เขาหันไปคว้าแขนของฉีซีแล้วยกขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าสกปรกของฉีซีจึงยื่นมือออกมาฉีกกระโปรงของฉีซีแล้วนำไปเช็ดใบหน้าของนาง
หลังจากสุ่มเช็ดไปทั่วก็เผยให้เห็นผิวพรรณดั่งหิมะขาว คิ้วสีเข้มดั่งยอดเขาเขียวขจี ยามขยับไหวช่างดูน่าหลงใหล ดวงตาหงส์เปล่งประกายดุจดวงดาวและชุ่มชื้นอิ่มน้ำ ปากสีแดงระเรื่อดั่งกลีบดอกเหมยและใบหน้าเล็กกระจ่างใสปรากฏต่อสายตา ช่างเป็สตรีที่งดงามไร้ที่ติ!
บุรุษร่างใหญ่ชะงักไปชั่วครู่ รอยยิ้มเ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นที่มุมปากและกล่าวถากถาง "ข้าเพิ่งจะได้เปิดโลก ไม่คิดว่านางกำนัลจะมีรูปโฉมงดงามถึงเพียงนี้ หากเป็นางสนมคงมีรูปโฉมดั่งเทพธิดา ช่างน่าอิจฉาฉีจื้อเหลือเกินที่ได้เสพสุขยามค่ำคืนอย่างไม่รู้จักพอ ช่างมีวาสนาเสียจริง!”
“ใครใช้ให้เ้าเรียกเสด็จพ่อ...ฝ่าาด้วยชื่อกัน!” ฉีซีได้ยินคำพูดที่หยาบคายจึงขาดสติะโด่า!
“ฝ่าา? เ้ารู้หรือไม่ว่ามีการเปลี่ยนแปลงราชวงศ์แล้ว? หยวนฉีล่มสลายไปนานแล้ว! ตอนนี้เป็ราชวงศ์ต้าจิ้งแล้ว!”
บุรุษร่างใหญ่ยิ้มอีกครั้งและตบแก้มของฉีซี เมื่อปลายนิ้วััผิวขาวราวกับของฉีซีก็พบว่าดูเกลี้ยงเกลาอย่างน่าเหลือเชื่อ เมื่อมองฉีซีอย่างละเอียด สายตาของเขาหยุดนิ่งอยู่ที่ชายกระโปรงที่ขาดรุ่งริ่ง เผยให้เห็นต้นขาขาวผ่องจนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกคันคะเยอในใจขึ้นมา
“หยวนฉีจะไม่ล่มสลาย! เ้าเองก็เป็คนของหยวนฉี! ทำไมถึงดูถูกอาณาจักรของตนเช่นนี้! เ้าคนไร้สำนึกลืมรากเหง้า!”
ฉีซีโกรธจัดจนหน้าแดงก่ำ พยายามดิ้นรนเพื่อที่จะเตะต่อยบุรุษร่างใหญ่ ทว่าแขนของบุรุษร่างใหญ่นั้นยาวราวกับลิง ฉีซีตัวเล็กบอบบางเข้าถึงตัวเขาไม่ได้ แล้วจะทำอะไรเขาได้? นางทำได้เพียงก้มหน้ากัดแขนของบุรุษร่างใหญ่อย่างสุดแรงเกิด!
“อ๊าก! นังคนชั้นต่ำ!” บุรุษร่างใหญ่รู้สึกเ็ปจึงยกมือขึ้นเพื่อตบศีรษะฉีซี
ด้วยการตบครั้งนี้ แม้ว่าฉีซีจะไม่ตายก็คงได้รับาเ็สาหัสแน่!
ชั่วพริบตาหรงรั่วก็ลืมตาโพล่ง กัดฟันลุกขึ้นยืนและพุ่งตรงไปหมายเอาชีวิตบุรุษร่างใหญ่!
ทันใดนั้นบุรุษร่างใหญ่ก็ร้องโหยหวนด้วยความเ็ป ฝ่ามือของเขาเปลี่ยนทิศทางและตบเข้าที่ใบหน้าของหรงรั่ว!
หรงรั่วรับการโจมตีและกระเด็นออกไปไกลครึ่งจั้ง นอนนิ่งอยู่กับพื้น
“กรี๊ด! กรี๊ด! หรงรั่ว!”
