สตรีกล้าหาญที่ริอาจขโมยสมบัติของของเขา จุมพิตเขาด้วยกลอุบาย แลกเปลี่ยนน้ำลายในปากของเขา ล้อเล่นกับพิษในลำไส้ของเขา ชื่อเสียงทั้งหมดของเขาถูกทำลายอยู่ในมือของสตรีนางนั้น
เพียงแค่คิดถึงนางขึ้นมา เขาก็แทบจะควบคุมอารมณ์ตนเองเอาไว้ไม่อยู่ เจตนาฆ่าของเขาพลุ่งพล่าน
“ตอนนี้เื่ได้ลามไปทั่วเมืองหลวงแล้ว ข้าได้ยินมาว่านางกลับมาพร้อมกับบุตรชาย... นางทราบได้อย่างไรว่าเ้าเป็เ้าของดอกบัวพันปี สหายตัวน้อยที่นางพากลับมาคงไม่ใช่บุตรของเ้าหรอก ใช่หรือไม่? ”
จีอู๋ซวงะโเสียงดังวุ่นวาย เส้นเสียงในลำคอของเขาขยายใหญ่ขึ้นโดยไม่รู้ตัว
ใบหน้าของตี้หลิงหานเปลี่ยนเป็ไม่น่ามองอย่างยิ่ง
ยังดีที่คนถามเป็จีอู๋ซวง หากเปลี่ยนเป็ผู้อื่นถาม เขาจะต้องประทานหนึ่งฝ่ามือเหินเวหาให้เป็แน่
"ไม่... ใช่"
ตี้หลิงหานกัดฟันตอบ
“ไม่ใช่จริงหรือ? เ้าไม่ได้แตะต้องนางเลยหรือ? ”
จีอู๋ซวงลูบคางของเขาไปมา ทำราวกับว่าเขากำลังสำรวจอย่างละเอียดอยู่
ตี้หลิงหานเม้มปาก ไม่กล่าวอันใดเพิ่มเติมอีก มีเพียงสีหน้าที่จริงจังขึ้นเท่านั้น
“ฮ่าๆ ข้าไม่ถามก็ไม่ได้หรือ แต่พูดถึงเื่นี้ขึ้นมา อย่างไรคุณหนูคนโตของตระกูลมู่นั่นก็นับว่าเก่งกาจยิ่ง นับว่าเป็ตำนานได้เลยทีเดียว เ้าตั้งใจจะให้อภัยนางอย่างนั้นหรือ? เ้าต้องลำบากเสียกำลังไปมากมายเพื่อให้ได้ดอกบัวพันปีนั่นมา จะถูกนางเอาเปรียบง่ายๆ เช่นนี้หรือ? ”
“หึ ข้าขายนางไปในราคาสามล้านตำลึง”
ตี้หลิงหานกล่าวอย่างเ็า
น้ำเสียงนั้นเย็นเยียบไปถึงขั้วหัวใจ
"หมายถึงอย่างไร? "
จีอู๋ซวงไม่เข้าใจเลยสักนิด ในตอนนั้นเองอั้นจิ่วก็โผล่มาเพื่อรายงานบางสิ่งบางอย่างพอดี แม้ตี้หลิงหานจะี้เีเกินกว่าจะกล่าวอันใดเพิ่ม ทว่าจีอู๋ซวงก็อยากรู้อยากเห็นยิ่งนัก ดังนั้นเขาจึงได้ทราบจากปากของอั้นจิ่วว่าเกิดอะไรขึ้นในจวนเมื่อวานนี้
ตามนิสัยเดิมของอั้นจิ่วนั้น เขาไม่ใช่คนช่างพูดและไม่มีใจที่ชอบติฉินนินทา ดังนั้นเื่สตรีคนโตแห่งตระกูลมู่ที่บังคับจูบและถ่มน้ำลายยั่วโมโหเ้านายของเขาจึงไม่ได้ถูกพูดถึง
หลังจากนั้นไม่นาน จีอู๋ซวงก็ยกนิ้วโป้งขึ้นไปทางตี้หลิงหานพร้อมกับกล่าวว่า "ยอดเยี่ยมยิ่งนัก"
