จ้าวซีเหอถลึงตาใส่ ฉีอันเห็นเยี่ยงนั้นรีบพยักหน้าทันควัน รับใบสั่งยาจากมือจ้าวซีเหอ แล้วรีบวิ่งออกจากห้อง
วิ่งมาถึงข้างนอกก็หยุดวิ่ง แล้วก้มลงมองใบสั่งยาในมือ “ดอกสายน้ำผึ้งสองเฉียน[1] รากัครามสามเฉียน เฉินผี[2] สองเฉียน…”
“เฮ้อ ซื่อจื่อใช้งานข้าหนักเกินไปแล้ว ข้าวข้ายังไม่ทันได้กินด้วยซ้ำ!”
ครั้นจ้าวซีเหอเห็นฉีอันออกไปแล้ว รีบเดินไปปิดประตู หันไปมองรอบๆ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ก็เทสุราดอกหอมหมื่นลี้จากในไหลงในอ่างใบเล็ก จากนั้นนำผ้าลงไปชุบให้เปียกแล้วบิดให้หมาด
เขานำผ้าที่ชุบสุราเช็ดไปตามใบหน้าขาวซีดของหนิงมู่ฉือ หนิงมู่ฉือรู้สึกคันยุบยิบตรงบริเวณที่ผ้าััโดนจึงตัวบิดไปมา
เขาเห็นเช่นนั้นมือก็พลันสั่น ไม่กล้าเช็ดต่อ เขามองลำคอขาวผ่องของนางพร้อมกับลอบกลืนน้ำลาย
เขาหลับตาปี๋ ค่อยๆ ยื่นมือไปปลดเสื้อตัวนอกของนางออก เมื่อมือััถูกผิวนุ่มนิ่มของสตรี มือเขาสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ ลอบกลืนน้ำลายอีกครา
เสื้อเอี้ยมสีชมพูอ่อนเปิดเผยสู่สายตา ส่งผลให้เขายิ่งเครียดมากกว่าเดิม บรรยากาศในตอนนี้แลดูช่างคลุมเครือนัก
ทันใดนั้นเอง ประตูก็ถูกผู้ดูแลห้องครัวผลักเปิดเข้ามา ครั้นเห็นภาพที่คลุมเครือนี้ ผู้ดูแลห้องครัวถึงกับหน้าแดงด้วยความเขินอาย ยืนนิ่งอย่างโง่งมอยู่เช่นนั้น
เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูจ้าวซีเหอจึงหันหน้าไปมอง ได้เห็นผู้ดูแลห้องครัวยืนชะงักอยู่กับที่ด้วยใบหน้าตื่นตะลึง เมื่อได้สติ ผู้ดูแลห้องครัวรีบปิดประตูแล้ววิ่งออกไปทันที
วิ่งออกไปได้ไม่ไกลก็หยุด แล้วหันไปส่งยิ้มให้จ้าวซีเหอ
จ้าวซีเหอเห็นรอยยิ้มของผู้ดูแลห้องครัวก็รู้สึกอับอายยิ่งนัก อธิบายด้วยน้ำเสียงขวยเขิน “มันไม่ใช่แบบที่เ้าคิด”
“ซื่อจื่อไม่จำเป็ต้องอธิบายกับบ่าวหรอกเ้าค่ะ บ่าวเคยเห็นเื่ทำนองนี้มาแล้ว บ่าวไม่ว่าอันใดหรอกเ้าค่ะ” ผู้ดูแลห้องครัวยิ้มล้อ
