เจียงไป๋อยู่ในห้องสมุดของมหาวิทยาลัยเทียนตูจนถึงตอนเย็น หลังจากผ่านอาหารเย็นไปแล้ว จากนั้นก็ตรงไปที่ “โรงแรมเหิงเฉิง” อย่างคุ้นทาง

       เขาเคาะประตูแล้วเปิดออก ซูเหมยที่ไม่พบกันนานรออยู่ที่นั่นแล้ว เธอสวมชุดกระโปรงยาวสีแดงร้อนแรงเซ็กซี่น่าประทับใจ

       เจียงไป๋ยังไม่ทันรอให้อีกฝ่ายพูดก็ตรงไปกอดซูเหมยไว้ในอ้อมอกแล้วริมฝีปากทั้งคู่ก็ประสานกันอย่างเร่าร้อน

       “นายทำอะไร?” จู่ๆ ซูเหมยก็ปริปากถาม

       “ผม? อืม สังคมมืดน่ะ” เจียงไป๋คิดสักพัก และทำท่าทางดุดันพูดกับซูเหมย

       น่าเสียดายที่ท่าทางอย่างนี้ของเขา จะแสร้งทำอย่างไรก็ไม่เหมือนลูกพี่ใหญ่ของสังคมมืด

       จริงๆ แล้วเจียงไป๋ก็ไม่ใช่คนอย่างนั้น แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ไม่เคยคิดที่จะเป็๲คนอย่างนั้น

       คนใหญ่คนโตที่แท้จริงก็ล้วนเป็๞คนอย่างจ้าวอู๋จี๋ อู่เทียนซี จอมอหังการที่มีอำนาจครอบคลุมถึงทางรัฐบาลและธุรกิจ จัดการทั้งทางดำทางขาว นั่นต่างหากจึงจะเป็๞สิ่งที่เจียงไป๋๻้๪๫๷า๹ จริงๆ แล้วเขาก็กำลังพัฒนาไปในทางนี้

       เขาพูดอย่างนี้ แค่ก่อนที่เขาจะทำตัวเองให้สมบูรณ์จะต้องจัดการกับคำพูดของคนรอบข้างเสียก่อน

       “ฉันไม่เชื่อ”

       ซูเหมยเม้มปากหัวเราะขึ้นมา เธอหัวเราะได้อย่างสดใสและน่าประทับใจมาก

       เจียงไป๋ไม่ได้ออกไปจากโรงแรม เช้าตรู่วันนี้ หลังจากที่ตื่นขึ้น เขาเตรียมที่จะไปช่วยสาวน้อยอย่างจู้ซินซินพบคุณครู

       คิดไปคิดมาเธอก็ไม่มีทางอื่น และร่างกายของแม่เธอก็ไม่แข็งแรงจริงๆ จู้ซินซินไม่กล้าให้ท่านรู้เ๱ื่๵๹เมื่อวาน จึงอยากจะให้เจียงไป๋มาช่วย

       เ๹ื่๪๫นี้เป็๞ธรรมดาที่จะช่วย “กิ๊ก” ของตนเองจัดการให้ดี อย่างไรเ๹ื่๪๫เมื่อวาน เขาก็เหมือนจะเป็๞หนึ่งในตัวหลัก

       หลังจากที่ตื่นนอนล้างหน้าบ้วนปากแล้ว เจียงไป๋ก็ออกไปจากโรงแรม เขาให้เสี่ยวเทียนไปส่งที่โรงเรียนมัธยมห้าสิบหกที่จู้ซินซินเรียนอยู่

       เพิ่งจะมาถึงหน้าประตูโรงเรียนก็ถูกยามหยุดไว้ เมื่อพูดถึงเจตนาที่มา หลังจากที่โยนบุหรี่ที่ราคาไม่ธรรมดาไปให้หนึ่งกอง จากการนำทางอย่างกระตือรือร้นของยาม เจียงไป๋ก็มาถึงที่ห้องทำงานของครูระดับ ม.4 ชั้นแปดอาคารเจ็ดทางซ้าย 

       เจียงไป๋ยืนอยู่หน้าประตูโยนบุหรี่ทิ้งไปแล้วจัดเสื้อผ้า เขาก้าวเข้าไปในห้อง พอเข้าประตูมาก็ต้องตะลึงงัน

       ตัวเอกสองสามคนของเ๹ื่๪๫เมื่อวาน จู้ซินซินยังมีหวางหยาง รวมทั้งกู้ไค่ที่ถูกต่อยคนนั้นล้วนอยู่ที่นี่ทั้งหมด นอกจากนี้แล้วยังมีเซียวหลานหลานในฐานะที่เป็๞เพื่อนสนิทของจู้ซินซินและเป็๞พยานของเ๹ื่๪๫นี้

       แน่นอนว่าคนพวกนี้ไม่สำคัญ ที่สำคัญที่สุดคือเวลานี้ในห้องทำงานยังมีคนที่คุ้นเคยอีกหนึ่งคน … คนที่คุ้นเคยจนไม่รู้จะคุ้นเคยอย่างไรได้อีก เมื่อวานเพิ่งจะไปจากอ้อมอกของเขา ซูเหมย!

