บทที่ 16 สังหารจูฟังชง
“บัดซบ...” วิธีการและความเด็ดเดี่ยวของลั่วถูเหนือกว่าที่จูฟังชงคาดการณ์ไว้ คนธรรมดาคนหนึ่ง กลับคว้าโอกาสสู้รบได้อย่างทันท่วงที ช่างเหนือความคาดหมายเขามากทีเดียว หน้าไม้คันนั้นใช่ว่าเขาไม่รู้จัก หน้าไม้ทำลายปีศาจของวิหารอิงหลิงที่ทะลุการป้องกันสุดแกร่งของศิษย์ปีศาจได้
“ไปฆ่ามัน...” จูฟังชงออกคำสั่งทันที
“ลองชิมพิษปีศาจหน่อยเป็ไง...” พอลั่วถูเห็นจูฟังชงและคนอื่นๆไล่ตามมา ก็หันหน้าไปหัวเราะเสียงต่ำ สะบัดมือโยนวัตถุทรงกลมสีดำไปหลายเม็ด ไปที่พื้น เมื่อวัตถุที่ว่าตกลงถึงพื้นก็ะเิกลายเป็กลุ่มควันดำทันที
จูฟังชงหยุดชะงัก หมอกดำที่ลอยขึ้นมาปิดล้อมถนนโบราณสายนี้อย่างรวดเร็ว แถมยังกระจายออกไปครอบคลุมถึงป่าทั้งสองข้างทางด้วย
“บัดซบ...” เมื่อจูฟังชงสะบัดมือ คนทั้งสี่พลันถอยหลังไปสิบกว่าจั้งอย่างรวดเร็ว และอ้อมรอบนอกหมอกดำไล่ตามไปทางที่ลั่วถูหลบหนี พวกเขาไม่กล้าเอาชีวิตไปเสี่ยง เพราะหลังจากเห็นเยว่เล่อถูกยิง สีหน้ากลับเขียวคล้ำ เืสีดำไหลออกจากมุมปาก เห็นได้ชัดว่าเยว่เล่อไม่ได้ตายเพราะลูกศร แต่ตายเพราะพิษที่อยู่บนลูกศรต่างหาก ดังนั้นการลั่วถูจะมีพิษหมอกของเผ่าปีศาจก็ไม่ใช่เื่น่าประหลาดใจอะไร
ความเร็วของลั่วถูรวดเร็วสูงมาก แต่ยังไม่เร็วเท่าอสูรหลงฉีที่เขาขี่อยู่ ทว่าสองฝั่งของถนนซีเสินกู่ล้วนเป็ป่าไม้สูงใหญ่ ทั้งยังมีพุ่มไม้หนามจำนวนมาก ลั่วถูพุ่งเข้าพุ่มไม้พวกนั้นเหมือนกระต่ายป่าตัวหนึ่ง หลังจากอสูรหลงฉีไล่ตามเข้าไปได้สิบกว่าจั้ง การเคลื่อนไหวก็ต้องช้าลง กิ่งไม้และพุ่มไม้ทำให้อสูรหลงฉีเคลื่อนไหวได้ลำบากยิ่งขึ้น โดยเฉพาะเมื่อลั่วถูจงใจหนีมายังทางที่คับแคบที่สุด นี่ทำให้จูฟังชงและคนอื่นๆ หัวเสียเป็อย่างมาก สุดท้ายเขาจำต้องยอมลงจากหลังอสูรหลงฉี
“เ้าคิดว่าเ้าจะหนีรอดหรือ?” ในสายตาของจูฟังชง ลั่วถูไม่ต่างอะไรกับคนที่ตายไปแล้ว คนขนศพคนหนึ่งกลับสังหารศิษย์าคนหนึ่งของสมาคมซานชิงได้ ถึงไม่มีอสูรหลงฉี ความเร็วของเขาก็ยังไม่ใช่สิ่งที่ลั่วถูจะเทียบได้อยู่ดี
ลั่วถูรู้ว่าตนไม่อาจเอาชนะความเร็วของศิษย์าได้ โดยเฉพาะจูฟังชงที่เป็ถึงศิษย์าขั้นสอง ว่องไวดั่งลมกรด หลังจากแยกกับอสูรหลงฉีเขาะโไปมาเหนือทิวไม้ คล่องแคล่วราวกับลิงอย่างไรอย่างนั้น เดิมทีก็ไม่ใช่สิ่งที่ลั่วถูจะเทียบได้ แถมศิษย์ของสมาคมซานชิงคนอื่นๆ ก็ยังตามไล่หลังอยู่ แม้จะไม่เร็วเท่าแต่ก็ไม่ถือว่าช้ามาก
