จุติเทพยุทธ์เหนือสวรรค์
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
บทที่ 72 วางอาคมต้านศัตรู
ในขณะที่เสียงอันแ่เบาของเจียงิ่และบรรดายอดฝีมือตระกูลลั่วกำลังสร้างความลำบากให้ท่านทูต กลับมีลำแสงบางอย่างกะพริบวาบอยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นอะไรบางอย่างะเิออกจากความว่างเปล่าต่อหน้าต่อตา แสงไฟอันเยือกเย็นสายหนึ่งปรากฏขึ้นและพุ่งไปยังคนเ่าั้จนต้องถอยหนีอย่างรวดเร็ว ตอนนี้พวกเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็ใครกันแน่ที่เป็เ้าของการโจมตีสายฟ้าแลบครั้งนี้
“ผู้พิทักษ์!” ใครบางคนส่งเสียงด้วยใเล็กน้อย คนที่โจมตีเมื่อครู่ไม่ใช่ใครอื่น เป็ผู้พิทักษ์หลิวหยิ่งจากวิหารเสินจั้นนั่นเอง
“เื่ในวันนี้เกรงว่าคงถอยกลับไม่ได้แล้ว!” อู๋เจิ้งจงอดได้แต่ถอนหายใจ จากท่าทีของเขาในวันนี้ หากปล่อยให้ท่านทูตฟื้นพลังกลับมาได้ เกรงว่าคงไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่ เมื่อถึงเวลาคงถูกสังหารอย่างไม่ต้องสงสัย สู้เดินไปให้สุดทางเสียดีกว่า
ผู้พิทักษ์หลิวหยิ่งเป็เพียงปรมาจารย์ขั้นสาม ในสายตาของเขาไม่ได้นับว่าน่ากลัวสักเท่าไร สิ่งที่ทำให้เขาระแวงคือสถานะผู้พิทักษ์ของเขาต่างหาก แม้ผู้พิทักษ์จะเป็ส่วนหนึ่งของวิหารเสินจั้น ทว่าการคงอยู่กลับเป็อิสระไม่อาจสั่งการได้ ขึ้นตรงต่อเ้าวิหารผู้ลึกลับแต่เพียงผู้เดียว รองเ้าวิหารคนอื่นไม่มีสิทธิ์ก้าวก่าย
ผู้พิทักษ์และผู้รักษากฎเป็ตัวตนที่ลึกลับที่สุดแล้ว สถานะของพวกเขา ประวัติของพวกเขาราวกับถูกลบออกไปจนหมด ไม่มีใครหาเอกสารที่เกี่ยวข้องกับพวกเขาเจอ
“ถ้าวันนี้เ้ายอมถอยไปแต่โดยดี วันหน้าข้าจะไม่ถามหาความรับผิดชอบจากเ้า!” ท่านทูตราวกับอ่านความคิดของอู๋เจิ้งจงออก และกล่าวออกมาอย่างเรียบง่าย
“หวังว่าเ้าวิหารอู๋จะไตร่ตรองอีกครั้ง แล้วข้าจะถือว่าในวันนี้ข้าไม่ได้พบเ้าวิหารที่ตระกูลลั่ว!” หลิวหยิ่งกล่าวเสริมอีกหนึ่งประโยค
อู๋เจิ้งจงตอบรับทันที ถึงแม้เขาจะอยากสังหารหลิวหยิ่งเพียงไร แต่ใครจะรู้ว่าในจวนตระกูลลั่วที่แท้มีผู้พิทักษ์อยู่กี่คน ต่อให้หนีพ้นสักคนหนึ่ง เช่นนั้นเขาจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่มีทางหวนกลับได้อีก นอกจากเขาจะเข้าสู่โลกชั้นสูงทันที แต่เขายังไม่ได้เตรียมตัวด้วยซ้ำ!
