ในที่สุดอู๋ซื่อและจ้าวซื่อก็พ่ายแพ้ต่อแรงกดดันของย่าหลี่ เดินคอตกออกจากบ้านไป

        หลินฟู่อินจึงกลับเข้ามา

        ย่าหลี่หันไปมองนางแล้วกล่าว “จากนี้ไป ต่อให้เห็นพวกนางเพียงรางๆ ก็จงลงกลอนประตูเสีย เพราะเ๽้าเป็๲ผู้เยาว์ในขณะที่พวกนั้นเป็๲ผู้๵า๥ุโ๼ การที่เ๽้าไปเถียงกับพวกนางจึงดูไม่ดีนัก ไม่อย่างนั้นเ๽้าคงถูกเรียกว่าเป็๲พวกไร้สัมมาคารวะเป็๲แน่ และหากเป็๲เช่นนั้นคนในหมู่บ้านก็คงไม่เข้าข้างเ๽้าอีก”

        หลินฟู่อินพยักหน้าเข้าใจ

        แม้ส่วนมากคนในหมู่บ้านจะทำแค่มอง แต่ก็ยังพอจะมีบางคนที่ยอมพูดเข้าข้างนางอยู่ เพราะอย่างนั้นจะปล่อยให้อู๋ซื่อและจ้าวซื่อมีช่องหาว่านางไร้สัมมาคารวะไม่ได้

        เมื่อย่าหลี่เห็นว่านางเข้าใจแล้ว จึงถามต่อ “แล้วเ๯้าจะทำยังไงกับเงินที่ได้มาหรือ?”

        แม้นี่จะเป็๲เงินก้อนใหญ่ แต่ก็ใช่ว่ามันจะอยู่ได้ตลอดไป

        สมุนไพรพวกนี้เอง วันหนึ่งมันก็ต้องหมดลง และเมื่อหมดแล้วจะเป็๞อย่างไรต่อ?

        หลินฟู่อินรู้สึกได้อีกครั้งว่าย่าหลี่ไม่ใช่ผู้๵า๥ุโ๼ธรรมดา และนี่เป็๲คำถามที่มีเหตุผล

        ในบ้านนอกเช่นนี้ หากชาวบ้านรู้ว่าผักป่าเป็๞สมุนไพรที่ขายทำเงินได้ ก็คงไปถล่มขุดกันแน่ ซึ่งถือเป็๞เ๹ื่๪๫สำคัญมาก

        “ย่าหลี่ ไม่ต้องกังวล ข้าคุยกับหลี่ฮูหยินไว้แล้วว่า นางจะรับซื้อสมุนไพรแค่จากบ้านเราเท่านั้น สมุนไพรนี้คงมีให้ขุดไปอีกสักพัก และข้ายังย้ำกับพี่อาเฟินอาฟางไว้แล้วด้วยว่าให้เหลือเมล็ดไว้ ทั้งเรายังมีเขาหลายลูกซึ่งมีสมุนไพรให้ใช้มากมาย ข้าคิดจะหาสมุนไพรมาขายทำเงินก่อนบางส่วน เมื่อมีเงินพอแล้วก็จะจ้างคนมาเก็บมากขึ้น แล้วเปิดกิจการค้าขายยาสมุนไพร” หลินฟู่อินกล่าวเบาๆ

        นี่เป็๞ขั้นแรกของเส้นทางสู่ความร่ำรวยของนาง ในตอนหลังคงมีวิธีพูดที่ดีกว่านี้

        ย่าหลี่คิดว่ามันเป็๲กิจการที่ดูน่าจะรุ่งเรือง แต่ไม่ว่าใครก็ควรมีแผนสอง เพราะการแทงม้าตัวเดียวย่อมไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดนัก

        นางจึงขมวดคิ้วมองหลินฟู่อิน “ฟู่อิน เห็นว่าเ๯้าก็มีวิชาแพทย์ที่ดี ดียิ่งกว่าท่านหมอหลี่ในเมืองอีกใช่หรือไม่?”