       “นายมาได้อย่างไร?”

       คนที่เห็นเจียงไป๋แวบแรกคือซูเหมย

       ตอนที่เธอเห็นเจียงไป๋มาปรากฏตรงหน้าตนเองอย่างปาฏิหาริย์ เธอตะลึงงัน และหน้าแดง หลังจากนั้นราวกับนึกถึงบางเ๹ื่๪๫ สีหน้าของเธอค่อยๆ ขาวซีดลงเล็กน้อย แทบจะใช้เสียงที่สั่นคลอนถาม

       เพราะเธอกลัวเ๱ื่๵๹ต่อไปนี้ จะทำให้เธอยากที่จะรับได้ เจียงไป๋มาที่นี่เพื่อเธอ และสืบหาเธออย่างชัดเจน

       ความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ที่สนิทกันขึ้นแล้ว นี่คือเธอในตอนนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถทนรับได้

       “เหอะๆ ผมเป็๲อาของจู้ซินซิน ได้ยินว่าเมื่อวานเธอมีเ๱ื่๵๹เดือดร้อนนิดหน่อย ผมมาที่นี่เพื่อช่วยเธอพบคุณครู คิดไม่ถึงว่าจะได้พบคุณแล้ว ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ล่ะ? หรือว่าคุณ?”

       เจียงไป๋ก็ไม่ได้โง่ ทางซูเหมยมีอาการเปลี่ยนไป จู่ๆ เขาก็รู้สึกถึงอะไร และฉีกยิ้มพูดกับซูเหมยที่อยู่ตรงหน้า

       ต่อมาก็นึกถึงอาชีพของอีกฝ่าย จึงถามไปอย่างนี้

       เป็๞เช่นนั้นจริงๆ เมื่อซูเหมยได้ยินคำนี้แล้ว ก็โล่งใจอย่างเห็นได้ชัด หลังจากนั้นก็เก็บอาการที่ซับซ้อนพลางพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “ฉันก็คือครูประจำชั้นของจู้ซินซิน”

       “อ่า แบบนั้นก็ดี ดูแล้ววันนี้ไม่ต้องลำบากแล้ว สวัสดีคุณครู ซินซินอยู่ที่นี่สร้างความเดือดร้อนให้คุณแล้ว ต่อไปผมสัญญาว่าจะไม่มีอีก ตอนนี้ผมจะพาเธอไปได้ไหม … ” เจียงไป๋เกาหัว พลางพูดและหัวเราะ

       จริงๆ แล้วเขากลัวการพบคุณครูมาก ตอนเข้าเรียนในสมัยเด็กๆ ก็ถูกเรียกผู้ปกครองมาไม่น้อย สำหรับครูก็มีความยำเกรงมาแต่เกิดนิดหน่อย ตอนนี้แอบอ้างมาในฐานะผู้ปกครองของคนอื่น เป็๞ธรรมดาที่จะตื่นเต้น และไม่รู้ว่าควรจะรับมืออย่างไร

       ตอนนี้ดีแล้ว ในเมื่อครูประจำชั้นของจู้ซินซินคือซูเหมย เช่นนั้นเ๱ื่๵๹ก็จัดการได้แน่นอน ด้วยความสัมพันธ์ของทั้งสองคน หรือว่าซูเหมยจะหาเ๱ื่๵๹เขาได้หรือ?

       “นี่ก็ไม่ได้ ฉันรู้ว่าเ๹ื่๪๫นี้จริงๆ แล้วก็ไม่ควรตำหนิจู้ซินซิน แต่เมื่อวานจู้ซินซินไปกับชายหนุ่มนอกโรงเรียนที่แก่กว่าคนหนึ่ง ในฐานะที่คุณเป็๞อาของเธอ หรือว่าไม่เป็๞ห่วงเ๹ื่๪๫นี้หรือ? พวกเราในฐานะผู้ปกครองก็น่าจะคำนึงถึงเด็ก … ”

       สิ่งที่ทำให้คิดไม่ถึงคือ ถึงแม้ซูเหมยจะเกรงใจเจียงไป๋ แต่ก็ไม่ไว้หน้า และก็ไม่ให้เจียงไป๋ออกไปอย่างทันที ในระหว่างที่กลับเข้าสู่บทบาทของตนเองแล้ว ก็พูดกับเจียงไป๋อย่างอ่อนโยน

       “เ๹ื่๪๫นั้น … คุณครูซู ชายหนุ่มที่แก่กว่าคนเมื่อวานที่คุณพูดถึงนั้นก็คือผม … ” เจียงไป๋ชูมือขึ้น พลางพูดอย่างเคอะเขิน

       เมื่อซูเหมยพูดได้ครึ่งทาง ก็หยุดชะงัก และก็ไม่พูดต่ออยู่นาน

       เดิมทีเตรียมข้ออ้างแล้ว แต่คำพูดนี้ของเจียงไป๋กลับทำให้เธอหยุดชะงัก และไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี