เสียงของนางใสกระจ่าง อีกทั้งยังมีความนุ่มนวลและอ่อนโยน พาให้คนที่ฟังรู้สึกรื่นหูยิ่งนัก
“หลิงหลงขอบคุณแม่นางที่ช่วยเหลือคุณหนูของข้าเอาไว้เ้าค่ะ”
เห็นได้ชัดว่าสาวรับใช้ตัวน้อยคนนั้นหวาดกลัวมากเพียงไรแต่ในยามนั้นนางกลับรีบร้อนโผล่ออกมาขอบคุณฮวาเหยียนเช่นกัน
“ไม่เป็ไรหรอก ไม่ใช่เื่นักหนาอันใด”
ฮวาเหยียนโบกมือไปมา ยิ้มเล็กน้อย หญิงสาวรับเอาคำชมที่ว่าเป็ ‘การกระทำที่กล้าหาญ’ ไว้กับตัวนาง ไม่ใช่ว่านางอยากจะแย่งชิงความสำเร็จ แต่ว่าเหตุการณ์ในยามนั้น แม้นางอยากจะอธิบายได้แต่คงจะอธิบายได้ไม่ชัดเจนนัก
ผู้ใดจะเชื่อว่าสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งจะกล้าหาญได้ถึงเพียงนี้ นางรู้สึกปวดหัวยิ่งนัก
เมื่อมองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าสตรีที่อยู่ตรงหน้านางเป็แม่นางประเภทที่ได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดีและมีการศึกษา รู้หนังสือรู้เหตุผล และนั่นทำให้นางรู้สึกชื่นชอบยิ่งนัก ตัวนางเองเติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมที่วุ่นวาย มีท่าทีที่หยาบคายรุนแรงซึ่งแตกต่างจากสตรีคนนั้นโดยสิ้นเชิง
ยามที่ฮวาเหยียนมองไปที่นาง ราวกับว่านางมองเห็นเงาของมู่อันเหยียนจากตัวของหญิงสาวคนนั้น เพราะพวกนางล้วนเป็สตรีผู้สูงศักดิ์เฉกเช่นเดียวกัน
ดังนั้น การกระทำที่นางมีต่อแม่นางมู่เฉิงอินคนนี้ จึงเปี่ยมไปด้วยความปรารถนาดีถึงสามส่วน
“บรู๊ว บรู๊ว บรู๊ววว...”
เมื่อได้ยินถ้อยคำของฮวาเหยียน เสี่ยวไปพลันเงยหน้าขึ้นมาจากแขนของฮวาเหยียนด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจนัก ดวงตาสีฟ้าเฉี่ยวแหลมนั่นดูเหมือนกำลังบ่น มันเปล่งเสียงร้องดังขึ้น
ดูสิ เห็นได้ชัดว่าเ้าตัวเล็กนี้พูดไม่ได้ เพียงแค่ดูท่าทางของมันก็จะสามารถเข้าใจได้แล้วว่ามัน้าสิ่งใด
ในเวลานี้ เสี่ยวไป๋กำลังบ่นว่า ทั้งๆ ที่มันเป็ช่วยเอาไว้ มันออกแรง ดังนั้นต้องขอบคุณมันสิ เ้าต้องขอบคุณมัน
ฮวาเหยียนอยากจะโยนเ้าตัวเล็กนี้ออกไปจริงๆ
ยังมีหน้ามาพูดอีกหรือ? นางยังไม่บ่นที่มันก่อเื่มาให้ มันยังกล้าบ่นนางชุดใหญ่อีกหรือ
นี่ยังไม่รู้ว่ามันเกิดบ้าอะไรถึงกล้าโดดไปกัดหูของโจวเหอแบบนั้น อีกทั้งยังไม่มีการส่งสัญญาณบอกนางให้รู้ล่วงหน้าด้วย แต่เื่นี้ก็ช่างมันเถิด ทว่ามันจัดการเสร็จแล้วแทนที่จะรีบวิ่งหนี กลับะโกลับเข้ามาให้อ้อมแขนของนาง ทำให้นางต้องรับผิดชอบ
ตอนนี้ยังกล้าออกมาแย่งชิงความสำเร็จ!