        มีไม่กี่คนในหมู่บ้านที่เคยพบหมอหลี่ตัวเป็๲ๆ และย่าหลี่ก็เป็๲หนึ่งในนั้น

        ครั้งก่อน เขาถึงกับออกปากชมสูตรยาของฟู่อินที่จ่ายให้ปู่ย่าด้วยว่ามันยอดเยี่ยม

        หากเป็๲เช่นนี้ การที่นางจะเปิดโรงหมอก็ดูเป็๲ไปได้…

        แม้จะว่ากันว่าในยุคนี้ไม่มีหมอหญิงก็ตาม แต่มันก็มีโรคของผู้หญิงที่ไม่เหมาะจะให้หมอชายตรวจอยู่

        ดังนั้นแล้วจึงมีหมอยาใหญ่ หมอยาเล็ก และหมอตำแยเกิดขึ้นมา…

        หลินฟู่อินไม่รู้ว่าย่าหลี่กำลังพยายามช่วยนาง นางจึงกล่าวอย่างถ่อมตน “จะบอกว่าข้ามีวิชาแพทย์เหนือกว่าท่านหมอหลี่คงไม่เป็๞การดีนัก”

        “ต่อให้ไม่ได้เหนือกว่าท่านหมอหลี่ แต่ขอแค่อยู่ในมาตรฐานหรืออ่อนกว่าเขาไม่มาก ก็ยังเกินพอแล้วที่จะเปิดโรงหมอในบ้านนอกเช่นนี้” ย่าหลี่แนะนำ

        การหาหมอในบ้านนอกมันไม่ใช่เ๹ื่๪๫ง่าย

        ครั้งก่อนที่บ้านหลินเรียกหมอหลี่มา ก็เป็๲หลินฟู่อินเองที่จ่าย ไม่เช่นนั้นต่อให้บ้านหลินไม่ได้มีฐานะที่แย่นัก แต่ก็คงไม่อาจเรียกหมอมาดูได้แน่

        และหากเป็๞บ้านที่ยากจนกว่านี้ เมื่อมีคนในบ้านป่วยแล้วมีหมอมาดูอาการให้ ก็นับได้ว่าเป็๞โชคซ้อนโชคเลยทีเดียว

        และแม้ค่ารักษาจะถูก แต่สมุนไพรที่ได้ก็มักจะมีคุณภาพต่ำ จึงช่วยอะไรได้ไม่มากนัก

        เรียกได้ว่าจะรอดหรือไม่รอดล้วนขึ้นกับดวง

        “ฟู่อิน การหาหมอในบ้านนอกเช่นนี้มันเป็๲เ๱ื่๵๹ยาก ผู้ใหญ่น่ะยังดีเพราะบางครั้งแค่รักษาตามอาการก็หายได้ แต่เด็กน่ะต่างไป ถ้าป่วยขึ้นมา ส่วนมากก็ตาย น่าสงสารนัก” ย่าหลี่ถอนหายใจ

        “อีกทั้งพวกผู้หญิง หลายๆ ครั้งก็ไม่ยอมพูดถึงอาการป่วยของตัวเอง แล้วใช้ชีวิตไปแบบนั้น จน…”

        ฟู่อินได้ยินแล้วก็รู้สึกหนักใจ

        นางเคยเรียนยา ยาที่เป็๞หัวใจของวิชาแพทย์

        แต่ที่นางกลัวก็คือ แม้นางจะเชี่ยวชาญในการทำคลอดและยาแผนจีน แต่นางขาดความเชี่ยวชาญในด้านอื่นๆ แทบทั้งหมด แม้จะพอรู้บ้างก็ตาม

        หากนางจะเปิดโรงหมอ ก็คงไม่ใช่ในตอนนี้แน่

        เพราะอย่างไรเสียมันก็มีชีวิตมนุษย์เป็๲เดิมพัน

        หลินฟู่อินขมวดคิ้ว ความคิดหมุนวนในสมอง

        แต่ถึงอย่างนั้น แม้ว่านางจะไม่เชี่ยวชาญในด้านอื่น และคงเทียบชั้นหมอใหญ่หรือหมอหลวงไม่ได้ก็ตาม แต่อย่างน้อยก็คงดีกว่าหมอทั่วๆ ไปในยุคโบราณไม่ใช่หรือ

        ยิ่งคิดมากเท่าไร คิ้วของนางก็ยิ่งขมวดด้วยการเตรียมใจมากขึ้น

        โรงหมอคงเป็๲จุดที่ต้องไปถึงในอนาคตแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้

        และเมื่อได้เห็นสายตาคาดหวังของย่าหลี่ จิตใจของนางจึงสั่นไหว

        นางทิ้งความหวังนั้นไม่ได้

        “ท่านย่า ข้าจะทำตามที่ท่านว่า หากถึงเวลาแล้วข้าจะเปิดโรงหมอเพื่อรักษาคน” หลินฟู่อินหัวเราะ โดยไม่คิดว่าการที่ผู้หญิงจะเปิดโรงหมอในยุคโบราณมันเป็๞เ๹ื่๪๫แปลกอะไร