แม้ว่าดอกบัวพันปีจะหายากแต่ก็ไม่นับว่ามีราคาค่างวดอันใดมากมาย เพียงแค่เงินหนึ่งร้อยตำลึงก็สามารถหาซื้อมาได้แล้ว
เมื่อนึกถึงสตรีในหมวกงอบจากหออู๋ิในวันนี้ที่ด่าเขาว่าเป็พ่อค้าหน้าเื เขาควรพานางมาเปิดหูเปิดตาว่าพ่อค้าหน้าเืที่แท้จริงนั้นเป็อย่างไร
“หากนางไม่สามารถรวบรวมเงินได้ครบ จะให้นางเข้าจวนมาเป็ข้ารับใช้จริง ๆ หรือ? นี่ไม่ได้เปิดโอกาสให้นางได้ใกล้ชิดกับเ้าใช่หรือไม่? ไม่กลัวว่านางจะต้องเข้ามาพัวพันกับเ้าหรือ? ”
เมื่อได้ยินคำพูดของจีอู๋ซวง ในสายธารแห่งความคิดของตี้หลิงหานก็ปรากฏภาพใบหน้าที่มีเสน่ห์ของมู่อันเหยียน และดวงตาที่เ้าเล่ห์มากแผนการราวกับสุนัขจิ้งจอก สตรีเช่นนั้น อย่างไรก็ต้องทำให้นางตกอยู่ในกำมือของเขาให้ได้
เพื่อเป็การแก้แค้นเื่จุมพิตและการถ่มน้ำลาย เขาจะต้องล้างแค้นให้จงได้
“เพียงเพื่อให้นางตกอยู่ในมือของเปิ่นกง”
จีอู๋ซวงรู้สึกว่าน้ำเสียงของพี่ชายที่แสนดีของเขาช่างน่าหวาดผวาเป็อย่างยิ่ง ราวกับมีรังสีสังหารจางๆ วนเวียนอยู่รอบตัว ชายหนุ่มจึงรีบพูดต่อว่า “พอเถิด พอเถิด มีเื่ใหญ่เพิ่มขึ้นอีกเพื่อให้อารมณ์ของเ้าไม่คงที่เช่นนั้นหรือ ใช่แล้ว วันนี้ที่ข้ามาที่นี่ เพราะมีเื่สำคัญที่ต้องกล่าวแก่เ้า”
"เื่อันใด? "
ตี้หลิงหานเงยหน้าขึ้นถามอย่างเ็า
จีอู๋ซวงหยิบกล่องไม้ออกมาจากอกเสื้อของเขา “หออู๋ิได้รับผลไม้ิญญาโลหิตสีชาดมาวันนี้ มันเป็ผลิญญาอัคคีที่เ้า้า พิษหนาวเย็นในร่างของเ้า ผลไม้ิญญาโลหิตสีชาดนี้มีฤทธิ์สามารถข่มเอาไว้ได้ ข้านับวันไว้ ยังพอมีเวลาอีกสี่วันก่อนถึงวันที่สิบห้า เ้าจงกินมันก่อนล่วงหน้าหนึ่งวัน เมื่อพิษเย็นมาเยือน มันมีความสามารถในการข่มฤทธิ์ของกันและกัน ช่วยบรรเทาความเ็ปได้”
ตี้หลิงหานเหลือบมองผลไม้ิญญาโลหิตสีชาด มันอยู่ในสภาพที่ดีเป็อย่างยิ่ง เขาพยักหน้าพร้อมกับรับฟังคำพูดของจีอู๋ซวง
“ผลไม้นี้ราคาไม่ถูกนัก ต้องใช้เงินถึงสามแสนห้าหมื่นตำลึงเพื่อซื้อมัน แม่นางน้อยนั่นนับว่าโชคดียิ่ง ไม่รู้ว่านางไปเสี่ยงอันตรายอันใดมา นางยังขายหญ้าิญญาลึกลับอีกหนึ่งร้อยยี่สิบต้นให้แก่หออู๋ิ กลายเป็เศรษฐีในพริบตา"
จีอู๋ซวงนึกถึงฮวาเหยียน สตรีสวมหมวกงอบขึ้นมา จึงเอ่ยปากกล่าว
