“กริ๊งๆ!”
ทันทีที่เสียงกริ่งเลิกเรียกดังขึ้น ราวกับนักโทษที่หนีออกจากคุก พวกนักเรียนหลั่งไหลออกมาจากห้องเรียนในเวลานี้ แต่ละคนกระซิบกระซาบ และออกมาจากโรงเรียนพูดคุยและหัวเราะกัน
จู้ซินซินในฐานะที่เป็ดาวของโรงเรียนมัธยมห้าสิบหก แน่นอนว่าก็ไม่ยกเว้น เธอออกมากับเพื่อนสาวอย่างเซียวหลานหลาน
“ซินซิน สองสามวันก่อนเธอไปไหนมา ช่างลึกลับ ถามเธอมาสองวันแล้ว เธอก็ไม่พูด ทำไม ที่บ้านมีเื่อะไรหรือ?”
เซียวหลานหลานที่สวมแว่นตา มองจู้ซินซินที่เหม่อลอยไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ พลางถามอย่างแปลกใจ
ปัญหานี้ สองวันมานี้เธอถามมาหลายรอบแล้ว แต่ทุกครั้งจู้ซินซินก็ตอบไปอย่างอึกอัก แต่เพราะเป็เช่นนี้ เซียวหลานหลานจึงยิ่งแปลกใจเื่นี้ขึ้นทุกที
เมื่อก่อนไม่เคยเห็นลา มาสาย และกลับเช้าในตอนที่เข้าเรียนมาก่อน แต่่ก่อนหน้านี้ พอลาก็เป็อาทิตย์ ทำให้เซียวหลานหลานแปลกใจมาก
“ไม่ ไม่มีอะไร … ”
เมื่อพูดถึงสองสามวันก่อน จู้ซินซินก็หน้าแดงอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรบ้าง จึงพูดไปแบบอึกอัก บนใบหน้าเผยรอยยิ้มแบบยากที่จะพูดได้
พอนึกถึงเจียงไป๋ เธอมักรู้สึกว่าภายในใจมีความหวานหยาดเยิ้ม
หากพูดว่าทั้งสองคนก็แค่ชั่วข้ามคืน เหมือนจะไม่ควรมีอาการแบบนี้
แต่นี่ก็หลายวันแล้ว จู้ซินซินพบว่าตนเองอดคิดถึงเจียงไป๋ไม่ได้ แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไม
คืนนั้น ถึงแม้เธอกับเจียงไป๋จะไม่ได้เกิดอะไรขึ้นอย่างที่ปรารถนา แต่ใจของเธอก็รับใครไม่ได้แล้ว
“ยังพูดว่าไม่มีอีก! ซินซิน สองสามวันนี้พอฉันถามเธอก็หน้าแดง! นี่ก็ไม่เหมือนเธอเลย! เธอไม่ใช่ว่ามีความรักแล้วใช่ไหม!”
เมื่อเซียวหลานหลานได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็ไม่พอใจ เธอขมวดคิ้วพลางพูด
ต่อมาเหมือนจะคิดอะไรออก เธอประคองกรอบแว่นตาดำขนาดใหญ่นั้นของตัวเอง แล้วมองจู้ซินซินที่อยู่ตรงหน้าอย่างลังเล น้ำเสียงสูงขึ้นเป็แปดเท่า
“ไม่มี เธออย่าได้พูดมั่ว!”
จู้ซินซินรีบปิดปากเพื่อนสาวไว้ และมองไปรอบๆ
เื่มีความรักในโรงเรียนก็ไม่ใช่ว่าไม่มี จริงๆ แล้วความเป็ไปได้ที่วัยรุ่นชายหญิงจะเกิดเื่อย่างนี้ในวัยนี้ก็มีมาก แค่ในชั้นเรียนของพวกเธอก็มีหลายคู่
แต่เื่อย่างนี้ ลึกๆ แล้วจู้ซินซินเลือกที่จะปฏิเสธมากกว่าจะยอมรับ เพราะเธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้มีความรัก
อย่างน้อย … กับเจียงไป๋ก็ไม่ใช่ …
เธอไม่ควรจะคิดอย่างนี้ เป็คนรักของเขาและตลอดไปก็ใช่ ตำแหน่งนี้จะต้องตั้งไว้ให้ดี ไม่อย่างนั้นเธอคิดว่าจุดจบของตัวเองคงจะไม่ดี และต้องถูกเจียงไป๋เลือกที่จะทิ้งแน่นอน
อย่างไรความต่างของทั้งสองก็มากเกินไป ถึงแม้สำหรับ “การมีความรัก” คำนี้ ภายในใจเธอยังคงแอบรอคอยอยู่
“เฮ้ เธอยังไม่ยอมรับอีก … เป็อย่างนี้จริงๆ ไม่ผิดใช่ไหม ใครล่ะ? ใคร? หรือว่าเป็เดือนโรงเรียนอย่างกู้ไค่ของพวกเรา? เขาก็ตามจีบเธอมานานแล้ว”
