“อย่าพูดเพ้อเจ้อสิ!”

       เหลียงจิ้งเป็๞กุลสตรีคนหนึ่ง เธอสวมแว่นตากรอบดำขนาดใหญ่ ดูสุภาพเรียบร้อยสมกับที่หม่าซูเยี่ยนพูด รูปร่างไม่เลว และน่าดูพอสมควร เมื่อเธอได้ยินน้ำเสียงงอนของหม่าซูเยี่ยน แต่ก็ทักทายกับเจียงไป๋อย่างใจกว้าง เพราะถือว่ารู้จักกันแล้ว

       สำหรับหลิวลี่ที่อยู่ข้างๆ เธอพยักหน้าพลางยิ้มเบาๆ ก็ถือว่ารู้จักกัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกับเจียงไป๋อีก มองทุกคนยิ้มเบาๆ พลางพูดว่า “วันนี้แฟนของฉันจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว รถจากบริษัทของเขาใกล้จะมาถึงแล้ว วันนี้พวกเราไปที่ว่านเหากัน!”

       “ว่านเหา! พระเ๯้า ที่นั่นฉันรู้จัก ระดับห้าดาวแพงหูฉี่ หลิวลี่แฟนของเธอใจกว้างมากจริงๆ! จะต้องมีเงินมากแน่ๆ”

       หลิวลี่เพิ่งจะพูด เพื่อนอีกคนของหลินหว่านหรูที่อยู่ข้างๆ คนหนึ่งก็อดอุทานไม่ได้ เธอพูดไปด้วยและตีแฟนหนุ่มของตัวเองไปด้วยพลางพูดอีกว่า “ดูเขาสิ แล้วลองดูนายสิ”

       จนทำให้หนุ่มน้อยหน้ามนคนนั้นฝืนยิ้ม

       “ก็ไม่ได้มีเงินอะไรมากมาย แค่ไม่กี่สิบล้านเอง เปิดบริษัทเล็กๆ หากไม่เพราะเขายังพอดีดู กระตือรือร้นกับฉันอย่างนั้น ฉันก็คงไม่สนใจเขาไปนานแล้ว”

       หลิวลี่ยิ้มระรื่น พลางพูดอย่างได้ใจ

       ถึงแม้น้ำเสียงจะถ่อมตัว แต่ก็แอบเผยความภาคภูมิใจออกมาจนทำให้คนอื่นๆ รู้สึกได้อย่างชัดเจน และเมื่อคู่กับเสื้อที่โป๊ๆ อย่างนั้น ท่าทางอย่างนั้นของเธอจึงดูเหมือนกับนกยูงผงาด ทำให้เจียงไป๋อดที่จะแอบขมวดคิ้วไม่ได้ และความประทับใจที่มีต่อหลิวลี่ก็ไม่ค่อยจะดีนัก

       แต่อย่างไรก็เป็๞เพื่อนของหลินหว่านหรู เจียงไป๋จึงไม่สะดวกใจที่จะพูดมาก

       และถึงแม้หลิวลี่จะแต่งตัวไม่เข้าตาเจียงไป๋ แต่พูดตรงๆ แล้วก็สวยมาก มิฉะนั้นก็คงจะไม่มีแฟนรวยอย่างที่เล่าลือกัน

       ถึงอย่างไรก็ไม่มีผู้ชายคนไหนเป็๞คนโง่ โดยเฉพาะผู้ชายที่มีสมบัติไม่น้อย มีคนไหนบ้างที่ไม่ใช่คนฉลาดเหมือนลิง?

       เธอเดินมาถึงจุดนี้ได้  แบบนั้นความคิดความอ่านจะมีนักศึกษาหญิงคนไหนเทียบได้บ้าง หากหลิวลี่ไม่สวย อีกฝ่ายก็คงจะไม่ทุ่มเงินแม้แต่แดงเดียว

       “หลิวลี่เธอเก่งจริงๆ!”

       เมื่อคำนี้พูดออกมา ก็มีคนเสริมแล้ว

       เจียงไป๋เห็นหม่าซูเยี่ยนทำหน้ามุ่ยใส่แต่ไม่ได้พูดอะไร เหลียงจิ้งมองอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาที่เยือกเย็น ส่วนหลินหว่านหรู …

       ได้สิ เธอคนนี้นอกจากงงงวยแล้วก็ไม่รู้สึกอะไรเลย

       ถึงแม้เธอจะเป็๞เด็กเรียนที่มีชื่อเสียง ฉลาด แต่เมื่อพูดถึงประสบการณ์ทางสังคม ก็ไม่ต่างอะไรกับกระดาษขาว?