จ้าวซีเหอขมวดคิ้ว ใบหน้าขึ้นสีเข้ม “ผู้ดูแล หนิงมู่ฉือเป็ไข้ตัวร้อน หมอบอกว่าต้องใช้สุราเช็ดตัวให้นางเพื่อที่ไข้จะได้ลดโดยเร็ว ข้าจำเช็ดตัวให้นางก็เท่านั้น”
ผู้ดูแลห้องครัวยังคงยิ้ม “แล้วเหตุใดซื่อจื่อถึงไม่เรียกบ่าวรับใช้หญิงมาเช็ดตัวแทนเ้าคะ เหตุใดถึงต้องทำเอง หรือว่า…”
ั้แ่เกิดมาจ้าวซีเหอยังไม่เคยถูกพูดจาหยอกล้อเช่นนี้มาก่อน ใบหน้าขึ้นสีแดงราวกับมีผู้ใดมาจุดไฟใส่หน้าก็ไม่ปาน “เ้าห้ามหัวเราะข้า หากเ้าไม่เชื่อ มาลองดมดูก็ได้ ตอนนี้มือข้ามีแต่กลิ่นสุราดอกหอมหมื่นลี้”
เขาเอ่ยพร้อมกับยื่นมือออกไป มีแต่กลิ่นสุราดอกหอมหมื่นลี้จริงๆ ด้วย
“ผู้ดูแล ข้าอยากให้เ้ามาช่วยเช็ดตัวให้หนิงมู่ฉือแทนข้า!” จ้าวซีเหอไม่รู้จะทำเช่นไรจึงต้องใช้วิธีนี้
ผู้ดูแลห้องครัวพยักหน้า “ในเมื่อซื่อจื่อพูดเช่นนี้แล้ว บ่าวก็จะช่วยท่านเ้าค่ะ โชคดีที่บ้านบ่าวเคยใช้วิธีนี้กับเด็กเล็ก จึงพอมีประสบการณ์อยู่บ้าง”
จ้าวซีเหอพยักหน้าอย่างวางใจ ผู้ดูแลห้องครัวเห็นท่าทางเช่นนั้นก็ยิ้มออกมา “ซื่อจื่อไปทำธุระของท่านเถอะเ้าค่ะ เดี๋ยวที่เหลือบ่าวจัดการเอง”
จ้าวซีเหอยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเดินออกจากห้อง ตรงไปยังทิศทางของห้องครัว
ฉีอันในเวลานี้กำลังเดินวนรอบเตาขนาดเล็กเพื่อต้มยา กลิ่นยาลอยโชยออกมาจากห้องครัวไม่ขาดสาย
ฉีอันมองควันที่ลอยขึ้นมาจากหม้อ ตอนนี้ร่างกายเขาล้าจะแย่อยู่แล้ว อยากจะลงไปนอนเสียเดี๋ยวนี้ หากก็ต้องพยายามฝืนตัวเองเอาไว้ ใช้พัดพัดไฟให้โหมปานกลางต่อไป
นึกถึงเื่ที่จ้าวซีเหอให้เขาไปทำก่อนหน้านี้ เขาอดโมโหไม่ได้ จึงบ่นออกมาอย่างไม่พอใจนัก “ซื่อจื่อนี่ก็จริงๆ เลย ข้าอุตส่าห์ช่วยทั้งวันแล้วยังจะให้ข้ามาทำงานพวกนี้อีก นี่กี่ยามแล้วเนี่ย ไม่ให้ข้าได้กินข้าวสักที!”
จ้าวซีเหอเปิดประตูเข้ามา เห็นฉีอันที่บ่นไม่หยุดอยู่หน้าเตา จึงกระแอมเสียงดัง “ที่แท้เ้าก็แอบด่าข้าอยู่หรือ!”
