“ได้! คุย! ฉันจะคุยกับนาย! นายไม่ใช่ว่าเก่งหรือ? แต่ก่อนที่นายจะตายต้องล้มพวกเขาให้หมด และแตะฉันได้ภายในห้องนี้ แบบนั้นวันนี้ฉันอู่เทียนซีก็จะยอมรับโชคชะตา ให้นายไปไม่ว่า ของลอตนั้นของหวงชานก็จะปล่อยให้ทันที ต่อไปแค่นายอยู่ในเทียนตูหนึ่งวัน ฉันอู่เทียนซีก็จะไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่ง!”
อู่เทียนซีก็ถึงขีดจำกัด สายตาของเขามีความเยือกเย็น
แต่พวกเขายังไม่ทันได้ลงมือ ทางด้านเจียงไป๋ก็กระโจนขึ้นแล้ว เขาพุ่งตัวหลบลูกะุไปทางหนึ่ง ลูกะุพุ่งตรงผ่านไป และไปโดนคนที่อยู่ด้านหลัง ส่วนเจียงไป๋ก็ถือโอกาสตอนที่ก้มตัวลง จับข้อมือของคนหนึ่งแล้วโยนออกไปอีกด้านทันที
วินาทีต่อมา เสียงปืนในห้องดังสนั่นราวกับสนามรบ “ ปัง ปังปัง ปัง” แต่เจียงไป๋กลับโค้งตัวไปมาราวกับปีศาจงู และพุ่งผ่านไปมาอย่างไม่หยุด ทั้งยังล้มคนไปทีละคนอีกด้วย
คนที่น่าสงสารบางคนไม่ได้ถูกเจียงไป๋ล้ม แต่กลับถูกเพื่อนของตัวเองยิงใส่ เืพุ่งตามพื้น ตายตาไม่หลับ
เวลาผ่านไปไม่เกินหนึ่งนาทีกว่าๆ ห้องที่เดิมทีตกแต่งอย่างหรูหรา แต่เวลานี้ผุพังย่อยยับ และมีแต่รูะุเต็มไปหมด
คนหลายสิบคนที่เดิมทียืนอยู่ เวลานี้ก็ล้มอยู่ที่พื้นแล้ว พรมขนแกะถูกย้อมด้วยเืแดงฉาน
ในห้องขนาดใหญ่ นอกจากอู่เทียนซีแล้ว ไม่มีใครที่ยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่าเ็แม้แต่คนเดียว
ส่วนเจียงไป๋ก็หยุดอยู่ในตำแหน่งที่ห่างจากอู่เทียนซีไม่ถึงสองเมตร และมองอู่เทียนซีที่อยู่ตรงหน้าอย่างสงบนิ่ง เขาหยิบกล่องบุหรี่หงถ่าชานกล่องสีขาวที่ราคาเจ็ดหยวนออกมาจากกระเป๋าเสื้อ จุดให้ตัวเองหนึ่งมวน แล้วสูบเข้าไปทั้งยังพ่นควันสีขาวออกมา เขาพูดช้าๆ ว่า “ผมพูดแล้ว หากคุณไม่ให้เกียรติผม แบบนั้นผมก็ไม่เกรงใจแล้ว จริงๆ เลยเชียว คุยกันดีๆ ไม่ได้หรือ? จะต้องทำให้นองเืกันทำไม?”