ฮวาเหยียนจ้องตาเขียวไปทางเสี่ยวไป๋
“บรู๊ว บรู๊ว บรู๊ว...” เป็มันที่ช่วยนางไว้ เป็มันที่ช่วยนางไว้
เสี่ยวไป๋โต้เถียงอย่างหนักและยืนหยัดอย่างแน่วแน่
“...”
ในยามนั้น สาวใช้ที่ชื่อหลิงหลงอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว นางหลุดหัวเราะออกมาเสียงหนึ่ง ก่อนจะรีบเอามือปิดปากตัวเองพลางก้มหัวลง เป็เพราะนางลืมตัวทำเื่เสียมารยาทเข้าแล้ว
ฮวาเหยียนเงยหน้าขึ้น พลันเห็นดวงหน้าของหญิงสาวในชุดกระโปรงสีเขียวนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม นางหยิบผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมออกจากแขนเสื้อ “สัตว์เลี้ยงตัวนี้ของแม่นางช่างน่าสนใจนัก ราวกับว่ามันสามารถเข้าใจภาษามนุษย์ได้ น่ารักจริงๆ “
หญิงสาวในชุดกระโปรงสีเขียวเปิดปากกล่าว แววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม นางไม่กลัวเสี่ยวไป๋ หญิงสาวยื่นมือเรียวสวยของนางออกมาเพื่อหยิบผ้าเช็ดหน้า ก่อนจะบรรจงเช็ดเืที่ไหลจากมุมปากของเสี่ยวไป๋ นางพูดกับเสี่ยวไป๋ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า "ขอบคุณเ้ามากนะที่ช่วยข้าเอาไว้"
น้ำเสียงไพเราะยิ่ง อีกทั้งเสียงนั้นก็อ่อนโยนเหลือเกิน
วินาทีถัดมา เสี่ยวไป๋หรี่ดวงตาหมาป่าของมันลงจ้องมองนาง ก่อนจะเงยหน้าพร้อมกับยืดคอขึ้นแล้วขยับตัวไปด้านหน้าของหญิงสาวในชุดกระโปรงสีเขียว ท่าทางของมันเรียบร้อยดูเป็เด็กดียิ่งนัก มันปิดปาก ย่นจมูก จากนั้นจึงยกขาหน้าทั้งสองขึ้น ทำท่าทางราวกับขอให้อุ้ม
ฮวาเหยียน "...! "
ไอ้หมานี่! เ้ากำลังจะก่อเื่อันใดอีก!
“มันอยากให้ข้าอุ้มหรือ? ”
หญิงสาวในชุดสีเขียวเอ่ยถาม ยังไม่ทันรอให้ฮวาเหยียนตอบ เสี่ยวไป๋ก็พยักหน้า อีกทั้งยังพยักหน้าติดกันสามครั้งด้วย
วินาทีถัดมา แม่นางเฉิงอินก็ยื่นแขนออกมา เสี่ยวไป๋รีบะโพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของนาง หัวของหมาป่าตัวน้อยคลอเคลียไปบริเวณหน้าอกของคนอื่น มันออดอ้อนจนหญิงสาวยิ้มออกมาเบาๆ ดูมันสิ ท่าทางมีความสุขเสียเหลือเกิน
บัดนี้ใบหน้าของฮวาเหยียนอึมครึมและดำมืดสนิท โชคดีที่นางสวมหมวกจึงไม่มีใครเห็นหน้าตาที่แท้จริงของนาง มิเช่นนั้นวันนี้นางคงถูกเ้าบ้ากามนี้ทำเสียหน้าอีกแน่
แค่นี้ก็เสียหน้าจะแย่แล้ว!
