เจียงเฉินมีความสุขมากในขณะนี้ แต่เขาไม่ได้แสดงออกมาแม้แต่น้อย ภายนอกจะเห็นแค่เพียงใบหน้าที่น่าสงสาร
"พี่ใหญ่ ท่านเป็คนเดียวที่รักข้ามากที่สุดในตระกูลของเรา ข้าไม่อยากแต่งงานกับแม่นางมู่หรง นอกจากนี้ท่านเองก็เป็บุตรชายของท่านพ่อ ทำไมท่านถึงไม่แต่งงานกับนางเล่า?"
เจียงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เฮ้..น้องสอง ไม่ใช่ว่าพี่ใหญ่ไม่อยากช่วยเ้า แต่ข้าเป็เพียงบุตรบุญธรรม ถึงแม้ว่าข้าจะตกลงแต่งงานกับแม่นางมู่หรง ท่านพ่อบุญธรรมคงไม่เห็นด้วยที่จะให้ข้าแต่งงานกับนางแน่ ข้อตกลงนี้ถูกเตรียมขึ้นมาเป็พิเศษเพื่อเ้า"
เจียงลู่หรงพูดอย่างจนใจ แต่ในใจของมันกำลังหัวเราะร่า ตราบที่เ้าขยะนี่ยืนกรานที่จะไม่แต่งงานกับแม่นางมู่หรง ตัวมันก็ยังมีโอกาสอยู่
"ตราบใดที่ท่านตกลง ข้ารับประกันว่าว่าพรุ่งนี้ท่านจะเป็คนที่ได้แต่งงานกับแม่นางมู่หรง!"
เจียงเฉินทุบไปที่หน้าอกของเขาในขณะที่พูด
"เ้าพูดจริงหรือ?"
เจียงลู่หรงรู้สึกเป็สุขเสียจริง
"แน่นอน"
เจียงเฉินพูดด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม
"เอาล่ะ ในเมื่อพวกเราทั้งสองเป็พี่น้องกัน พี่ใหญ่จะช่วยเ้าในครั้งนี้และแต่งงานกับแม่นางมู่หรงเอง"
มันตอบเหมือนกับว่ามันกำลังช่วยเจียงเฉิน อย่างไรก็ตามในใจมันลิงโลดจนถึงขีดสุด
"สมกับเป็พี่ใหญ่ของข้าจริงๆ"
เจียงเฉินพูดออกมาด้วยความยินดีบนใบหน้าของเขา ราวกับว่าเขากำลังจะร้องไห้ออกมาเสียงดัง
"พี่ใหญ่ นี่คือสิ่งที่พวกเราจะทำกันในวันพรุ่งนี้ ที่โถงหลัก ท่านไม่จำเป็ต้องพูดอะไรทั้งสิ้น ทุกอย่างปล่อยให้ข้าเป็ผู้จัดการเอง"
เจียงเฉิน พูด
"ตกลง พี่ใหญ่จะไม่รบกวนเ้าแล้ว เ้าพักผ่อนเถอะ"
เจียงลู่หรงตบไปที่ไหล่ของเจียงเฉินก่อนที่จะกลับไป ตัวมันสงสัยว่าน้องชายของมันจะช่วยมันได้อย่างไร แต่จากสิ่งที่มันเคยได้เห็นในอดีต เป็ไปได้สูงว่าน้องชายที่ไร้ประโยชน์ของมันต้องสร้างเื่วุ่นวายในวันพรุ่งนี้เป็แน่
"ตราบที่ข้าสามารถแต่งงานกับแม่นางมู่หรง ไม่เพียงแค่สถานะในตระกูลเ้าเมืองของข้าจะสูงขึ้น ข้าก็จะมีสถานะในตระกูลมู่หรงเช่นกัน! เ้าเด็กโง่นี่มีโชคอยู่ตรงหน้ากลับไม่คว้ามันไว้ ปฏิเสธการแต่งงานและขอให้ข้าไปแทนที่? อย่างไรก็ดี มันเป็เื่ดีต่อข้า เมื่อข้าได้อำนาจทั้งสองตระกูลมากพอ ข้าจะหาทางกำจัดมันอีกครั้ง"
เจียงลู่หรงเผยสีหน้าที่แท้จริงทันทีที่ออกจากตำหนัก
อีกด้านหนึ่งของตตำหนัก เจียงเฉินยืนพร้อมกับรอยยิ้มที่ร้ายกาจ 'มาตอแยข้าเช่นนั้นหรือ? เพราะเหตุนั้นทำให้เ้ากำลังเดินเข้าสู่ความตาย'
