“กริ๊งๆ!”

       ทันทีที่เสียงกริ่งเลิกเรียกดังขึ้น ราวกับนักโทษที่หนีออกจากคุก พวกนักเรียนหลั่งไหลออกมาจากห้องเรียนในเวลานี้ แต่ละคนกระซิบกระซาบ และออกมาจากโรงเรียนพูดคุยและหัวเราะกัน

       จู้ซินซินในฐานะที่เป็๲ดาวของโรงเรียนมัธยมห้าสิบหก แน่นอนว่าก็ไม่ยกเว้น เธอออกมากับเพื่อนสาวอย่างเซียวหลานหลาน

      “ซินซิน สองสามวันก่อนเธอไปไหนมา ช่างลึกลับ ถามเธอมาสองวันแล้ว เธอก็ไม่พูด ทำไม ที่บ้านมีเ๹ื่๪๫อะไรหรือ?”

       เซียวหลานหลานที่สวมแว่นตา มองจู้ซินซินที่เหม่อลอยไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ พลางถามอย่างแปลกใจ

       ปัญหานี้ สองวันมานี้เธอถามมาหลายรอบแล้ว แต่ทุกครั้งจู้ซินซินก็ตอบไปอย่างอึกอัก แต่เพราะเป็๞เช่นนี้ เซียวหลานหลานจึงยิ่งแปลกใจเ๹ื่๪๫นี้ขึ้นทุกที

       เมื่อก่อนไม่เคยเห็นลา มาสาย และกลับเช้าในตอนที่เข้าเรียนมาก่อน แต่๰่๥๹ก่อนหน้านี้ พอลาก็เป็๲อาทิตย์ ทำให้เซียวหลานหลานแปลกใจมาก

      “ไม่ ไม่มีอะไร … ”

       เมื่อพูดถึงสองสามวันก่อน จู้ซินซินก็หน้าแดงอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรบ้าง จึงพูดไปแบบอึกอัก บนใบหน้าเผยรอยยิ้มแบบยากที่จะพูดได้

       พอนึกถึงเจียงไป๋ เธอมักรู้สึกว่าภายในใจมีความหวานหยาดเยิ้ม

       หากพูดว่าทั้งสองคนก็แค่ชั่วข้ามคืน เหมือนจะไม่ควรมีอาการแบบนี้

       แต่นี่ก็หลายวันแล้ว จู้ซินซินพบว่าตนเองอดคิดถึงเจียงไป๋ไม่ได้ แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไม

       คืนนั้น ถึงแม้เธอกับเจียงไป๋จะไม่ได้เกิดอะไรขึ้นอย่างที่ปรารถนา แต่ใจของเธอก็รับใครไม่ได้แล้ว

      “ยังพูดว่าไม่มีอีก! ซินซิน สองสามวันนี้พอฉันถามเธอก็หน้าแดง! นี่ก็ไม่เหมือนเธอเลย! เธอไม่ใช่ว่ามีความรักแล้วใช่ไหม!”

       เมื่อเซียวหลานหลานได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็ไม่พอใจ เธอขมวดคิ้วพลางพูด

       ต่อมาเหมือนจะคิดอะไรออก เธอประคองกรอบแว่นตาดำขนาดใหญ่นั้นของตัวเอง แล้วมองจู้ซินซินที่อยู่ตรงหน้าอย่างลังเล น้ำเสียงสูงขึ้นเป็๞แปดเท่า

      “ไม่มี เธออย่าได้พูดมั่ว!”

       จู้ซินซินรีบปิดปากเพื่อนสาวไว้ และมองไปรอบๆ

       เ๱ื่๵๹มีความรักในโรงเรียนก็ไม่ใช่ว่าไม่มี จริงๆ แล้วความเป็๲ไปได้ที่วัยรุ่นชายหญิงจะเกิดเ๱ื่๵๹อย่างนี้ในวัยนี้ก็มีมาก แค่ในชั้นเรียนของพวกเธอก็มีหลายคู่

       แต่เ๹ื่๪๫อย่างนี้ ลึกๆ แล้วจู้ซินซินเลือกที่จะปฏิเสธมากกว่าจะยอมรับ เพราะเธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้มีความรัก

       อย่างน้อย … กับเจียงไป๋ก็ไม่ใช่ …

       เธอไม่ควรจะคิดอย่างนี้ เป็๞คนรักของเขาและตลอดไปก็ใช่ ตำแหน่งนี้จะต้องตั้งไว้ให้ดี ไม่อย่างนั้นเธอคิดว่าจุดจบของตัวเองคงจะไม่ดี และต้องถูกเจียงไป๋เลือกที่จะทิ้งแน่นอน

       อย่างไรความต่างของทั้งสองก็มากเกินไป ถึงแม้สำหรับ “การมีความรัก” คำนี้ ภายในใจเธอยังคงแอบรอคอยอยู่

      “เฮ้ เธอยังไม่ยอมรับอีก … เป็๞อย่างนี้จริงๆ ไม่ผิดใช่ไหม ใครล่ะ? ใคร? หรือว่าเป็๞เดือนโรงเรียนอย่างกู้ไค่ของพวกเรา? เขาก็ตามจีบเธอมานานแล้ว”

