หลินฟู่อินหลับตาแน่น เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในแววตาคู่นั้นก็เต็มไปด้วยความแน่วแน่
จากความทรงจำของร่างนี้ หลินฟู่อินเป็ที่รักใคร่ของบิดามารดาผู้ยังหนุ่มสาวยิ่งนัก ชีวิตนางเต็มไปด้วยความสงบสุขสดใส ทั้งตัวเด็กคนนี้ยังใสซื่อมีจิตใจดี
แต่นางไม่เหมือนกัน นางเป็กำพร้ามาั้แ่เด็ก เห็นทั้งด้านดีด้านร้ายของโลกมาหมดแล้ว แม้ในความทรงจำของร่างเดิมจะไม่มีอะไรบอกใบ้ แต่นางก็ยังััได้ว่าความตายของฉู่ซื่อที่เป็มารดาไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่เห็น!
นางไม่กลัวหรอกว่าญาติ ๆ ของร่างนี้จะรับมือได้ยากแค่ไหน ไม่ว่ายังไงนางก็ต้องหาทางแก้แค้นให้คุณแม่ของหลินฟู่อินที่จากไปให้ได้!
นางจะช่วยร่างนี้เลี้ยงเด็กทั้งสองคนให้ดี ไม่ให้เด็กน้อยเ้าของร่างต้องผิดหวัง…
อู๋ซื่อเห็นหลานสาวที่ไม่เคยจะจ้องมองตนเองเช่นนี้มาก่อนก็รู้สึกโง่งมขึ้นมา นางเด็กต่ำทรามนี่ดูเหมือนจะเปลี่ยนไป
แม้แต่ก่อนเ้าเด็กบัดซบนี่จะพูดจาเฉียบคม ทว่ากลับไม่เคยมีสายตาดุดันเช่นนี้…
“ทุกคนรีบมาดูเร็วเข้า ฟู่อินเป็ตัวนำโชคร้ายจริง ๆ มารดาตั้งครรภ์เพียงแปดเดือนก็ตายเพราะคลอดยากเสียแล้ว ทั้งแม่ทั้งลูกตายหมด…”
เ้าซื่อกลับมาพร้อมเสียงโหวกเหวกโวยวาย นำสตรีมีอายุในหมู่บ้านมาด้วยอีกหลายคน
เมื่อทุกคนเข้ามาเห็นสภาพน่าสงสารของฉู่ซื่อในห้องก็อดมิได้ให้ส่ายหน้าไปมา ในดวงตาปรากฏแววหวาดกลัวต่อหลินฟู่อิน
หลินฟู่อินทราบว่าชาวบ้านเหล่านี้ไม่รู้ความ คิดไปแล้วว่านางคือดาวหายนะจริง ๆ ทว่าสิ่งที่นางไม่เข้าใจคือ ร่างนี้มีอายุเพียงสิบขวบเท่านั้น เหตุใดจึงกลายเป็ดาวหายนะที่ว่าไปเสียได้
“เอ๋? เหตุใดจึงมีรกสองเส้นอยู่บนพื้นเล่า?” ใครสักคนที่มีสายตาแหลมคมร้องะโขึ้นเมื่อเห็นรกสดใหม่ยังคงอยู่
“หรือว่า…ฉู่ซื่อจะคลอดยากเพราะมีแฝดหรือ?”
“ใครคลอดลูกแฝดนะ?”
เหล่าสตรีเริ่มส่งเสียงพูดคุยจ้อกแจ้ก
คนพวกนี้ส่วนมากล้วนมีจิตใจดี แต่เกิดหวาดกลัวเพราะข่าวลือที่อู๋ซื่อปล่อยออกไปว่าหลินฟู่อินบุตรสาวคนโตของฉู่ซื่อเป็ดาวหายนะเท่านั้น
หากฉู่ซื่อคลอดยากเพราะมีลูกแฝด เช่นนี้ก็ไม่เกี่ยวแล้วว่าหลินฟู่อินจะเป็ดาวหายนะหรือไม่
ได้ยินสตรีเหล่านี้คุยกัน ฟังความหมายในคำพูดของพวกนางแล้ว หลินฟู่อินก็คล้ายจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง สีหน้าที่ดูคนเหล่านี้จึงดูอ่อนลงเมื่อเทียบกับยามที่จ้องมองอู๋ซื่อกับจ้าวซื่อ
จ้าวซื่อเห็นชาวบ้านมิได้มีท่าทีเป็ศัตรูดังคราวแรกก็ยกมือเท้าเอวแล้วะโออกมา “แฝดอะไร คลอดยากอะไร? เป็เพราะหลินฟู่อินนำความซวยเข้ามาใส่มารดา คนรอบตัวนางถึงได้ตายกันหมด นางจะทำให้คนในหมู่บ้านนี้ซวยกันทั้งหมด!”
