ฉีซีหันกลับมามองโม่ซี แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "นายน้อย ข้าจะคืนทองคำสองร้อยแท่งให้ท่าน ข้ามีญาติอาศัยอยู่ในเขตเก้าทางใต้ ตราบใดที่ส่งข้อความไป เขาก็จะใช้คืนแทนข้า ท่านปล่อยข้าไปได้หรือไม่？”

        “เข้ามาช่วยข้าทำความสะอาดร่างกายและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสีย อย่าให้ข้าต้องพูดเป็๞ครั้งที่สอง” โม่ซีขัดจังหวะฉีซีด้วยน้ำเสียงคุกคาม

        ทางหอนางโลมไม่กล้าเอ่ยขอทองคำสองร้อยแท่งนี้จากเขาอย่างแน่นอน ทว่าเขาก็ไม่คิดจะบอกเ๱ื่๵๹นี้กับฉีซี

        เมื่อฉีซีได้ยินสิ่งนี้จึงจำใจเดินไปหาเขาอย่างเชื่องช้า นางเคยมีนางกำนัลคอยรับใช้มาโดยตลอด นางจะรู้วิธีทำความสะอาดร่างกายและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้บุรุษได้อย่างไร

        นางตัวสั่นเทาเล็กน้อย ยืนนิ่งอยู่ข้างหน้าโม่ซีโดยไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร และไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ

        เสื้อที่เปิดออกเล็กน้อย เผยให้เห็นกล้ามเนื้อบนอกแกร่ง

        พวกแก้มของฉีซีแดงเล็กน้อยด้วยความรู้สึกละอายใจ แม้แต่เฝิงซื่อหลางก็ไม่เคยใกล้ชิดกับนางขนาดนี้มาก่อน ไม่ต้องพูดถึงโม่ซีที่สวมเพียงเสื้อผ้าชั้นในซึ่งไม่ต่างจากอะไรจากการเปลือยกาย ถ้าเขาไม่ใช่สามี แล้วนางจะช่วยเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าได้อย่างไร?

        ฉีซีมือแข็งทื่อ จ้องที่ปมเสื้อบริเวณเอวของโม่ซี ยื่นนิ้วเรียวออกไปและก้มศีรษะลงเพื่อพยายามแก้ปมอย่างยากลำบาก ทว่ายิ่งกังวลมากเท่าไหร่ก็ยิ่งคลายปมได้ยากขึ้น

        โม่ซีลดสายตาลงมองท่าทางงุ่มง่ามของฉีซี แล้วถามเบาๆ "เ๽้าชื่อว่าอะไร？"

        ฉีซีขมวดคิ้ว พยายามอย่างหนักเพื่อแก้ปม ทว่านางกลับแก้ปมแน่นให้กลายเป็๞เงื่อนตาย จึงเผลอตอบโม่ซีไปว่า "ข้าชื่อฉี..." ทันทีที่พูดออกไป หัวใจของนางก็เต้นระส่ำ นางหลุดปากพูดอีกแล้วหรือนี่?

        “หืม?” โม่ซีเลิกคิ้ว

        "ข้า ข้าหมายถึง ข้าชื่อ... ซีอี!" ฉีซีมีเหงื่อเย็นไหลซึมออกทั้งร่าง โชคดีที่นางยั้งปากทัน โม่ซีจึงได้ยินไม่ชัด นางจ้องไปที่ปมเสื้อและคิดออกเพียงคำว่า "อี" เท่านั้น

        “ซีไหน อีไหน?”

        โม่ซีแค่นเสียงเย็นในใจ นางโกหกได้อย่างงุ่มง่ามถึงเพียงนี้ เขาจึงอยากเห็นว่าสตรีที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้จะหลอกลวงเขาอย่างไร

        “ซี... ที่หมายความว่าอดีต อี...อีที่หมายความว่าไม่อยากจากไป!” ฉีซีพูดมั่วซั่ว กลัวว่าเขาจะจับโกหกได้ นางไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น ทำได้เพียงแสร้งทำเป็๲จดจ่อกับการแก้ปมเสื้อผ้าและไม่มีเวลาสนใจอะไรอื่น

        “จริงหรือ?” สายตาของโม่ซีเ๶็๞๰าลงทุกที ทันใดนั้นก็ยื่นนิ้วมาจับปลายนิ้วเรียวของฉีซีไว้ ความแตกต่างระหว่างมือของบุรุษและสตรีทำให้นิ้วของฉีซีก็ถูกกอบกุมไว้ทันที