เ้าหมาป่าบ้ากามเสี่ยวไป๋
นางว่าแล้วว่าเหตุใดจู่ๆ เ้าหนุ่มน้อยนี่ถึงะโออกมากัดคน ที่แท้ก็ทำตัวเป็วีรบุรุษปกป้องสาวงาม
ร้ายกาจยิ่งนัก
...
“เสี่ยวไป๋ พอแล้ว”
เมื่อเห็นเสี่ยวไป๋คลอเคลียหน้าอกของผู้อื่น ฮวาเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะร้องเรียก โชคดีที่เสี่ยวไป๋ยังไม่ถูกสาวงามทำให้หลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น หลังจากที่ได้ยินฮวาเหยียนเอ่ยนาม มันก็ค่อยๆ เงยหน้าและยืดตัวขึ้นจากอ้อมแขนอย่างไม่เต็มใจเท่าไรนัก
"ที่แท้เ้ามีนามว่าเสี่ยวไป๋นี่เอง"
แม่นางที่ถูกเรียกขานว่าเฉิงอินกล่าว นางถูกเสี่ยวไป๋ใช้ท่าทางที่น่ารักหลอกลวง โดยที่ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าในใจของเสี่ยวไป๋นี้เต็มไปด้วยความหื่นกามเพียงใด
"อืม"
ฮวาเหยียนพยักหน้า ต่อหน้าแม่นางผู้ซึ่งงดงามทั้งหน้าตาและนิสัย นางมิอาจหักใจไม่สนใจนางได้
“แม่นาง ขอบคุณท่านและเสี่ยวไป๋สำหรับความเมตตาที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ เพียงแต่เสี่ยวไป๋กัดจนโจวเหอได้รับาเ็ เกรงว่าเื่นี้คงไม่ง่ายที่จะจัดการแล้ว โจวเหอผู้นี้เป็บุตรชายคนสุดท้องของท่านโหวหย่งซิน อีกทั้งเขากับฉู่หลิวซวงยังมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันยิ่ง ข้าเกรงว่าพวกเขาจะไม่ยอมปล่อยท่านไปง่ายๆ
เื่นี้เริ่มเพราะข้า ให้ข้าเป็ผู้รับผิดเองทั้งหมดเองเถิด แม่นางควรรีบหนีไปจากที่นี่โดยเร็ว"
แม่นางเฉิงอินคืนเสี่ยวไป๋ให้กับฮวาเหยียน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน
เมื่อฟังสิ่งที่นางเอ่ยจบ ฮวาเหยียนก็ยกยิ้มมุมปากขึ้น แม่นางคนนี้เป็คนรู้จักตอบแทนบุญคุณคน ถึงแม้ว่าเฉิงอินจะไม่รู้ว่าตนมาจากตระกูลใด แต่การยั่วยุโจวเหอในครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าสำหรับนางแล้วคงเป็เื่ยุ่งยากยิ่งนัก
แต่ถึงอย่างนั้น นางก็รู้สึกขอบคุณที่ตนยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ทั้งยังบอกให้ตนรีบหนีจากที่นี่โดยเร็ว
ฮวาเหยียนยิ้ม ในใจก็คิดว่าสตรีผู้นี้เติบโตมาอย่างสง่างาม นิสัยก็ดียิ่งและจิตใจก็ดีงาม
“มิเป็ไร เดิมทีข้าก็มีความแค้นใจกับโจวเหออยู่แล้ว ดังนั้นข้าจึงไม่กลัวเขา แค่รอให้เขามาก็พอ”
ฮวาเหยียนโบกมือ ท่าทางของนางดูสบายอกสบายใจนัก
ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ถูกเอ่ยออกมา สายตาของผู้คนที่มองฮวาเหยียนพลันแปลกมากขึ้นไปอีก พวกเขาเริ่มที่จะคาดเดาตัวตนที่แท้จริงของนาง
สตรีผู้นี้หยิ่งทะนงกว่าโจวเหอนัก แท้จริงแล้วนางปรากฏตัวออกมาจากที่ใดกัน?