แต่ไหนแต่ไรหลินฟู่อินก็ไม่ใช่คนอารมณ์เย็นอยู่แล้ว แต่เนื่องจากอาชีพการงาน นางถึงได้มีความอดทนอดกลั้นขึ้น แต่ในตอนนี้นางไม่รู้สึกอยากจะทนอะไรต่อไปอีกแล้ว
นางมองหน้าตาน่ารำคาญของจ้าวซื่อแล้วตบหน้าอีกฝ่ายไปหนึ่งฉาด
ทุกคนตกตะลึง จ้องมองหลินฟู่อิน
คนยังเป็ผู้น้อย มิคาดจะกล้าลงไม้ลงมือตบตีจ้าวซื่อที่เป็ผู้าุโ ซ้ำจ้าวซื่อยังตัวเตี้ยกว่าอู๋ซื่อที่นับเป็สตรีตัวโตเพียงชุ่นเดียว จะไม่กลัวจ้าวซื่อตบตีเอาคืนเลยหรือ?
เด็กคนนี้คงเสียใจต่อการจากไปของมารดามากเป็แน่ น่าสงสารยิ่งนัก
จ้าวซื่อคิดจะเอาคืนทันทีที่โดนตบ
แต่ก่อนจ้าวซื่อจะทันได้ลงมือ ดวงตาใสกระจ่างของหลินฟู่อินก็ทอประกาย
นางออกปากถามน้ำเสียงเหยียดหยัน “ไม่ใช่เพราะท่าน้าบ้านสามห้องของพวกข้าหรอกหรือ? ต้องบังคับพวกเราจนถึงตายด้วยหรืออย่างไร?”
“ผายลม!” จ้าวซื่อเดือดดาลทันที คนจับใบหน้าบวมเป่งของตนเองแล้วตวาด “ปู่ย่าเ้าบอกบ้านข้ามาตั้งนานแล้วว่าลูกสามของข้าเป็ผู้ดูแลบ้านเ้า ข้ายังต้องวางแผนอะไรอีก?”
หลินฟู่อินไม่เคยเจอสตรีไร้ยางอายเช่นนี้มาก่อนเลย นางทราบจากความทรงจำว่าโจวซื่อ้าส่งบุตรชายคนที่สามมายังบ้านสามเพื่อสืบทอดทรัพย์สินของบ้านนี้ ทว่าบิดามารดาของฟู่อินไม่เคยยินยอม
จ้าวซื่อจึงได้เกลียดบ้านสามนัก
ยามนี้ฟู่อินอยู่ตรงนี้แล้ว นางยิ่งแน่วแน่ว่าจะไม่ยอมให้บ้านโดนคนตรงหน้าขโมยไปแน่ อย่างน้อยนางก็ยังอาศัยในบ้านนี้ได้
“มารดาข้าคลอดน้องชายแล้ว!” นางพูดเสียงหนักแน่น
“อะไรนะ?” จ้าวซื่อได้ยินก็รีบวิ่งไปทันที ตั้งใจจะคลายห่อผ้าบนเตียง
หลินฟู่อินโบกมือไล่ น้ำเสียงเ็า “พวกท่านทั้งหลายเห็นหมดแล้ว มิใช่ว่าท่านป้าของข้าทำไปเพื่อบ้านหลังนี้หรอกหรือ? พอคนได้ยินว่ามารดาข้าคลอดบุตรชายก็ตั้งใจจะรีบตรวจสอบดูทันที”
ชาวบ้านทั้งหลายต่างก็ให้รู้สึกดูถูกขึ้นมา พากันคิดว่าจ้าวซื่อแสดงออกชัดเจนเสียจนชวนให้รู้สึกว่าครั้งนี้ย่อมมิใช่ครั้งแรก
“จะว่าไปแล้ว สะใภ้ใหญ่หลิน หลายวันก่อนเ้าบอกว่าฟู่อินเป็ดาวหายนะ แล้วเหตุใดนางจึงเป็ดาวหายนะกันแน่?” ใครสักคนอดมิได้ถามขึ้นมา
จ้าวซื่อะโ “นักทำนายจ้าวของบ้านข้าว่าไว้ คำทำนายเขาแม่นยำนัก!”
สาวชาวบ้านมิได้กล่าวอะไรต่อ ทุกคนค่อนข้างเชื่อถือในนักทำนายจ้าวทั้งนั้น
หลินฟู่อินได้รับคำทำนาย หมายความว่าจ้าวซื่อปล่อยข่าวว่านางเป็ดาวหายนะมานานแล้ว ซ้ำยังลงมืออย่างตั้งใจเสียด้วย!
นางเพียงแต่ไม่รู้ว่าจ้าวซื่อเป็ผู้อยู่เื้ัหรือไม่ หากเป็เช่นนั้นก็คงจะจัดการเื่ได้ง่ายดายขึ้น
หากไม่ใช่ก็ลำบากสักหน่อย นางอาจไปดึงดูดความสนใจของผู้อื่นจนเกิดปัญหาเข้า แต่อย่างไรนางก็เป็แค่เด็กสาวชาวบ้านคนหนึ่ง จะไปล่วงเกินใครได้เล่า?
