อย่าได้โทษที่นางต้องหลอกลวงผู้คน ล้วนเป็๲สถานการณ์บังคับ ภายหน้าปัญหาเช่นนี้คงมีมาไม่น้อยเป็๲แน่ นางต้องหาเหตุผลมารองรับเอาไว้

        และนางก็มิได้กังวลว่าพวกเขาจะไปสอบถามด้วย เพราะถึงแม้ว่าพวกเขาอยากจะไปสอบถามเท่าไร อยากไปสืบเสาะเพียงใด พวกเขาก็คงไม่สามารถหาผู้ที่ไม่มีอยู่จริงเจอได้อยู่ดี

        เล่อเทียนเองก็ทราบดีว่ามีหมอเทวดาบางส่วนที่รักสันโดษอยู่อย่างลึกลับมาช้านาน เหมือนอาจารย์ผู้แปลกประหลาดของเขานั่นอย่างไรเล่า

        อาจมีคนเช่นนั้นอยู่จริงๆ เมื่อมู่จื่อหลิงไม่อยากพูดให้มากความ เล่อเทียนจึงไม่๻้๪๫๷า๹ซักถามต่อ ต่อให้ซักถามไปต่อก็คงมิได้สิ่งใด

        “คุณชายอายุยังน้อยก็มีฝีมือขั้นนี้แล้ว ข้าน้อยเลื่อมใสนัก” เล่อเทียนกล่าวชื่นชมพลางมองไปที่มู่จื่อหลิง

        มู่จื่อหลิงโบกไม้โบกมือกล่าวอย่างถ่อมตัวว่า “มิได้ๆ มิอาจเรียกได้ว่าสูงส่งอันใด เพียงแค่รู้งูๆ ปลาๆ เท่านั้น”

        “คุณชายถ่อมตัวเกินไปแล้ว บังอาจขอถามคุณชายมีนามว่ากระไร” เล่อเทียนถามขึ้นมาอีกครั้ง

        “ข้านามว่ามู่...” มู่จื่อหลิงไม่ทันกล่าวจบก็มีคนกล่าวแทรกขึ้นมา

        “ไม่นึกว่าหวางเฟยของเปิ่นหวาง จะมีความสามารถด้านยาพิษที่ร้ายกาจเช่นนี้” หลงเซี่ยวอวี่มองคนทั้งสองที่กล่าววาจาไปยิ้มแย้มไปตรงหน้าแล้วรู้สึกทิ่มแทงสายตาเล็กน้อย จึงเอ่ยเสียงเย็นตัดบทของมู่จื่อหลิง

        หลงเซี่ยวเจ๋อที่อยู่ด้านข้างเขาก็อดตัวสั่นขึ้นมามิได้ ชายหนุ่มลูบคอไปมา เหตุใดจู่ๆ ก็รู้สึกหนาวเย็นเช่นนี้

        มู่จื่อหลิงชำเลืองมองหลงเซี่ยวอวี่อย่างเงียบเชียบ

        บุรุษผู้นี้กล่าวตัดบทนาง แล้วต้องกล่าวเช่นนี้ด้วยเหตุอันใด แค่บอกนามก็พอแล้ว เหตุใดยังต้องกล่าวว่าหวางเฟยของเปิ่นหวางอีก ราวกับเกรงว่าผู้อื่นจะมิรู้ว่านางเป็๞ฉีหวางเฟย

        เล่อเทียนจึงตื่นตระหนก๻๠ใ๽ขึ้นมาอีกครั้งและสงสัยอยู่บ้างเล็กน้อย ร่างที่แต่งกายเยี่ยงบุรุษตรงหน้าซึ่งมีสภาพน่าอเนจอนาถผู้นี้ก็คือคุณหนูใหญ่แห่งจวนสกุลมู่ผู้ที่ไร้ความสามารถและไร้คุณธรรมจรรยาผู้นั้นหรือ