"แต่..."
สตรีที่ชื่อเฉิงอินมีสีหน้ากังวล นางกำลังจะพูดแต่ฮวาเหยียนไม่สนใจ "ไม่ต้องมีแต่ ข้าไม่เป็ไรจริงๆ "
เมื่อคำพูดจบลง ฮวาเหยียนก็เดินไปที่โต๊ะคิดเงิน "เมื่อสักครู่เ้า้าซื้อหญ้าิญญาลึกลับใช่หรือไม่?"
ฮวาเหยียนถาม
บนโต๊ะคิดเงิน มีต้นไม้สีเขียวต้นหนึ่งวางเอาไว้ ขนาดประมาณฝ่ามือ ลำต้นสีน้ำตาล ใบสีเขียวดูเหมือนหญ้าธรรมดา
แต่ฮวาเหยียนรู้จักหญ้าชนิดนี้
หญ้าลึกลับชนิดนี้เติบโตท่ามกลางป่าเก่าแก่ในูเาลึก เกิดจากการดูดพลังปราณบนโลกจนก่อกำเนิดขึ้น เมื่อเติบโตจะกลายเป็แผ่นขนาดใหญ่ซึ่งเป็ประโยชน์อย่างมากกับผู้ฝึกวรยุทธ์ระดับต้น
ก่อนหน้านี้นางและหยวนเป่าอาศัยอยู่ที่ด้านล่างของหุบเขา ที่นั่นเป็ที่ที่มนุษย์ยากในการบุกป่าฝ่าเข้ามา มันจึงอุดมไปด้วยพลังปราณ ดังนั้นพืชพรรณจึงอุดมสมบูรณ์ยิ่งนักและก็มีหญ้าิญญาลึกลับจำนวนมากเช่นกัน ในตอนนั้นที่เส้นลมปราณของนางเพิ่งตื่นขึ้น หยวนเป่าได้เดินทางไปทุกหนทุกแห่งเพื่อตามหาหญ้าิญญาลึกลับชนิดนี้มากลั่นเป็ยาให้นางทาน ซึ่งจะช่วยพัฒนาการฝึกฝนด้านวรยุทธ์ของนาง
ดังนั้น ฮวาเหยียนจึงไม่ค่อยสนใจหญ้าิญญาลึกลับมากมายนัก เพราะนางกินมามากแล้ว แต่ว่านางพอใจกับผลลัพธ์อื่นของหญ้าิญญาลึกลับกว่า นั่นก็คือกลิ่นขมของมันซึ่งสามารถใช้ในการรมควันแมลงได้เป็อย่างดี โดยเฉพาะในฤดูร้อนที่มียุงเยอะมาก หยวนเป่าจึงไปเก็บหญ้าิญญาลึกลับ หลังจากนั้นก็ผึ่งให้แห้งแล้วรวมใส่ห่อเล็กๆ ให้นางพกติดตัวไว้เพื่อไม่ให้ยุงเข้ามาใกล้
หยวนเป่าฝีมือเก่งกาจ
ห่อยาแต่ละชนิดล้วนไม่ซ้ำกันเลย ตอนนี้ในช่องว่างพิเศษของนางยังเหลือประมาณสิบกว่าชิ้น
"ใช่แล้ว หญ้าิญญาลึกลับนี้ช่วยรวบรวมลมปราณ ทั้งยังช่วยพัฒนาการฝึกฝนให้ดีขึ้นด้วย สหายของข้ายามนี้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก ดังนั้นเมื่อข้าได้ยินว่าหออู๋ิได้หญ้าิญญาลึกลับมา ข้าจึงรีบรุดมาที่นี่ แต่คาดไม่ถึงว่าโจวเหอจะเข้ามายุ่มย่ามแบบนี้”
แม่นางเฉิงอินขมวดคิ้วพร้อมกับเล่าเื่ราว