“กล้าดีมาก ฉันยอมรับ ฉันดูถูกนายแล้ว ลูกสมุนกลุ่มนี้ของฉัน ปกติแล้วก็มีประสบการณ์การต่อสู้มามากมาย ล้วนเดินออกมาจากสนามรบในต่างประเทศ ปกติแล้วคนเดียวรับมือกับคนสี่ห้าคนก็ไม่เป็ปัญหา คิดไม่ถึงว่า พอตกอยู่ในมือนายกลับถูกหั่นอย่างกับผัก และสู้กันจนล้มระเนระนาด เดิมทีฉันยังเตรียมยอดฝีมือวูซูจีนไว้อีกสองสามคน กลัวว่านายจะโชคดีหนีไปได้ ดังนั้นจึงดักซุ่มนายอยู่ด้านล่าง ตอนนี้ดูแล้วพวกเขาไม่จำเป็ต้องขึ้นมาแล้ว จุ๊ๆ … เดิมทีฉันคิดว่าเื่ก่อนหน้านี้ของนายก็แค่คุยโวกันไปทั่ว ตอนนี้ดูแล้วเป็เื่จริง”
มองเจียงไป๋ที่อยู่ตรงหน้า อู่เทียนซียังคงสงบนิ่งเป็อย่างมาก เขายืนสูบบุหรี่กล่องขาวที่ไม่มีชื่อ และไม่มีโลโก้ที่เจียงไป๋หยิบออกมาอยู่ตรงนั้น ทั้งสูบทั้งพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน
“เป็อย่างที่คุณพูด คนพวกนั้นจะขึ้นมาหรือไม่ก็ไม่มีความหมาย ตอนนี้พวกเราจะคุยกันดีๆ สักหน่อยได้ไหม?” เจียงไป๋หัวเราะพลางพูด
เขาไม่ใช่ว่าฆ่าอู่เทียนซีไม่ได้ เพียงแค่ พูดจริงๆ ตอนนี้เจียงไป๋ยังไม่กล้า
อำนาจของอู่เทียนซียิ่งใหญ่เกินไป และมีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน หากฆ่าเขาจริงๆ แบบนั้นก็จะเป็เื่ใหญ่ะเืไปทั่ว ถึงเจียงไป๋จะถอยออกไปจากที่นี่ได้ก็ตาม แต่อนาคตเกรงว่าจะทำได้แค่หนีเอาชีวิตรอดไปตลอดชีวิต นี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่เจียงไป๋้า
“คุย? คุยอย่างไร? ฉันแปลกใจมาก หากฉันไม่ตกลงล่ะ จะทำอะไรฉันได้?”
อู่เทียนซีไม่แสดงความอ่อนแอ พิงอยู่ตรงขอบโซฟาที่อยู่ด้านหลัง แล้วก็นั่งลงตรงนั้น เขามองเจียงไป๋อย่างน่าสนใจ พลางพูดอย่างไม่ใส่ใจ
วินาทีต่อมา แสงสีหลายเส้นแวบผ่านไป บนชั้นที่อยู่สูงสุดของอาคารสองสามหลังที่อยู่รอบๆ ภัตตาคารอาหารปินไห่มีแสงสีแดงอย่างไม่หยุด จุดแดงหลายเส้นส่องทะลุผ่านบรรยากาศยามค่ำคืนมาอยู่ที่ตัวเจียงไป๋ และแดงเต็มตัวอย่างกับโรคหัด มีมากกว่าสี่สิบถึงห้าสิบจุด
ทำให้สีหน้าเจียงไป๋แปรเปลี่ยน
เขารู้ว่านี่คือมือปืนไรเฟิลซุ่มยิงที่อู่เทียนซีจัดมา ดูท่าคงจะดักซุ่มอยู่นานแล้ว
อู่เทียนซีคนนี้มีความคิดรอบคอบจริงๆ ถึงแม้จะไม่เชื่อว่าตนเองร้ายกาจอย่างที่เล่าลือ แต่ก็มีการเตรียมพร้อมอย่างครบครัน
มือปืนสี่สิบห้าสิบคน บวกกับปรมาจารย์วูซูจีนอีกสองคน ยอดฝีมือิจิ้นยี่สิบสี่คน ตอนนี้มีมือปืนไรเฟิลซุ่มยิงดักรออยู่สี่สิบห้าสิบคน ล้อมเจียงไป๋ไว้ราวกับถังเหล็ก รอบคอบที่สุด
“มือปืนไรเฟิลซุ่มยิง? คุณต้องรู้ ด้วยความสามารถของผม ผมสามารถฆ่าคุณได้ก่อนที่คนพวกนี้จะเหนี่ยวไก โดยเฉพาะ … พูดจริงๆ คนพวกนี้ไม่แน่ว่าจะฆ่าผมได้” เจียงไป๋พูดอย่างเยือกเย็น
เขาไม่ได้ขู่ให้กลัว เขาทำได้ถึงจุดนี้จริงๆ ด้วยความเร็วของเขาก่อนที่อีกฝ่ายจะเหนี่ยวไก เขาก็ฆ่าอู่เทียนซีได้แน่นอน ถึงแม้จะได้รับาเ็เพราะเหตุนี้แต่ก็ไม่แน่ว่าจะหนีไปไม่ได้
“หากเป็เมื่อก่อนนายพูดคำนี้ ฉันคงคิดว่านายกำลังล้อเล่น หรือคุยโว แต่ตอนนี้ฉันเชื่อ เริ่มจากที่นายลงมือไปเมื่อครู่ ฉันก็รู้ว่า วิธีการเหล่านี้ที่ฉันเตรียมไว้เกรงว่าจะรับมือนายไม่ได้ แต่ฉันอู่เทียนซีแต่ไหนแต่ไรมาจะไม่สู้โดยที่ไม่มีความมั่นใจ! นายลองดูได้ … เหอะๆ ฉันจะบอกนายให้รู้ไว้ นอกจากนักแม่นปืนระดับเทพสี่สิบห้าคนนี้แล้ว ตอนนี้อาคารใหญ่อีกสี่หลังที่อยู่ตรงข้ามมีบาซูกาหกสิบ มม. แปดลูกเล็งมาที่นี่ แค่นายขยับเพียงนิดเดียว ฉันรับประกันได้ไม่ว่านายจะเป็คนหรือผี … ก็ต้องกลายเป็เถ้าธุลีทันที!”
