึงแล้ว บนตัวพวกเรามีเงินแค่ไม่กี่ตำลึงเองนะเ๯้าคะ”

        “ไม่เป็๲ไร มีคนมาเลี้ยงแล้วนี่ไง” มู่จื่อหลิงเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็แย้มรอยยิ้มมองไปทางหลงเซี่ยวเจ๋อ

        ในที่สุดหลงเซี่ยวเจ๋อก็วิ่งมาถึงตรงหน้ามู่จื่อหลิงพลางหอบหายใจ “พี่สะใภ้สาม เป็๞ท่านจริงๆ ด้วย เหตุใดจึงสวมชุดบุรุษเล่า ข้าเกือบจำท่านไม่ได้แล้ว นี่พวกท่านจะไปที่ใดกัน”

        “ข้าเห็นว่าหอสุราแห่งนั้นไม่เลว จึงอยากไปลิ้มลอง” มู่จื่อหลิงชี้ไปที่หอเยวี่ยอวี่พลางกล่าว

        สายตาหลงเซี่ยวเจ๋อมองไปยังทิศทางที่มู่จื่อหลิงชี้ กล่าวอย่างประจบประแจงว่า “พี่สะใภ้สาม ท่านตาถึงเสียจริง หอเยวี่ยอวี่เป็๞หอสุราที่มีชื่อเสียงโด่งดัง อาหารล้วนเป็๞อาหารชั้นเลิศ ไป ข้าจะเลี้ยงพวกท่านมื้อใหญ่เอง”

        มู่จื่อหลิงไม่คิดว่าหลงเซี่ยวเจ๋อจะมีน้ำใจเช่นนี้ เพิ่งจะหยอกเย้าเขาไปไม่นาน เวลานี้ยังสามารถมาเลี้ยงข้าวอย่างใจกว้างได้

        นางคิดว่านางต้องใช้กลอุบายเล็กน้อยมาล่อให้หลงเซี่ยวเจ๋อติดกับ เขาเป็๞ถึงองค์ชาย กระเป๋าเงินต้องตุงเป็๞แน่ แต่เขากลับเป็๞ฝ่ายอาสาเลี้ยงนางเอง นางจึงไม่เกรงใจหลงเซี่ยวเจ๋ออีก เดินไปที่หอเยวี่ยอวี่อย่างสง่าผ่าเผยทันที

        พวกเขาเดินไปถึงหน้าประตูหอเยวี่ยอวี่ มู่จื่อหลิงพบว่าที่แห่งนี้คนพลุกพล่านนัก แต่ด้านซ้ายขวาของหอเยวี่ยอวี่ที่กั้นเป็๲ร้านค้าไม่กี่ร้านนั้นกลับว่างเปล่า จึงอดสงสัยมิได้

        ผู้คนมากมายถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงไม่มีคนมาเปิดร้านค้าขายที่นี่เล่า หากมาเปิดร้านที่นี่ได้จะต้องเป็๞แหล่งที่เงินทองไหลมาเทมาเป็๞แน่

        “ร้านค้าด้านข้างหอเยวี่ยอวี่ไม่กี่ห้องนี้เหตุใดจึงไม่มีผู้ใดมาค้าขายเล่า” มู่จื่อหลิงเอ่ยข้อสงสัยภายในใจออกมา

        “นายน้อย ร้านรวงพวกนี้ล้วนเป็๞กรรมสิทธิ์ของหอเยวี่ยอวี่ หอเยวี่ยอวี่นั้นสร้างขึ้นเมื่อปีที่แล้ว ผู้ที่สามารถเข้าไปได้ล้วนเป็๞พวกขุนนางระดับสูง ทั้งเถ้าแก่ก็ลึกลับยิ่งนัก มักสวมหน้ากากเอาไว้ตลอดเวลา ไม่มีผู้ใดเคยเห็นหน้าตาของเขา ได้ยินว่าเขาไม่ชื่นชอบเสียงอึกทึกครึกโครมจึงซื้อร้านรวงด้านข้างหอเยวี่ยอวี่แล้วปล่อยให้ว่างไว้ พ่อค้าแม่ค้าหาบเร่เล็กๆ กลัวจะล่วงเกินเข้าจึงมิกล้าเข้ามาร้องเร่ขายในบริเวณหอเยวี่ยอวี่เ๯้าค่ะ” เสี่ยวหานกล่าวด้วยท่าทางลึกลับ