“พวกเ้าต่างก็รู้จักนักทำนายจ้าวใช่หรือไม่? ยังจะพูดอะไรอีก?” จ้าวซื่อยินดียิ่ง ชี้ไปยังสตรีผู้หนึ่งเมื่อไม่เห็นใครออกปาก
“ข้าว่าเ้าตั้งใจทั้งนั้น ปล่อยข่าวลือว่าข้าเป็ดาวหายนะตอนท่านแม่ตั้งครรภ์แปดเดือน หวังจะให้ท่านแม่แท้งลูก…” หลินฟู่อินกัดฟัน สายตาที่มองจ้าวซื่อเต็มไปด้วยความรังเกียจและโมโห
นางย่อมต้องโทษจ้าวซื่อที่ทำให้ฉู่ซื่อมารดาของนางสิ้นชีวิต
“นังเด็กสารเลวกล้าดีอย่างไรใส่ร้ายข้า? คอยดูสิว่าข้าจะตีเ้าให้ตายหรือไม่!” จ้าวซื่อสาวเท้าเข้ามาตั้งใจจะตบตีหลินฟู่อิน ทว่ากลับโดนสตรีอื่นในหมู่บ้านรั้งตัวเอาไว้เสียก่อน
สตรีเหล่านี้ล้วนใกล้ชิดฉู่ซื่อ เมื่อเห็นอีกฝ่ายคลอดลูกจนตายต่างก็ให้รู้สึกสงสารเด็กขึ้นมา
“เหตุใดต้องเอาเื่เด็กคนหนึ่งที่เพิ่งจะเสียมารดาไปด้วย? นางน่าสงสารถึงเพียงนี้ แม่ตาย ทิ้งลูกไว้สองคน นางจะเลี้ยงเด็กให้รอดได้อย่างไร?” สตรีสูงวัยคนหนึ่งทอดถอนใจ
“แต่นางพูดจาหาความไม่ได้!” อู๋ซื่อผู้เป็ย่าของฟู่อินมองนางด้วยสายตามืดครึ้ม ทันใดนั้นก็ถามขึ้นมา “เหตุใดมารดาคลอดจึงไม่ไปหาหมอตำแย? หากมีหมอตำแยสักคนก็คงไม่ลำบากถึงเพียงนี้! เ้าต้องตั้งใจนำความโชคร้ายมาสู่มารดาเป็แน่!”
ฟู่อินกัดฟันแน่น เกือบลืมไปแล้วว่าคุณย่าคนนี้ก็ไม่ธรรมดา
“หมอตำแยหรือเ้าคะ? มิใช่พวกท่านตั้งใจจะเผาข้าทั้งเป็หรืออย่างไร? ข้าคงได้ถูกลากไปเผาตายเสียั้แ่ก่อนจะเดินพ้นธรณีประตูด้วยซ้ำกระมัง หากเป็เช่นนั้นเด็กทั้งสองคนคงตายไปแล้ว ไม่ใช่ท่านแม่เพียงคนเดียว!”
หลินฟู่อินนึกอยากควักหัวใจของอู๋ซื่อกับจ้าวซื่อออกมาดูเหลือเกินว่ามันเป็สีอะไรกันแน่
“อ๊า…”
ทันใดนั้นจ้าวซื่อก็กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งขึ้นมาอีกครั้ง คนเดินเข้าไปยกผ้าห่มที่ใช้คลุมร่างฉู่ซื่อในระหว่างที่ฟู่อินและอู๋ซื่อกำลังโต้เถียงกันอยู่นั่นเอง
เมื่อมองไป ทุกคนต่างก็สูดหายใจเข้าลึก
ทันใดนั้นต่างก็พากันหันไปมองหลินฟู่อิน สายตาเปลี่ยนไปราวกับเห็นนางเป็ภูติผีปีศาจ
“ไม่เพียงแต่จะเป็ตัวโชคร้ายแต่ยังเป็ปีศาจจำแลงอีกด้วย!” จ้าวซื่อกรีดร้อง เสียงะโแตกพร่า “เป็นาง นางเป็คนผ่าท้องฉู่ซื่อด้วยกรรไกรแล้วดึงเด็กทั้งสองออกมา!”
อู๋ซื่อแทบจะเป็ลมเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของสะใภ้ใหญ่
“บรรพบุรุษข้า! สกุลหลินทำบาปกรรมอะไรไว้กันแน่…มีตัวโชคร้ายเช่นนี้…”
“ท่านแม่ ข้าบอกแล้วว่านางเป็ดาวหายนะ นางเป็ปีศาจจำแลง เร็วเข้า รีบลากนางไปเผาให้ตาย!” จ้าวซื่อมองอู๋ซื่อ สายตาแตกตื่น ตอนนี้นางหวาดกลัวจริง ๆ
ตลอดชีวิตนางไม่เคยเจอเื่เช่นนี้มาก่อน…
“อีกทั้ง เด็กสองคนนั้นก็เก็บไว้ไม่ได้ มารดาตายไปแต่ตัวเด็กยังอยู่ ล้วนแต่เป็ดาวหายนะดังเช่นพี่สาวมันทั้งนั้น พวกมันเป็ปีศาจจำแลง” จ้าวซื่อกล่าวเสริมอย่างหวาดกลัว
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้