ในเช้าวันถัดมา ผู้คนมากมายยุ่งกับการตกแต่งคฤหาสน์เ้าเมืองด้วยริบบิ้นและโคมไฟ วันนี้เป็วันประกอบพิธีหมั้นหมายของทั้งสองตระกูล เป็สิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในประวัติศาสตร์เมืองเทียนเซียง
"ผู้นำตระกูลมู่หรงมาถึงแล้ว! "
ด้วยเสียงประกาศดังขึ้นจากยามที่อยู่เื้ั ชายที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ได้เดินเข้ามาผ่านประตูหลักของคฤหาสน์เ้าเมือง
ชายคนนี้มีรูปร่างใหญ่โต ทำให้เ้าเมืองดูตัวเล็กไปเลยเมื่อยืนข้างเขา เขาดูเหมือนมีอายุประมาณสี่สิบปี สวมเสื้อคลุมลายดอกไม้ขณะที่เดินเขาดูแกร่งและกล้าหาญราวกับพยัคฆ์
เขาคือผู้นำตระกูลมู่หรง มู่หรงเจิ้น
"ฮ่าฮ่า ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์ของข้า พี่มู่หรง ข้าหวังว่าท่านจะเพลิดเพลินในที่แห่งนี้"
เจียงเจิ้นไห่พูดด้วยท่าทีเป็มิตร เจียงเจิ้นไห่เริ่มเดินไปที่แขกของเขาโดยมีเจียงลู่หรงและเจียงเฉินพ่วงไปด้วย
"ท่านเ้าเมือง ท่านสุภาพเกินไปแล้ว วันนี้เป็วันหมั้นหมายของตระกูลของพวกเรา ข้าจะละเลยได้อย่างไร"
แม้ว่ามู่หรงเจิ้นจะดูตรงไปตรงมา แต่ในสายตาของเจียงเฉินเขาเป็เพียงแค่ตาเฒ่าเ้าเล่ห์คนหนึ่ง
เจียงเฉินมองไปด้านหลังของมู่หรงเจิ้น แต่เขาไม่พบผู้ใด มู่หรงเจิ้นมาเพียงลำพัง แน่นอนเพียงแค่นี้ก็ยิ่งกว่าเพียงพอแล้ว ในเมืองเทียนเซียง แทบจะไม่มีเหตุการณ์ใดที่มู่หรงเจิ้นให้ความสนใจ แต่การที่เขามาเพียงลำพัง ก็สามารถเป็ตัวแทนของคนในตระกูลทั้งหมดได้
"โปรดเข้ามาข้างในก่อนเถอะ พี่มู่หรง"
ด้วยท่าทีที่เป็มิตร เจียงเจิ้นไห่ได้นำพาทุกคนไปยังห้องโถงหลัก
ภายในห้องโถงหลัก เจียงเจิ้นไห่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของมู่หรงเจิ้น เจียงเฉินและเจียงลู่หรงนั่งอยู่ข้างๆเขา
"น้องเจียง เข้าเื่กันเลยดีกว่า การที่ข้ามาในวันนี้เพื่อพูดคุยเื่การแต่งงานกับบุตรีของข้า เอาล่ะ มาตัดสินใจฤกษ์มงคลระหว่างบุตรชายเ้ากับบุตรีข้ากันดีกว่า"
มู่หรงเจิ้นพูดอย่างตรงไปตรงมา
"แน่นอน เมื่อพวกเขาแต่งงานกัน ตระกูลของเราทั้งคู่จะรุ่งเรืองที่สุดในเมืองเทียนเซียง"
เจียงเจิ้นไห่ผงกหัวของเขา และหันไปพูดกับเจียงเฉิน "เฉินเอ๋อร์ มาคารวะพ่อตาของเ้าสิ"
"เยี่ยม! เ้ามีบุตรชายที่ดี เขาดูดีมาก"
มู่หรงเจิ้นมองไปที่เจียงเฉินและกล่าวชมเชยเขา แต่ภายในใจของมัน มันรู้ดีว่ามันกำลังพล่ามเื่ไร้สาระ เพราะว่าทุกคนในเมืองเทียนเซียงรู้ดีถึงชื่อเสียงแย่ๆของเขา เขาเป็เสือผู้หญิงและความสามารถในการบ่มเพาะพลังก็ไม่ได้เื่
แต่มู่หรงเจิ้นไม่ได้สนใจเกี่ยวกับเื่นั้น มันดูเหมือนจะพอใจที่จะได้ลูกเขยเร็วๆนี้ เวลาส่วนใหญ่ของมันให้ความสนใจกับผลประโยชน์ของตระกูลมากกว่าผลประโยชน์ส่วนตัว
"ท่านพ่อ ข้าคิดว่าท่านกำลังเข้าใจผิด?"
