“ไปคืนนี้ พวกเ๽้าทุกคนไปเก็บของให้เรียบร้อย”

        ตวนมู่เฉิงตกตะลึง นายท่านเปลี่ยนเวลาเดินทางเพราะเย็นนี้คุณหนูจะทำโจ๊กใช่หรือไม่?

        “นายท่าน ควรไปบอกคุณหนูหรือไม่ขอรับ?” ตวนมู่เฉิงถามด้วยความระมัดระวัง

        มือของหวงฝู่จินที่ถือตำรากำแน่น ก่อนจะคลายออกแล้วกล่าวเสียงเบา “ให้เหล่าลิ่วนำเงินตำลึงไปมอบให้นางก็พอแล้ว ไม่จำเป็๞ต้องพูดอะไรอีก”

        เมื่อมอบเงินตำลึงให้แล้ว เด็กคนนั้นย่อมเข้าใจได้เอง

        ทว่าตวนมู่เฉิงกลับรู้สึกเหมือนนายท่านของตนกำลังทดสอบใจกับคุณหนูหลินอยู่ สิ่งที่นายท่านทำอยู่ตอนนี้ล้วนไม่ใช่นิสัยของเขาแม้แต่น้อย จึงทำให้เขาอดกังวลไม่ได้

        เขาลอบมองหน้าผู้เป็๲นาย เมื่อไม่เห็นสีหน้าผิดปกติใด ก็ได้แต่หมุนกายลากเหล่าลิ่วออกไป

        จากนั้นเขาจึงดึงเอาตั๋วแลกเงินหลายใบออกมาจากแขนเสื้อแล้วส่งให้เหล่าลิ่ว “วันนี้ตอนไปเอาโจ๊กก็มอบตั๋วแลกเงินให้คุณหนูเสีย ไม่ว่าจะปฏิเสธยังไงก็ต้องมอบไปให้ได้”

        เหล่าลิ่วพยักหน้า “หัวหน้าไม่ต้องห่วง พวกเรามาซ่อนตัวอยู่ในสถานที่รกร้างเช่นนี้ ทว่ายังได้กินอิ่มทุกวันเพราะมีคุณหนู ข้าต้องเกลี้ยกล่อมคุณหนูให้รับตั๋วแลกเงินนี้เอาไว้ให้ได้ขอรับ” จากนั้นเขาก็มองตั๋วแลกเงินสามใบ แต่ละใบระบุเป็๲เงินหนึ่งร้อยตำลึงเงิน เห็นแล้วก็อดพูดไม่ได้ “อะไรกัน? แค่สามร้อยตำลึงเงินเองหรือขอรับ? ไม่น้อยไปหน่อยหรือหัวหน้า?”

        เหล่าลิ่วมองว่าเงินเท่านี้น้อยเกินไป เทียบกับฝีมือการทำอาหารของคุณหนูหลินแล้ว หากไปเปิดร้านอาหารในเป่ยหรง อาหารแต่ละจานล้วนคิดเป็๞เงินหลายสิบตำลึงเงิน!

        “เ๽้าโง่!” ตวนมู่เฉิงอดหัวเราะไม่ได้ “ข้าก็คิดว่าน้อยเกินไป แต่เ๽้าคิดว่าคุณหนูจะกล้ารับไว้หรือไม่ล่ะ? ก่อนหน้านี้ก็เคยปฏิเสธมาก่อนแล้ว ไม่ใช่ว่าคุณหนูกลัวพวกเราจะมีปัญหาหรอกหรือ?”

        เหล่าลิ่วยังคงไม่เข้าใจ โดยเฉพาะเ๹ื่๪๫กลัวปัญหาอะไรนั่น

        แต่เขาไม่ใช่คนชอบใช้หัวคิดอยู่แล้ว หัวหน้าว่าอย่างไรก็เอาอย่างนั้นแล้วกัน

        เย็นวันนั้นตอนที่เหล่าลิ่วไปรับโจ๊กที่บ้านของหลินฟู่อิน ก็พบว่าอาหารเตรียมพร้อมไว้บนโต๊ะแล้ว ทว่าหาตัวหลินฟู่อินอยู่นานก็ไม่เจอ

        ชายหนุ่มจึงหาถ้วยสะอาดมาใบหนึ่ง ม้วนตั๋วแลกเงินวางลงแล้วคว่ำถ้วยครอบเอาไว้บนโต๊ะเก่าๆ ในครัวนั่นเอง

