เวินซีเงยหน้ามองหาที่มาของเสียง
ขณะนั้นฮูหยินใหญ่เวินนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าจริงจัง
เมื่อเห็นเวินซีเดินเข้ามา สีหน้าของคนอื่นๆ ก็เปลี่ยนไป ต่างก็แสดงถึงความ “ไม่ต้อนรับ”
“เวินซี หากมีเื่ใดค่อยว่ากันทีหลัง วันนี้คนตระกูลเวินไม่มีเวลาจัดการให้เ้า”
เวินอวิ๋นโปเอ่ยปากอย่างไม่พอใจ เขาหันไปมองเตียงที่มีม่านปิดสนิท จากนั้นเดินมาเพื่อจะปิดประตู
แต่ขาของเวินซีก็ขวางไว้ ไม่ให้เขาปิดประตูลงได้ “ที่ข้ามาในวันนี้ ก็เพราะมาเยี่ยมท่านพี่ ได้ยินมาว่าท่านพี่อาการหนัก ข้าในฐานะน้องสาวย่อมต้องมาหาเขา”
“เป็ห่วงเขาหรือ? เ้าน่าจะดีใจเสียมากกว่า เ้ามาสมน้ำหน้าคนตระกูลเวินล่ะสิ?”
ฮูหยินใหญ่เวินเลิกปั้นหน้ายิ้มนานแล้ว จึงพูดกับเวินซีอย่างใส่อารมณ์ทั้งหมด
เวินอวิ๋นโปมีสีหน้ามืดมน ก่อนจะหันไปมองฮูหยินใหญ่อย่างไม่พอใจ “หุบปาก”
“นายท่าน เวินซีมาตอนใดไม่มา แต่มาใน่เวลาเช่นนี้ ท่านไม่คิดว่ามันน่าสงสัยหรือเ้าคะ?” ฮูหยินใหญ่เวินใช้สายตาชั่วร้ายมองเวินซี
เมื่อเวินอวิ๋นโปได้ยินคำพูดของนางก็เงียบไป แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะออกแรงมากขึ้นเพื่อปิดประตู
เวินซีคิดจะเอื้อมมือออกไปกันไว้ แต่จ้าวต้านที่อยู่ข้างๆ ก็ผลักประตูออกก่อน
เขาแรงเยอะมากจนเวินอวิ๋นโปล้มลงกับพื้นอย่างน่าอาย ฮูหยินใหญ่เวินเห็นเช่นนั้นก็รีบเข้าไปพยุง
“เวินซี เ้ารู้หรือไม่ว่านี่นับเป็ความผิดร้ายแรง? ตามกฎของตระกูลเวิน เ้าจะต้องถูกทุบจนตาย”
“ข้าถูกไล่ออกจากตระกูลเวินตั้งนานแล้ว กฎของตระกูลเวินเกี่ยวอันใดกับข้ากัน?”
เวินซีมองดูเงาของคนที่อยู่บนเตียง ก่อนจะเดินเข้าไปหา
“หยุดนะ!” เวินเยียนที่ไม่พูดอันใดมาตลอดยืนอยู่ที่มุมห้อง ก่อนจะเอื้อมมือมาดึงตัวเวินซีไว้ “ท่านพี่ป่วยจนมิอาจจะพบเจอผู้ใดได้ หากเ้ายังคิดถึงความสัมพันธ์ดีๆ กับท่านพี่ เ้ายืนอยู่ตรงนี้จะดีกว่า”
“หากมิอาจจะพบผู้ใด เ้าก็ไปปิดประตูสิ”
“เ้า...”
เวินเยียนเห็นเวินซีทำตัวไร้เหตุผลก็หมดคำพูดไปชั่วขณะ นางจึงเดินไปปิดประตูห้อง แล้วกลับไปที่เตียงอีกครั้ง
นางคิดจะหยุดเวินซี แต่เมื่อััได้ถึงสายตาของหลานเยว่เฉิงก็ถอยออกไปอย่างไม่พอใจ
เวินซีเปิดม่านที่เตียงออก เมื่อเข้าไปแล้วก็ปิดม่านลงดังเดิม บดบังสายตาของผู้คนภายนอก
โจวอวี่ชางนอนอยู่บนโต๊ะ มิได้สติใดๆ
ยิ่งนางเข้าไปใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ ก็ยิ่งได้กลิ่นเหม็นเน่า
นางมองดูร่างกายของเขา จนกระทั่งได้เห็นว่าที่แขนมีาแเหวอะหวะ เป็หนองจนยากจะรักษา
าแนั้นเป็สีขาวและมีรอยเขียวดำ มีเืไหลออกมาไม่หยุด ทำให้ผ้าปูที่นอนบริเวณนั้นเปียกเป็วงใหญ่
คิ้วของนางขมวดขึ้น นางยกแขนของเขาพลันเข้าไปดูใกล้ๆ
าแเกิดจากของหนักหล่นทับ แผลเหวอะจนเน่า แม้ว่าจะหนักหนาอยู่พอสมควรแต่มันก็ไม่น่าจะติดเชื้อจนร้ายแรงเช่นนี้
นางนำจมูกเข้าไปใกล้ ในที่สุดก็ได้กลิ่นยาจางๆ จากกลิ่นเหม็นเน่านี้
เป็พิษ
มีคนวางยาพิษในแผลของเขา
เพราะว่าเป็กลิ่นเหม็นที่ผสมกับหลายอย่างเข้าด้วยกัน จึงยากที่จะดมกลิ่นออก
เมื่อตระหนักได้ถึงความรุนแรงของเื่นี้ นางก็หันกลับไปมองผู้คนที่อยู่ด้านนอกม่าน เงาของพวกเขาทำให้นางครุ่นคิด
ในตระกูลเวิน คนที่อยากทำร้ายโจวอวี่ชางคือผู้ใด? ตระกูลเวินมิได้้าใช้ชื่อเสียงของโจวอวี่ชางหรือ? เหตุใดจู่ๆ ถึงได้เล่นงานเขา? จะฆ่าปิดปากเขาหรือ?