“พี่ลั่ว เื่นี้ข้าช่วยเ้าไม่ได้!” อู๋เจิ้งจงคำนับไปทางลั่วเฉิงกง จากนั้นพุ่งตัวออกนอกตระกูลลั่วทันทีราวกับนกั์อย่างไรอย่างนั้น จากไปโดยไม่เหลียวกลับแม้แต่น้อย
ลั่วเฉิงกงถอนหายใจยาว เขารู้ว่าท้ายที่สุดอู๋เจิ้งจงยังทิ้งทางรอดสุดท้ายไว้ให้เขา ต้องรู้ว่าหากอู๋เจิ้งจงลงมือ เช่นนั้นวันนี้เขาต้องตายแน่นอน แต่อู๋เจิ้งจงกลับเลือกถอยออกไป แน่นอน เขารู้ว่าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าเขา แต่เป็เพราะลูกพี่ลูกน้องของเขาหงซาน เพราะหงซานเป็ภรรยาของอู๋เจิ้งจง และที่สำคัญคืออู๋เจิ้งจงนับว่าเป็ผู้ยำเกรงภริยาอย่างสูงผู้หนึ่ง ถ้าอู๋เจิ้งจงลงมือสังหารตน เช่นนั้นหงซานย่อมไม่ปล่อยให้อู๋เจิ้งจงได้อยู่ดีมีสุขแน่ อย่างไรเสียความสัมพันธ์ของตนกับพี่สาวก็เป็ไปด้วยดีมาั้แ่เล็กแล้ว! แค่ผู้พิทักษ์คนเดียว เขาไม่เห็นว่าเป็เื่ต้องกังวลแต่อย่างใด
“หลิวหยิ่ง ลำพังเ้าคนเดียวคิดหรือว่าจะขวางข้าได้?” ลั่วเฉิงกงหัวเราะเ็า
“หากหลิวหยิ่งผู้นี้ยังทำหน้าที่อยู่ ไม่มีวันยอมแพ้แน่นอน!” หลิวหยิ่งทำหน้าเรียบเฉย
“หย่งเฉิง สังหารพวกมันเสีย!” ลั่วเฉิงกงออกคำสั่งกับบรรดายอดฝีมือตระกูลลั่วข้างกาย จากนั้นเสียงกู่ร้องทำศึกก็พุ่งเป้าเข้าโจมตีหลิวหยิ่ง ผู้พิทักษ์เพียงหนึ่งเดียวทันที ขอแค่เขากันหลิวหยิ่งออกจากกลุ่มได้ เช่นนั้น คนอื่นก็สามารถสังหารท่านทูตผู้ไร้พลังิญญาได้ แค่สังหารทูตผู้นั้นสำเร็จ จากนั้นค่อยรวมพลังโค่นหลิวหยิ่งก็ใช่ว่าเป็ไปไม่ได้ อย่างไรเสียเขาก็ไม่มีทางให้ถอยแล้ว
“ลั่วเฉิงกง เ้านำพาตระกูลลั่วเข้าสู่สมรภูมิที่ไม่อาจหวนกลับเข้าเสียแล้ว!” หลิวหยิ่งหัวเราะเสียงเย็น ร่างกายกลับถอยไปรวมกลุ่มกับลั่วถูและคนอื่นๆ โบกมือนำยันต์หยกออกมาแผ่นหนึ่ง จากนั้นปรากฏม่านแสงขึ้นปกคลุมท่านทูตและพวกลั่วถูไว้ข้างใน
“ท่านทูตโปรดดูแลตัวเองด้วย!” กล่าวจบ หลิวหยิ่งก็ไม่ลังเลพุ่งเข้าใส่ลั่วเฉิงกง กระบี่ในมือฟาดฟันด้วยท่วงท่าอันพลิ้วไหวงดงามฟันเข้าใส่ความว่างเปล่า และปรากฏเป็คลื่นกระบี่จำนวนนับไม่ถ้วน ความแหลมคมนับอนันต์ทับซ้อนกันสูงราวกับูเาอย่างไรอย่างนั้น
