เดิมทีเจียงจือเฮ่ากำลังนอนพังพาบหลับสนิทอยู่ในห้องของเขาเอง เมื่อได้ยินเสียงความโกลาหลจากภายนอก ก็คิดเพียงแค่ว่าผู้ใดกันที่กล้าเข้ามาสร้างปัญหากับจวนท่านแม่ทัพ แต่เมื่อลองสอบถามแล้ว เยี่ยมยอดเสียจริง คนของตระกูลมู่บุกมาถึงหน้าประตูแล้ว!
ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงสัญญาหนี้จำนวนสองหมื่นตำลึงที่เขาติดค้างอยู่เอาไว้ขึ้นมา
ช่างน่าโมโหเป็อย่างยิ่ง!
ตอนนี้ไม่ว่าจะได้ยินนามของคนตระกูลมู่หรือนามของผู้ใดก็ตาม เขาล้วนโมโหทั้งสิ้น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเื่ที่องค์รัชทายาทไม่เพียงแต่สั่งไม่ให้เขาพูดถึงเื่ที่มู่อันเหยียนลักขโมยดอกบัวพันปีและเื่อื่นๆ ที่เกิดขึ้นในจวนไท่จื่อ ห้ามมิให้แพร่งพรายออกไป อีกทั้งยังสั่งไม่ให้เขาปรากฏตัวต่อหน้าองค์รัชทายาทภายในหนึ่งเดือน ไม่เช่นนั้นผลพวงที่ตามมา เขาก็จะต้องเป็ผู้ที่รับผิดชอบเอง!
ผลที่ตามมาเป็ความเสี่ยงที่เ้าต้องรับผิดชอบเอง ความหมายของประโยคนี้ช่างร้ายแรงยิ่งนัก!!!
“เ้าเด็กหน้าเหม็น เ้าออกมาทำอะไรที่นี่? ”
ทันทีที่เห็นเจียงจื่อเฮ่าโผล่หน้าออกมา เจียงถิงก็ะโถามด้วยใบหน้าที่มืดครึ้มถมึงทึง
บุตรชายตัวเหม็นคนนี้ ขยันสร้างเื่หาปัญหาให้กับเขา บุตรชายที่ไม่พูดไม่จาโตขนาดนี้แล้ว แต่กลับอ้ำๆ อึ้งๆ ปิดปากเงียบไม่บอกกล่าวอันใดสักคำแก่ครอบครัวตัวเองบ้างเลย
เมื่อถูกบิดาของตนเองตำหนิ ใบหน้าของเจียงจื่อเฮ่าก็บูดบึ้ง เขารู้สึกหงุดหงิดอยู่เล็กน้อย “ท่านพ่อ ข้าเป็หนี้บุตรสาวคนโตของตระกูลมู่อยู่สองหมื่นตำลึงจริงๆ ข้าจะรีบคืนให้แล้ว”
เขาพูดด้วยสีหน้าไม่เบิกบานใจเป็อย่างยิ่ง ราวกับว่ามีคนติดค้างเงินของเขาแทน
“เ้าเด็กตัวเหม็น เ้ายังกล้าพูดอยู่อีกหรือ มีเื่ใหญ่ขนาดนี้เกิดขึ้น แต่กลับปิดบังซ่อนเร้นบิดาของเ้า เ้าถูกมารดาให้ท้ายจนเคยตัวแล้ว อย่าคิดว่าข้าจะไม่กล้าลงโทษเ้า! ”
เมื่อคำพูดเงียบลง สิ่งที่เกิดขึ้นกับหลังศีรษะของเจียงจื่อเฮ่าก็คือฝ่ามือพิฆาตฉาดใหญ่
“ท่านพ่อ ท่านทำกระไร? มีคนมองอยู่เยอะแยะเต็มไปหมด อย่าเพิ่งลงมือเลย”
เจียงจื่อเฮ่าวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน แต่เพราะว่าเขามีอาการาเ็ที่ก้นเป็ทุนเดิม ทำให้การเดินของเขาช้าลงมาก ดังนั้นแม้อยากจะหนีก็หนีไม่พ้น เขาถูกบิดาตีเข้าที่หน้าผาก แรงจนเวียนหัว และยิ่งน่าขายหน้าขึ้นไปอีกเมื่อเขาถูกโยนลงไปในคูน้ำ
“เ้ากล้าดีอย่างไรถึงหลบซ่อนตัวจากข้า บิดาสอนเ้าั้แ่ยังเด็กว่าเกิดเป็คนต้องเที่ยงธรรม ซื่อสัตย์ ต้องมีความรับผิดชอบต่อการกระทำของตน มีเืของบุรุษที่แข็งแกร่งทั้งร่างกายและจิตใจ ทว่าเ้ากลับทำอะไรลงไปบ้าง? ตอนนี้แค่นำเงินมาก็สามารถคลี่คลายปัญหาได้แล้วเช่นนั้นหรือ? ”
“อืม...”