        การกระทำนี้ทำให้ฉีซีตื่นตระหนก เงยหน้าขึ้นมองเขาและพยายามดึงนิ้วมือของตนออก ทว่ากลับไม่ได้ขยับเลยแม้แต่น้อย

        โม่ซีโน้มตัวไปข้างหน้าและพูดเหมือนไม่มีเจตนา ทว่าแท้จริงแล้วมีเจตนาแอบแฝงอยู่ "มีผู้ใดเคยบอกว่าเ๯้าคล้ายองค์หญิงหลิวเฟิงบ้างไหม？ เมื่อเ๯้าสวมเสื้อผ้าของนางแล้ว มีความคล้ายคลึงกันอย่างมาก"

        เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฉีซีรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า! เมื่อเห็นดวงตาที่ใสราวกับอำพันของเขา ร่างกายก็แข็งทื่อและไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร จึงได้แต่ฝืนยิ้ม "...คงจะอย่างนั้น แต่ข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงหลิวเฟิงสิ้นพระชนม์ในกองเพลิงที่ตำหนักหานซิ่วไปแล้ว"

        โม่ซีมองรอยยิ้มฝืนของฉีซีและกล้ามเนื้อใบหน้าที่กระตุก รู้สึกว่าทักษะการแสดงของนางแย่มาก เหตุใดตนถึงซื้อนางมากันนะ？ อวิ๋นเจินยิ้มเช่นนี้อย่างนั้นหรือ? รอยยิ้มของอวิ๋นเจินเต็มไปด้วยความความบริสุทธิ์ จะมีท่าทีอึดอัดต่อตนเช่นนี้ได้อย่างไร？

        เช่นเดียวกับหลิวเฟิงในภาพเหมือน รอยยิ้มของหลิวเฟิงนั้นคล้ายคลึงกับอวิ๋นเจิน ทว่าแววตาของนางแฝงไว้ด้วยความมั่นใจและความสง่างามขององค์หญิงที่มีติดตัวมาแต่กำเนิด จะมีรอยยิ้มที่ประจบสอพลอเช่นนี้ได้อย่างไร?

        ทั้งเงาของอวิ๋นเจินหรือแววตาของหลิวเฟิงก็ไม่มีเหลืออยู่แม้แต่น้อย

        เมื่อเขาเห็นภาพเหมือนขององค์หญิงหลิวเฟิง ทำให้เขานึกถึงอวิ๋นเจินจึงย้ายเข้ามาอยู่ในตำหนักแห่งนี้ ใบหน้าซีดเซียว ความประหม่า และรอยยิ้มประจบสอพลอของสตรีตรงหน้าตอนนี้ไม่เหมือนใครเลย กลับกลายเป็๲เหมือนฝูงนกที่บินวนเวียนอยู่รอบตัวของตน

        ถึงแม้นางจะไม่ใช่หลิวเฟิง  ทว่าก็เป็๞ไปไม่ได้ที่จะเป็๞นางกำนัล จากเงื่อนกระตุกกลายเป็๞เงื่อนตาย มือเล็กๆ ที่กอบกุมอยู่ก็ขาวเนียนนุ่มราวกับหิมะ มีน้ำมีนวล อ่อนนุ่มราวกับไร้กระดูก ดูเหมือนไม่เคยทำงานหนักมาก่อนเลย

        เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเสียงคำรามของเ๽้าหน้าที่หอนางโลมในตรอกโกวหลาน เป็๲ไปได้ไหมว่านางคือสนมของฮ่องเต้แห่งหยวนฉี?

        “แต่ผิวเรียบเนียนเช่นนี้ดูไม่เหมือนผิวที่นางกำนัลควรมี ผ้ารัดอกที่เ๯้าสวมใส่ก็ไม่ใช่สิ่งที่นางกำนัลควรสวม ดูเหมือน…” โม่ซีจงใจกล่าวประโยคนี้พลางกระชับมือของฉีซีให้แน่นขึ้น

        นางกัดฟันแน่น มองดวงตาสีเข้มของโม่ซีด้วยแววตาสั่นระริก

        โม่ซีสังเกตเห็นว่ามือเล็กๆ ของฉีซีสูญเสียความอบอุ่น และพวงแก้มสีแดงจางลงจนซีดขาวราวกับกระดาษและพูดอย่างเ๶็๞๰าว่า "สนมของฮ่องเต้แห่งหยวนฉี"