“ตึง ตึง... ” เสียงกระทบของเหล็กที่ฟังดูหนักแน่นและละเอียดลออดังมาจากความว่างเปล่า หลังจากทั้งสองฝ่ายเข้าปะทะกัน ลั่วเฉิงกงก็ถึงกับเดินโซเซถอยออกมา เศษผ้าขาวหลายชิ้นปลิวว่อน ไหนจะยังรอยเืไหลริน ทางด้านหลิวหยิ่งก็กระเด็นไปหลายก้าวถึงจะหยุดนิ่งได้ ทั้งสองประมือกันนับร้อยกระบวนท่าในเสี้ยววินาที ท่าทางคงมีฝีมือเทียบเท่ากัน แม้ลั่วเฉิงกงจะได้รับาเ็เล็กน้อย ทว่านั่นไม่ได้ทำให้หลิวหยิ่งได้เปรียบแต่อย่างใด
“ปัง ปัง... ” เสียงดังบางอย่างดังขึ้นรัว การโจมตีของลั่วหย่งเฉิงและพรรคพวกซัดกระหน่ำใส่ม่านแสง ส่งเสียงราวกลองหนัง ทว่าไม่อาจทำลายการป้องกันของม่านแสงได้
“ม่านกระจกแสง... ” ลั่วเฉิงกงกล่าวอย่างโมโห เมื่อได้เห็นบรรดาอักขระที่อยู่บนม่านแสงก็รู้ทันทีว่านี่คือยันต์ป้องกันที่แข็งแกร่งมากชนิดหนึ่ง
“ทำลายมัน... ” ลั่วเฉิงกงะโออกมา ร่างกายของเขาพุ่งเป้าโจมตีไปที่หลิวหยิ่งอีกครั้ง และพรรคพวกในตระกูลลั่วก็กระจายตัวเข้าปิดล้อมอย่างเงียบงันจากทุกทิศทาง พลังลมปราณสุดแกร่งหลายสายทำให้บรรยากาศในจวนหลังนี้ดูเคร่งขรึมขึ้นหลายเท่าตัว
หลิวหยิ่งรู้สึกหนักใจเข้าให้แล้ว ถ้าเพียงลั่วเฉิงกงคนเดียว เขาคงไม่กังวลใจเท่าไรนัก ทว่าอย่างไรตระกูลลั่วก็ไม่ใช่คนผู้น้อย ที่นี่คือจวนแห่งตระกูลลั่ว ยอดฝีมือระดับปรมาจารย์ของตระกูลลั่วไม่ได้มีเพียงลั่วเฉิงกงคนเดียว ยังมีผู้าุโอีกหลายคนที่ดูเหมือนจะทะลวงระดับปรมาจารย์กันหมดแล้ว ถ้าหลายคนร่วมมือกันโจมตี เขาไม่มั่นใจเอาเสียเลยว่าจะทนรับไหว
สีหน้าของลั่วถูดูไม่ได้ไปเสียแล้ว การที่เจียงิ่รู้ว่ามีผู้พิทักษ์ซ่อนตัวอยู่ในจวนตระกูลลั่วนับเป็เื่น่าประหลาดใจเื่หนึ่ง แต่ว่าเมื่อนึกถึงพร์ที่แข็งแกร่งที่สุดของเจียงิ่ซึ่งคือการตามล่าและตามหาศัตรูแล้ว การที่นางหาตัวผู้พิทักษ์พบก็ดูไม่ใช่เื่น่าแปลกใจสักเท่าไร
เพียงแต่ผู้พิทักษ์คนหนึ่งปะทะคนทั้งจวนตระกูลลั่ว เจียงิ่จะประเมินความสามารถของผู้พิทักษ์สูงเกินไปกระมัง!