“ระวังลูกศร... ” ลั่วถูเอี้ยวตัวกลับมายิงหน้าไม้ที่อยู่ในมือออกไปทันที รวดเร็วหาใดเปรียบ
ร่างของจูฟังชงกำลังพุ่งกายไปยังลั่วถู ทว่าเขากลับััได้ถึงจิตสังหารสายหนึ่งพุ่งเป้ามาที่เขา เขาใและหลบไปด้านข้างอย่างฉับพลัน ได้ยินเพียงเสียง “ฟุ่บ” ของลูกศรดอกหนึ่งพุ่งเฉียดผ่านข้างหูของเขาไปปักเข้าที่ต้นไม้ข้างๆ ฝังเข้าไปลึกจนสุดปลายศร
จูฟังชงเหงื่อไหลเย็นเฉียบไปทั้งกาย ลั่วถูผู้นี้เป็เพียงคนธรรมดา แต่หน้าไม้ในมือของเขากลับไม่ธรรมดาเลย ความแม่นยำก็สูงมากเช่นกัน ทั้งที่วิ่งหนีอยู่แต่เพียงสะบัดมือยิงออกมา ถึงขนาดที่ไม่ต้องเล็งด้วยซ้ำ กลับแม่นยำขนาดนี้ จุดนี้ทำให้เขาต้องระมัดระวังตัวขึ้นมาก
ลั่วถูหนีเข้าป่าลึกอย่างเดียว ทางด้านจูฟังชงก็ไล่ตามด้วยความโกรธ ในป่าที่มืดมิดนี้ ลั่วถูคล่องแคล่วเหมือนกับสัตว์ป่าอย่างไรอย่างนั้น ไม่ได้รับผลกระทบจากความมืดแม้แต่น้อย ซ้ำยังยิงหน้าไม้มาทางเขาหลายสิบดอก ส่วนลูกศรของจูฟังชงก็ถูกยิงออกไปโดยมีเป้าเป็ลั่วถูหมดแล้ว แต่ยังคงไม่มีอะไรชะลอความเร็วของเขาได้ทั้งนั้น ทว่าในความมืดเช่นนี้ กระทั่งความเร็วของจูฟังชงยังได้รับผลกระทบอยู่บ้าง ในขณะที่ะโตอนแตะพื้นก็ไม่ค่อยราบรื่นเท่าไร เมื่อไล่ตามมานานก็ยังไม่เข้าใกล้ลั่วถูสักนิด เขาไม่เคยรู้สึกรำคาญขนาดนี้มาก่อน อีกทั้งยังเป็แค่การเผชิญหน้ากับคนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น จนกระทั่งไล่ตามมาถึงท้ายที่สุด เขาพบว่าลูกน้องด้านหลังหายไปหมดแล้ว สี่ทิศรอบกายหลงเหลือเพียงความมืดมิด...
ในขณะที่กำลังสับสน ในใจของเขากลับรู้สึกถึงอันตรายที่ไม่ทราบสาเหตุ จูฟังชงชะงักฝีเท้า จากนั้นหลบหลังต้นไม้ใหญ่ด้วยความรวดเร็ว มีแต่ต้องทำเช่นนี้ ถึงจะไม่ตกเป็เป้าลูกศรของลั่วถู เขารู้สึกได้ว่าฝีเท้าของลั่วถูก็หยุดลงข้างหน้าเช่นกัน และยังคงเว้นระยะห่างที่ปลอดภัยจากเขา
“จูฟังชง ทำไมเ้าต้องกดดันข้ามากขนาดนี้ด้วย ข้ากับสมาคมซานชิงของเ้าไม่มีความแค้นต่อกัน เ้าเป็ถึงศิษย์าขั้นสอง แต่กลับลงมือกับคนธรรมดา เ้าไม่กลัวว่าผู้รักษากฎระเบียบจะสังหารเ้าหรือ?” เสียงของลั่วถูลอยมาจากความมืด ซ้ำยังแฝงไว้ซึ่งเสียงลมหายใจอันหนักแน่น!