ฉีซีรู้สึกใกลัวจนน้ำตาใสไหลรินออกมา ก่อนที่นางจะสามารถตรวจสอบได้ว่าหรงรั่วตายหรือยัง ฉีซีก็รู้สึกตึงที่หนังศีรษะและรู้สึกเ็ปอย่างรุนแรง
กลายเป็บุรุษรูปร่างอ้วนใหญ่อีกคนที่ได้ยินเสียงจึงเข้ามาตรวจสอบ
“นี่มันอะไรกัน! ข้าให้เ้ามาเลือกสตรีสองสามคนไปเล่นด้วย เลือกจนไปนอนกลิ้งกับพื้นเลยหรือ?! ไร้ประโยชน์เสียจริง!”
บุรุษร่างอ้วนจ้องไปที่บุรุษผู้ก้มลงเพื่อปกป้องของสำคัญของตนและคร่ำครวญด้วยความโกรธ สีหน้าเต็มไปด้วยความดูถูก
บุรุษร่างอ้วนตะปบผมยาวของฉีซีดึงนางขึ้นมาจากพื้น ยิ้มอย่างเ้าเล่ห์พลางเอ่ยว่า "โอ้! เจอของดีเข้าแล้ว! ข้า้านาง!"
เมื่อบุรุษร่างใหญ่เห็นว่าบุรุษร่างอ้วนคว้าของดีไปต่อหน้าต่อตาจึงะโด้วยความโกรธ "พี่ใหญ่! ข้าเห็นสตรีผู้นี้ก่อน!"
“เหอะ น่าเสียดายที่ตอนนี้นางอยู่ในมือข้าแล้ว เป็ธรรมดาที่ข้าจะได้สนุกกับนางก่อน! น้องรอง เ้าไปเล่นกับอันนั้นก่อนเถอะ! อันนั้นเหมาะกับรสนิยมของเ้ามากกว่า!” บุรุษร่างอ้วนมองไปรอบๆ สักพักแล้วชี้ไปที่หลี่ซืออิน
บุรุษร่างใหญ่จ้องบุรุษร่างอ้วน แล้วเหลือบมองหลี่ซืออินที่กำลังสั่นเทาและสะอื้นไห้อยู่หลายครั้ง ก่อนที่จะยิ้มออกมา "พี่ใหญ่เข้าใจข้า ข้าชอบผู้หญิงอ่อนแอเช่นนี้ เสียงร้องไห้นั้นช่างน่ารื่นรมย์ยิ่งนัก! " เขาเดินตรงไปหาหลี่ซืออินและฉีกเสื้อคลุมนางจนขาด ทันใดนั้นร่างกายที่เปลือยเปล่าของหลี่ซืออิน ผิวที่อ่อนนุ่ม เอวคอดและหน้าอกกลมก็ถูกเปิดเผยต่อสายตาทุกคน
หลี่ซืออินร้องไห้ราวกับลูกแมวที่น่าสงสาร ทว่าบุรุษร่างใหญ่ไร้ความเมตตาและย่ำยีนางต่อหน้าสาธารณชน เหล่าสตรีต่างหวาดกลัวจนตัวสั่นเทา พูดไม่ออก ขาสั่นอ่อนแรงจนทรุดลงกับพื้นไปไม่น้อย
เหล่าสตรีที่ยังพอมีเรี่ยวแรงต่างก็ถอยหนีไปซ่อนตัวด้านหลัง
โจวเยว่ฉินเฝ้าดูหลี่ซืออินถูกบุรุษย่ำยี นางลอบรู้สึกสะใจ มองหลี่ซืออินอย่างเยาะเย้ยพลางยกยิ้มอย่างชั่วร้าย
เมื่อบุรุษร่างอ้วนเห็นว่าน้องชายของตนมีความสุขจึงเหลือบมองฉีซี ยกนางขึ้นโดยไม่สนการขัดขืนของฉีซีและลากออกไปนอกคุก
"เดี๋ยวก่อน! พี่ใหญ่! ท่านจะไปไหน?" เมื่อบุรุษร่างใหญ่เหลือบเห็นพี่ใหญ่กำลังลากฉีซีออกไปจึงเอ่ยขัดขวาง
“น้องรอง ข้าไม่มีนิสัยเปิดเผยเหมือนเ้านะ” บุรุษร่างอ้วนยิ้มอย่างลามกและเอื้อมมือไปลูบไล้ร่างกายของฉีซี
“เ้าคนสารเลว! อย่ามาแตะต้องตัวข้า อย่านะ!” ฉีซีดิ้นรนหลบเลี่ยง เพียงไม่กี่ครั้งแต่ร่างกายกลับมีรอยฟกช้ำปรากฏขึ้น
“นังคนไร้ค่า! ถ้าวันนี้ข้าไม่ฆ่าเ้าให้ตาย ข้าจะเขียนชื่อกลับหัว!” บุรุษร่างอ้วนแลบลิ้นเลียแก้มของฉีซี!