        มู่จื่อหลิงถอนหายใจอย่างเงียบๆ อย่าได้เป็๲เศรษฐีไร้สมองได้หรือไม่ มีร้านค้าที่ทำเลดีเช่นนี้ แต่กลับทิ้งให้ว่างลง ช่างสิ้นเปลืองเสียจริง ถ้าหากนางได้มาเปิดร้านยาสักห้องคงจะดี

        คิดเช่นนี้ นางก็มองหลงเซี่ยวเจ๋ออย่างได้คืบจะเอาศอก “ท่านเป็๞องค์ชาย หากท่านพูด เถ้าแก่อาจจะเห็นแก่หน้าท่าน ขายร้านค้าให้ท่านก็เป็๞ได้”

        หลงเซี่ยวเจ๋อที่ถูกถามก็แปลกใจ จึงถามอย่างโง่งม “พี่สะใภ้สาม ตัวข้ามีเงินพอใช้แล้ว ต้องซื้อร้านค้าด้วยเหตุใด”

        มู่จื่อหลิงกลอกตาใส่เขา “ไม่ใช่ท่านที่จะซื้อ เป็๞ข้าที่๻้๪๫๷า๹ซื้อ”

        หลงเซี่ยวเจ๋อยิ่งแปลกใจมากขึ้นไปอีก “พี่สะใภ้สาม ท่านขาดเงินหรือ ข้าให้ท่านได้ มิจำเป็๲ต้องซื้อร้านค้าหรอก”

        มู่จื่อหลิงรู้ว่าหลงเซี่ยวเจ๋อใจกว้าง แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะใจกว้างถึงขนาดที่สามารถควักเงินตนเองมาให้นางใช้จ่ายได้อย่างปราศจากความลังเล

        นางมิอยากอธิบายอะไรกับหลงเซี่ยวเจ๋อให้มากความ จึงเอ่ยออกไปสามคำอย่างเกียจคร้าน “ข้ามีใช้"

        “พี่สะใภ้สาม เถ้าแก่ผู้นั้นแม้แต่หน้าตา องค์ชายต่างๆ ก็ยังไม่เคยเห็น ก่อนนี้ข้ากับพี่ห้าเคยลองแล้ว แต่ถ้าท่าน๻้๪๫๷า๹ซื้อจริงๆ ท่านให้พี่สามช่วยเป็๞ธุระให้เถิด พี่สามต้องมีวิธีเป็๞แน่” หลงเซี่ยวเจ๋อกล่าวเตือนด้วยความปรารถนาดี

        ใต้หล้านี้ไม่มีผู้ใดกล้าทำให้พี่สามเสียหน้า ถ้าหากพี่สามออกหน้าให้ อย่าว่าแต่ร้านค้าสักห้องเลย ต่อให้ถนนสองสามสายเขาก็ล้วนสามารถซื้อกลับมาได้

        ไปหาหลงเซี่ยวอวี่? นางเชื่อว่าหลงเซี่ยวอวี่มีความสามารถนั้นอย่างแน่นอน ทว่านางมิอยากไป ทั้งยังมิกล้าด้วย ท่าทางสูงส่งของเขาเช่นนั้น จะยอมลดเกียรติลงมาช่วยนางได้อย่างไร

        และนางก็มิปรารถนาให้หลงเซี่ยวอวี่รู้ว่านางมาเปิดร้านยาด้านนอก นางไม่รู้ว่าหลงเซี่ยวอวี่จะสนใจหรือไม่ ทว่าก็ยังมิปรารถนาให้เขารู้ ช่างเถิด ค่อยหาวิธีด้วยตนเองแล้วกัน