เจียงเฉินพูดออกมาด้วยท่าทางตกตะลึง "นี่ไม่ใช่การแต่งงานของพี่ใหญ่หรอกหรือ?"
เจียงเจิ้นไห่และมู่หรงเจิ้นทั้งสองต่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เจียงเฉินพูด มู่หรงเจิ้นย้ายหัวของมันไปที่เจียงลู่หรง และเริ่มพิจารณาในตัวเจียงลู่หรง จนมันไม่อาจหยุดผงกหัวของมันได้ 'นี่คือสิ่งที่พวกเราเรียกว่ามีความสามารถและเป็ชายหนุ่มที่ดูดี ด้วยอายุน้อยเช่นนี้ก็ไปถึงระดับเก้าของขอบเขตฉีจิงได้'
"เฉินเอ๋อร์ หยุดพูดจาไร้สาระได้แล้ว"
เจียงเจิ้นไห่พูดพร้อมกับขมวดคิ้วบนใบหน้า
"ท่านพ่อ ข้ามิได้โง่ ด้วยคุณสมบัติของข้านั้นไม่คู่ควรกับแม่นางมู่หรง นั่นเป็เื่น่าเศร้าอย่างแท้จริง ท่านพี่ข้าไปถึงระดับฉีจิงขั้นเก้าทั้งที่อายุยังน้อย ในหมู่รุ่นเยาว์ของเมืองเทียนเซียง เขาคือคนที่มีคุณสมบัติที่ดีที่สุดในการแต่งงานกับแม่นางมู่หรง ข้ายังเด็กเกินไปนัก แม้ว่าพี่ใหญ่กับแม่นางมู่หรงยังไม่เคยพบกันมาก่อน เขาก็ยังคงสนใจที่จะแต่งงานกับนาง หากเขาสามารถแต่งงานกับแม่นางมู่หรง ทั้งสองก็จะเป็คู่ที่สมบูรณ์แบบ! และมันยังสามารถเชื่อมความสัมพันธ์กับตระกูลมู่หรงได้ดียิ่งขึ้น"
เขาพูดออกมาด้วยความมั่นใจ เจียงเฉินพูดชมเชยพี่ชายของเขาซ้ำไปซ้ำมา
เจียงลู่หรงที่ยืนอยู่ข้างเจียงเฉินแทบจะร้องไห้ นั่นเป็เพราะว่ามันไม่เคยรู้มาก่อนว่าน้องชายของมันจะรักมันมากขนาดนี้
"ฮ่าฮ่า น้องเจียงเ้า้าช่วยบุตรชายคนโตของท่านแต่งงานได้หรือไม่ ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าเจียงลู่หรงจะหลงรักบุตรสาวของข้ามาเป็เวลานานแล้ว....นี่มันบังเอิญจริงๆ"
มู่หรงเจิ้นหัวเราะออกมาเสียงดัง ใช่แล้ว การแต่งงานครั้งนี้จัดขึ้นเพื่อผลประโยชน์ของตระกูลทั้งสอง หากแต่มันมีโอกาสเลือกระหว่างเจียงลู่หรงกับเจียงเฉิน มันไม่โง่พอที่จะเลือกเจียงเฉินเป็แน่
ท่าทางของเจียงเจิ้นไห่ซีดเซียว เขายินดีที่จะเตะเ้าลูกไม่รักดีนี่ออกจากบ้าน อย่างไรก็ตามเห็นว่ามู่หรงเจิ้นนั้นมีความสุข เขาก็ไม่มีสิ่งใดจะพูด