ฟังถึงตรงนี้ จูฟังชงผ่อนลมหายใจด้วยความโล่งอกในที่สุด เขานึกว่าฝ่ายตรงข้ามเป็คนเหล็กเสียอีก ถึงขนาดที่ว่าเมื่อครู่ในใจของเขาเกิดความรู้สึกอับจนหนทางขึ้นมา ถ้ายังไม่มีวิธีตามให้ทัน เช่นนั้นเขาคงต้องยอมแพ้แล้ว แต่ในตอนที่เขาเตรียมจะยอมแพ้ ลั่วถูกลับหยุดลง
“หนุ่มน้อย ยอมแพ้เถอะ อย่าหวังว่าผู้รักษากฎระเบียบจะช่วยเ้าเลย คนพวกนั้นไม่ใช่ผู้รักษากฎที่แท้จริงอะไรนักหรอก แค่กลุ่มผู้รักษากฎฝึกหัดเท่านั้น เกรงว่าเวลานี้คงเอาแต่ร่ำสุรากับผู้เฒ่าเหยียนอยู่เสียมากกว่า จะมีเวลาที่ไหนมาสนใจคนผู้น้อยเหมือนมดปลวกอย่างเ้า” จูฟังชงกล่าวด้วยความดูถูก
“ดูท่าเ้าต้องสังหารข้าให้ได้จริงๆ สินะ!” ในคำกล่าวของลั่วถูมีความอับจนหนทางผสมอยู่หลายส่วนทีเดียว จากนั้นร่างของเขาก็ออกวิ่งเข้าไปในป่าที่ลึกยิ่งขึ้นอีกครั้ง
พอได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวในป่าที่มืดมิดข้างหน้า ทำเอาจูฟังชงอดด่าออกมาไม่ได้ “แม่มันเถอะ ยังจะวิ่งอีก!”
“แซก...” ในจังหวะที่จูฟังชงเคลื่อนตัวออกจากใต้ต้นไม้ ข้างหูได้ยินเสียงประหลาดเบาๆ ที่สร้างความใให้เขาอย่างฉับพลัน พุ่งกายหลบไปด้านข้าง ดาบคมที่อยู่ในมือตวัดฟันออกไป
“เฮอะ... ” เงาดำสายหนึ่งกลายเป็สองท่อนภายใต้คมมีดของเขา ในความมืดมิดงูขนาดตัวยาวหลายฉือตัวหนึ่งห้อยลงมาจากกิ่งไม้ ถ้าไม่ใช่ว่าเขาตอบสนองได้อย่างฉับไว เกรงว่าตอนนี้คงถูกงูตัวนั้นกัดเข้าแน่ ส่วนเื่จะมีพิษหรือไม่ ค่อยว่ากันอีกที
เดิมทีป่าในความมืดก็เต็มไปด้วยอันตรายอยู่แล้ว ถึงเขาจะเป็ศิษย์าขั้นสองก็ประมาทไม่ได้... ถึงจูฟังชงจะเพิ่งตัดหัวงูไป แต่กลับไม่ได้ปล่อยวางเลยสักนิด เพราะเขาได้ยินเสียงเถาวัลย์ขาดออกจากกัน ความรู้สึกไม่ดีขึ้นผุดขึ้นทันที ปรากฏว่าร่างของเขายังไม่ทันได้ตอบสนอง ข้างหน้ากลับปรากฏเป็เงาดำร่างหนึ่งพุ่งเข้าใส่พร้อมกับเสียงแหวกอากาศ ทำให้เขาหมดทางหลบหนี...
