เมื่อหลินฟู่อินปรายตามองผ่าน ขาทั้งสองของหลินต้าซานก็หยุดนิ่งลงทันที มิอาจขยับได้แม้เพียงก้าวเดียว ราวกับว่าขาทั้งสองได้ถูกดูดเอาไว้ด้วยทรายเหล็ก
“นี่เ้าปล่อยให้ข่าวเื่ดาวหายนะไปไกลถึงหูของนักทำนายจ้าวเลยหรือ? มิใช่ว่าเ้าอยากยึดทรัพย์สินบ้านสามของพวกข้าหรือ?” หลินฟู่อินนั้นรู้ว่านักทำนายจ้าวเองก็กำลังหมายปองทรัพย์สมบัติของบ้านนางอยู่
“ฟู่อิน รักยาวให้บั่น รักสั้นให้ต่อ ไม่ว่าท่านป้าสะใภ้ใหญ่ของเ้าจะทำผิดพลาดไปเพียงไหน แต่เ้าก็มิได้เสียอะไรเสียหน่อยนี่!” ท่านปู่กล่าวอย่างเชื่องช้า สายตามองหลินฟู่อินอย่างโกรธขึ้งและไร้ความอดทน
หลินฟู่อินเจ็บแปลบในใจขึ้นมาเล็กน้อย
แต่นางรู้ดีว่านี่มิใช่ความรู้สึกของนาง หากแต่เป็ของเ้าของร่างเดิมต่างหาก…
หลินฟู่อินลุกขึ้นแล้วจึงมองไปยังท่านปู่อย่างเชื่องช้า “ท่านผู้เฒ่า ในตอนที่ข้ามีปัญหา ท่านก็เอาแต่ซ่อนตัวอยู่ในจวน มิยอมออกมาช่วยกล่าวอันใดแม้เพียงครึ่งคำ หากข้ามิได้โชคดีและได้รับการช่วยเหลือ ตอนนี้ข้าก็คงแหลกสลายกลายเป็เถ้าถ่านไปแล้ว ตอนนี้ท่านกลับมากล่าวกับข้าเช่นนี้ ท่านรู้หรือเปล่าว่าหลานสาวผู้นี้รู้สึกเสียใจมากเพียงไหน?”
ท่านปู่รู้สึกผิดขึ้นมาเมื่อได้มองสายตาอันใสกระจ่างของหลินฟู่อิน เขาหลบสายตาไม่กล้ามองสบทันที
“ท่านผู้เฒ่า นี่ข้ามิใช่ผู้ร่วมสายเืของสกุลหลินหรือ? หรือต่อให้ข้าไม่ใช่จริงๆ แล้วพี่น้องที่เพิ่งเกิดมาของข้าทั้งสองเล่า?”
“นี่เ้าพูดเื่บ้าอะไรกัน!” ท่านปู่ตื่นตะลึง นี่เป็เื่ที่ควรนำมาพูดจริงๆหรือ?
“นี่มิใช่เื่บ้าบอ การกระทำของท่านมันทำให้ข้าคิดเช่นนั้นจริงๆ!” หลินฟู่อินสูดหายใจลึกแล้วจึงมองตรงไปยังท่านปู่ที่นั่งอยู่บนเตียง “ท่านผู้เฒ่า ช่วยตอบข้ามาเื่หนึ่ง ข้า หลินฟู่อินผู้นี้ ใช่ส่วนหนึ่งของสายเืตระกูลหลินหรือไม่?”
“ใช่แน่นอนอยู่แล้ว!” หนวดของท่านปู่กระตุกขึ้นด้วยโทสะ ใบหน้าชราฉายไปด้วยความไม่พอใจ “อย่าได้กล่าวไร้สาระเช่นนี้อีก หากเื่นี้แพร่งพราย ตระกูลเราคงถูกหัวเราะเยาะเป็แน่!”
“พวกผู้เฒ่าเช่นท่านเอาแต่อยู่ในบ้าน ไม่มีทางได้ยินคำถากถางของคนภายนอกอยู่แล้ว!”
“เ้าว่าอะไรนะ!” ท่านปู่สะดุ้ง
หลินฟู่อินแสยะริมฝีปาก “ไม่มีบุรุษซักคนในบ้านนี้ที่ไปร่วมงานศพของมารดาข้า คิดว่ามีคนนอกหรือคนในหมู่บ้านที่ไหนอีกที่ไม่รู้เื่นี้? ข้าไม่รู้จะเริ่มเยาะเย้ยพวกท่านจากตรงไหนเลยจริงๆ!”