ขณะที่ครุ่นคิดอยู่นั้น เวินซีก็เอามือไปตรวจชีพจร
ชีพจรนั้นเต้นอ่อนแรงจนแทบจะััมิได้ ระบบการหายใจก็มีแต่สูดอากาศเข้า มิได้ปล่อยออก
นี่มิใช่แค่ป่วยหนัก แต่เขายังป่วยเป็โรคร้าย
นางเปิดเปลือกตาของเขาขึ้นเป็ความหวังอย่างสุดท้าย โชคดีที่แววตาของเขายังไม่เลื่อนลอย
เมื่อตรวจดูอีกรอบก็พบว่าในปากของเขาได้อมโสมไว้ชิ้นหนึ่ง
นางแสยะยิ้ม ก่อนจะนำโสมชิ้นนั้นโยนลงพื้นและใช้เท้าเหยียบไว้
เดิมทีาแก็ยากที่จะรักษาอยู่แล้ว โสมมีฤทธิ์ช่วยบำรุงเื ยิ่งไปกระตุ้นเช่นนี้หากอาการไม่หนักสิถึงแปลก
“เวินซี เ้าทำอันใดอยู่ด้านในกันแน่? ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
“ท่านพี่หลับมิได้สติ เขาคุยกับเ้ามิได้ จะเยี่ยมเขา เ้าก็ได้เจอแล้ว เมื่อใดเ้าถึงจะจากไป?”
มีเสียงเร่งเร้าดังมาจากด้านนอกม่าน มีเงาเงาหนึ่งทำท่าจะเข้ามา แต่ก็ถูกจ้าวต้านรั้งไว้
“เวินซี เ้าจะทำร้ายท่านพี่ใช่หรือไม่? ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”
เสียงดุด่าดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
เวินซีหยิบยาที่ทำให้เืแข็งตัวออกมาแล้วใส่เข้าไปในปากโจวอวี่ชาง จากนั้นก็ปักเข็มเงินลงใกล้ๆ แผลของเขา สกัดการแพร่กระจายของพิษได้ก้าวหนึ่ง
“เวินซี หากเ้าไม่ออกมา อย่าได้หาว่าข้าไม่เกรงใจ”
“พวกเ้า เข้าไปเดี๋ยวนี้” เวินเยียนออกคำสั่งในที่สุด
“ขอรับคุณหนู”
คนรับใช้หลายคนเดินเข้ามาใกล้ เวินซีก็รีบถอดเข็มเงินออก แล้วลุกขึ้นเดินออกไป
“ข้าเห็นว่าท่านพี่ป่วยหนักก็ทรมาน อยากจะอยู่ดูเขานานๆ หน่อย เ้าร้อนรนเช่นนี้ หากคนไม่รู้คงคิดว่าเ้ากลัวว่าข้าจะรู้ ว่าเ้าทำเื่ชั่วอันใดกับท่านพี่เสียอีกนะ” เวินซีกล่าวกับเวินเยียน
“เวินซี เ้าอย่ามาปั่นป่วนที่นี่นะ เ้าได้เจอโจวอวี่ชางแล้ว ยามนี้ก็ออกไปได้แล้ว”
ฮูหยินใหญ่เวินยกมือ จากนั้นก็มีคนรับใช้หลายคนเข้ามา
“คุณหนูเวินซี เชิญขอรับ”
เวินซีเหลือบมองคนรับใช้เ่าั้ด้วยสายตาเ็า
คนรับใช้เข้ามาล้อมนางไว้และรู้สึกสับสนไปชั่วขณะ
“พาคุณหนูเวินซีกลับออกไป” ฮูหยินใหญ่เวินตบโต๊ะ
ขณะนั้นคนรับใช้ถึงได้เคลื่อนไหว
“คุณหนูเวินซี อย่าได้ทำให้ข้าลำบากเลยขอรับ เชิญขอรับ”
“คุณหนูเวินซี”
“ข้าไปก็ได้ แต่ท่านพี่ได้รับคำสั่งจากฮูหยินซ่งให้ควบคุมดูแลการแข่งขันทำเครื่องหอม ยามนี้ท่านพี่ป่วยหนัก ก็ควรที่จะนำเื่ไปบอกฮูหยิน” เวินซีเสนอแนะ “เช่นนั้นข้าไปก่อนนะเ้าคะ เดี๋ยวข้าจะมาใหม่พร้อมกับฮูหยินซ่ง”
“เวินซี เ้า...”