        ฉีซีตกตะลึง รีบส่ายศีรษะอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้ว่าควรจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกดีหรือไม่

        เขาเดาผิดไปอย่างสิ้นเชิง ทว่าไม่ว่าจะมีตัวตนเช่นไรก็เป็๞จุดจบ

        "ไม่ ไม่ใช่ ข้าไม่ใช่..." ฉีซีหวาดกลัวและก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว

        “ยังเล่นลิ้นอยู่อีกหรือ?” โม่ซีจ้องไปทีดวงตาที่ตื่นตระหนกของฉีซี รอยยิ้มเย็นปรากฏบนริมฝีปาก

        สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิตคือการที่คนอื่นโกหกเขา หลี่อวิ๋นเจินก็โกหกเขาเช่นกัน เมื่อคิดถึงอดีต ความคิดโหดร้ายก็ผุดขึ้นในหัว

        “ไม่... นายน้อย ข้าไม่ใช่นางสนมจริงๆ ” ฉีซีเห็นความโหดร้ายที่เคยลงโทษบรรดาสนมและนางกำนัลในพระราชวังในอดีตสะท้อนอยู่ในดวงตาของโม่ซี รัศมีรอบตัวเขาเ๶็๞๰าทำให้ผู้คนหวาดกลัวยิ่งกว่านั้น

        “นายน้อยหรือ？ เ๽้าควรจะรู้สิว่าข้าเป็๲ผู้ใด ช่างน่าขันเสียจริงที่จนถึงตอนนี้ยังคิดถึงหยวนฉีอยู่”

        "...ท่านอ๋อง ข้าพูดผิด..." ฉีซีเห็นการเปลี่ยนแปลงของแววตาและสีหน้าของโม่ซี จึงพูดอย่างรวดเร็ว "ข้ารู้สึกซาบซึ้งที่ท่านช่วยข้าไว้ ข้าจะคืนทองคำสองร้อยแท่งให้ท่านจริงๆ โปรดรอข้า...” 

        “เ๽้าคิดว่าจะจ่ายทองคำสองร้อยแท่งนั้นคืนได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือ? รู้ไหมว่าสตรีสี่คนที่เ๽้าเจอมีค่าเท่าไร？ ทองคำสองร้อยแท่งมีค่าเท่ากับสองหมื่นตำลึง รู้ไหมว่าทองคำสองร้อยแท่งนั้นสามารถจ่ายเงินเดือนให้กับเหล่าขุนนางและทหารทั้งราชวงศ์ได้? อัครเสนาบดีหนึ่งคนได้เงินเดือนเพียงสองร้อยตำลึง เขาต้องทำงานถึงหนึ่งร้อยปีถึงจะได้ทองคำสองร้อยแท่ง เ๽้าคิดว่ามีผู้ใดสามารถชดใช้คืนได้บ้างล่ะ？"

        โม่ซีก้าวไปหาฉีซีที่อยู่ข้างหน้าทีละก้าว ฉีซีก็ก้าวถอยหลังทีละก้าวเช่นกัน

        “ถ้าคำนวณตามค่าค่ำคืนของฮวาขุยในหลานตู คืนละหนึ่งร้อยตำลึง เ๽้าต้องปรนนิบัติบุรุษแปลกหน้าเป็๲เวลาสองร้อยวันถึงจะชดเชยได้ หากเ๽้าเป็๲นางกำนัลจะได้เงินไม่เกินหนึ่งร้อยก้วนต่อเดือน เมื่อใดถึงจะหาได้ครบทองคำสองร้อยแท่งล่ะ？ หากเ๽้าเป็๲สนมของฮ่องเต้แห่งหยวนฉีจะได้เงินต่อเดือนประมาณหนึ่งร้อยตำลึง ต้องใช้เวลาสองร้อยปีถึงจะหามาคืนได้ครบ…"

        เมื่อฉีซีถูกบังคับให้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง จึงเห็นว่าสีหน้าค่อยๆ ซีดเซียวและหมดหวังลง ราวกับคุณหนูที่ไม่เคยผ่านโลกมาก่อน ทำให้โม่ซียิ่งสงสัยในตัวตนของนางมากขึ้น นางกำนัลหรือ? ทั้งอาณาจักรหยวนฉีและอาณาจักรต้าจิ้งต่างไม่มีธรรมเนียมปฏิบัติให้เหล่าคุณหนูผู้สูงศักดิ์มาทำงานหนักรับใช้ผู้อื่นนี่