เจียงถิงเหลือบมองไปที่ใบหน้าหงุดหงิดและใจร้อนของเจียงจื่อเฮ่า ไฟโทสะที่อยู่ในท้องของเขาก็พลันะเิขึ้นมาทันที ฝ่ามือพิฆาตพุ่งไปทางเจียงจื่อเฮ่าอีกครั้ง ตีจนเขาหวีดร้องโหยหวน ฝูงชนที่รับชมอยู่ก็อดหวาดกลัวจนใจเต้นรัวมิได้
ท่านแม่ทัพเหล่ยถิง สมแล้วที่เป็ท่านแม่ทัพใหญ่ ดุร้ายอารมณ์ร้อน แม้แต่บุตรชายของตนเองก็ยังไม่ลังเลเลยที่จะลงมือสั่งสอนเฆี่ยนตี
ดูฝ่ามือพิฆาตนั่นสิ แค่หายใจออกจะเ็ปเพียงใดกันนะ
อา... พวกเขาเพียงแค่รับชมก็รู้สึกเ็ปแทนแล้ว
“ท่านพ่อ คนเยอะมากเลยนะขอรับ ท่านเห็นแก่หน้าบุตรชายของท่านมิได้หรือ! โอ้ย...”
“ยังมีหน้ามาพูดอีกหรือ หน้าของเ้าก็โดนเ้าทำร้ายเองนั่นแหละ! ”
เจียงถิงโมโห
หยวนเป่าน้อยตาโตอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง มู่เอ้าเทียนเองก็ขมวดคิ้วขณะที่ดูชายสองคนสร้างปัญหาตรงหน้า
"ท่านตา พวกเขากำลังทำอะไรกันหรือขอรับ? "
หยวนเป่าน้อยถามด้วยท่าทางเรียบร้อยเชื่อฟัง สองคนนี้กำลังทำอะไรอยู่หรือ ราวกับการแสดงละครชุดใหญ่ ทว่าตอนนี้เขาจิตใจของเขากังวลเพียงแค่เื่เงิน เขา้าช่วยมารดาของเขาหาเงิน ดวงตาของเด็กน้อยหมุนมองตามเงินที่อยู่ในมือของท่านลุงเจียงจื่อเฮ่าไปมา
“หึ ร้องเพลงสองเหลือง [1] น่ะสิ! ไม่ต้องห่วง เมื่อพวกเขาร้องเสร็จแล้ว ปู่ของเ้าจะรีบไปทวงเงิน ไม่ให้พวกเขาหนีไปได้”
มู่เอ้าเทียนกล่าวราวกับว่าเขามองกลอุบายออกอย่างทะลุปรุโปร่ง
"อืม"
หยวนเป่าน้อยพยักหน้าแข็งขัน
“ท่านพ่อ ปล่อยข้าไปเถิด โอ้ย เจ็บ เจ็บ… เจ็บ ช่วยด้วย! ท่านแม่ บุตรชายของท่านจะถูกสามีท่านทุบตีจนตายแล้ว ช่วยด้วย! ”
เจียงจื่อเฮ่ากรีดร้องขณะที่กุมคอของตนเอง เจียงถิงคว้าหูของเขาแล้วบิดหมุนไปรอบๆ ถึงสองครั้ง เจ็บจนน้ำตาของเขาไหลอาบแต่ทว่าไม่สามารถหลบหนีไปไหนได้
“เรียกหามารดาเ้าไปก็ไม่มีประโยชน์ มารดาของเ้าเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าฮองเฮา ไม่มีผู้ใดสามารถช่วยเ้าได้แล้ว”
“โอ้ยๆๆๆ ช่วยด้วย! ”
ตามปกติแล้วเจียงจื่อเฮ่าเป็คนที่ไม่น่าสงสารเป็ทุนเดิมอยู่แล้ว หลังจากวันนี้ เขาคงไม่มีหน้ามีตาอันใดอีกต่อไปแล้ว คงถูกเหยียบย่ำจนต่ำที่สุดในเมืองหลวงต้าโจวแห่งนี้แล้ว
“ท่านพ่อ ปล่อยข้าไปเถิด ท่านทำเช่นนี้จะให้ข้ากลายเป็คนอย่างไรต่อไปเล่า? ข้ายังไม่ได้แต่งภรรยาเลย หน้าก็รักษาเอาไว้ไม่ได้แล้ว ต่อไปจะมีแม่นางคนใดอยากแต่งงานกับข้าอีก”
เจียงจื่อเฮ่าะโครวญคราง
ผู้ชมที่เฝ้าดูความสนุกสนานนี้อยู่รอบๆ ล้วนไม่สามารถกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ได้ ช่างเป็เื่จริงที่น่าสนใจยิ่งนัก เหมือนดูละครเวทีฉากใหญ่
อ่า เยี่ยมยอดจริงๆ เมื่อยิ่งได้ยินเจียงถิงเอ่ยถึงคำพูดประเภทแต่งลูกสะใภ้แล้ว เจียงถิงยิ่งฟังยิ่งะเิโทสะรุนแรงมากขึ้นไปอีก เขาบิดหูของเจียงจื่อเฮ่าไปทางมู่เอ้าเทียนทันที "บิดาของเ้าทะเลาะกับคนแซ่มู่มาครึ่งชีวิต ตอนนี้แม่นางน้อยกลับถูกลูกสารเลวอย่างเ้าทำลายคามือไปเสียแล้ว!
เ้าไปยั่วโมโหแม่นางน้อยคนใดล้วนไม่ใช่ผลดี ทว่ากลับไปยั่วโมโหแม่นางน้อยแซ่มู่ บิดาของเ้าจะไม่ให้โอกาสเ้าทั้งชีวิตในการพลิกฟื้นกลับมาได้อีกครั้งแน่! "
เจียงถิงตะครุบเจียงจื่อเฮ่าและเดินไปตรงหน้ามู่เอ้าเทียน ดุด่าเขา เขาโกรธเข้าแล้วจริงๆ คำพูดที่ะเิออกมาจากปากล้วนเป็คำหยาบคาย
เมื่อได้ยินบิดาดุด่าเขา เจียงจื่อฮ่าวก็รู้สึกเสียใจภายหลัง หากรู้นานแล้วว่าจะต้องตาย เขาคงไม่ไปยั่วโมโหแม่นางน้อยแซ่มู่คนนั้น ั้แ่วันที่ได้พบนาง วันเวลาดีๆ ในชีวิตของเขาก็จบสิ้นแล้ว
ในขณะนี้ พวกที่รับชมการแสดงยังคงไม่รู้ว่าเจียงถิงหมายถึงอะไร จนกระทั่งเจียงถิงจับตัวเจียงจื่อเฮ่าลากมาและผลักเขาไปตรงหน้ามู่เอ้าเทียนก่อนจะเอ่ยว่า "มู่เอ้าเทียน เป็ข้าเอง เจียงถิง ที่อบรมสั่งสอนบุตรไม่ดี หากเ้า้าทุบตี้าดุด่าล้วนตามใจเ้า เ้า้าเงินมากเท่าใด แม้ตระกูลเจียงของเราจะล้มละลาย ข้าก็จะหามาให้เ้า”
เจียงถิงกล่าวอย่างใจเย็น
สีหน้าของมู่เอ้าเทียนนั้นไร้ความรู้สึก แต่สิ่งที่ตาเฒ่าตรงหน้าพูดนั้นสอดคล้องกับสิ่งที่อยู่ในหัวของเขามาก
ปัญหาในวันนี้ มิใช่เป็บุตรชายของเ้าที่ก่อมันขึ้นมาหรือ?