เจียงเฉินได้ชมเจียงลู่หรงมากเกินไป ทำให้เป็ที่รู้กันว่าเจียงลู่หรงนั้นหลงรักแม่นางมู่หรง หากเขายังคงยืนกรานเช่นเดิม ไม่เพียงบุตรชายของเขาจะไม่พอใจ แต่มู่หรงเจิ้นจะไม่มีความสุขไปด้วย
"ลู่หรง ทักทายพ่อตาของเ้าสิ"
เจียงเจิ้นไห่พูดด้วยรอยยิ้ม และแววตาที่อ่อนแอทำอะไรไม่ถูก
"ลู่หรง คารวะท่านพ่อตา"
เจียงลู่หรงโค้งคำนับด้วยความเคารพต่อมู่หรงเจิ้น
"หัวเราะและมีความสุขไปก่อนเถอะ เพราะว่าอีกเดี๋ยวเ้าจะต้องร้องไห้ออกมาเป็แน่"
เจียงเฉินคิดก่อนที่จะกระแอมไอออกมาและพูดว่า "ท่านมู่หรง ท่านพี่ของข้ายังมีความปรารถนาอีกประการ"
"โอ้? พูดมาเถอะ ไม่มีสิ่งใดเป็ไปไม่ได้เมื่อน้องเจียงและข้าอยู่ด้วยกัน"
เห็นได้ชัดว่า มู่หรงเจิ้นกำลังอารมณ์ดีอย่างยิ่ง
เจียงลู่หรงตกตะลึง มันจ้องมองไปทางเจียงเฉินมันพยายามนึกในสิ่งที่มันพูดกับเจียงเฉิน มันจำไม่ได้ว่าเคยพูดเช่นนั้นออกไป
"ท่านพี่บอกข้าว่า เขานับถือตระกูลมู่หรงเป็เวลานานแล้ว หากเขาได้แต่งเข้าตระกูลมู่หรง เช่นนั้นเขาก็ไม่้าอะไรอีกแล้วในชีวิตนี้"
เจียงเฉินพูดพร้อมรอยยิ้มบนหน้าของเขา หางจิ้งจอกในที่สุดก็ถูกเผยออกมา
เมื่อได้ยินสิ่งที่เจียงเฉินพูด สีหน้าของเจียงลู่หรงมืดทะมึนไปในทันที
"น้องรอง เ้าพูดอะไรของเ้า?"
เจียงลู่หรงถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลึกและเบาบาง
"ท่านพี่ ท่านบอกกับข้าเช่นนั้น ถูกหรือไม่? โอ้ ข้ารู้แล้ว....ท่านอายเกินกว่าจะพูดมันออกมาด้วยตัวท่านเอง ไม่ต้องกังวลไป ปล่อยให้น้องชายท่านคนนี้พูดแทนเอง ท่านพ่อและท่านมู่หรงก็อยู่ที่นี่ ความปรารถนาของท่านต้องเป็จริงอย่างแน่นอน! นอกจากนี้ ท่านยังนับถือแม่นางมู่หรงมานาน นั่นเป็ความจริง มิใช่หรือ?"
มู่หรงเจิ้นรู้สึกปิติยินดีและภาคภูมิใจเมื่อมันได้ยินสิ่งที่เจียงเฉินพูด มันคิดในใจว่าเ้าเด็กไร้ประโยชน์นี่มีวิธีการพูดที่ดี
"น้องชาย เ้า...."
เจียงลู่หรงตื่นตระหนกเป็อย่างมาก จริงอยู่ที่มัน้าแต่งงานกับแม่นางมู่หรง แต่มันไม่ได้้าแต่งเข้าตระกูลของนาง มัน้าให้แม่นางมู่หรงอยู่กับมันในคฤหาสน์เ้าเมืองแห่งนี้ มันไม่ได้้าแต่งเข้าตระกูลและไปอยู่กับพวกนาง
หากมันออกจากคฤหาสน์เ้าเมือง มันก็จะกลายเป็ส่วนหนึ่งของตระกูลมู่หรง และไม่อาจทำสิ่งใดกับตระกูลเ้าเมืองได้อีก ความพยายามที่มันได้ทำมาตลอดหลายปีที่ผ่านมาก็จะสูญเปล่า และมันจะยิ่งเลวร้ายไปกว่าเดิมหากมันแต่งเข้าไปในตระกูลมู่หรง มันก็ไม่มีโอกาสจัดการเื่สำคัญอีก นั่นทำให้ผู้คนดูถูกมัน
หากเป็เช่นนั้น อนาคตของมันต้องพังทลาย
"อะไรนะ? อย่าบอกนะว่าสิ่งที่ท่านพูดมาเมื่อวานทั้งหมดเป็เื่โกหก? ท่านนับถือตระกูลมู่หรงก็เป็เื่โกหกเช่นนั้นหรือ? นี่ไม่สมกับเป็ท่านเลยนะ ท่านพี่"
เจียงเฉินแก้เผ็ดโดยไม่เปิดโอกาสให้เจียงลู่หรงได้พูด
เขาตั้งใจทำแบบนี้ เขาวางแผนมาั้แ่แรก เจียงลู่หรงโกรธแค้นจนอยากจะฆ่าเจียงเฉินในตอนนี้ สิ่งที่เจียงเฉินพูดได้ผลักมันไปในทิศทางที่ไม่อาจหวนกลับได้
เจียงลู่หรงไม่ใช่คนโง่ มันรู้ว่าถูกเจียงเฉินหลอกเข้าแล้ว แต่มันไม่สามารถเข้าใจได้คือทำไมเด็กหนุ่มที่ไม่เคยมีอะไรดี คนที่ทำเื่โง่งมอยู่เสมอ ทันใดนั้นก็กลายเป็คนที่ฉลาด ฉลาดพอที่จะหลอกลวงมันได้
'เ้ายังห่างชั้นที่จะสู้กับข้าได้'
ด้วยรอยยิ้มเย้ยบนใบหน้าของเขา เขาคิดกับตัวเอง ในเมื่อเจียงลู่หรง้าฆ่าเขา เช่นนั้นมันต้องชดใช้ในสิ่งที่มันทำ วันนี้เป็เพียงการเริ่มต้นเท่านั้น
"ฮ่าฮ่า ข้าคาดไม่ถึงว่าบุตรชายคนโตของเ้าจะหลงรักบุตรสาวของข้าขนาดนี้ เจียงลู่หรงค่อนข้างมีชื่อเสียงในเมืองเทียนเซียง ดังนั้นจะเป็การดีหากเขาแต่งงานเข้าตระกูลของเรา! เมื่อเรากลายเป็ตระกูลใหญ่ ก็จะไม่มีใครกล้าต่อต้านพวกเราในเมืองเทียนเซียงได้อีก"
มู่หรงเจิ้นพูดพร้อมหัวเราะเสียงดัง
ในทางตรงข้ามเจียงเจิ้นไห่มีสีหน้าเศร้าหมอง สิ่งที่เกิดขึ้นเหนือความคาดหมายของเขา ในตอนแรกก็เปลี่ยนคนที่จะแต่งกับแม่นางมู่หรง และตอนนี้เขาก็รู้ว่าบุตรชายของเขาจะแต่งเข้าตระกูลมู่หรงอีก
"ลู่หรง เ้าตัดสินใจเช่นนั้น?"