แน่นอนว่า เื่มาถึงตรงนี้ ก็ไม่มีอะไรให้เสียใจแล้ว อย่างน้อยป้ายคำสั่งทั้งสองก็อยู่ในมือเขา เมื่อหมดหนทางจริงๆ ก็มีแต่ต้องใช้สิ่งนี้ข่มขู่ลั่วเฉิงกงเพื่อรักษาชีวิตไว้เท่านั้น
แต่ว่าเมื่อถึงเวลานั้น ลั่วเฉิงกงจะคิดบัญชีเขาหรือไม่เื่นั้นก็ยากจะคาดเดา ส่วนเื่ผลของการวางยาพิษท่านทูตและสังหารผู้พิทักษ์เป็สองเื่ที่ต่างกันราวคนละโลก
หากท่านทูตตายไป โลกชั้นสูงก็ยากจะควานหาตัวคนร้ายพบ ไหนจะยังไม่อาจส่งยอดทัพฝีมือมายังโลกชั้นล่างแก้แค้นได้อีก แต่ถ้าผู้พิทักษ์ตายไป เื่แบบนี้คือการท้าทายทั้งวิหารเสินจั้นและวิหารอิงหลิงอย่างชัดเจน ไม่มีใครยอมปล่อยให้ลั่วถูที่ล่วงรู้ความลับเหล่านี้ได้มีชีวิตรอดออกไปจากจวนตระกูลลั่วเด็ดขาด
“ตูม... ” ในตอนนั้นเองหลิวหยิ่งสะบัดมือ พลุดอกหนึ่งยิงขึ้นฟ้าทันที ะเิออกเป็บุปผางามกลางอากาศ
สีหน้าของยอดฝีมือตระกูลลั่วเปลี่ยนไปทันที พลุดอกนั้นคือสัญญาณรวมตัวของผู้รักษากฎและผู้พิทักษ์ทุกคนในระยะใกล้เคียงที่พบเห็นสัญญาณ หรือกระทั่งผู้พิทักษ์ฝึกหัดก็จะรีบมาที่นี่ให้เร็วที่สุด
“ดูท่าคงต้องเตรียมตัวกันหนักเสียหน่อยแล้ว!” ลั่วถูถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ เลิกสนใจว่าด้านนอกจะโจมตีอย่างไร แต่นำข้าวของออกมาจากกระเป๋ากองใหญ่แทน อีกทั้งในบรรดาข้าวของก็มีจานอาคมหลายจานอยู่ด้วย เขารีบวางอาคมในม่านแสงอย่างรวดเร็ว
“อาคมเทพซ่อนเจ็ดผี! แต่ไม่ค่อยมีประโยชน์สักเท่าไรนัก” ทูตใเล็กน้อย อาคมที่ลั่วถูติดตั้งนับว่าเป็ระดับสูงจริง เพียงแต่วัตถุดิบกลับมีระดับต่ำเกินไป อีกทั้งวัตถุดิบที่มีก็ไม่ค่อยเยอะ เกรงว่าศิษย์าขั้นห้าสักคนก็ทำลายอาคมได้ในหนึ่งถ้วยน้ำชาแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเหล่าปรมาจารย์แห่งตระกูลลั่วเลย
คนตระกูลลั่วนอกม่านกระจกแสงพอเห็นว่าลั่วถูติดตั้งอาคมก็ถึงกับหัวเราะลั่น ทั้งยังเอ่ยวาจาดูถูกอีกด้วย
“นี่ก็ดีที่สุดแล้ว ว่าตามโชคชะตาไปเถอะ ใต้เท้าท่านทูต ท่านพอจะมีวัตถุอาคมที่ดีหน่อยหรือไม่ ข้าขอยืมใช้หน่อยเถอะ” ลั่วถูไม่ใส่ใจ แต่หันหน้าไปกล่าวขอกับท่านทูตแทน
“ในเมื่อเ้าอยากลอง เช่นนั้นวัตถุดิบพวกนี้ข้ายกให้เ้าทั้งหมด!” ท่านทูตมองสายตาของเด็กหนุ่มเบื้องหน้า ในใจบังเกิดเป็ความรู้สึกอันยากจะอธิบายบางอย่าง