ความเจ็บแสบราวกับว่าผมยาวของนางกำลังจะหลุดออกจากหนังศีรษะทำให้ฉีซีน้ำตาไหลริน นางถูกลากตัวออกจากคุกไปยังห้องของตนเอง
นางคลุกคลานไปตามพื้นขรุขระที่เต็มไปด้วยหินกรวดและเศษดินโคลนทำให้ผิวพรรณขาวเกลี้ยงเกลาของฉีซีถูกขูดจนเป็รอยเื
หลังมือซึ่งถูกบุรุษร่างใหญ่ใช้แส้ฟาดจนหนังถลอกเนื้อแตก ตอนนี้ยังคงมีเืไหลอยู่ บนพื้นดินมีรอยเืเป็หยดๆ ทว่าในไม่ช้าดินก็ดูดซึมลงไปเหลือเพียงรอยเปื้อนสีดำ
บุรุษร่างอ้วนเตะประตูเข้าไปจุดตะเกียงน้ำมันในห้องจนสว่างไสว เขาเหวี่ยงนางลงบนเตียง ขณะเดียวกันก็ดึงลิ้นชักข้างหัวเตียง หยิบยาหอมเม็ดสีแดงเข้มขนาดเท่าหัวแม่มือออกมาโยนลงในตะเกียงน้ำมัน ปล่อยให้ยาหอมค่อยๆ ละลายไปในน้ำมันตะเกียง
เขาหยิบยาเม็ดสีขาวอีกเม็ดออกมา เงยหน้าขึ้นกลืนลงไปแล้วจึงหันมามองฉีซี
ฉีซีให้บุรุษร่างอ้วนลากไปตลอดทางทำให้สับสนและปวดเมื่อยไปทั่วทั้งร่างกาย เมื่อสติเริ่มกลับมา นางจึงอดทนต่อความเ็ปดันตัวลุกขึ้น ปีนลงจากเตียงโดย้าหนีจากบุรุษผู้โหดร้ายผู้นี้โดยเร็วที่สุด
เพียงไม่กี่ก้าว เท้าของนางก็ถูกจับแน่น ข้อมือของบุรุษร่างอ้วนกำรอบข้อเท้าของฉีซี กระชากกลับอย่างแรงจนฉีซีล้มลงบนเตียง คางกระแทกอย่างรุนแรง เจ็บจนพูดไม่ออก
“คนงามจะไปไหน? มานี่ เดี๋ยวพี่ชายจะดูให้” บุรุษร่างอ้วนยิ้มอย่างเ้าเล่ห์ หนวดของเขาััผิวเรียบเนียนของฉีซีทำให้เขาแทบอดใจไม่ไหว เพราะความตึงเครียดและหวาดกลัวทำให้เท้าหยกของฉีซีเย็นเฉียบซึ่งกลายเป็วิธีคลายร้อนที่ดีที่สุดของเขาใน่ฤดูร้อนนี้ เขาไม่กลัวว่าจะสกปรกและสุ่มเช็ดฝ่าเท้าของฉีซี จากนั้นแลบลิ้นออกเพื่อเลียหลังเท้า เอานิ้วเท้าเข้าปากและเริ่มดูดดึง
“อื้อ...ปล่อย...ปล่อยข้านะ! ปล่อยข้า!” ฉีซีไม่เคยถูกใครล่วงละเมิดเช่นนี้มาก่อน รู้สึกทั้งอับอายและโกรธเคือง ทว่าที่ปลายเท้านอกจากจะจั๊กจี้อย่างประหลาดแล้วยังมีความรู้สึกเสียวซ่าแปลกๆ เคลื่อนที่ตรงไปยังบริเวณท้องน้อยอีกด้วย นางหวาดกลัวจนถีบใบหน้าของบุรุษร่างอ้วน บังคับให้เขานำปากออกไปด้วยความเ็ป!