ฮูหยินใหญ่เวินได้ยินเช่นนั้นก็โกรธจนตัวสั่น นางรู้ว่าเวินซีหมายความเช่นไร พลันปัดมือให้คนรับใช้พากันออกไป
ถึงอย่างไรเวินซีก็ทำได้เพียงแค่เฝ้าดู คงสร้างปัญหาอันใดมิได้
ฮูหยินใหญ่ได้แต่ปลอบใจตนเองเช่นนี้ พลันละสายตาออกจากเวินซี
ประตูถูกเปิดออกอีกครา ขณะนั้นมีหมอคนหนึ่งยกถ้วยยาเดินเข้ามา
“นายท่านขอรับ ต้มยาเสร็จแล้วขอรับ”
“ขอบคุณหมอมาก เช่นนั้นก็ไปพยุงนายน้อยโจวขึ้นเถิด” เวินอวิ๋นโปเดินไปอย่างกระตือรือร้น
“ขอรับ”
หมอก้มศีรษะแล้วเดินตรงไปที่เตียง
มีกลิ่นฉุนของยาโชยออกมา ในตอนที่เขาเดินผ่านเวินซี นางก็มองเห็นยาที่อยู่ในถ้วย
ไป๋เย่จือ หญ้าสือถาน ชิงตง...
แม้จะมีแต่ยาที่ใช้หยุดเื แต่ส่วนมากคือยาที่ใช้บำรุงร่างกาย หากโจวอวี่ชางดื่มยานี้ไปจะต้องถึงแก่ชีวิตแน่
เมื่อคิดได้เช่นนั้น เวินซีก็ยืดขาออกไป
หมอสะดุดขาของนางล้มลงกับพื้น ทำให้ยาในถ้วยหกออกมาไปทั่วบริเวณ
“เ้าทำอันใด? เ้ารู้หรือไม่ว่านี่เป็ยาที่จะช่วยชีวิตเขา?”
หมอมองถ้วยยาบนพื้นอย่างปวดใจ พลันหันไปด่าเวินซี
“ขออภัยเ้าค่ะ ข้าลื่น” เวินซีพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกผิด
หมอลุกขึ้น เขายังอยากจะด่านาง แต่เวินอวิ๋นโปก็รีบมาขัดไว้ “ช่างเถิด ต้องช่วยเขาให้ได้ก่อน ในครัวยังมียาอีกหรือไม่?”
“มีขอรับ”
“เช่นนั้นก็ไปเอามาเถิด”
“ขอรับนายท่าน”
หมอรีบวิ่งออกไป
เวินอวิ๋นโปยืนอยู่ด้านหน้าเวินซี เขาสะบัดแขนเสื้อและมองด้วยสายตาเ็า แต่มิได้พูดอันใด
ไม่นานนัก หมอก็ตักยากลับมาใหม่
เวินซีเดินออกไปขวางเขาแล้วเอ่ย “ให้ข้าป้อนเขาเถิด”
“เ้ามีความเกลียดชังกับนายน้อยโจวตั้งมากมาย ข้าจะปล่อยให้เ้าทำร้ายเขาเช่นนั้นหรือ?”
หมอไม่ยินยอม
“นายน้อยโจวเป็พี่ชายของข้า ข้าย่อมหวังดีต่อเขาอยู่แล้ว เื่เมื่อครู่ข้ามิได้ตั้งใจ เอายามาให้ข้าป้อนเขาเถิด ถือเป็การไถ่โทษเื่เมื่อครู่”
เวินซีเอื้อมมือจะไปรับยา แต่หมอก็หลบเลี่ยง เมื่อเห็นว่าเขาจะเดินหนี นางก็กวาดสายตามองผู้คนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะนำเข็มเงินออกมา
ในตอนที่กำลังจะหาโอกาสปักเข็มใส่เขา ก็ได้ยินเสียงไออย่างหนักดังขึ้น
โจวอวี่ชางฟื้นแล้ว
ยาเมื่อครู่ออกฤทธิ์แล้ว
เวินซีหันมองไป พลันเก็บเข็มเงินไว้
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้