ฉีอันได้ยินเสียงจ้าวซีเหอ ใจนตัวสั่น ไม่ทันระวังจึงเผลอทำพัดในมือตกพื้น จากนั้นรีบลุกขึ้นยืนพร้อมกับคุกเข่าขออภัย “ซื่อจื่อ ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจขอรับ”
“หืม? ไหนเ้าพูดมาสิว่าไม่พอใจข้าตรงที่ใด” จ้าวซีเหอยิ้มล้อเล่นขณะมองฉีอัน
ฉีอันใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ ยิ้มแห้งออกมา “ซื่อจื่อ ข้าน้อยมีหรือจะกล้าไม่พอใจท่าน ในใจของข้าน้อย ท่านคือซื่อจื่อที่รูปงามมากความสามารถ ทั้งยังใจดีแล้วก็ใจกว้างที่สุดอีกด้วยขอรับ”
“เฮอะ เห็นแก่ที่เ้ารู้ความ ครั้งนี้ข้าจะไม่เอาเื่เ้า แต่ถ้ายังมีครั้งหน้า ข้าไม่ปล่อยเ้าไปง่ายๆ เช่นครั้งนี้แน่” จ้าวซีเหอขมขู่
ฉีอันประหนึ่งได้ยกูเาออกจากอก ถอนหายใจอย่างโล่งใจ
จ้าวซีเหอมองหม้อยาขณะเอ่ยถาม “ยาจะต้มเสร็จเมื่อใด”
“ท่านหมอบอกว่าสองชั่วยามก็ใช้ได้แล้วขอรับ นี่ยังเหลืออีกครึ่งชั่วยาม ซื่อจื่ออย่าเพิ่งใจร้อนสิขอรับ” ฉีอันกล่าวปลอบ
ฉีอันในตอนนี้ง่วงเหลือเกินจึงแอบนั่งสัปหงกอยู่ข้างเตา ด้านจ้าวซีเหอนั่งอยู่หน้าเตาก็มองเตาอย่างเหม่อลอย ครู่หนึ่งจึงหันไปมองท้องฟ้าด้านนอกหน้าต่างพร้อมกับขมวดคิ้ว
ผ่านไปอีกครึ่งช่วยยาม ในที่สุดยาก็ต้มเสร็จเสียที
จ้าวซีเหอกรองเศษสมุนไพรออกจากยา ก่อนจะเทใส่ถ้วย จากนั้นให้ฉีอันยกตามหลังเขาไปที่ห้องของหนิงมู่ฉือ
ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป เขาเห็นกองเสื้อผ้าถูกวางกองไว้ข้างผ้าห่ม ปฏิกิริยาแรกคือรีบหันไปสั่งฉีอัน “ฉีอัน เ้าหลับตาประเดี๋ยวนี้!”
ฉีอันรีบหลับตาโดยพลัน เขาแย่งถ้วยยามาจากมือฉีอัน จากนั้นเข้าไปในห้องแล้วก็ปิดประตูทันที หนิงมู่ฉือยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เขายกมือไปอังที่หน้าผาก พบว่าไข้ลดลงแล้วก็วางใจ เขาจึงสะกิดปลุกนางให้ตื่นขึ้นมาทานยา
เขาตบหน้านางไม่แรงนัก ขณะที่นางขมวดคิ้วเพราะถูกกวนจากนิทรา จมูกเขาได้กลิ่นสุราดอกหอมหมื่นลี้จากตัวนาง เขาอดไม่ได้อยากที่จะโน้มหน้าลงไปลองชิมสักคำ
ขณะที่เขาจ้องนางนิ่งอยู่นั้น จู่ๆ นางก็ลืมตา สบตาเข้ากับเขาพอดี
หนิงมู่ฉืออุทานอย่างใพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง นางรับรู้ได้ถึงลมเย็นที่พัดผ่านตัวจึงก้มมองร่างกายตัวเอง แล้วก็ต้องพบว่าตอนนี้นางกำลังเปลือยกาย ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลยแม้แต่ชิ้นเดียว!
“กรี๊ด!!!” หนิงมู่ฉือส่งเสียงร้องอย่างใ ไม่สนใจภาพลักษณ์ของตัวเองอีกต่อไป ทำเอาจ้าวซีเหอต้องยกมือขึ้นมาปิดหู มองหนิงมู่ฉืออย่างตื่นกลัว
[1] เฉียน หน่วยน้ำหนักของจีน หนึ่งเฉียนเท่ากับ 3.125 กรัม
[2] เฉินผี เปลือกส้มแมนดาริน
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้