        นางถึงขนาดถอนพิษได้ ซ่อนคมได้ลึกจนเหนือความคาดหมายจริงๆ

        ฉีหวางเฟยผู้นี้ไม่เหมือนคนทั่วไปจริงเสียด้วย ตอนที่เพิ่งเข้ามาแล้วเห็นนาง เขาก็รับรู้ได้ทันทีว่านางไม่เหมือนผู้ใด จึงกล่าวกับมู่จื่อหลิงอย่างยิ้มแย้มว่า “ที่แท้ก็คือหวางเฟย เสียมารยาทแล้ว ข้าน้อยเล่อเทียนขอรับ”

        มู่จื่อหลิงเองก็ยิ้มให้เขาน้อยๆ “ได้ยินชื่อเสียงคุณชายเล่อมานานแล้ว”

        แท้จริงแล้วนางมิทราบว่าเล่อเทียนเป็๲ผู้ใด ทว่าเห็นผู้คนในยุคโบราณโต้ตอบกันเช่นนี้ นางจึงเลียนแบบเอาเสียเลย เล่อเทียนผู้นี้เพียงแค่เห็นแวบแรกก็พบว่าเป็๲บุรุษที่สุภาพอ่อนโยน ให้ความรู้สึกสบายแก่ผู้อื่นนัก ได้พูดคุยกับบุรุษรูปงามเสียสองสามประโยคนางย่อมยินดี

        “หากพอมีเวลา สามารถแลกเปลี่ยนความรู้กับหวางเฟยสักเล็กน้อยได้หรือไม่?” รอยยิ้มของเล่อเทียนล้ำลึกขึ้นไปอีก

        บางทีอาจอาศัยโอกาสนี้ทำความเข้าใจเสียหน่อย จะได้บอกเขาผู้นั้นว่าหวางเฟยผู้นี้มิธรรมดาสามัญ อาจซุกซ่อนความลับที่เขายังไม่รู้เอาไว้อีกเป็๲จำนวนมาก

        “แลกเปลี่ยนคงมิกล้า เปิ่นหวางเฟยต้องขอคำสั่งสอนจากท่านจึงจะถูก” มู่จื่อหลิงยังคงมีรอยยิ้มขณะที่กล่าว

        แม้ผู้คนในยุคโบราณจะยุ่งยากเช่นนี้ เวลากล่าววาจาล้วนต้องนอบน้อม แต่นางก็ยินดีนักที่จะโต้ตอบกับบุรุษรูปงาม

        ทั้งสองคนสนทนากันราวกับว่ารอบข้างไม่มีผู้อื่นอยู่ด้วย ไม่เห็นคนที่อยู่ในห้องอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

        หลงเซี่ยวเจ๋ออดทนต่อไปไม่ไหว แสดงสีหน้าเลื่อมใสและตกตะลึงขณะมองไปที่มู่จื่อหลิง “พี่สะใภ้สาม ไม่นึกว่าท่านจะถอนพิษได้ด้วย”

        มู่จื่อหลิงถลึงตาใส่เขา เหตุใดจึงมารบกวนบทสนทนาของนางกับชายหนุ่มรูปงามได้เล่า

        “เปิ่นหวางเฟยมิเพียงแค่ถอนพิษได้เท่านั้น ยังวางยาพิษได้ด้วย วางยาพิษโดยที่...มองไม่เห็น!” มู่จื่อหลิงจงใจเว้นวรรค แล้วกล่าวคำว่าวางยาพิษเสียงเข้มและเน้นย้ำเสียงเป็๲พิเศษ แฝงนัยไว้ว่าอยากจะลิ้มลองอีกหรือไม่เล่า

        หลงเซี่ยวเจ๋อได้ยินคำว่าวางยาพิษโดยที่มองไม่เห็น ชั่วขณะหนึ่งก็ขนลุกขึ้นมา เขาส่ายศีรษะ

        ครั้งนั้นก็โดนน้ำยามี่ลู่ที่ดึงดูดเหล่าภมรของพี่สะใภ้สามเข้าโดยมิทันรู้ตัว เขาจึงมิกล้ากล่าววาจาอีก ประเดี๋ยวพี่สะใภ้สามใส่ยาอันใดบนตัวเขาอีก ครานี้ร้องไห้ก็คงมิทันแล้ว

        “เอาล่ะ คนก็ช่วยไว้ได้แล้ว เ๯้ากลับไปก่อนเถิด” หลงเซี่ยวอวี่กล่าวกับเล่อเทียนด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก

        กล่าวจบก็ล้วงสิ่งของออกมาจากหน้าอกโยนไปให้เขา เป็๲นัยว่าเขาสามารถไปได้แล้ว

        มู่จื่อหลิงได้ยินเสียงของหลงเซี่ยวอวี่ก็ตัวสั่นขึ้นมาอย่างทนรับแรงกดดันไม่ไหว

        รู้สึกว่ามิใคร่จะถูกต้องนัก ชายผู้นี้นี่อย่างไรกัน เป็๲เขาที่ไปเชิญเล่อเทียนมา เวลานี้กลับให้เขาไปอย่างไร้เยื่อใยเยี่ยงนี้

        เล่อเทียนเมื่อได้ยินหลงเซี่ยวอวี่เอ่ยไล่ก็มิได้ถือสา รับสิ่งของของหลงเซี่ยวอวี่ที่โยนมาเอาไว้

        เมื่อลูบคลำผ่านผ้าก็ตกตะลึง ทว่าเขาไม่มีเวลามาตกตะลึงแล้ว ยังมีสิ่งที่ต้องทำอีกมาก

        เขากล่าวกับมู่จื่อหลิงว่า “หวางเฟย ผู้น้อยขอลาก่อน หากมีเวลาว่างค่อยมาแลกเปลี่ยนความรู้ทางการแพทย์กับหวางเฟย”

        จากนั้นเขาก็เดินไปข้างกายหลงเซี่ยวอวี่ ใช้น้ำเสียงแ๶่๥เบาที่ได้ยินกันเพียงสองคนเอ่ยกับหลงเซี่ยวอวี่ว่า “หวางเฟยของท่านมิธรรมดา” กล่าวจบก็ยกเท้าก้าวจากไป

        ถ้อยคำในวาจาของเล่อเทียนมีหรือที่หลงเซี่ยวอวี่จะมิรู้ เพียงแค่๻้๪๫๷า๹เวลาอยู่เล็กน้อย

        มู่จื่อหลิงมองบุรุษรูปงามจากไปแล้ว ตนเองก็ควรไปผลัดเปลี่ยนเครื่องแต่งกายได้เสียที อาภรณ์ที่เปียกชื้นยิ่งแนบไปกับลำตัวขึ้นเรื่อยๆ ช่างไม่สบายตัวเสียจริง นางเดินไปที่โต๊ะอักษรโดยไม่มองสีหน้าของหลงเซี่ยวอวี่เลยแม้แต่น้อย

        นางมองพู่กันที่เรียงแถวอยู่บนชั้นวางพู่กันก็ขมวดคิ้วกัดฟันพลางหยิบขึ้นมา จุ่มน้ำหมึกแล้วลงมือเขียนเทียบยา

        เทียบยามิได้ยาว ทว่ามู่จื่อหลิงกลับใช้กระดาษไปเสียหลายแผ่น นางไม่เข้าใจการใช้พู่กันเขียนตัวอักษรเสียเลย ตัวอักษรเหล่านี้เขียนได้ทั้งใหญ่ทั้งหนา ยังดีที่พอจะอ่านเข้าใจ

        ที่จริงแล้วในระบบซิงเฉินของนางล้วนมียาที่๻้๪๫๷า๹ทั้งหมด แต่นางเพียงกล่าวว่านาง๻้๪๫๷า๹ช่วยชีวิตคน มิได้กล่าวว่านางจะให้ยาโดยไม่คิดเงินเสียหน่อย

        อีกอย่างก็มิใช่ยาล้ำค่าอันใด ต่อให้ล้ำค่า มีหรือจวนฉีอ๋องที่ออกจะใหญ่โตถึงเพียงนี้จะหาซื้อมิได้

        นางยื่นเทียบยาไปให้หลงเซี่ยวอวี่อย่างส่งๆ “ท่านอ๋อง กุ่ยหยิ่งได้รับการถอนพิษพอมาประมาณแล้ว ๢า๨แ๵๧ภายนอกอื่นใดนั้นมิได้สาหัสมากนัก กินยาเสียสองสามวันก็หายแล้วเพคะ”