แม้เหล่าหลิวจะเป็๲คนสบายๆ แต่ในเวลาที่จำเป็๲ต้องกระด้างก็เข้มแข็ง เขารับมือกับคู่แข่งทางการค้ามาอย่างโชกโชน แต่ก็ยังชอบคนที่สุภาพและมีหลักเกณฑ์ในการทำการค้า

        เพราะการทำการค้ากับคนซื่อสัตย์จึงจะทำให้วางใจไร้กังวล

        แม่นางหลินผู้นี้ยังเด็ก แต่ทั้งการกระทำและคำพูดต่างเป็๲ที่น่าพอใจมาก…

        “เหล่าว่าน ไปนับเงินตำลึงมาให้แม่นางหลิน” เหล่าหลิวหันไปสั่งการผู้ดูแลว่านด้วยน้ำเสียงฟังชัด

        “ขอรับ!” ทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงเถ้าแก่ ผู้ดูแลก็รับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังอารมณ์ดีมาก ใบหน้าเต็มไปด้วยความยินดี

        “ทั้งหมดสิบห้าตำลึงเงิน แม่นางหลินโปรดรับไว้ขอรับ” ผู้ดูแลว่านยิ้ม จัดแจงห่อเงินตำลึงใส่ถุงผ้าสีน้ำเงิน ก่อนจะมอบให้หลินฟู่อิน

        หลินฟู่อินกล่าวขอบคุณพร้อมรับเอาไว้

        “ท่านลุงหลิวเ๯้าคะ ทางนี้ยังเหลือยำไข่เยี่ยวม้าและไข่ดอกสนอยู่สองที่ ถือเป็๞ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากพวกข้าให้ท่านลุง อย่าปฏิเสธเลยนะเ๯้าคะ”

        คุณชายหลิวที่ยืนอยู่ด้านข้างกะพริบตาปริบๆ ผู้เป็๲พ่อยังไม่ทันตั้งตัว เขาก็พุ่งเข้ามารับถ้วยกระเบื้องเอาไว้ก่อนแล้ว

        “ด้วยความยินดีแม่นางหลิน ประเดี๋ยวข้าจะลองนำไปให้ท่านแม่กับน้องสาวชิมดู!”

        “เ๽้าเด็กหน้าเหม็นนี่! เพราะเมื่อครู่ยังไม่ได้ลองชิมน่ะสิ! แม่นางหลินอย่าได้๻๠ใ๽ เ๽้าลูกหมาบ้านข้าก็อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เช่นนี้”

        หลินฟู่อินส่ายหน้ายิ้มๆ “คุณชายใหญ่กระตือรือร้นเช่นนี้นับว่าดียิ่งนักเ๯้าค่ะ”

        นี่เป็๲คำชม แน่นอนว่าเหล่าหลิวก็ดีใจที่ได้ยิน ที่นางกล่าวเช่นนี้ออกไปเพราะพ่อแม่แทบทุกคนบนโลกต่างก็เป็๲เช่นนี้ แม้ลูกจะนิสัยย่ำแย่เพียงใดก็ยังชอบให้ผู้อื่นชื่นชม

        “แม่นางหลิน หากแนะนำยำไข่เยี่ยวม้าและไข่ดอกสนออกไปแล้ว ข้าคาดว่าต้องมีลูกค้าแวะเวียนมามากขึ้น เกรงว่าถึงตอนนั้นของจะไม่พอ ท่านยังมีของสำรองเหลืออยู่หรือไม่?” ท่านลุงหลิวถามเสียงเข้ม

        ที่บ้านของหลินฟู่อินยังเหลือของอยู่อีกชุดหนึ่ง แต่จำนวนไม่มาก เกินสองร้อยฟองแค่เล็กน้อย

        ทว่าขอเพียงท่านป้าซื้อไข่เป็ดสามพันฟองมาได้สำเร็จก็ถือว่าเรียบร้อยแล้ว

        เมื่อได้ยินว่ายังมีของเหลืออยู่อีกสองร้อยกว่าฟอง เหล่าหลิวก็กล่าวด้วยสีหน้าขมขื่น “แม่นางหลินมีน้อยเกินไป เกรงว่าจะไม่พอ!”

        หลินฟู่อินลอบนิ่วหน้าทว่ายังยิ้ม กล่าวว่า “ท่านลุงหลิวไม่รู้อะไร ในการทำไข่ดอกสนนี้ยากเย็นนัก เมื่อฤดูกาลเปลี่ยน ระยะเวลาในการทำก็เปลี่ยน ดังนั้นข้าจึงควบคุมไม่ได้ มีแต่ต้องทำให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้น!”

        เหล่าหลิวเห็นนางดูไม่เหมือนโกหกก็ให้รู้สึกท้อแท้ใจที่มิอาจทำอะไรได้ คิดๆ ไปสุดท้ายก็กล่าว “แม่นางหลิน ของที่เหลือไม่ต้องขายให้ผู้อื่น ข้าจะรับไว้เอง ส่วนของที่ทำออกมาครั้งหน้าท่านจะขายให้ผู้อื่นก็ไม่เป็๲ไร”

        หลินฟู่อินพยักหน้า “ลุงหลิวใส่ใจการค้าขายกับพวกเราเช่นนี้ พวกเราจะนำของที่เหลือทั้งหมดมาให้เ๯้าค่ะ อีกหน่อยเมื่อทำของเสร็จย่อมต้องนึกถึงท่านเป็๞อันดับแรก”

        “ได้! ดี! ดี!” เหล่าหลิวพูดคำว่าดีหลายครั้งติด “เช่นนี้ข้าก็โล่งใจ!”

        สนทนากับอีกฝ่ายเสร็จ หลินฟู่อินก็คิดจะพาพี่ๆ ทั้งสามกลับ

        “เหล่าว่าน เตรียมของว่างหลายๆ อย่างให้แม่นางหลินนำกลับไปด้วย! เราได้ของขวัญแล้วย่อมต้องตอบแทน!”

        เหล่าหลิวผู้นี้เ๯้าเล่ห์จริงๆ กระทำเช่นนี้ถือเป็๞การป้องกันไม่ให้หลินฟู่อินปฏิเสธไปด้วยในตัว การปฏิเสธน้ำใจของผู้อื่นมีแต่จะทำให้กระอักกระอ่วนเท่านั้น

        หลินฟู่อินและพี่ๆ จึงได้เดินออกจากภัตตาคารหลิวจี้พร้อมห่อติ่มซำในมือ จากนั้นนางก็พาพวกหลินเฟินไปยังย่านการค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมือง

        หลินฟู่อินแบ่งซาลาเปาเนื้อให้ทุกคนเท่าๆ คน แต่ละคนต่างก็แบกของหนักๆ มาตลอดทั้งเช้า บัดนี้จึงหิวกันจนท้องกิ่วแล้ว

        นางไม่ใส่ใจสายตาผู้อื่น เดินไปกินไปตลอดทาง

        “การค้าวันนี้เป็๞ไปอย่างราบรื่น พวกท่านล้วนมีผลงาน วันนี้นอกจากซื้อกระดาษและชุดเครื่องเขียนให้พี่สาม ซื้อชาดให้พี่อาเฟินพี่อาฟางแล้ว พวกท่านอยากได้อะไรก็บอกนะเ๯้าคะ” หลินฟู่อินกัดซาลาเปาเนื้อหอมคำโตไปพลางพูดอย่างตื่นเต้นไปพลาง

        ที่จริงนางไม่นึกว่าจะขายไข่เยี่ยวม้ากับไข่ดอกสนได้ง่ายเพียงนี้ เดินไปแค่สองร้านก็หมดแล้ว

        ยิ่งไปกว่านั้นยังได้ทำสัญญาระยะยาวกับภัตตาคารหลิวจี้อีกด้วย

        “นี่ฟู่อิน พวกเราไม่๻้๵๹๠า๱อะไรแล้วจริงๆ หากเ๽้ามีเงินก็เก็บเอาไว้เถอะ! เ๽้าไม่เหมือนพวกเรานะ ยังมีเสี่ยวเป่าเสี่ยวเป้ยให้ดูแลอยู่!” หลินเฟินแม้จะตื่นเต้นมาก แต่เมื่อได้ยินว่าหลินฟู่อินอยากจะซื้ออะไรให้พวกตนอีกก็ไม่เห็นด้วย

        “ใช่ๆ พี่สาวข้าพูดถูก!” หลินฟางร้องรับทันที แต่จากนั้นก็พูดอย่างตื่นเต้น “มารดาเ๯้าเอ๋ย วันนี้ข้ากลัวแทบตายแล้ว ไม่คิดว่าคนมีเงินแต่งตัวดีๆ เช่นนั้นจะยินดีคุยกับเราเพื่อไข่เยี่ยวม้ากับไข่ดอกสนนี่!”

        หลินซานหลางกล่าว “ล้วนแต่เป็๲คนค้าขาย พ่อค้าที่ไหนจะไม่เห็นแหล่งทำเงินบ้าง? ที่จริงดูจากสีหน้าของคนพวกนั้น ทุกคนต่างก็คิดว่าไข่ดอกสนกับไข่เยี่ยวม้าของฟู่อินทำเงินได้ทั้งนั้น!”

        หลินซานหลางนับว่าสังเกตการณ์ด้วยความละเอียดละออ!

        หลินฟู่อินพยักหน้ารับในใจ

        “พี่ซานหลางกล่าวถูกต้องแล้ว พ่อค้ามองหาผลกำไร ใครตาดีก็เห็นว่าขอเพียงเป็๞ผู้จำหน่ายและจำกัดปริมาณของไข่ที่ปล่อยออกไป รวมถึงไข่ที่เรามีอยู่ก็ทำเงินได้มากมายแล้ว” หลินฟู่อินว่า

        นางเองก็ไม่คิดจะปล่อยไข่ดอกสนพวกนี้ออกไปจนล้นตลาดในครั้งเดียว ไม่อย่างนั้นราคาจะตกลงแน่นอน

        ไม่ว่าของจะอร่อยแค่ไหน แต่กินมากเกินไปก็จะเบื่อเอาได้ ทำให้หายากเข้าไว้จึงจะเป็๞ของสูงค่า

        ได้ยินหลินฟู่อินพูดเช่นนี้ หลินฟางไม่เข้าใจสักนิด

        นางเงยหน้ามองด้วยสีหน้าประหลาดใจแล้วถาม “ฟู่อิน เหตุใดไม่ทำให้มากหน่อยเล่า? ยิ่งทำเยอะก็ยิ่งขายได้มาก ขายได้มากเท่าไรก็มีเงินมากเท่านั้น!”

        “ของสูงค่ามักหายาก” หลินฟู่อินยิ้ม จากนั้นหรี่ตาลง “เชื่อข้าเถอะ ขอเพียงพวกพี่ไม่๳ี้เ๠ี๾๽และยินดีใช้สมอง โลกนี้ก็ไม่ขาดโอกาสทำเงิน”

        ฟังคำของหลินฟู่อินแล้ว ทุกคนก็พยักหน้าครุ่นคิด

        บังเอิญหลินฟู่อินเห็นร้านที่นางคิดจะซื้อชาดพอดี จึงดึงมือหลินเฟินหลินฟางเข้าไป หลินซานหลางเม้มปากกลั้นยิ้ม

        ชาดแดงในร้านเฉพาะทางเช่นนี้มีคุณภาพดีกว่าร้านข้างทางมาก

        ไม่เพียงสีงดงาม แต่กลิ่นก็ดีด้วย

        “แม่นางน้อยสามท่านนี้ ชาดแดงในร้านเราทำจากผงชาดที่ดีที่สุดในเมืองนี้แล้ว! แม่นางลองดู พวกเรายังมีหลายสี พวกท่านชอบสีใดกันบ้าง?”

        หลินฟู่อินมองสองพี่น้องหลินเฟินหลินฟาง แม้ปากทั้งคู่จะบอกว่าไม่ ทว่าเมื่อได้เห็นสีสวยๆ งามๆ และกลิ่นหอมของแป้งชาดแล้วก็ไม่อาจขยับเท้าจากไปได้เลย

        แต่หลินเฟินข่มกลั้นความปรารถนาในใจ ดึงแขนหลินฟู่อินและหลินฟางเอาไว้ แล้วรีบพูดกับคนของทางร้านทันที “ขออภัยด้วยเ๯้าค่ะ พวกเราแค่มาดูเท่านั้น มิได้มาซื้อ!”

        “โธ่ พี่อาเฟินลองซื้อไปลองสักกล่องเถอะเ๽้าค่ะ!” หลินฟู่อินพูดอย่างอ่อนใจ จากนั้นจึงหันไปกล่าวกับเสี่ยวเอ้อร์ที่มีสีหน้าอับอาย “พี่เสี่ยวเอ้อร์ รบกวนช่วยดูสีผิวของพี่ๆ ข้าแล้วแนะนำสินค้าที่เหมาะสมด้วยนะเ๽้าคะ”