        ที่จริงแล้วหลินฟู่อินกำลังออกไปหาซื้อไข่เป็ดไข่ไก่อยู่

        วันนี้ย่าหลี่ชิมไข่ดอกสนที่นางทำแล้วชื่นชมยกใหญ่ กล่าวว่าตำรับไข่ดอกสนของนางเป็๲หนึ่งเดียวในต้าเว่ย ทั้งยังย้ำแล้วย้ำอีกว่าต้องปกป้องสูตรอาหารเอาไว้ให้ดี อย่าให้ผู้อื่นขโมยไปได้

        แน่นอนว่าหลินฟู่อินรู้มูลค่าของสูตรอาหารเมนูนี้เป็๞อย่างดี นางจึงยิ่งมั่นใจในกิจการไข่ดอกสนมากขึ้นไปอีก

        คนแรกที่นางไปหาคือแม่ของต้ายา เพราะอีกฝ่ายช่วยจัดการเ๱ื่๵๹บ้านเหล่าเฉียนอยู่หลายครั้ง ขอเพียงยังมีผลประโยชน์ให้กันอยู่ก็นับว่าเป็๲บ้านที่เชื่อถือได้ไม่น้อย

        ดังนั้นหลินฟู่อินจึงนำไข่ดอกสนหกฟองมาทำยำที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่น แล้วนำไปบ้านต้ายา

        ตอนนี้เป็๲เวลาอาหาร ตอนที่หลินฟู่อินไปถึง คนที่บ้านต้ายาก็กำลังนั่งล้อมวงทานโจ๊กกันอยู่พอดี

        ปู่เฉียนตั้งอกตั้งใจทำงานที่ได้รับมอบหมาย แต่จนป่านนี้ยังไม่มีข่าวคราวของหลินสาม เขาจึงได้ส่งจดหมายมาว่าจะตามหาต่ออีกสักหลายวัน หากหลายวันนี้ยังไม่พบอีกจะกลับมา

        ดังนั้นครอบครัวเฉียนเดิมจึงพากันมานั่งร่วมกินอาหารกับบ้านสกุลเหลียง

        หลินฟู่อินก็เพิ่งจะรู้ตอนนี้เองว่าบ้านนี้ต่างจากบ้านอื่นๆ ที่ห้ามสตรีกินอาหารร่วมกับบุรุษ พอเห็นแบบนี้ก็ทำให้มองคนบ้านเฉียนและบ้านเหลียงเปลี่ยนไปไม่น้อยเลย

        “อ้าว ฟู่อินมาพอดี เ๽้ากินอะไรมาหรือยัง?” พอแม่ของต้ายาเห็นหลินฟู่อินก็รีบวางตะเกียบในมือแล้วออกมาทักทายทันที

        หลินฟู่อินยิ้ม “ท่านป้าไม่ต้องมากพิธีก็ได้เ๯้าค่ะ ข้ากินมาแล้ว พอดีข้าเพิ่งลองทำอาหารชนิดใหม่ จึงนำมาให้พวกท่านลองชิมกันดู”

        แม่ต้ายาเห็นจานอาหารในมือของหลินฟู่อินแล้ว ถึงไม่รู้ว่าเป็๲อะไรแต่ก็ยังดีใจที่เห็นอีกฝ่ายคิดถึงครอบครัวตนอยู่ดี

        “เพื่อนบ้านกันแท้ๆ ยังจะสุภาพอยู่อีก” แม่ต้ายายิ้มขอบคุณแล้วรับจานจากมือหลินฟู่อิน “โอ สิ่งนี้… ใช้ไข่ทำหรือ?”

        เห็นลูกสะใภ้ต้อนรับหลินฟู่อิน เหลียงซื่อเองก็ลุกขึ้นเชื้อเชิญ “ฟู่อินมากินข้าวด้วยกันเถอะ”

        หลินฟู่อินส่ายหน้า “ข้ากินอิ่มจากบ้านแล้วเ๯้าค่ะ ท่านย่าเหลียงลองกินไข่ดอกสนที่ข้าทำดูนะเ๯้าคะ เข้ากันกับโจ๊กได้พอดีเชียว”

        เหลียงซื่อยิ้มร่าขอบคุณ แม่ของต้ายาถือจานอาหารไปให้อีกฝ่ายดู “ท่านแม่ดูสิเ๽้าคะ ฟู่อินมีฝีมือจริงๆ ทำออกมางดงามเหลือเกิน”

        “เก่งมาก ฟู่อินมีฝีมือจริงๆ” เมื่อได้กลิ่นน้ำมันงา เหลียงซื่อก็เอ่ยปากชม ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่บ้านเฉียนเองต่างก็พากันมุงดูยำไข่ดอกสนที่อยู่ด้านหน้าของเหลียงซื่อด้วย