เซียวหลานหลานเข้ามาที่ข้างกายของจู้ซินซินด้วยใบหน้าที่ปรารถนา เธอถามด้วยสายตาที่รอคอยอย่างมีความหวัง
“ไม่ใช่” จู้ซินซินขมวดคิ้วพลางพูดอย่างเอือมระอา
สำหรับเดือนโรงเรียนที่คลั่งตามจีบเธออย่างกู้ไค่ จริงๆ แล้วเธอก็ไม่มีใจแม้แต่น้อย เด็กผู้ชายที่ไม่มีความเป็ผู้ใหญ่คนหนึ่งวันๆ เอาแต่ขี้เก๊ก เธอก็ไม่ชอบ และเคยปฏิเสธอีกฝ่ายอย่างเด็ดขาด แต่อีกฝ่ายก็ยังคงตามเซ้าซี้ไม่หยุด ทำให้เธอรำคาญ
“แบบนั้น … น่าจะไม่ใช่หวางหยางใช่ไหม … ซินซินเธอก็ต้องคิดให้ดี ใช่ ฉันยอมรับว่าหวางหยางก็รูปหล่อไม่เลว ดูดีกว่าเดือนโรงเรียน แต่ฐานะทางบ้านของหวางหยางก็ไม่ดี เขาไม่รักดี วันๆ เอาแต่มั่วอยู่กับพวกนักเลงหัวไม้ คนอย่างนี้ไม่มีอนาคตหรอก เธออย่าได้คบกับคนอย่างนี้เพราะความหุนหันพลันแล่นชั่วขณะ นั่น … ”
เมื่อเซียวหลานหลานได้ยินคำพูดของจู้ซินซินแล้ว ก็พูดอย่างลังเลอยู่บ้าง เธอเริ่มโน้มน้าวจู้ซินซิน กลัวว่าเธอจะหุนหันพลันแล่นชั่วขณะ แล้วเลือกผิดไป และทำลายตัวเอง
หากคบกับนักเลงตัวน้อยๆ อย่างหวางหยาง ก็ไม่มีผลดี
“อะไรนะ! จะเป็เขาได้อย่างไร! คนอย่างนั้นฉันไม่ไปแปดเปื้อนด้วยหรอก!”
เมื่อพูดถึงนักเลงที่มีชื่อในโรงเรียนแห่งนี้อย่างหวางหยาง จู้ซินซินก็ยิ่งเอือมระอา
ก็เหมือนกับกู้ไค่ ล้วนตามเซ้าซี้ไม่เลิก เธอเพิ่งมาโรงเรียน พวกเขาก็จ้องไม่ปล่อย เพิ่งเข้าโรงเรียนมาไม่กี่เดือนก็รบกวนเธอไม่น้อย
โชคดีที่หวางหยางเป็คนสารเลว แต่ครอบครัวกู้ไค่ร่ำรวย ทั้งสองคนสู้กันพอฟัดพอเหวี่ยง จึงทำให้เธอเลี่ยงความรำคาญใจไปได้มาก ไม่อย่างนั้นแล้วล่ะก็ สองคนนี้ก็จะทำให้เธอรำคาญใจมาก
“อย่างนั้นเป็ใครล่ะ?” เซียวหลานหลานถามอย่างแปลกใจ
นอกจากสองคนนี้แล้ว เซียวหลานหลานคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจู้ซินซินยังจะชอบใครได้อีก
ทั้งโรงเรียนมัธยมห้าสิบหก สองคนนี้น่าจะตามจีบจู้ซินซินได้อย่างดุเดือดที่สุดแล้ว และเป็คนที่มีความหวังที่สุด
คนอื่นไม่ใช่ว่าไม่มี แต่เมื่อเทียบกันแล้วก็ต่างกันอยู่บ้าง
หรือว่าจู้ซินซินชอบเด็กที่เงียบๆ อย่างนั้นหรือ?
เซียวหลานหลานคิดไม่ตก
“ซินซิน ซินซิน เธอรู้ไหม? กู้ไค่กับหวางหยางต่อยกันเพราะเธอแล้ว เป็เื่ในเวลาเรียน เหมือนว่าต่อยกันแรงมาก ฉันได้ยินว่าหวางหยางเรียกคนมา เดือนโรงเรียนของพวกเราครั้งนี้ต้องเดือดร้อนหนักแล้ว!”
เวลานี้นักเรียนหญิงคนหนึ่งวิ่งมาไกลๆ อย่างใ และเข้ามาหาจู้ซินซิน เธอพูดอย่างใ ราวกับเจอเื่ที่ใหญ่โตอะไรมา
“พระเ้าช่วย! พวกเขาสองคนบ้าไปแล้ว? ไป เร็ว ซินซิน … ”
เมื่อเซียวหลานหลานได้ยินอย่างนี้แล้วก็ตะลึงงัน หลังจากนั้นก็ลากจู้ซินซินไปอย่างรีบร้อน
แต่ที่ทำให้คาดไม่ถึงคือ จู้ซินซินกลับสะบัดมือ แล้วขมวดคิ้วพูดว่า “ฉันไม่ไปหรอก เื่ของพวกเขาสองคนเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย ฉันไม่สน!”