       และก็ไม่ได้พูดถึงเ๱ื่๵๹นี้กันต่ออีก คนสองสามคนเริ่มพูดคุยจุกจิกเ๱ื่๵๹เครื่องสำอางเสื้อผ้าต่างๆ จนทำให้เจียงไป๋หาวติดต่อกัน เขาส่งบุหรี่ให้เด็กผู้ชายอีกสองคนคนละมวนแล้วสูบอย่างสนใจบ้างไม่สนใจบ้าง

       หลังจากสิบนาทีกว่า รถตู้เบนซ์คันหนึ่งมาจอดอยู่ที่หน้าประตูมหาวิทยาลัยเทียนตูแล้ว ชายหนุ่มคนหนึ่งลงมาจากรถ และก็เห็นพวกหลิวลี่จากไกลๆ เขารีบวิ่งเข้ามาพูดกับหลิวลี่ว่า “คุณหนูหลิว เถ้าแก่ให้ผมมารับพวกคุณ”

       “เขาล่ะ?”

       หลิวลี่เห็นว่าคนที่มาเป็๞คนขับรถ เธอรู้สึกราวกับว่าตนเองไม่ถูกให้ความสำคัญ สีหน้าจึงแปรเปลี่ยน พลางพูดอย่างไม่พอใจ

       “เมื่อครู่เถ้าแก่ก็จะมาด้วยตัวเอง แต่พบกับลูกค้ารายใหญ่คนหนึ่งพอดี จึงปลีกตัวมาไม่ได้ เขารออยู่ที่ว่านเหาแล้ว จองห้องไว้แล้วและให้ผมมารับพวกคุณ ใช่แล้ว … เถ้าแก่ยังฝากมาขอโทษด้วยครับ บอกให้คุณอย่าเพิ่งโกรธ อีกสักครู่เขาจะชดเชยให้คุณ”

       คนขับรถหนุ่มคนนี้ก็เป็๞เด็กที่มีไหวพริบคนหนึ่ง เมื่อเห็นหลิวลี่ไม่พอใจ เขาก็รีบอธิบาย

       ส่วนจะพูดจริงหรือไม่นั้น เจียงไป๋ก็ไม่แน่ใจ แต่ก็เดาว่าคงครึ่งๆ 

       “อืม” หลิวลี่ขมวดคิ้ว และมองรถที่อยู่ตรงหน้า พลางปริปากพูดอีกว่า “ทำไมถึงมาแค่คันเดียวล่ะ เพื่อนฉันมีมากขนาดนี้ จะนั่งได้อย่างไร!”

       “ฮ่าๆ เ๱ื่๵๹นี้ … ก่อนผมจะมาก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ ผมจะรีบโทรศัพท์ให้พวกเขามาทันทีครับ บริษัทมีรถอยู่ไม่ไกลจากที่นี่พอดี เดี๋ยวก็ถึงแล้วครับ”

       ไอ้เด็กนั่นรีบยิ้มตาม วินาทีต่อมาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาพูดพึมพำ

       แค่ไม่กี่นาทีก็มีรถยนต์ระดับกลางขับมาอีกหนึ่งคันแล้ว และนี่ก็ทำให้หลิวลี่พาทุกคนทยอยขึ้นรถไปอย่างพึงพอใจ แล้วตรงไปที่โรงแรมว่านเหาทันที

       ในฐานะโรงแรมห้าดาวที่มีชื่อเสียงที่สุดในเทียนตู สิ่งอำนวยความสะดวกและการตกแต่งที่หรูหราฟู่ฟ่า อยู่ในตำแหน่งที่ดีที่สุด ทั้งยังมีบริการชั้นเยี่ยมและอาหารที่ถูกปาก ทำให้คนแห่มากันเป็๞ฝูงเหมือนเป็ด

       ตรงกันข้ามราคาของโรงแรมว่านเหาก็แพงลิ่ว

       คนปกติจะมาใช้จ่ายที่นี่ก็ยากมาก ราคาอาหารแค่มื้อเดียวก็หลายพันหยวนขึ้นไป ทำให้ชาวบ้านนับไม่ถ้วนพอเห็นก็ต้องหยุดชะงัก

       เพื่อนคนนั้นของหลิวลี่เลี้ยงข้าวที่นี่ก็จ่ายไปไม่น้อย และก็สะท้อนให้เห็นว่ารวยไม่ธรรมดา

       หนึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขาก็มาถึงโรงแรมว่านเหาแล้ว คนขับรถเดินนำตรงไปที่ห้องส่วนตัวของห้องอาหารชั้นสอง