เจียงเจิ้นไห่จ้องมองไปที่เจียงลู่หรง หากเขามีโอกาสตัดสินใจ เช่นนั้นเขาไม่ปล่อยให้เจียงลู่หรงแต่งเข้าตระกูลมู่หรงเป็แน่ ตระกูลเจียงนั้นมีธุรกิจมากมายในเมืองเทียนเซียง และเจียงลู่หรงช่วยเขาในการจัดการพวกมัน แต่เขาก็เคารพการตัดสินใจของลู่หรง หาก้าเช่นนั้น เขาก็ยอมรับมัน
"ท่านพ่อ นั่นคือสิ่งที่เขา้า ข้ารู้สิ่งที่ท่านพี่คิดดี เขาต้องมีความสุขอย่างไม่น่าเชื่อเป็แน่เมื่อความปรารถนาของเขากำลังจะถูกเติมเต็ม! ท่านลุงมู่หรง หลังจากที่ท่านพี่ย้ายเข้าไปในตระกูลของท่าน ได้โปรด อย่าปล่อยให้คนอื่นดูถูกเขา"
เจียงเฉินรีบร้อนที่จะตอบในนามของเจียงลู่หรง โดยที่ไม่ลืมแสดงความเป็มิตรกับมู่หรงเจิ้น
"ฮ่าฮ่า ไม่ต้องกังวลไป ใครจะกล้าดูถูกลูกเขยของข้ากัน"
มู่หรงเจิ้นตอบอย่างมีความสุข
เจียงลู่หรงกำหมัดที่ซ่อนอยู่ภายใต้แขนเสื้อที่ยาวของมันแน่น มันกำลังเดือดพล่านไปด้วยความโกรธแค้น ไม่มีทางที่มันจะไม่โกรธ....สิ่งที่มันได้ทำมาทั้งหมด ความพยายามทั้งหมดของมันได้สูญสลายหายไปแล้ว
แต่สถานการณ์ในตอนนี้ ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีทางเลือกอื่น มู่หรงเจิ้นในขณะนี้เต็มไปด้วยความสุข และถ้าไปทำให้เขาอารมณ์เสีย มีแต่จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูลเลวร้ายลง
"ฮ่าฮ่า ยินดีด้วย ท่านพี่ ยินดีด้วยท่านลุงมู่หรง วันนี้ช่างเป็วันที่มีความสุขจริงๆ! ท่านลุงมู่หรง ในเมื่อพวกเราได้ทำข้อตกลงกันแล้ว ทำไม่ไม่เรียกแม่นางมู่หรงมาร่วมกับพวกเรากัน? เราจะได้เห็นว่าแม่นางเป็เช่นไรกันแน่"
เจียงเฉิน พูด
"ใช่แล้ว เ้าพูดถูก ข้าได้ยินว่าบุตรสาวของพี่มู่หรงนั้นไม่ค่อยปรากฏตัวในที่สาธารณะ นางเป็เด็กสาวจากตระกูลที่น่านับถือ เมื่อเราได้ข้อสรุปแล้ว ข้าคิดว่าเราควรจะได้พบนางในตอนนี้"
เจียงเจิ้นไห้พูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาทำได้เพียงขมวดคิ้วเท่านั้น
"ฮ่าฮ่า บุตรสาวข้า มู่หรงเสี่ยวโหรวอยู่ระหว่างเดินทางมาที่นี่ ข้ามั่นใจว่านางจะมาถึงที่นี่ในไม่ช้า"
มู่หรงเจิ้นหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ทุกคนในห้องโถงหลักมีความสุขยกเว้นเจียงลู่หรง ที่ยืนด้วยรอยยิ้ม พยายามปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงของมัน
"เยี่ยม! แค่ชื่อของนางเพียงอย่างเดียวเราก็รู้นางนั้นต้องอ่อนโยนและงดงามมากเป็แน่ เด็กสาวจากตระกูลที่น่านับถือควรแตกต่างจากคนทั่วไป นางต้องเหมือนกับเทพธิดาจากสรวง์เป็แน่! พี่ใหญ่ ท่านได้รับภรรยาที่ดี!"
เจียงเฉินพูดชมแม่นางมู่หรง ทั้งที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน โดยที่ไม่ลืมที่จะพูดยั่วยุเจียงลู่หรง
แค่ก...แค่ก....
คำพูดของเจียงเฉินทำให้มู่หรงเจิ้นไอออกมา ด้วยเหตุผลบางอย่าง มู่หรงเจิ้นไม่สามารถที่จะหยุดไอได้ เขาไอออกมาในตอนที่กำลังดื่มชาทันทีที่ได้ยินเจียงเฉินพูดชมบุตรสาวของเขาว่าอ่อนโยน ราวกับเทพธิดา
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้