ท่านปู่และหลินคนโตมีสีหน้าหมองลงทันที
หลินคนรองมองหลินฟู่อินด้วยสีหน้าแฝงความอับอายและรู้สึกผิด “ฟู่อิน ลุงผิดไปแล้ว ในวันนั้นลุงควรจะออกไปช่วยเ้าจริงๆ ”
“ท่านลุงรอง ทุกคราข้าเห็นท่านเอาแต่กลัวดอกพิกุลจะร่วง แล้วเหตุใดครั้งนี้จึงตั้งใจปล่อยให้ร่วงเรี่ยราดเช่นนี้กัน? ไม่ออกไปช่วยแม่ยายของท่านให้อาหารหมูเสียล่ะ!” เมื่ออู๋ซื่อเห็นหลินคนรองถูกดุเช่นนี้ นางจึงรีบไปตั้งไฟทันที
หลินฟู่อินแค่นเสียงในใจ นางทำตามเป้าหมายในการมายังเรือนแห่งนี้สำเร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว จากนี้ได้เวลาทำอีกครึ่งที่เหลือเสียที
“ท่านปู่ คนชราเช่นท่านทั้งสองนั้นมีร่างกายอ่อนแอ และท่านลุงาุโก็ห้ามมิให้หมอมาดูอาการของพวกท่าน หากข้ามิได้มาดูแลพวกท่านในวันนี้ พวกท่านคงได้ตายไปแล้วเป็แน่…”
“ฟู่อิน อย่าได้กล่าวเื่น่ากลัวเช่นนั้น!” หลินต้าซานหันไปมองหลินฟู่อินด้วยสีหน้าถมึงทึง “แม้ท่านผู้เฒ่าจะทานผงสลอดนั่นเข้าไป แต่นางก็มิได้มีพิษในลำไส้ อีกไม่กี่วันท่านก็จะดีขึ้นเอง!”
ยังอยากตายอยู่อีกหรือ? หลินฟู่อินยกริมฝีปากขึ้นพลางมองเขาอย่างเ็า “ได้ งั้นข้าจะส่งเงินไปเชิญหมอหลี่จากในเมืองมาดูอาการพวกท่าน” กล่าวจบนางก็ไม่รอคำตอบจากหลินต้าซาน หันมองหลินต้าเหอโดยตรง “ท่านลุงรอง ท่านเองก็เป็บุตรของฮูหยินเฒ่าใช่หรือไม่?”
“ข้า…” หลินต้าเหอเกาศีรษะ ตระกูลหลินมิเคยถามความเห็นของเขา เขาจึงไม่คิดว่าหลินฟู่อินจะมาถามเขา หลินคนรองมองท่านปู่อย่างเหนียมอาย เขาเพียงอยากถามว่าเขาควรตอบอย่างไร
ท่านป้าลำดับสองเดินเข้ามาพร้อมจอบและตะกร้าไม้ไผ่ใส่สมุนไพรในมือ
“บ้านสองเห็นดีด้วย” นางกล่าวอย่างหนักแน่น
“เฝิงซื่อ พวกเ้าจะคัดค้านความห็นของข้าหรือ? หน้าที่ของเ้าในบ้านในฐานะสะใภ้คืออะไรกัน?” อู๋ซื่อโกรธขึ้นมา นางรู้สึกว่าพวกเฝิงซื่อเริ่มมีท่าทีแข็งข้อนับั้แ่ที่บ้านสามแยกตัวออกไป
ในใจของหลินฟู่อินกำลังโลดเต้น ในที่สุดพวกเฝิงซื่อก็ลุกขึ้นมาต่อสู้เพื่อพวกตัวเองแล้ว
จากบุตรทั้งสามของตระกูลหลิน หลินต้าซานเป็บุตรคนโต และบ้านของเขาก็ค่อนข้างได้รับความรักจากทั้งท่านปู่และอู๋ซื่อเป็พิเศษ
หลินต้าซานแยกออกไปอยู่เองั้แ่เมื่อเขายังหนุ่ม ทั้งสายตาและระดับพลังของเขาก็เหนือกว่าคนธรรมดามากนัก
หลังจากกลับมาถึงบ้านเกิด แม้ว่าเขาจะอยากจากตระกูลหลินเพื่อไปอยู่คนเดียว แต่เขาก็ใช้ชีวิตอย่างมั่งคั่งแม้ไม่ต้องมีบ้านใหญ่คอยค้ำจุน
เหลือเพียงลุงรองและภรรยาเท่านั้นที่ถูกกดดันจากการที่พี่ใหญ่แยกตัวออกไปเร็ว พวกเขาไม่มีบุตรชาย และยิ่งถูกกดดันหนักขึ้นเมื่อให้กำเนิดหลานสาวมาสองคน
ท่านลุงและท่านป้าสองจึงมีชีวิตอยู่อย่างน่าสงสารนัก
หลินฟู่อินมองไปยังท่านป้าเฝิงซื่อ สายตาของนางแดงระเรื่อ
อู๋ซื่อคำรามใส่นาง ดุด่านาง
เมื่อสายตาหลายคู่เพ่งไปที่นาง นางจึงวางตะกร้าไผ่ลงบนพื้น
“มีสิ่งหนึ่งที่ข้าเก็บไว้ในใจมานานแล้ว และในเมื่อวันนี้ทุกคนมาอยู่ที่นี่ ข้าก็จะระบายมันออกมาเสีย”
“เ้าสอง ทำไมยังไม่รีบพาสะใภ้ของเ้าไปอีก?” สายตาของท่านปู่หลินตวัดมองหลินต้าเหอจนหลินต้าเหอมีอาการสั่นเทา เขายื่นมือไปจับเฝิงซื่อโดยไม่รู้ตัว
สีหน้าของเฝิงซื่อซีดโพลนเมื่อนางเห็นว่าสามีของนางมิกล้าลุกขึ้นสู้ ความกล้าที่นางรวบรวมมาได้จึงหดหายไปทันที
หลินต้าซานนั้นไม่พอใจ เขาย้ำอีกครั้ง “เ้าสอง ยังไม่รีบไปอีก!”