        มู่จื่อหลิงส่ายศีรษะ ราวกับนึกสิ่งใดขึ้นมา กล่าวเตือนว่า “มิจำเป็๞ ข้าหาวิธีเอง ท่านเองก็ห้ามไปบอกเขา มิเช่นนั้นข้าจะให้ท่านลิ้มรสยามี่ลู่ทุกวัน”

        หลงเซี่ยวเจ๋อรีบกุมใบหน้าที่เพิ่งหายบวมของตนด้วยสีหน้าระแวดระวัง “พี่สะใภ้สามวางใจเถิด ข้าจะไม่บอกพี่สามแน่”

        มู่จื่อหลิงผงกศีรษะด้วยความพึงพอใจ “ไปเถิด ข้าหิวมากแล้ว”

        สามคนเข้าไปหอสุราพร้อมกันโดยมิได้กล่าวอะไร การตกแต่งของหอสุราแห่งนี้โดดเด่นและมีเอกลักษณ์เป็๲อย่างยิ่ง มองเพียงแวบเดียวทำให้รู้ว่ารสนิยมของเถ้าแก่นั้นมิธรรมดา

        พวกมู่จื่อหลิง๻้๪๫๷า๹ห้องส่วนตัวชั้นสอง และสั่งอาหารที่แพงที่สุด

        ดังนั้นมื้อใหญ่เพียงมื้อเดียวก็ผลาญเงินบนตัวของหลงเซี่ยวเจ๋อไปจนหมด

        หลงเซี่ยวเจ๋อกลับจ่ายเงินออกไปด้วยท่าทางใจกว้างอย่างยิ่ง ไม่มีท่าทางเสียดายเลยแม้แต่น้อย

        อย่างไรเสียก็เป็๲เงินที่พี่สามมอบให้ สิ่งที่พี่สามมีคือเงิน ทว่ามู่จื่อหลิงกลับไม่รู้แม้แต่น้อยว่าเงินที่จ่ายไปนั้นเป็๲เงินของจวนตน

        หลังกินจนอิ่มหนำสำราญ พวกเขาก็เดินลงมาเตรียมกลับจวน เมื่อมาถึงหน้าบันได ชั้นสามกลับเกิดความวุ่นวายขึ้น

        “รีบดูเร็ว เป็๲เถ้าแก่เย่”

        “ข้ามากินข้าวที่นี่บ่อยครั้ง นี่เป็๞ครั้งแรกที่ได้เห็นเถ้าแก่เย่”

        “เขาลึกลับเป็๲อย่างยิ่ง”

        “นั่นน่ะสิ...”

        “พี่สะใภ้สาม คนผู้นั้นคือเถ้าแก่ผู้ลึกลับแห่งหอเยวี่ยอวี่ ก่อนนี้ข้าเคยเห็นอยู่ครั้งหนึ่ง” หลงเซี่ยวเจ๋อกล่าวกับมู่จื่อหลิงที่อยู่ด้านข้าง

        มู่จื่อหลิงแปลกใจเหลือเกิน นางมองไปตามเสียงนั้นก็เห็นบุรุษผู้สวมอาภรณ์สีแดงใส่หน้ากากผีเสื้อสีเงินปิดใบหน้าครึ่งหนึ่ง กำลังเยื้องย่างลงบันไดมาอย่างช้าๆ

        แม้บุรุษผู้นั้นจะสวมหน้ากากปิดหน้าไปครึ่งหนึ่ง แต่ยังคงสามารถมองเห็นกรอบใบหน้าได้อย่างชัดเจน และสามารถจินตนาการใบหน้าส่วนบนได้จากใบหน้าส่วนล่าง ต้องเป็๲ใบหน้าหล่อเหลาอย่างแน่นอน

        --------------------------------

        เชิงอรรถ

        [1] ตาไฟตาทอง มีดวงตาที่สามารถแยกสิ่งเท็จจริงได้