“ปั่ก...” จูฟังชงฟันดาบออกไป เงาดำส่งเสียงแตกหักทันที ทว่าความเร็วของเงาดำเพียงชะงักหยุดลงเล็กน้อยเท่านั้น มันยังคงพุ่งชนร่างของเขาอย่างจัง
ร่างของจูฟังชงสั่นสะท้าน เงาดำนั้นแท้จริงแล้วคือไม้ไผ่ที่ถูกเหลาจนแหลม แรงพุ่งชนที่หนักหน่วงจนแทบทำลายการป้องกันของเขา ช่วยปักมันไว้บนร่าง และทำเอาตัวเขาปลิวไปด้วย
“อ้าก...” ร่างของจูฟังชงตกลงอย่างแรง แต่ใต้ฝ่าเท้ากลับเป็วางเปล่า เหมือนตกลงมาในหลุมลึกขนาดใหญ่ ในใจเริ่มร้อนรน ทว่าตอนนี้แรงส่งหมดแล้ว แรงใหม่ก็ไม่มี เมื่อครู่ไม้ไผ่ไม่สามารถแทงทะลุเขาได้ เป็เพราะเขาสวมเสื้อเกราะสมบัติชิ้นหนึ่งอยู่ ไม้ไผ่แท่งนั้นไม่อาจเอาชีวิตเขาได้ กลับทำให้เขาตกลงไปในกับดักอีกแห่งหนึ่งแทน
“อ้ะ...” จูฟังชงพยายามหาที่จับสุดชีวิต แต่กลับคว้าได้เพียงกิ่งไม้หักๆ อีกทั้งของพวกนี้ก็เพิ่งตกใส่ตัวเขา เมื่อไม่มีที่ให้เกาะร่างกายจึงตกลงมาอย่างรุนแรง วัตถุแหลมคมสองชิ้นแทงเข้าที่ฝ่าเท้าของเขา ความเ็ปมหาศาลทำให้เขากรีดร้องสุดเสียง
“แฮ่ก...” ในเวลานี้ บนขอบหลุมมีแสงไฟสว่างขึ้น อาศัยแสงเพียงเล็กน้อยก็เพียงพอจะทำให้จูฟังชงมองเห็นใบหน้าหนึ่งที่ปรากฏความหยอกล้อและความดูถูก คนผู้นั้นคือคนที่ถูกเขาไล่ล่าถึงหนึ่งชั่วยามกว่า ลั่วถู เพียงแต่ครั้งนี้ลั่วถูอยู่ในที่สูงและมองลงมา เหมือนกับนักล่ามองเหยื่อ ลั่วถูก้มมองตัวเขาอยู่ข้างหลุมด้วยความปีติยิ่ง
“น่ารังเกียจ ข้าต้องสังหารเ้าให้ได้...” จูฟังชงะโออกมาด้วยความโมโห
“จุ๊ๆ... ต้องเป็คนที่โง่ขนาดไหนกันนะ ตกอยู่ในสภาพนี้แท้ๆ ยังมีอารมณ์จะสังหารข้าอยู่ดี!” ลั่วถูส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นปล่อยคบเพลิงในมือลงไปในหลุมลึกอย่างสบายใจ
เมื่อแสงไฟสว่างขึ้นที่เท้าของเขา สีหน้าของจูฟังชงพลันบิดเบี้ยวไม่น่ามอง อาศัยแสงไฟก็ช่วยให้เขาได้เห็นก้นหลุมที่เต็มไปด้วยมีดดาบคมกริบมากมายตั้งอยู่ ทุกเล่มแสงสะท้อนเย็นะเืราวหิมะ แสงไฟช่วยสลัวปลุกความพรั่นพรึงในใจของเขา และเ้าสิ่งที่แทงทะลุเท้าของเขาก็คือดาบสองเล่ม เพียงแต่ตอนนี้คมดาบกลับชี้ขึ้น้า... ทว่าของพวกนี้ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสยองแต่อย่างใด สิ่งที่ทำให้เขาสยดสยองคือเื่ที่ในหลุมนี้ยังมีงูหลายสีหลากลาย น้อยใหญ่กว่าร้อยตัวอาศัยอยู่รวมกัน แค่ดูสีก็รู้แล้วว่างูทุกตัวล้วนมีพิษกันถ้วนหน้า
“เป็ไปได้อย่างไร...” จูฟังชงแทบไม่อยากเชื่อ กับดักที่ผู้อื่นวางไว้ล้วนใช้เพียงไม้ไผ่แหลมคม แต่หลุมกับดักนี้ถึงขนาดใช้มีดคมกริบที่ดูคุณภาพดีเกือบร้อยเล่ม ดูภายนอกก็รู้ว่าต้องเป็อาวุธของทหารแน่แต่กลับถูกคนเอามาฝังไว้ในกับดักแบบนี้