ฮวาเหยียนพยักหน้าเพื่อแสดงว่านางเข้าใจ แต่แล้วนางก็มองไปทางโต๊ะคิดเงินด้วยความไม่เข้าใจ “หญ้าิญญาลึกลับนี้เมื่อเติบโตขึ้นมันจะกลายเป็แผ่นใหญ่ๆ มิใช่หรือ? พวกท่านหออู๋ิเป็ที่รู้จักกันในฐานะร้านค้าอันดับหนึ่งแห่งต้าโจว แล้วเหตุใดถึงมีแค่ต้นเดียวกันเล่า? "
นี่ถือเป็ยาอายุวัฒนะระดับสูงแต่กลับทำเหมือนไม่ใช่สมบัติล้ำค่าเสียอย่างนั้น
“แม่นาง ท่านคงยังไม่ทราบ แม้ว่าหญ้าิญญาลึกลับนี้จะเติบโตจนกลายเป็ผืนใหญ่ แต่หญ้าิญญานี้เติบโตในป่าเก่าแก่บนูเาลึก บวกกับสีสันที่เหมือนกับหญ้าสีเขียวทั่วไป มันซ่อนอยู่ท่ามกลางกอหญ้าและต้นไม้จึงทำให้หาได้ยากยิ่ง มันจึงเป็หญ้าิญญาชั้นดีที่หายาก ในครานี้หออู๋ิได้มาสามสิบกว่าต้น แต่มันกลับถูกขายหมดอย่างรวดเร็วและนี่ก็เป็ต้นสุดท้ายแล้ว"
คนรับใช้ที่โต๊ะคิดเงินรีบก้าวเท้าเข้าไปอธิบาย เขามีท่าทีให้เกียรติฮวาเหยียนและปฏิบัติต่อนางในฐานะแขก
ล้อข้าเล่นหรือ สตรีผู้นี้ดูไม่ค่อยน่ามีเื่ด้วยเท่าไหร่ สัตว์เลี้ยงของนางเพิ่งกัดหูบุตรชายของท่านโหวหย่งซิ่นไป ซ้ำนางยังเตะเขาลอยไปด้วยท่าทีอวดดีอีก มิหนำซ้ำนางยังสามารถเลือกของบนชั้นต่อได้อย่างใจเย็น ตัวตนของนางจะจะต้องไม่ธรรมดาเป็แน่
"ขายจนหมดแล้วหรือ? เป็ที่นิยมขนาดนั้นเชียว หออู๋ิขายหญ้าิญญาลึกลับนี้เท่าไหร่? "
จู่ๆ ฮวาเหยียนก็ถามออกมา แต่ที่จริงนางเองก็ยังไม่ได้มีราคาในใจ จนกระทั่งพนักงานตอบกลับมา
“หมื่นตำลึง”
"อะไรนะ? "
ทันทีที่พนักงานพูดจบ ฮวาเหยียนก็อุทานด้วยความประหลาดใจ ดวงตาที่อยู่ใต้หมวกนั้นเบิกกว้าง นางมองพนักงานด้วยสายตาที่ไม่เชื่อถือแม้แต่น้อย “เ้าบอกว่าหญ้าิญญาลึกลับนี้มีมูลค่าเท่าไหร่นะ? ”
“หนึ่ง... หนึ่งหมื่นตำลึงขอรับ”
เมื่อพนักงานเห็นฮวาเหยียนดูตื่นเต้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผากตัวเอง ก่อนจะพูดอีกครั้ง
“หญ้าิญญาลึกลับหนึ่งต้น หนึ่งหมื่นตำลึง? มีมูลค่าขนาดนี้เชียวหรือ? ”
ราวกับว่านางไม่อยากจะเชื่อ ฮวาเหยียนจึงถามออกมาอีกครั้ง
"ขอรับ"
พนักงานพยักหน้า
ขณะนี้ใจของฮวาเหยียนตื่นเต้นยิ่งนัก หญ้าิญญาลึกลับที่หักและยับเยินไม่สมบูรณ์เช่นนี้ยังมีมูลค่าถึงหนึ่งหมื่นตำลึง ทั้งยังถูกแย่งซื้อจนหมดเกลี้ยง? เฮอะๆๆ... เ้าของหออู๋ินี้ช่างชั่วร้ายเสียจริง นี่เป็การหาเงินที่ได้เป็กอบเป็กำในวันเดียวเชียวนะ