หากเป็เมื่อก่อนไม่แน่ว่าจู้ซินซินอาจจะกระตือรือร้นและมีความรู้สึกรับผิดชอบบางอย่าง และออกหน้าหยุดเื่นี้ แต่ปฏิกิริยาแรกที่เธอรู้เื่นี้กลับเป็การปัดความรับผิดชอบทันที เธอไม่ปรารถนาที่จะให้ใครมามีผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของเธอกับเจียงไป๋
เธอก็รู้ว่าเจียงไป๋มีความสามารถอย่างมหัศจรรย์ เื่นี้หากให้เขารู้เข้า เขาจะคิดอย่างไร?
จะคิดว่าเธอเป็เด็กสาวนอกลู่นอกทางหรือไม่ หากเธอออกหน้า จะทำให้เขาเข้าใจผิดไหม?
นี่คือปัญหาที่จู้ซินซินครุ่นคิด
สำหรับกู้ไค่กับหวางหยางหรือ?
พวกเขาสองคนจะเป็อย่างไรบ้างนั้น เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย?
“แต่จู้ซินซิน พวกเขาต่อยกันก็เพราะเธอนะ!”
เซียวหลานหลานมองจู้ซินซินอย่างงุนงง พลางพูดอย่างสงสัย
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมจู้ซินซินจึงปฏิเสธที่จะไปสนใจเื่นี้
“ฉันไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิด ฉันไม่มีความเกี่ยวข้องกับพวกเขาแม้แต่น้อย!”
จู้ซินซินยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง และไม่มีอะไรที่จะคุยกันได้เลย
เธอจูงรถจักรยานที่เก่าอยู่บ้างของตัวเองแล้วก็หันหลังเพื่อจะจากไป เธอตรงไปที่ประตูโรงเรียน
เธอจูงจักรยานเดินออกจากประตูโรงเรียนไปอย่างช้าๆ ตอนที่ถึงหน้าประตูก็มีผู้ชายอายุสิบเจ็ดสิบแปดกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ มีคนนำหนึ่งคน ย้อมผมสีเหลือง แค่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่วัยรุ่นที่ดีเขาคาบบุหรี่ยืนอยู่ตรงนั้น
จู้ซินซินเอียงตัวเตรียมที่จะหลบให้ไกล และไม่สนใจเซียวหลานหลานที่ยังคงบ่นอยู่ข้างหูเธอเพื่อ้าหยุดเธอที่เตรียมจะออกจากประตูโรงเรียนไปทั้งอย่างนี้
“จู้ซินซิน!”
แต่น่าเสียดาย เธอมีใจที่จะหลบเื่ยุ่งยาก แต่เื่ยุ่งยากก็มักจะมาถึงที่อย่างไม่ได้นัดหมาย
จู้ซินซินที่ปะปนอยู่ในกลุ่มคนเพื่อเตรียมที่จะออกไป จู่ๆ ก็ถูกคนเรียกชื่อให้หยุด
นักเรียนชายที่สวมชุดนักเรียน รูปร่างสูงโปร่ง เรียกจู้ซินซินอยู่ไกลๆ เวลานี้เขากำลังอยู่กับพวกนักเลงกลุ่มหนึ่งที่เมื่อครู่จู้ซินซินเห็นเข้าพอดี
จู้ซินซินมองอีกฝ่ายแวบหนึ่ง และไม่ได้สนใจพวกเขา เธอเดินตรงไปเบื้องหน้า
น่าเสียดายที่อีกฝ่ายไม่ได้ให้โอกาสนี้แก่เธอ คนสองสามคนรีบพุ่งออกมา และหยุดเธอไว้ตรงกลาง “จู้ซินซิน เธอรอก่อน วันนี้ฉันจะตัดสินแพ้ชนะกับเ้ากู้ไค่แล้ว เธออย่าเพิ่งไป รออยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะจัดการเขาให้เธอได้เห็นสักหน่อย! ฉันสัญญาต่อไปเขาจะไม่มาตามตอแยเธออีกแล้ว”
“ให้ฉันดูอะไร พวกนายจะต่อยกันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย!” จู้ซินซินตอบกลับด้วยใบหน้าที่เยือกเย็น
เมื่อพูดจบก็เตรียมจะจากไปทันที แต่อีกฝ่ายกลับขวางทางไว้ ทำให้เธอไม่มีทางไปได้
“รบกวนนายหลีกทางด้วย!”
จู้ซินซินพูดอย่างโมโห หน้าอกยืดขึ้นอย่างฉุดไม่อยู่
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้