“เป็อย่างไรบ้าง พวกนี้เป็ของทหารเชียวนะ มีทั้งศิษย์ปีศาจ มีทั้งศิษย์มาร หลายชิ้นต้องเป็ทหารชั้นสูงเผ่ามนุษย์ถึงจะมีได้เชียวนะ เอามาใช้จัดการเ้าทั้งที เ้าต้องยืดอกภูมิใจสิถึงจะถูก!” เสียงของลั่วถูแฝงไปด้วยความขบขันอยู่หลายส่วนทีเดียว
“เ้ามันบ้าไปแล้ว...” จูฟังชงโมโหอย่างมาก ของทุกชิ้นในนี้มีค่าไม่น้อยเลย เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าลั่วถูมีอาวุธมากขนาดนี้ในได้อย่างไร ถ้าเป็ไม้ไผ่แหลมธรรมดา ด้วยพลังศิษย์าขั้นสองของเขา ถึงเท้าจะาเ็ แต่ไม่มีทางถึงขนาดถูกแทงทะลุฝ่าเท้าตอกร่างกายของเขาไว้ในหลุมนี้ได้แน่นอน
“เดิมทีข้าก็ไม่ได้อยากสังหารเ้านักหรอก ใครจะไปรู้ว่าเ้าจะดึงดันอยากสังหารข้าให้ได้เสียขนาดนี้ ข้าก็มีแต่ต้องชิงสังหารเ้าก่อน! วางใจได้อาวุธพวกนี้ได้มาอย่างถูกต้อง ของทั้งหมดเก็บมาจากป่าทางตะวันออกข้างๆ ูเาม่อหลิง เสียดายก็แต่ของพวกนี้ดึงดูดสายตาเกินไปหน่อย จะเอาไปขายราคาดีๆ ในเมืองม่อหลานก็ไม่ได้ ทำได้ซ่อนไว้ในป่า แล้วก็เดิมทีหลุมนี้เป็แค่บ่องูแห่งหนึ่ง พี่ชายอย่างข้าเพิ่มนู่นเติมนี่อีกนิดหน่อย ก็กลายเป็สุดยอดกับดักแล้ว ข้าว่าเ้าต้องพอใจมากแน่!” ลั่วถูยิ้มแย้ม
“เ้าคิดว่าหลุมผุๆ นี่จะสังหารข้าได้หรือ?” จูฟังชงกัดฟัน ยกมือขึ้นฟันงูพิษที่อยู่ข้างเขาทั้งหมด แสงไฟดวงน้อยคือยอดผู้ช่วยในยามนี้ของเขา จากนั้นอดทนดึงเท้าออกจากดาบ... เพียงแต่พอขยับไปได้แค่ครึ่งทาง หัวใจเขาก็ร่วงลงไปถึงตาตุ่ม ความรู้สึกเย็นวาบแล่นไปทั่วกายเมื่อเขาเห็นว่าข้างหลุมมีแสงกะพริบอยู่หลายจุด ภายใต้แสงไฟแสนริบหรี่ทำให้เขาไม่ทันสังเกตเห็นการคงอยู่ของพวกมันแม้แต่น้อย ทว่าหลังจากที่เขาฆ่างูไปก็มองเห็นได้ชัดเจน มันคือหน้าไม้ที่วางเรียงรายล้อมรอบหลุม โดยเล็งเข้าสู่หลุม หน้าไม้ชั้นสูงนับสิบกว่าคันเล็งมาที่เขาอย่างไร้จุดบอด...
“ที่จริงข้าลืมบอกเ้าไป บนูเาโล่งเตียนนั่น ไม่ใช่แค่เก็บอาวุธกลับมาได้ร้อยกว่าชิ้นหรอกนะ ข้ายังเก็บหน้าไม้มาด้วยเยอะใช้ได้ แล้วก็ไม่ได้ติดตั้งไว้ที่นี่ทั้งหมดด้วย ดังนั้นคงมีแต่ต้องเสียใจกับเ้าแล้วล่ะ!” ลั่วถูยิ้มอย่างได้ใจ จากนั้นดึงลวดที่อยู่ข้างกายอย่างเบามือ ขณะที่จูฟังชงคิดจะเปิดปากพูด ลูกศรนับสิบก็ทะลวงเข้าสู่ร่างของเขาเรียบร้อยแล้ว
“เรียบร้อย ยังเหลือพวกมดปลวกอีกหลายตัว!” มองจูฟังชงที่สายตายังเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อล้มลงไป ลั่วถูก็ได้แต่ถอนหายใจ
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้