“ว้าว... หินหู่ตัน ขนซีอู๋... กระดูกเทียนเยา... ของดีทั้งนั้น! บางทีพวกเราอาจพอถ่วงเวลาได้อีกสักพัก” ลั่วถูพอเห็นวัตถุดิบที่ท่านทูตนำออกมาก็ร้องอย่างตื่นเต้นยินดี บนร่างท่านทูตต้องมีสมบัติมิติแน่ เพียงสะบัดมือก็มีข้าวของโผล่ออกมามากมายแล้ว
“เ้าเด็กน่ารังเกียจ... ”ลั่วหย่งเฉิงถึงกับด่าออกมา เพราะเขาพบว่าหลังจากลั่วถูนำธงอาคมออกมา ทั้งม่านแสงราวกับหายเข้าไปในม่านหมอก พวกเขามองไม่เห็นว่าทั้งสามทำอะไรอยู่ในม่านด้วยซ้ำ
“ลุงสาม น้องห้า มัวทำอะไรยังอยู่ถึงไม่ลงมือเสียที...” ลั่วเฉิงกงพอเห็นคนในตระกูลหลายคนยังไม่ลงมือ ก็ด่าออกไปอย่างเหลืออด
“ผู้าุโใหญ่ เขาเป็ถึงผู้พิทักษ์ เ้าทำเช่นนี้จะทำให้พวกเราตระกูลลั่วไม่อาจถอยหลังกลับได้” ผู้าุโคนหนึ่งของตระกูลลั่วลังเล
“เ้าคิดว่าถ้ารอให้เขาฟื้นพลังกลับมา แล้วพวกเราตระกูลลั่วจะยังรอดได้อีกหรือ? เกิดอะไรขึ้นข้ารับผิดชอบเอง!”
“ลุงสาม ลงมือเถอะ!” ผู้าุโวัยกลางคนข้างตัวคนผู้นั้นกล่าว
“ตูม... ” ในที่สุดม่านแสงก็ทนรับการโจมตีต่อเนื่องไม่ไหว และะเิออกมา ลั่วหย่งเฉิงพุ่งเข้าไปในกลุ่มหมอกตอนที่ม่านแสงแตกออก จนไอหมอกกระจายออกไปรอบด้าน
“อ๊ะ... ” ลั่วหย่งเฉิงพุ่งเข้าไปในหมอกได้ไม่ทันไร ทิวทัศน์รอบด้านก็เปลี่ยนไปทันที ราวกับเข้าไปในป่าอย่างไรอย่างนั้น เขาถึงกับตะลึงงันไปแล้ว นี่เป็อาคมลวงตาจริงแท้แน่นอน แต่ความรู้สึกกลับสมจริงมาก เขาพุ่งไปด้านหน้านับร้อยกว่าจั้งแต่ก็ต้องพบว่าตัวเองยังหนีจากหมอกไม่พ้น ได้แต่ประหลาดใจอย่างห้ามไม่อยู่
“ฟุ่บ ฟุ่บ... ” ในตอนนั้นเองเศษไม้ปลายแหลมจำนวนหนึ่งปรากฏออกมาจากความว่างเปล่าอย่างฉับพลันราวกับฝน พุ่งเข้าใส่เขาทันที ทำเอาลั่วหย่งเฉิงถึงกับผงะ กลิ้งตัวหลบไปยังต้นไม้ใหญ่ด้านข้างต้นหนึ่ง พิงร่างเข้ากับต้นไม้อย่างแแ่ แต่ทันใดนั้นกลับรู้สึกว่ามีของแหลมคมบางอย่างแทงเข้าสู่ร่างกายของเขา ความเ็ปเช่นนี้ถึงกับทำให้เขาต้องกรีดร้องอย่างทรมาน เขาเพิ่งจะคิดได้ว่าที่นี่เป็เพียงอาคมลวงตา ไม้ปลายแหลมที่ดูน่ากลัวพวกนั้นเป็เพียงแค่ภาพลวงตา และของที่น่าจะเป็จริงคือต้นไม้ต้นนี้ต่างหาก