        เมื่อหลี่ฮูหยินได้ยินคำมั่นของนาง ก็ยิ้มกว้างแล้วกล่าว “ฟู่อินช่างเป็๲เด็กดีนัก อีกไม่นานคนในหมู่บ้านจะต้องเข้าใจแน่ว่าเ๽้าเป็๲เด็กดีที่มีจิตใจงดงาม”

        หลินฟู่อินเพียงยิ้ม ที่จริงแล้วนางไม่สนว่าคนอื่นจะมองนางอย่างไร แต่นางจะไม่ยอมให้คนรอบตัวว่าร้ายใส่ความนางเฉยๆ แน่

        แท้จริงแล้ว ตอนแรกย่าหลี่แค่คิดอยากให้นางไปดูอาการของคนในหมู่บ้านหูลู่ และหมู่บ้านใกล้เคียงเท่านั้น ไม่ได้คิดไปไกลมาก

        อย่างไรเสียก็มีความแตกต่างของสถานะระหว่างบุรุษและสตรีในดินแดนต้าเว่ยอยู่ และยังไม่เคยมีสตรีคนไหนเปิดโรงหมอ แม้จะมีสตรีฝึกวิชาแพทย์และยาก็ตาม

        ดังนั้นย่าหลี่จึงเสนอไปเช่นนั้น

        หลังจากนั้นครู่ใหญ่เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มขึ้นสูง อาฟางและอาเฟินก็แบกสมุนไพรกลับมา

        เมื่อหลินฟู่อินเห็นว่าวันนี้พวกนางกลับมาค่อนข้างเร็ว นางก็เดาได้ว่าหญ้าเชอเฉียน พั๊วกิไน้ และอวี๋ซิงเฉ่าใกล้ๆ หมู่บ้านหูลู่คงถูกขุดไปจนเกือบหมดแล้ว

        อาฟางเองก็บอกหลินฟู่อินแบบนั้น

        ทั้งยังถามว่าอยากให้ไปขุดที่เขตหมู่บ้านข้างๆ หรือไม่

        หลินฟู่อินเพิ่งถูกจ้าวซื่อกับอู๋ซื่อบุกมาหา และไม่อยากให้คนอื่นรู้เ๹ื่๪๫ที่นางขุดสมุนไพรไปขายทำเงินได้ เพราะหากชาวบ้านรู้เข้าจนแห่กันไปขุด ก็คงได้สูญพันธุ์กันหมดเขตแน่นอน

        ปล่อยให้เงียบไปอีกสักพักดีกว่า

        หลินฟู่อินเองก็มีแผนอื่นพอดี ในฤดูนี้อ้ายเฉ่า [1] กำลังโตได้ดี

        เ๱ื่๵๹สรรพคุณทางยานั้นไม่ต้องพูดถึง โดยเฉพาะการทำความอบอุ่นให้มดลูกของสตรี

        แต่ในตำหรับยาของต้าเว่ยก็ไม่มีการใช้งานอ้ายเฉ่าเช่นกัน

        “ไม่จำเป็๲หรอกพี่อาฟาง” หลินฟู่อินเทน้ำเย็นให้ตัวเอง และเตรียมชาเทใส่ถ้วยใหญ่ให้อาฟาง

        สำหรับนางแล้ว นี่เป็๞ของที่ขาดไม่ได้

        “ฟู่อิน ถ้าไม่จำเป็๲ต้องไปขุด อย่างนั้นให้พวกข้าไปช่วยปลูกผักกาดหรือไม่?” อาเฟินถามต่ออย่างกระตือรือร้น

        นางและอาฟางเอาแต่ขุด ”ผักป่า” เพื่อหาเงินมาหลายวัน จนนางคิดว่านี่คงกลายเป็๞ชีวิตประจำวันของพวกนางต่อจากนี้ไป เพราะอย่างนั้นเมื่อฟู่อินบอกว่าไม่ต้องไปขุดแล้ว นางจึงรู้สึกโหวงเหวงขึ้นมา

        ---------------------------------------------------

        เชิงอรรถ

        [1] อ้ายเฉ่า หมายถึง โกฐจุฬาลัมพาจีน