อู่เทียนซีแสยะยิ้ม พลางพูดอย่างไม่ใส่ใจ
แค่ประโยคเดียวก็ทำให้สีหน้าของเจียงไป๋แปรเปลี่ยน
ก็เป็อย่างที่อู่เทียนซีพูด ถึงเจียงไป๋จะเผชิญหน้ากับเหตุการณ์อย่างนี้ ก็ไม่อาจจะถอยกลับไปได้อย่างปลอดภัย แค่เขาขยับ ก็จะกลายเป็เถ้าธุลีทันที
สถานการณ์อย่างนี้ไม่อาจจะหนีเอาชีวิตรอดได้ อย่าว่าแต่เขาเลย ถึงเป็ “วูล์ฟเวอรีน” มาก็ต้องตาย
“แต่คุณก็ต้องตายเหมือนกัน!” เจียงไป๋พูดอย่างเยือกเย็น และไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียว
“ไม่ผิด แบบนั้นก็ตายไปด้วยกัน!” อู่เทียนซียืนพูดอย่างเยือกเย็นอยู่ตรงนั้น
ต่อมาทั้งสองคนก็รักษาความเงียบ และก็ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบนิ่ง ทั้งยังจ้องหน้ากัน นายมองฉัน ฉันมองนาย ใครๆ ก็ไม่กล้าบุ่มบ่าม จนกระทั่งลูกสมุนของอู่เทียนซีรีบทยอยกันขึ้นมาจากชั้นล่าง
ลูกสมุนของอู่เทียนซีอยู่ตรงหน้าประตูไม่กล้าเข้ามาด้านใน และจ้องเจียงไป๋เขม็ง พวกเขากลัวว่าเจียงไป๋จะลงมือ
เจียงไป๋สูบบุหรี่หมดไปหนึ่งมวน เพิ่งคิดว่าจะหยิบออกมาอีกหนึ่งมวน อู่เทียนซีก็ปริปากพูดแล้ว และหยิบบุหรี่ของตนเองออกมา “บุหรี่ของนายฉันสูบไม่ค่อยถนัด นายลองของฉันดูไหม เบื้องบนให้มาเป็พิเศษ ไม่เลวเลย”
เมื่อพูดจบ เขาก็จุดหนึ่งมวน หลังจากนั้นก็โยนกล่องบุหรี่ให้เจียงไป๋
เจียงไป๋ก็รับมาจุดอย่างไม่รอช้า หลังจากนั้นก็จ้องกันต่อ
สักพักอู่เทียนซีก็ฝืนยิ้ม “พอแล้ว ฉันยอมรับถึงแม้ฉันอยากจะจัดการนายมาก แต่ดูจากตอนนี้แล้ว ฉันยังไม่มีความคิดที่จะตายไปพร้อมกับนาย ฉากนี้ถือว่านายชนะแล้ว!”
“ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ชีวิตของคุณมีค่ามากกว่าผม ดังนั้นฉากนี้คุณแพ้อย่างคุ้มค่า”
เจียงไป๋เผยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ และยักไหล่พลางพูด
เมื่อครู่ที่ทั้งสองคนแข่งกันก็คือความอดทน
จริงๆ แล้วภายในใจของเจียงไป๋ก็มีการสั่นไหว หากอู่เทียนซีไม่ปริปาก อีกสักสองสามนาที เขาก็อาจจะประนีประนอมแล้ว
น่าเสียดายที่อู่เทียนซีไม่ได้อดทนถึงเวลานั้น ดังนั้นเจียงไป๋จึงชนะแล้ว
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้