ใน่เวลาแห่งความเป็ความตาย เขาเห็นลั่วถู ต้นไม้ใหญ่ที่เขาพิงกลับเป็ร่างของลั่วถู เมื่อครู่ที่เขาวิ่งออกไปร้อยกว่าจั้งก็เป็แค่การวิ่งวนไม่หยุด เขายังเห็นศพของพวกพ้องอีกสองคนที่อยู่ไม่ไกลลั่วถูอีกด้วย เห็นได้ชัดว่า พวกพ้องทั้งสองติดกับก่อนเขา
“แค่อาคมลวงตาชั้นต่ำ... รอให้ข้าทำลายมันได้ก่อนเถอะ!” ผู้าุโตระกูลลั่วคนหนึ่งก้าวเข้าไปในม่านหมอก เข้าไม่มองสภาพแวดล้อมรอบตัวแม้แต่น้อย ทำเพียงปล่อยหมัดออกไป พลังความร้อนกลุ่มหนึ่งรวมตัวจากทั่วทุกสารทิศ จากนั้นกลายเป็ดวงไฟขนาดใหญ่ ราวกับจะแผดเผาหมอกควันแห่งนี้ให้หายไป
“อาคมลวงตา... จงทำลายมันเสีย... ”
“ตูม...” ดวงไฟะเิออกรอบทิศ กลายเป็ดาวตกนับไม่ถ้วนตกลงในภาพลวงตา ทว่าพอดวงไฟตกลงถึงพื้นก็ราวถูกพื้นสูบหายไปอย่างไรอย่างนั้น ถึงพวกมันจะกลับหายไป แต่ไม่ใช่กับป่าลวงตาแห่งนี้
“โฮ่ นับว่าพอจะมีฝีมืออยู่บ้าง! แต่พลังของเ้ายังอ่อนแอเกินไป!” ผู้าุโระดับปรมาจารย์คนนั้นหยิบเหล็กประหลาดออกมาแท่งหนึ่ง ้าเต็มไปด้วยลวดลายอาคม จากนั้นฟาดท่อนเหล็กไปที่พื้น
“ตูม...” พื้นดินที่ถูกพลังโจมตีซัดเข้าใส่ก็ะเิออกเป็หลุมขนาดั์ ขยายออกไปรอบด้านอย่างรวดเร็ว
“เจอตัวแล้ว!” ปรมาจารย์ผู้นั้นหัวเราะเสียงเย็น ยื่นมือออกไปจับความว่างเปล่าตรงหน้า ทว่าหมอกควันอันหนาแน่นกลับหายไปในเสี้ยววินาที แต่มือใหญ่ข้างนั้นปรากฏจึ้นตรงหน้าลั่วถูแทน
ลั่วถูตกตะลึง เบี่ยงร่างกายหลบไปด้านข้าง กระบี่ยาวในมือวาดฟันผ่านศีรษะออกไป
“เคร้ง... ” กระบี่ของลั่วถูฟันลงบนข้อมือของผู้าุโคนนั้น แต่กลับได้ยินเพียงเสียงโลหะกระทบกันเท่านั้น กระบี่ของเขาไม่อาจทำลายการป้องกันของฝ่ายตรงข้ามได้ ราวกับฟันไปโดนเหล็กอย่างไรอย่างนั้น ในทางกลับกันแรงสั่นะเือันรุนแรงที่สะท้อนกลับถึงขั้นทำให้ลั่วถูกระเด็นออกไป
“เ้าหนุ่ม เ้าทำให้ข้าประหลาดใจยิ่งนัก!” วิถีกระบี่ของลั่วถูเหนือความคาดหมายมาก ถ้าเขาเป็เพียงศิษย์าต่ำกว่าขั้นห้า เกรงว่ากระบี่เมื่อครู่คงฟันข้อมือเขาขาดไปแล้ว แต่เขาไม่มีความคิดจะไล่ตามโจมตีลั่วถูแต่อย่างใด ทำเพียงซัดฝ่ามือไปทางทูตเยาว์วัยไม่หยุด เขาเชื่อว่าด้วยฝ่ามือนี้ ต้องทำให้ฝ่ายตรงข้ามาเ็สาหัสได้แน่
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- สากล
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