       เจียงไป๋มาที่นี่หลายครั้งและก็คุ้นเคยกับที่นี่บ้าง แต่เวลานี้กลับไม่ได้แสดงออกมา

       สำหรับเพื่อนๆ ของหลินหว่านหรูก็ตะลึงจนตาค้าง อุทานชมเชยที่นี่กันยกใหญ่

       ถึงอย่างไรพวกเธอต่างก็เป็๲นักเรียนที่ฐานะทางบ้านธรรมดา และแทบจะเป็๲คนต่างถิ่นทั้งหมด การมาที่ว่านเหาเป็๲ครั้งแรกจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชม จะมากหรือน้อยแต่ก็มีท่าทางที่ระมัดระวังจนเกินไป

       เมื่อเดินเข้าห้องส่วนตัวของโรงแรม สาวๆ ในชุดกี่เพ้าที่สะสวยสองคนก็เปิดประตูต้อนรับ ห้องส่วนตัวที่กว้างร้อยกว่าเมตรห้องหนึ่งปรากฏอยู่ตรงหน้าของพวกเจียงไป๋ โทรทัศน์ ตู้เย็น โต๊ะหนังสือ โซฟาล้วนครบครัน โต๊ะกลมขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงกลางตัวหนึ่งพอที่จะนั่งได้ยี่สิบกว่าคนอย่างสบายๆ

       “นี่ก็คือหนึ่งในห้องที่ดีที่สุดของว่านเหา ต่ำสุดก็หมื่นหยวนขึ้น ฉันกับแฟนมาที่นี่อยู่บ่อยๆ”

       พอเข้าประตูมา หลิวลี่ก็พูดอย่างภาคภูมิใจ จนทำให้ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ สองสามคนกระซิบกระซาบกันด้วยใบหน้าที่อิจฉา

       “เชอะ โอ้อวดอะไร ก็ไม่ใช่ว่ามีแฟนรวยหรือ หากฉันยอมแล้วล่ะก็ ฉันก็มีได้เหมือนกัน!”  

       น้ำเสียงดูถูกของหม่าซูเยี่ยนดังขึ้น ถึงแม้เสียงจะเบามาก แต่เจียงไป๋กลับได้ยินอย่างชัดเจน เขาฉีกยิ้มเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร สำหรับคนอื่นๆ นั้น ไม่มีใครได้ยิน

       “หลิวลี่เธอโชคดีจริงๆ มีแฟนรวยอย่างนี้ และดีกับเธออีก อิจฉาเธอจริงๆ!”

       “ใช่ ดูฉันสิ ไม่รู้ว่าทำไมถึงเลือกผู้ชายที่น่าผิดหวังอย่างนี้มาได้ คบกันมาจะเกือบปีแล้ว อย่าพูดถึงว่านเหาเลย แม้แต่โรงแรมราคาสองร้อยขึ้นยังไม่เคยไปเลย ฉันก็ไม่รู้ว่าชาติก่อนทำกรรมอะไรไว้!”

       เวลานี้มีนักเรียนหญิงสองคนอดไม่ได้ที่จะปริปากพูด

       และหนึ่งในนั้นยังพาแฟนมาด้วย ก็คือคนก่อนหน้านี้ที่หน้ามหาวิทยาลัยที่ไม่พอใจแฟนหนุ่มของตนเอง เจียงไป๋ก็รู้จักชื่อนั่นคือหลี่ผิง ปกติก็ไม่รู้สึกว่าเธอจะแสดงอำนาจสักเท่าไร แต่ตอนนี้กลับมีท่าทางอย่างนี้ น่าจะได้รับการกระตุ้นแล้ว

       อย่างไรก็ล้วนเป็๲เพื่อนหอเดียวกัน รูปร่างของหลี่ผิงก็ไม่ได้แย่ไปกว่าหลิวลี่มากนัก แต่แฟนของทั้งสองคนกลับต่างกันราวฟ้ากับดิน นี่ก็ช่างไม่ยุติธรรมจริงๆ

       ล้วนเป็๞คนหนุ่ม ยากที่จะหนักแน่น จึงได้รับผลกระทบจากโลกภายนอกได้ง่าย นี่ก็เป็๞เพราะทำไมหลายปีมานี้นักเรียนหญิงเริ่มต้นก็ดี แต่ก็จะค่อยๆ เดินไปในทางที่ผิดๆ 

       สำหรับเ๱ื่๵๹นี้หลิวลี่ฉีกยิ้มเล็กน้อย สายตามีความเ๽้าเล่ห์ และก็ไม่รู้หมายความว่าอะไร แต่ทำให้เจียงไป๋รู้สึกว่าเ๱ื่๵๹ราวไม่ได้ง่ายดายอย่างที่คิด