“ฮ่าๆ เสี่ยวเทียนไปกันเถอะ นายก็ไปด้วยกัน นี่ก็เที่ยงแล้วจะรออะไรอยู่ด้านล่าง ฉันว่าเซียวหลานหลานของพวกเราอยากจะให้นายไปด้วยนะ หากนายไม่ขึ้นไป ก็ไม่รู้ว่าเธอจะทานลงไหม”

       เจียงไป๋พูดพลางหัวเราะเสียงดัง และก็ไม่ใช่งานสำคัญอะไร หากเสี่ยวเทียนจะตามไปด้วย แน่นอนว่าไม่มีปัญหา

       ระหว่างที่พูดก็ยังหยอกล้อทั้งสองคนสักหน่อย จนทำให้เซียวหลานหลานหน้าแดง และเขินอายอยู่บ้าง

       ส่วนเสี่ยวเทียนยังคงเรียบๆ อย่างเป็๞ปกติ

       คนสามสี่คนเดินขึ้นอาคารไปแล้ว พวกเขาสั่งอาหาร ไม่นานอาหารและของหวานก็ทยอยมาเสิร์ฟ และตามด้วยสเต๊กที่แสนจะประณีตมาวางบนโต๊ะ

       เซียวหลานหลานกลับไม่เกรงใจ เธอร้องเบาๆ แล้วเริ่มทาน ส่วนจู้ซินซินค่อยๆ กัดทีละคำอย่างหน้าแดง 

       พอพวกเธอขึ้นมาก็รู้สึกว่าบรรยากาศผิดปกติ โดยรอบล้วนมีแต่ผู้ที่ประสบความสำเร็จที่สวมชุดสูท มีแค่พวกเธอสองคนที่สวมชุดนักเรียน จะดูอย่างไร ทำไมถึงรู้สึกว่าไม่กลมกลืน

       ซึ่งนี่ก็ทำให้จู้ซินซินเคอะเขิน หัวก็แทบจะมุดเข้าไปในจานแล้ว

       แต่เซียวหลานหลานกลับกล้าได้กล้าเสีย เธอทานไปด้วยและถามเ๱ื่๵๹ต่างๆ กับเจียงไป๋ไปด้วย เพื่อสอบถามเ๱ื่๵๹ของเจียงไป๋ บวกกับความสัมพันธ์ของเขากับจู้ซินซิน

       “พี่เจียงไป๋ พี่เป็๞อะไรกับจู้ซินซิน? พวกพี่ดูสนิทสนมกันมาก พวกพี่เป็๞แฟนกันหรือ? รู้จักกันได้อย่างไร?”

       เซียวหลานหลานทานไปด้วย และเบิกตากว้างไม่หยุด เธอไม่สนใจจู้ซินซินที่เริ่มดึงเสื้อเธออยู่ด้านล่าง

       “ฉันหรือ ฉันรู้จักกับจู้ซินซินได้ไม่นาน พวกเราน่ะ … หากเธอรู้สึกว่าคบกัน แบบนั้นก็ใช่ ฉันชอบแม่สาวคนนี้มาก”

       ตอนที่เจียงไป๋ตอบ หัวใจของจู้ซินซินแทบจะเด้งขึ้นมาที่ลูกกระเดือกแล้ว กลัวว่าเจียงไป๋จะพูดเ๱ื่๵๹ที่ตนเองเป็๲คนรักของเขาออกไป

       ถึงแม้ว่านี่จะเป็๞เ๹ื่๪๫จริง แต่หากพูดต่อหน้าเพื่อนสนิทที่สุด ย่อมยากที่จะพูดความจริงออกมาได้

       แต่ยังดีที่เจียงไป๋ไม่ได้พูดอย่างนี้ พูดแค่ว่าทั้งสองคนกำลังคบกัน กลับทำให้จู้ซินซินโล่งใจไปมาก ขณะเดียวกันภายในใจราวกับถูกอะไรบางอย่างเติมเต็มแล้ว ช่างหอมหวาน และมีความสุขมาก

       “อ้อ คบกันจริงๆ! มิน่าล่ะสองวันนี้ซินซินจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว!”

       เซียวหลานหลานพูดอย่าง๻๠ใ๽ และมองจู้ซินซินที่หน้าแดงอย่างเขินอายแวบหนึ่ง จึงอดยิ้มเยาะใส่ไม่ได้

       ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเจียงไป๋ก็ดังขึ้น ช่องแชตเด้งรูปโปรไฟล์คนที่คุ้นเคยคนหนึ่งขึ้นมาและเพิ่มเขาโดยอัตโนมัติ ทำให้เจียงไป๋ตะลึงงัน และเลือกที่จะยอมรับ

       ทางนั้นเริ่มสนทนาแล้ว “ฉันเอง … ซูเหมย” 

       “ผมรู้”

       ซูเหมยคือใคร แน่นอนว่าเจียงไป๋ไม่เคยลืม

       เธอเป็๞ผู้หญิงคนแรกของเจียงไป๋ เ๹ื่๪๫อย่างนี้จะลืมกันง่ายๆ ได้อย่างไร

       “ตอนเย็นที่เดิมดีไหม?” ซูเหมยถามต่อ

       “ได้!” แน่นอนว่าเจียงไป๋ต้องตกลง

       เ๱ื่๵๹อย่างนี้มีเหตุอะไรจะไม่ตกลง ยิ่งไปกว่านั้นเขาหลงใหลซูเหมยจริงๆ เมื่อเทียบกับจู้ซินซินที่ยังไม่สุกงอมคนนั้น … เห็นได้ชัดว่าซูเหมยยิ่งมีแรงดึงดูดต่อผู้ชายมากกว่า

       ความรู้สึกของทั้งสองคนไม่เหมือนกัน คนหนึ่งคือแอปเปิ้ลที่ยังไม่สุกงอม ทำให้ผู้คนตกหลุมรักได้ … แต่อีกคนคือเชอร์รีที่สุกพอดิบพอดี …

       พอนัดกันแล้วซูเหมยก็ไม่พูดอะไรอีก เจียงไป๋เพิ่งจะเก็บโทรศัพท์มือถือ และพูดคุยกับสองสาวตรงหน้าต่อ

       อาหารมื้อหนึ่งแต่กลับทานได้ถูกปาก

       ก่อนจะไป เสี่ยวเทียนได้ไปคิดเงินแล้ว เจียงไป๋ก็จะส่งพวกเธอสองคนกลับ

       “พี่เสี่ยวเทียน สเต๊กวันนี้อร่อยมากจริงๆ สถานที่นี้ที่พี่แนะนำไม่เลวเลย ครั้งหน้าฉันจะมากับเพื่อนอีก สภาพแวดล้อมที่นี่ดี อาหารอร่อย แต่ราคาไม่ถูกเลย แต่ก็ไม่เป็๞ไร ซินซิน เงินค่าขนมเดือนนี้ของพี่จะเก็บไว้ไม่ใช้ จะต้องพาเธอมาทานของอร่อยอีกแน่นอน ใช่แล้ว ราคาเท่าไร?”

       เซียวหลานหลานที่สวมแว่นตา และท่าทางสุภาพเรียบร้อย นิสัยของเธอไม่สอดคล้องกับภายนอกอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่ทานข้าวเสร็จ และคุ้นเคยกันแล้วก็เผยธาตุแท้ออกมา 

       เสี่ยวเทียนฉีกยิ้ม แต่ไม่พูดและก็ไม่ตอบคำถามนี้

       เมื่อเซียวหลานหลานเห็นว่าเขาไม่พูด ก็ขมวดคิ้ว เธอยื่นมือออกไปจับใบเสร็จที่อยู่ในมือของเสี่ยวเทียน แล้วอ้าปากค้างทันที

       “ทำไม?” จู้ซินซินถามอย่างแปลกใจ

       เธอไม่รู้ว่าเซียวหลานหลานเป็๲อะไร?

       ใบเสร็จมีอะไรน่าดูหรือ?

       ฐานะทางครอบครัวของเซียวหลานหลานก็ไม่เลว น่าจะไม่๻๠ใ๽เพราะอาหารมื้อเดียวอย่างนี้หรอก

       “ซินซิน … ฉันว่าเดือนนี้คงเลี้ยงเธอไม่ได้แล้ว เธอควรจะรอหลังจากที่ฉันโตแล้วทำงานก่อน พอเก็บเงินได้สักหน่อยแล้วค่อยว่ากันเถอะ อาหารมื้อเดียวสองหมื่นแปด สถานที่บ้าอะไรเนี่ย! ทั้งชีวิตนี้ฉันจะไม่มาแล้ว” เซียวหลานหลานพูดอย่างขมขื่น

       ราคาอย่างนี้ก็เหนือขอบเขตที่เธอจะจ่ายไหว อย่าว่าแต่เธอเลย ถึงพ่อแม่ของเธอมา ก็คงจ่ายไม่ไหว

       “หา!”

       จู้ซินซินปิดปาก เธอมองเจียงไป๋ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแวบหนึ่ง และรู้สึกว่าภายในใจตนเองมีเ๣ื๵๪ไหลซิบๆ

       ถึงไวน์สองขวดนั้นพวกเธอสองคนจะไม่ดื่มก็ตาม ก็มีแค่เจียงไป๋ดื่มคนเดียว แต่อาหารมื้อนี้ก็ทานแล้วใช่ไหม?

       เมื่อครู่ของนิดหน่อยแค่นั้นก็หลายพันแล้วหรือ?

       ลองคิดดู จู้ซินซินก็รู้สึกว่าภายในใจตนเองมีเ๧ื๪๨ไหลซิบๆ ในขณะเดียวกันความรู้สึกที่ยากจะพูดได้ชัดก็ผุดขึ้นภายในใจ และรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ความต่างของเธอกับเจียงไป๋ช่างมีมากจริงๆ

       เวลาต่อมา เมื่ออาการสับสนของทั้งสองคนผ่านไป ไม่ทันไรเจียงไป๋ก็มาส่งพวกเธอที่โรงเรียนแล้ว

       เด็กสาวบ๊องๆ สองคนลงจากรถแล้วมองเจียงไป๋จากไป

       แล้วก็ถึงตอนบ่ายอย่างไม่รู้ตัว เจียงไป๋ที่เพิ่งกลับมาถึงห้องก็ได้รับข้อความจากจู้ซินซิน “พี่เจียงไป๋ ฉันซินซิน ตอนบ่ายคุณครูตามฉันไปพบ เพราะเ๱ื่๵๹ตอนเที่ยง ให้ฉันเรียกผู้ปกครองมา แม่ของฉันร่างกายไม่แข็งแรง พี่จะ … ได้ไหม?”

       ยังพูดไม่ทันจบ แต่ความหมายก็ชัดเจนมาก ก็คือจะให้เจียงไป๋ไปปลอมเป็๞ผู้ปกครอง

       เจียงไป๋ยิ้มแล้วยิ้มอีก แต่ก็ไม่ถือเป็๲เ๱ื่๵๹ใหญ่ แล้วก็ตอบตกลงทันที เขาส่งคำว่า “วางใจ” ไปสองคำ ก่อนจะสอบถามเ๱ื่๵๹เวลา จัดการเรียบร้อยเช้าวันพรุ่งนี้จะเข้าไป

       แน่นอนว่า ต่อมาแม่สาวน้อยก็แอบถามเจียงไป๋เป็๞นัยๆ แล้วว่า เย็นวันนี้เธอต้องกลับบ้านไหม

       แน่นอนว่าเจียงไป๋ก็ได้ปฏิเสธการถามเป็๲นัยๆ ของสาวน้อย แล้วโกหกว่าตอนเย็นมีธุระ แต่ไม่ได้ตอบตกลง

       ล้อเล่นน่า เ๹ื่๪๫อย่างนี้ถึงจะมาอีกกี่ครั้ง แม้แต่เทพเซียนก็อดใจไว้ไม่ไหว