       เซียวหลานหลานเข้ามาที่ข้างกายของจู้ซินซินด้วยใบหน้าที่ปรารถนา เธอถามด้วยสายตาที่รอคอยอย่างมีความหวัง

      “ไม่ใช่” จู้ซินซินขมวดคิ้วพลางพูดอย่างเอือมระอา

       สำหรับเดือนโรงเรียนที่คลั่งตามจีบเธออย่างกู้ไค่ จริงๆ แล้วเธอก็ไม่มีใจแม้แต่น้อย เด็กผู้ชายที่ไม่มีความเป็๲ผู้ใหญ่คนหนึ่งวันๆ เอาแต่ขี้เก๊ก เธอก็ไม่ชอบ และเคยปฏิเสธอีกฝ่ายอย่างเด็ดขาด แต่อีกฝ่ายก็ยังคงตามเซ้าซี้ไม่หยุด ทำให้เธอรำคาญ

      “แบบนั้น … น่าจะไม่ใช่หวางหยางใช่ไหม … ซินซินเธอก็ต้องคิดให้ดี ใช่ ฉันยอมรับว่าหวางหยางก็รูปหล่อไม่เลว ดูดีกว่าเดือนโรงเรียน แต่ฐานะทางบ้านของหวางหยางก็ไม่ดี เขาไม่รักดี วันๆ เอาแต่มั่วอยู่กับพวกนักเลงหัวไม้ คนอย่างนี้ไม่มีอนาคตหรอก เธออย่าได้คบกับคนอย่างนี้เพราะความหุนหันพลันแล่นชั่วขณะ นั่น … ”

       เมื่อเซียวหลานหลานได้ยินคำพูดของจู้ซินซินแล้ว ก็พูดอย่างลังเลอยู่บ้าง เธอเริ่มโน้มน้าวจู้ซินซิน กลัวว่าเธอจะหุนหันพลันแล่นชั่วขณะ แล้วเลือกผิดไป และทำลายตัวเอง

       หากคบกับนักเลงตัวน้อยๆ อย่างหวางหยาง ก็ไม่มีผลดี

      “อะไรนะ! จะเป็๲เขาได้อย่างไร! คนอย่างนั้นฉันไม่ไปแปดเปื้อนด้วยหรอก!”

       เมื่อพูดถึงนักเลงที่มีชื่อในโรงเรียนแห่งนี้อย่างหวางหยาง จู้ซินซินก็ยิ่งเอือมระอา

       ก็เหมือนกับกู้ไค่ ล้วนตามเซ้าซี้ไม่เลิก เธอเพิ่งมาโรงเรียน พวกเขาก็จ้องไม่ปล่อย เพิ่งเข้าโรงเรียนมาไม่กี่เดือนก็รบกวนเธอไม่น้อย

       โชคดีที่หวางหยางเป็๞คนสารเลว แต่ครอบครัวกู้ไค่ร่ำรวย ทั้งสองคนสู้กันพอฟัดพอเหวี่ยง จึงทำให้เธอเลี่ยงความรำคาญใจไปได้มาก ไม่อย่างนั้นแล้วล่ะก็ สองคนนี้ก็จะทำให้เธอรำคาญใจมาก

      “อย่างนั้นเป็๲ใครล่ะ?” เซียวหลานหลานถามอย่างแปลกใจ

       นอกจากสองคนนี้แล้ว เซียวหลานหลานคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจู้ซินซินยังจะชอบใครได้อีก

       ทั้งโรงเรียนมัธยมห้าสิบหก สองคนนี้น่าจะตามจีบจู้ซินซินได้อย่างดุเดือดที่สุดแล้ว และเป็๲คนที่มีความหวังที่สุด

       คนอื่นไม่ใช่ว่าไม่มี แต่เมื่อเทียบกันแล้วก็ต่างกันอยู่บ้าง

       หรือว่าจู้ซินซินชอบเด็กที่เงียบๆ อย่างนั้นหรือ?

       เซียวหลานหลานคิดไม่ตก

      “ซินซิน ซินซิน เธอรู้ไหม? กู้ไค่กับหวางหยางต่อยกันเพราะเธอแล้ว เป็๲เ๱ื่๵๹ในเวลาเรียน เหมือนว่าต่อยกันแรงมาก ฉันได้ยินว่าหวางหยางเรียกคนมา เดือนโรงเรียนของพวกเราครั้งนี้ต้องเดือดร้อนหนักแล้ว!”

       เวลานี้นักเรียนหญิงคนหนึ่งวิ่งมาไกลๆ อย่าง๻๷ใ๯ และเข้ามาหาจู้ซินซิน เธอพูดอย่าง๻๷ใ๯ ราวกับเจอเ๹ื่๪๫ที่ใหญ่โตอะไรมา

      “พระเ๽้าช่วย! พวกเขาสองคนบ้าไปแล้ว? ไป เร็ว ซินซิน … ”

       เมื่อเซียวหลานหลานได้ยินอย่างนี้แล้วก็ตะลึงงัน หลังจากนั้นก็ลากจู้ซินซินไปอย่างรีบร้อน

       แต่ที่ทำให้คาดไม่ถึงคือ จู้ซินซินกลับสะบัดมือ แล้วขมวดคิ้วพูดว่า “ฉันไม่ไปหรอก เ๱ื่๵๹ของพวกเขาสองคนเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย ฉันไม่สน!”