หากรู้แต่แรกว่าสถานที่แห่งนี้ให้ราคาหญ้าที่หักมากมายขนาดนี้ นางคงขุดเพิ่มสักสองสามพันต้นแล้วนำไปไว้ในช่องว่างพิเศษในไข่มุกทองัคะนองน้ำแล้ว…
เสียงอุทานของฮวาเหยียนค่อนข้างดัง ผู้คนในหออู๋ิจึงให้ความสนใจ เมื่อนางได้ยินราคาของหญ้าิญญาลึกลับนางก็ประหลาดใจ ซ้ำยังมีท่าทีในัก ทันใดนั้นนางพลันรู้สึกแปลกใจ หนึ่งหมื่นตำลึง แม้จะเป็ราคาที่สูง แต่ในหออู๋ิเองก็เต็มไปด้วยสมบัติของล้ำค่ามากมายจากทั้งบน์และใต้หล้า ราคานี้จึงถือว่าไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่นัก
เดิมทีตัวตนของนางก็เป็สิ่งที่น่าจับตามองอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ความสนใจที่มีต่อนางกลับลดลงอย่างมาก คนที่แม้กระทั่งเงินหมื่นตำลึงก็ยังไม่มีเช่นนี้จะมาจากตระกูลสูงส่งได้อย่างไรกัน?
“แม่นางยังรู้ไม่หมด หญ้าิญญาลึกลับนี้สำหรับคนธรรมดาแล้ว นับเป็สมบัติที่จะเสริมสร้างความแข็งแกร่งของร่างกาย และสำหรับผู้ฝึกยุทธ์แล้ว มันคือโอสถจิติญญาที่จะช่วยให้ผ่าน่ลำบากยากเข็ญได้ ดังนั้นที่ทางหออู๋ิของเราคิดราคาหนึ่งหมื่นตำลึงนั้นไม่นับว่าแพงเลย หญ้าิญญาลึกลับต้นนี้เป็ของที่แม่นางคนนี้ได้วางมัดจำเอาไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นทางเราจึงเก็บเอาไว้ให้นางขอรับ"
เมื่อเสียงของพนักงานลดลง ผู้คนในหออู๋ิหลายคนต่างก็จ้องมองหญ้าิญญาลึกลับด้วยความอยากได้
"หญ้าิญญาลึกลับนี้มีค่ามาก...! "
ฮวาเหยียนหรี่ตาลง นางเอ่ยออกมาโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว นางกำลังคิดคำนวณ ห่อยาเ่าั้ภายในช่องว่างพิเศษในไข่มุกทองัคะนองน้ำหญ้า ภายในนั้นมีหญ้าิญญาลึกลับอยู่เท่าไหร่กัน?
แค่เพียงนำเอาห่อพวกนั้นสิบกว่าห่อไปจำนำ คงมีเงินพอที่จะคืนองค์รัชทายาทเฮงซวยได้ นางคงไม่ต้องใช้สมบัติอื่นแล้ว
"หึหึหึ..."
แน่นอน ทุกปัญหาย่อมมีทางออกเสมอ
ฮวาเหยียนหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว
“น้องชาย ถ้าอย่างนั้นพวกเ้ารับซื้อหญ้าิญญาลึกลับต้นละเท่าไหร่หรือ? ”
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้