เป็หนี้เท่าไหร่ แม้ว่าจะล้มละลายก็จะคืนหนี้ให้? ฮ่าฮ่าฮ่า! ช่างเป็คำพูดที่น่าฟังยิ่งนัก
ทว่าในท้ายที่สุดก่อนที่มู่เอ้าเทียนจะทันได้เปิดปากกล่าว เจียงถิงก็กล่าวต่อว่า "เด็กคนนี้คือก้อนเืของตระกูลเจียงของพวกข้า ข้าย่อมไม่มีทางปฏิเสธและจะให้ค่าตอบแทนเท่าที่เ้า้า ทว่าเด็กต้องกลับไปกับข้า! "
อะไรนะ?
ตู้ม
ห้าสายฟ้ากระทบยอด [2]
มู่เอ้าเทียนรู้สึกเพียงเสียงฟ้าร้องที่ผ่าลงบนหัวของเขาดังตู้ม และการะเิทำให้เขาเวียนหัวและตาพร่า เมื่อสักครู่นี้เจียงถิงกล่าวอันใดออกมา?
หยวนเป่าน้อยเองก็สับสนเช่นกัน
แต่คนที่สับสนน้อยที่สุดคือผู้คนที่รับชมความครึกครื้นนี้
โอ้ ไอ้หยา--!
ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจว่าเหตุใดสองตระกูลอย่างตระกูลเจียงและตระกูลมู่ที่ปกติยึดหลักน้ำบ่อไม่ยุ่งน้ำคลอง วันนี้ถึงได้ก่อเื่จนใหญ่โตได้ถึงขนาดนี้
เหตุใดท่านอ๋องมู่ถึงพาเด็กน้อยมาเคาะประตูจวนของตระกูลเจียง?
แต่กลับกลายเป็ว่าที่แท้แล้วเด็กคนนั้นเป็ลูกของเจียงจื่อเฮ่าแห่งตระกูลเจียงนั่นเอง!
ข่าวใหญ่ ข่าวใหญ่! ข่าวใหญ่ที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์! เด็กที่บุตรีคนโตแห่งตระกูลมู่พากลับมาเป็ลูกชายของคุณชายตระกูลเจียง!
...
พรู้ด
แค่ก แค่ก แค่ก.
เดิมทีฮวาเหยียนตั้งใจจะยืนชมความสนุกอยู่ด้านหลังฝูงชน เฝ้าดูเจียงถิงถูกมู่เอ้าเทียนบดขยี้จนตาย และจะรอดูาระหว่างเจียงจื่อเฮ่าและบิดาของเขา หากเห็นเจียงจื่อเฮ่าถูกทารุณกรรม อารมณ์ของนางคงดีขึ้นหลายเท่า บุรุษผู้หยิ่งผยองและไร้สมองคนนี้ สมควรถูกบิดาของเขาตีจนตาย
ฮวาเหยียนยืนอยู่ด้านหลัง เงียบไม่ส่งเสียงสักแอะ และไม่มีใครสนใจนาง พวกเขาทั้งหมดล้วนพยายามยืดคอและเบียดกันเพื่อมองไปข้างหน้ารับชมความสนุก!
นางจึงสนุกกับการดูละครฉากนี้เช่นกัน
แต่นางไม่เคยคาดคิดเลยว่า ไฟจะลามมาลุกไหม้ถึงตัวนางเองด้วย
มารดามันเถิด ถ้าเมื่อสักครู่นางได้ยินไม่ผิด เจียงถิงกล่าวว่าหยวนเป่าน้อยเป็หลานชายของตระกูลเจียงใช่หรือไม่?
ช่างเป็เื่ตลกระดับอาณาจักร!!!
“เ้าพูดอะไรออกมา? เจียงถิง เปิ่นหวางจะแทงเ้าให้ตาย ดูว่าเ้ายังกล้าพูดเื่ไร้สาระอันใดอีก! ”
เชิงอรรถ
[1] ร้องเพลงสองเหลือง 唱双簧 หมายถึง ร่วมมือกัน
[2] ห้าสายฟ้ากระทบยอด 五雷轰顶 wǔ léi hōng dǐng หมายถึง คนที่ทำชั่วไว้มากย่อมถูกเวรกรรมตามลงโทษ ธาตุทั้งห้าเป็ตัวแทนของโลหะ ไม้ น้ำ ไฟ และดิน
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้