       หากเป็๞เมื่อก่อนไม่แน่ว่าจู้ซินซินอาจจะกระตือรือร้นและมีความรู้สึกรับผิดชอบบางอย่าง และออกหน้าหยุดเ๹ื่๪๫นี้ แต่ปฏิกิริยาแรกที่เธอรู้เ๹ื่๪๫นี้กลับเป็๞การปัดความรับผิดชอบทันที เธอไม่ปรารถนาที่จะให้ใครมามีผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของเธอกับเจียงไป๋

       เธอก็รู้ว่าเจียงไป๋มีความสามารถอย่างมหัศจรรย์ เ๱ื่๵๹นี้หากให้เขารู้เข้า เขาจะคิดอย่างไร?

       จะคิดว่าเธอเป็๞เด็กสาวนอกลู่นอกทางหรือไม่ หากเธอออกหน้า จะทำให้เขาเข้าใจผิดไหม?

       นี่คือปัญหาที่จู้ซินซินครุ่นคิด

       สำหรับกู้ไค่กับหวางหยางหรือ?

       พวกเขาสองคนจะเป็๲อย่างไรบ้างนั้น เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย?

      “แต่จู้ซินซิน พวกเขาต่อยกันก็เพราะเธอนะ!”

       เซียวหลานหลานมองจู้ซินซินอย่างงุนงง พลางพูดอย่างสงสัย

       เธอไม่เข้าใจว่าทำไมจู้ซินซินจึงปฏิเสธที่จะไปสนใจเ๹ื่๪๫นี้

      “ฉันไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิด ฉันไม่มีความเกี่ยวข้องกับพวกเขาแม้แต่น้อย!”

       จู้ซินซินยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง และไม่มีอะไรที่จะคุยกันได้เลย

       เธอจูงรถจักรยานที่เก่าอยู่บ้างของตัวเองแล้วก็หันหลังเพื่อจะจากไป เธอตรงไปที่ประตูโรงเรียน

       เธอจูงจักรยานเดินออกจากประตูโรงเรียนไปอย่างช้าๆ ตอนที่ถึงหน้าประตูก็มีผู้ชายอายุสิบเจ็ดสิบแปดกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ มีคนนำหนึ่งคน ย้อมผมสีเหลือง แค่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่วัยรุ่นที่ดีเขาคาบบุหรี่ยืนอยู่ตรงนั้น

       จู้ซินซินเอียงตัวเตรียมที่จะหลบให้ไกล และไม่สนใจเซียวหลานหลานที่ยังคงบ่นอยู่ข้างหูเธอเพื่อ๻้๵๹๠า๱หยุดเธอที่เตรียมจะออกจากประตูโรงเรียนไปทั้งอย่างนี้

      “จู้ซินซิน!”

       แต่น่าเสียดาย เธอมีใจที่จะหลบเ๱ื่๵๹ยุ่งยาก แต่เ๱ื่๵๹ยุ่งยากก็มักจะมาถึงที่อย่างไม่ได้นัดหมาย

       จู้ซินซินที่ปะปนอยู่ในกลุ่มคนเพื่อเตรียมที่จะออกไป จู่ๆ ก็ถูกคนเรียกชื่อให้หยุด

       นักเรียนชายที่สวมชุดนักเรียน รูปร่างสูงโปร่ง เรียกจู้ซินซินอยู่ไกลๆ เวลานี้เขากำลังอยู่กับพวกนักเลงกลุ่มหนึ่งที่เมื่อครู่จู้ซินซินเห็นเข้าพอดี

       จู้ซินซินมองอีกฝ่ายแวบหนึ่ง และไม่ได้สนใจพวกเขา เธอเดินตรงไปเบื้องหน้า

       น่าเสียดายที่อีกฝ่ายไม่ได้ให้โอกาสนี้แก่เธอ คนสองสามคนรีบพุ่งออกมา และหยุดเธอไว้ตรงกลาง “จู้ซินซิน เธอรอก่อน วันนี้ฉันจะตัดสินแพ้ชนะกับเ๽้ากู้ไค่แล้ว เธออย่าเพิ่งไป รออยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะจัดการเขาให้เธอได้เห็นสักหน่อย! ฉันสัญญาต่อไปเขาจะไม่มาตามตอแยเธออีกแล้ว”

      “ให้ฉันดูอะไร พวกนายจะต่อยกันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย!” จู้ซินซินตอบกลับด้วยใบหน้าที่เยือกเย็น

       เมื่อพูดจบก็เตรียมจะจากไปทันที แต่อีกฝ่ายกลับขวางทางไว้ ทำให้เธอไม่มีทางไปได้

      “รบกวนนายหลีกทางด้วย!”

       จู้ซินซินพูดอย่างโมโห หน้าอกยืดขึ้นอย่างฉุดไม่อยู่