"หนึ่งร้อยยี่สิบต้น? "
ตี้หลิงหานไม่สนใจคำพูดของเขาในตอนแรก แต่เมื่อได้ยินตัวเลขก็ให้รู้สึกประหลาดใจนัก นี่ไม่ใช่การเสี่ยงอันตรายที่คนทั่วไปสามารถทำได้ และหญ้าิญญาลึกลับหนึ่งร้อยยี่สิบต้นก็ไม่ใช่จำนวนที่น้อยเลย
“อืม แม่นางน้อยคนนั้นบ้าบิ่นยิ่งนัก นางกล้าทุบตีบุตรชายคนเล็กของท่านโหวหย่งซิน ข้าไม่รู้ว่านางเป็สตรีของจวนตระกูลใด แต่ทั้งร่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความบ้าคลั่งและความกล้าหาญ ฟ้าไม่เกรงใจดินไม่เกรงกลัว นับว่าน่าสนใจยิ่ง อ่า และเพราะว่าข้าตื่นเต้นสำหรับผลไม้ิญญาโลหิตสีชาดนี่อยู่นิดหน่อย ก็เลยตื่นเต้นเสียจนเผลอไล่ท่านโหวหย่งซินออกจากหออู๋ิ ไม่รู้ว่าชายชราที่แสนจะฉลาดเหลี่ยมจัดนั้นจะสร้างปัญหาอันใดให้กับหออู๋ิหรือไม่"
จีอู๋ซวงกินองุ่นแล้วกางแขนกางขาแผ่บนเก้าอี้อีกครั้ง พึมพำกับตัวเอง แม้ปากของเขาจะพูดเช่นนั้น แต่บนในหน้าของเขากลับไม่ปรากฏความหวาดกลัวเลยแม้แต่นิด
อีกด้านหนึ่ง แววตาของตี้หลิงหานราวกับดวงดาวในคืนเดือนดับ หลุบตา ไม่รู้ว่าเขากำลังตรึกตรองเื่อันใดอยู่กันแน่
สักพักก็กล่าวออกมาว่า "เขาย่อมไม่กล้า"
จีอู๋ซวงยักไหล่ "ไม่ได้นำพาในสายตาข้าอยู่แล้ว"
วินาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงของตี้หลิงหานที่พูดว่า "สตรีที่ขายหญ้าิญญาลึกลับนั้นมีหน้าตาเป็เช่นไร? "
ได้ยินคำพูดของตี้หลิงหานจีอู๋ซวงก็ลุกขึ้นนั่งตัวตรง "ที่แท้แล้วเ้ายังสนใจสตรีอยู่อีกหรือ ช่างเป็หัวข้อสนทนาที่น่าประหลาดใจยิ่งนัก หืม หรือว่าเ้าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว? "
ดวงตาของจีอู๋ซวงเป็ประกาย ทว่าตี้หลิงหานกลับมองเขาอย่างเย็นเฉียบ แววตาที่เ็าของเขาทำให้วาจาเยาะเย้ยที่กำลังจะถูกพ่นออกมาถูกระงับให้อยู่แต่ในลำคอทันที
“น่าเบื่อนัก แม้แต่จะล้อเล่นก็ยังทำไม่ได้”
จีอู๋ซวงบ่นออกมาหลายคำ