หลินฟู่อินเบิกตาขึ้นเล็กน้อย เฝิงซื่อยังต้องแบกรับแรงกดดันจากวันที่ออกตัวปกป้องพวกนาง และนางยังจำความอ่อนโยนนั้นได้
การช่วยนางในตอนนี้จึงนับเป็การชดใช้ให้ความอ่อนโยนนั้น
“ช้าก่อน” หลินฟู่อินมองไปยังท่านปู่ “ท่านปู่ ในเมื่อท่านป้าสะใภ้สองมีเื่ที่อยากจะกล่าว ก็ปล่อยให้นางพูดเถิด มิเช่นนั้นแล้วคงได้มีเสียงเล่าลือแน่ว่าพวกท่านช่างใจร้ายกับเหล่าสะใภ้เหลือเกิน”
“ผู้ใดจะกล้ากล่าวเช่นนั้น?” อู๋ซื่อโดนจี้ใจดำจนสะดุ้งขึ้นมาอีกครา นางชี้หน้าหลินฟู่อิ๋นพลางกล่าว “คงไม่ใช่เ้าใช่หรือไม่ หรือเ้าแค่พูดไปเรื่อยเพราะเห็นว่าฉู่ซื่อไม่อยู่ยอมอยู่นิ่งเฉยกัน?”
“ไม่มีผู้ใดกล่าวไปเรื่อยอะไรทั้งนั้น ท่านก็ควรจะหยุดป้าสะใภ้ใหญ่มิให้พูดมากเกินไปเสีย จะได้ไม่มีใครหาว่าท่านเข้าข้างนางมากเกินหน้าคนอื่นอีก” หลินฟู่อินกล่าวอย่างดุดัน
อู๋ซื่อสะอึกเงียบไปทันที ส่วนท่านปู่กระแอมไอ
เมื่อได้รับสายตาคาดหวังของเฝิงซื่อแล้ว เขาจึงกล่าวด้วยเสียงทุ้มลง “สะใภ้สอง กล่าวในสิ่งที่เ้าอยากจะกล่าวเสีย”
เฝิงซื่อยกมือขึ้นปาดตาอันแดงก่ำของนาง ก่อนกล่าว “ท่านพ่อ ที่ข้าอยากจะพูด มีเพียงเื่ที่ข้าเห็นด้วยกับคำของฟู่อินในเื่การไปตามหมอมาดูอาการของท่านและท่านแม่เท่านั้นเ้าค่ะ”
“เท่านั้นหรือ?” ท่านปู่ประหลาดใจ
เฝิงซื่อพยักหน้า แล้วกล่าวต่อ “ท่านพี่สะใภ้นั้นไม่เคยคิดอะไรล่วงหน้า หากครั้งนี้นางได้ทำร้ายพวกท่านดังเช่นที่ฟู่อินกล่าวจริง ก็ขอให้พิจารณาเื่การแยกบ้านที่สองด้วย ต่อให้พวกท่านจะมาอยู่กับพวกข้าด้วยก็ไม่เป็ไรเ้าค่ะ”
“เฝิงซื่อ เ้าเป็บ้าไปแล้วหรือ? บอกให้พวกท่านปู่แบ่งบ้าน?” จ้าวซื่อรีบลุกขึ้นมาส่งเสียงทันที แต่มือของนางยังคงถูกหลินฟู่อินบิดเอาไว้อยู่ นางจึงมิกล้าออกตัวมากนัก
เมื่อหลินฟู่อินได้ยินคำของเฝิงซื่อ นางจึงแอบพยักหน้าในใจ ในที่สุดท่านป้าสะใภ้สองก็รู้จักวางแผนอะไรล่วงหน้าบ้างแล้ว
เช่นนั้นแล้วการที่นางผลักดันพวกนางในตอนนี้ก็นับว่าคุ้มค่า
“เ้าสอง เ้าว่าอย่างไร?” ท่านปู่มองไปยังหลินต้าเหอ
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้