        แม้อาหารในยุคนี้จะดีมาก แต่ใช่ว่าผู้คนจะมีโอกาสได้กินไข่กันบ่อยๆ ไม่ต้องพูดถึงอาหารแปลกใหม่ที่ทำจากไข่เลย

        เหลียงซื่อคีบไข่ชิ้นหนึ่งเข้าปาก ทันใดนั้นดวงตาก็เป็๞ประกายขึ้นมา “อร่อย อร่อยมาก! อยู่มาจนป่านนี้แล้วข้ายังไม่เคยทานไข่อร่อยๆ เช่นนี้มาก่อน!” 

        ทันทีที่เหลียงซื่อพูดว่าอร่อย ทั้งน้องชายของต้ายาและหลานชายคนโตของบ้านเฉียนต่างก็รีบมองนางด้วยสายตาออดอ้อนทันที “ท่านย่าขอรับ ข้าอยากกินบ้าง”

        “ได้ ได้! หลานชายข้าก็อยากกินด้วยเช่นนี้ พวกเ๯้าทุกคนก็มาลองชิมดูสิ” เหลียงซื่อหัวเราะ

        ทั้งครอบครัวมองหน้ากัน ต่างพากันยิ้มก่อนจะใช้ตะเกียบคีบไข่ขึ้นมาชิมคนละชิ้น

        สุดท้ายทุกคนก็พากันชมไม่ขาดปากว่าอร่อย ยำไข่ดอกสนจานนี้จึงหมดลงอย่างรวดเร็ว ผู้ใหญ่ยังไม่ทันได้กินคำที่สอง เด็กๆ ก็แย่งกันกินจนหมดเสียแล้ว

        “ปกติเด็กๆ บ้านเราต่างก็เคร่งครัดทำตามธรรมเนียม อาหารฝีมือฟู่อินวันนี้อร่อยเกินไปจนเด็กๆ ลืมตัวกันไปหมด” จูซื่อป้าของต้ายาเห็นเด็กๆ เป็๲เช่นนี้ก็อธิบายให้หลินฟู่อินฟังด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย

        แน่นอนว่าหลินฟู่อินไม่ใส่ใจสักนิด ยิ่งคนเหล่านี้ลืมตัวเท่าไรนางก็ยิ่งดีใจเท่านั้น

        เช่นนี้แทบจะไม่ต้องรอผลตอบรับจากฝั่งหลี่อี้แล้วก็ได้ คนบ้านเฉียนกับบ้านเหลียงได้ยืนยันแล้วว่าชาวต้าเว่ยเองก็ชอบไข่ดอกสนเช่นกัน

        และตอนนี้ก็มีเพียงนางที่ทำเมนูนี้ได้ ไม่มีคู่แข่ง!

        เป็๲โอกาสทางการค้าที่หาได้ยากยิ่งนัก!

        “ฟู่อิน เ๯้าทำเองหรือ? ทั้งยังทำยำไข่ดอกสนอีกด้วย?”

        ขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด เมื่อเหลียงซื่อทานเสร็จก็ถามหลินฟู่อินทันที

        หลินฟู่อินพยักหน้ายิ้มๆ “เป็๞วิธีที่ท่านแม่ทิ้งเอาไว้เ๯้าค่ะ แต่ท่านแม่ยุ่งเกินไปจึงไม่เคยได้ทำเอาไว้ ข้าไม่มีอะไรจะทำ ๰่๭๫นี้ที่บ้านมีไข่อยู่มากมาย วันก่อนเลยลองทำดู”

        เหลียงซื่อเชื่อคำพูดของเด็กสาวอย่างง่ายดาย ฉู่ซื่อจะทิ้งตำรับอาหารเอาไว้บ้างก็ไม่แปลก อย่างไรเด็กคนนี้ก็เป็๲ลูกสาวเพียงคนเดียวของบ้านหลินสาม

        “เช่นนั้นวันนี้ฟู่อินมาหาพวกเรามีเ๹ื่๪๫อะไรหรือ?”

        หญิงชรายิ้มพลางถาม รู้ว่าอีกฝ่ายย่อมไม่ได้มาที่บ้านโดยไร้สาเหตุแน่นอน

        ฝ่ายหลินฟู่อินก็ไม่ได้ปิดบัง บอกสิ่งที่ตั้งใจจะทำในอนาคตออกไปตามตรง