“สตรีนางนั้นสวมหมวกงอบ ร่างทั้งร่างถูกปกคลุมอย่างแ่าจึงมองไม่ออกว่าหน้าตาของนางเป็เช่นไร แต่นางกำลังอุ้มลูกหมาป่า ข้าสังเกตว่าหมาป่าตัวน้อยไม่ใช่หมาป่าธรรมดา ลูกหมาป่าตัวนั้นเต็มไปด้วยจิติญญา ข้าเกรงว่ามันจะเป็สัตว์ิญญาอสูรตัวหนึ่ง หากเ้า้าสอบถามเกี่ยวกับหญิงสาวผู้นั้น ข้าช่วยเ้าได้ พรุ่งนี้นางจะมาที่หออู๋ิ นางกล่าวว่านางมีบางอย่างที่้าจะขายอีก ใช่แล้ว นางมีความสัมพันธ์ที่ดียิ่งกับคุณหนูใหญ่แห่งสกุลมู่ มู่เฉิงอิน เพื่อคุณหนูใหญ่มู่ นางจึงยอมออกหน้าให้”
จีอู๋ซวงกล่าวจบในลมหายใจเดียว
อย่างไรก็ตาม แววตาของตี้หลิงหานกลับมืดครึมและลึกล้ำ ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ กล่าวโดยสรุปแล้ว ดวงตาของเขาดูน่ากลัวอยู่เล็กน้อย
“มีอันใด... มีเื่อันใดหรือ? ”
จีอู๋ซวงถาม
แต่กลับเห็นมุมปากของตี้หลิงหานกระตุกอย่างกะทันหัน บุรุษผู้นั้นไม่ได้เป็คนช่างยิ้ม แต่รอยยิ้มของเขาเพียงหนึ่งยิ้มกลับทำให้ใต้หล้าตื่นตะลึง ช่างน่าอัศจรรย์ราวกับปีศาจบนโลกมนุษย์
“นางขายหญ้าิญญาลึกลับหนึ่งร้อยยี่สิบต้นและผลไม้ิญญาโลหิตสีชาดหนึ่งผล รวมเป็เงินเท่าใด? ”
“หนึ่งล้านห้าแสนห้าหมื่นตำลึง”
จีอู๋ซวงไม่ทราบเจตนาของตี้หลิงหานแต่เขาก็ตอบตามความจริง
วินาทีต่อมาก็ได้ยินตี้หลิงหานถามว่า "เ้ารู้หรือไม่ว่านางมีนามว่าอันใด? "
เมื่อได้ยินคำถามของตี้หลิงหาน ดวงตาหงส์ของจีอู๋ซวงก็กรอกเป็วงกลม "ทำไมหรือ? เ้าถูกสตรีแปลกประหลาดทำให้ใจสั่นหรือ? เ้ารู้หรือว่านางเป็ใคร? ทราบหรือไม่ว่าครอบครัวของนางเป็อย่างไร? ไม่แน่ว่านางอาจจะเป็สตรีอัปลักษณ์ก็เป็ได้! "
จีอู๋ซวงกรีดร้องโวยวาย
"หุบปาก"
ตี้หลิงหานเหลือบมองจีอู๋ซวงด้วยสีหน้ากังวล
“ได้ๆๆ ข้าไม่รู้ว่านามที่สตรีนางนั้นบอกจะเป็นามที่แท้จริงของนางหรือไม่ นางบอกว่านางชื่อฮวาเหยียน กล่าวโดยสรุปก็คือ สตรีนางนั้นมีบุคลิกเป็เอกลักษณ์ นิสัยไม่นับว่าดีเท่าไหร่นัก โลภเงินอยู่นิดหน่อย อีกทั้งยังเป็คนที่ค่อนข้างตระหนี่ นางขายสินค้าให้แก่หออู๋ซวงได้เงินเป็จำนวนมาก แต่กลับให้รางวัลข้ารับใช้ในหออู๋ิเพียงแค่สองตำลึง นั่นทำให้ข้าเกือบหัวเราะจนสิ้นใจตาย"
จีอู๋ซวงบ่นอุบอิบงุบงิบไม่หยุด
ตี้หลิงหานหรี่ดวงตาลง ฮวาเหยียน... มู่อันเหยียน... นี่เป็เื่บังเอิญใช่หรือไม่?
“พรุ่งนี้ผู้หญิงคนนั้นจะไปหออู๋ิเมื่อใด? ”
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้