“นังโสเภณีเนรคุณ!” บุรุษร่างอ้วนเืกำเดาไหล ตะครุบตัวฉีซี พลิกตัวนางหงายขึ้นแล้วะโด้วยความโกรธเคือง “สุราดีไม่กิน อยากกินสุราเสีย อยากให้ข้าใช้กำลังอย่างนั้นหรือ เช่นนั้นตามประสงค์ของเ้าเลย!"
ฉีซีใรีบยกมือขึ้นบังหน้าอก ทว่าบุรุษร่างอ้วนยังคงฉีกเสื้อชั้นนอกของฉีซีจากด้านข้าง เผยให้เห็นผ้ารัดอกสีแดงเข้มปักลายเซียนสุ่ยด้วยดิ้นทองซึ่งเป็ตัวแทนของราชวงศ์ที่ฉีซีสวมใส่ เมื่ออาภรณ์สีแดงตัดกับอกขาวราวกับหิมะ ยิ่งเผยให้เห็นหน้าอกกลมอวบอิ่มน่าดึงดูดใจของฉีซี
เมื่อเห็นทิวทัศน์ที่งดงามและแปลกตานี้ บุรุษร่างอ้วนก็จ้องเขม็งและพูดด้วยรอยยิ้มลามก "จิ้งจอกตัวน้อยสวมผ้ารัดหน้าท้องที่เย้ายวนขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่โสเภณีแล้วจะเป็อะไร? ทำไมถึงต้องแสร้งว่าเป็สตรีบริสุทธิ์ไร้ราคีด้วยล่ะ?”
โดยไม่สนใจการขัดขืนของฉีซี เขากดริมฝีปากอวบอ้วนมันเยิ้มไปที่ริมฝีปากของนาง ฉีซีพยายามหันหน้าหนี ทำให้เขาจูบไปที่ลำคอแทน บุรุษร่างอ้วนดึงแขนของฉีซีแล้วบีบเคล้นอย่างรุนแรงจนทิ้งรอยนิ้วมือเอาไว้ ทำให้ฉีซีเ็ปจนร้องไห้คร่ำครวญขึ้นมา
“ไม่! ไม่!” ฉีซีรู้สึกว่านิ้วมือของบุรุษผู้นั้นถ่างขาของนางออก ััไปที่กลีบดอกไม้ของนาง นางร้องไห้สะอื้นพยายามบีบขาเข้าหากัน
“เกะกะเสียจริง!” บุรุษร่างอ้วนไซร้คอของฉีซีพลางฉีกกางเกงชั้นในของนางออก
“ไม่นะ...ฮึกฮึก...ช่วยด้วย!”
ฉีซีเบือนหน้าหนี มองลงต่ำเห็นเพียงมือสกปรกคลำบริเวณหว่างขาของตน นางรู้สึกอับอายจนไม่อยากมีชีวิตอยู่
“ร้องไห้ทำไม! ในวังหลังหยวนฉีไม่ใช่ว่าถูกฮ่องเต้เล่นด้วยแบบนี้หรอกหรือ! ข้าก็เป็ฮ่องเต้ของที่นี่เช่นกัน! ถ้าเ้าไม่เชื่อฟังจะโดนดีแน่!”
บุรุษร่างอ้วนลูบไล้สองสามครั้ง จากนั้นเอื้อมมือไปแก้กางเกงของตน ปากที่ยังคงพูดคำสกปรกอยู่ พยายามจูบกลีบปากของฉีซีอีกครั้ง
เดิมทีฉีซี้ากัดลิ้นฆ่าตัวตาย ทว่าเมื่อได้ยินคำพูดลามกอนาจารของบุรุษร่างอ้วนจึงเต็มไปด้วยความโกรธแค้นอย่างสุดซึ้งในทันที
เมื่อมองเพดานที่ชื้นแฉะและมีเชื้อราขึ้น สายตาว่างเปล่าของฉีซีก็เริ่มจดจ่อขึ้นมา นางเพ่งความสนใจไปที่ใบหูซ้ายของบุรุษร่างอ้วนคนนั้น ทันใดนั้นนางก็อ้าปากกัดมันอย่างแรง!
“อ๊าก! โอ๊ย! อ๊าก! อ๊าก!”
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้