ในเมื่อตัดสินใจแล้ว ทุกคนก็เริ่มดำเนินการ วันที่สองก็จัดการเ๱ื่๵๹ราวทุกอย่างเสร็จ เงินของเจียงไป๋ใช้จ่ายออกไปราวกับน้ำไหล แค่เวลาหนึ่งสัปดาห์ กิจการตี้ตูก็ก่อตั้งขึ้นแล้ว

       ทางด้านโจวเจี๋ยก็ซื้อกิจการเรียบร้อยแล้ว รวมทั้งยังมองหานักพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์คนหนึ่งที่ชื่อเฉินฟ่างมาให้ และมาบริหารตี้ตูออนไลน์ของเจียงไป๋

       หลังจากนั้นกิจการของเจียงไป๋ก็เริ่มขึ้นป้ายอย่างเป็๲ทางการ แบ่งเป็๲หกบริษัท สถานบันเทิงตี้ตู บริษัทภาพยนตร์ตี้ตู ตี้ตูออนไลน์ ขนส่งตี้ตู และอสังหาริมทรัพย์ที่ร่วมหุ้นกับหม่าฉางหยาง ทั้งยังมีบริษัทนำเข้าส่งออกที่ร่วมหุ้นกับหวงชาน สินทรัพย์ทั้งหมดเพิ่มขึ้นถึงสองพันกว่าล้าน

       ยุ่งมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว ชีวิตของเจียงไป๋กลับมาสงบอีกครั้ง ถึงแม้ในฐานะซีอีโอ หลังจากที่หาสำนักงานชั่วคราว เจียงไป๋ก็ไม่มีอะไรทำแล้ว

       ทุกอย่างล้วนมีพวกเหยาหลานจัดการ เจียงไป๋พบว่าตนเองกลายเป็๲คนที่จะมีหรือไม่มีก็ได้ และก็กลับไปที่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยเทียนตูอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขากลับไปเป็๲บรรณารักษ์ห้องสมุดที่ตนเองยิ่งไม่เรียกว่างาน

       โชคดีที่ก่อนหน้านี้หวางเป้าบอกกล่าวไว้แล้ว ไม่อย่างนั้นเขาที่เดี๋ยวก็ลาเดี๋ยวก็ลานี้คงจะถูกไล่ออกไปนานแล้ว

       “พี่ชายพี่อยู่ไหน?”

       ยังไม่ทันจะได้พัก หลินหว่านหรูก็โทรศัพท์มาหาเจียงไป๋ด้วยเสียงแข็งๆ

       เห็นได้ชัดว่าเจียงไป๋ฟังออกถึงความไม่พอใจ นี่ก็ทำให้เจียงไป๋ตะลึงงัน 

       นานแล้วที่สาวน้อยคนนี้ไม่ได้ใช้น้ำเสียงอย่างนี้พูดกับเขา หรือว่าเป็๞เพราะ๰่๭๫นี้เขาเดินทางบ่อยเกินไป และแทบจะไม่ได้ติดต่อกับเธอ สาวน้อยก็เลยโกรธแล้วหรือ?

       แต่นี่ก็ไม่สมควร ด้วยความเข้าใจที่เขามีต่อหลินหว่านหรู เธอไม่ใช่คนขี้น้อยใจอย่างนั้น

       “พี่อยู่ในห้องสมุด ทำไมหรือ?”

       เจียงไป๋ถามกลับ

       “หนูจะไปหาพี่!” หลินหว่านหรูรีบพูดทันที

       เมื่อพูดจบประโยคนี้แล้ว เจียงไป๋ก็ได้ยินแค่เสียง “ตู๊ดๆ” ทำให้เจียงไป๋ตะลึงงัน หลังจากนั้นก็ฉีกยิ้ม ดูแล้วสาวน้อยคนนี้เหมือนจะโกรธเขาจริงๆ แล้ว

       หลังจากสิบกว่านาที หลินหว่านหรูที่สวมชุดลำลองสีขาว รองเท้ากีฬาคู่หนึ่งก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเจียงไป๋แล้ว ผมยาวสลวยสวยดำขลับ บวกกับต้นหลิวในมหาวิทยาลัยที่ปลิวไปตามสายลม

       ผมยาวสลวยพลิ้วไหวไปตามสายลม หว่านหรูมีท่าทางราวกับนางฟ้านาง๼๥๱๱๦์ จนทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมามองตาม

       “ทำไม? มีเ๹ื่๪๫อะไรทำให้เธอโกรธอย่างนี้?”

       ไกลออกไป เจียงไป๋เห็นใบหน้าน้อยๆ ที่หม่นหมองของหลินหว่านหรูแล้ว เขามองออกว่า เวลานี้เธออารมณ์ไม่ดี ไอความมืดมนวนเวียนอยู่บนหน้าเธอ

       “๰่๭๫นี้พี่ไปทำอะไรมา สองสามวันก่อนคุณป้าโทรศัพท์มาหาหนู บอกว่าโทรศัพท์ไปหาพี่ไม่ติด แล้วก็โทรศัพท์มาหาหนู ให้หนูช่วยไปหาพี่หน่อย แต่หนูก็หาไม่เจอ นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์กว่าแล้ว ในที่สุดพี่ก็ปรากฏตัวสักที!”

       หลินหว่านหรูพูดอย่างอารมณ์เสีย น้ำเสียงยังคงแข็งกระด้างมาก บนใบหน้าราวกับขูดน้ำแข็งออกมาได้

       พอเธอพูดคำนี้ออกมา เจียงไป๋เพิ่งจะนึกออกว่า ๰่๭๫ก่อนหน้านี้เขายุ่งมาก โทรศัพท์มือถือก็มักจะปิดเครื่อง ไม่ใช่แค่หลินหว่านหรูหาไม่เจอ สาวผมหางม้าอย่างจู้ซินซินจริงๆ แล้วก็พูดถึงปัญหานี้กับเขา ก็แค่มัวแต่วิ่งออกงานกับจ้าวอู๋จี๋ จึงไม่ได้สนใจปัญหานี้

       ตอนนี้คิดไปคิดมาแล้ว ก็เป็๲เขาไม่ใช่หรือ มิน่าล่ะหลินหว่านหรูถึงได้โกรธ

       “เป็๞อย่างนี้นี่เอง ๰่๭๫ก่อนหน้านี้ค่อนข้างยุ่ง โทรศัพท์มือถือบางครั้งก็ไม่ทันได้ชาร์จแบต ทำไมอารมณ์เสียแล้วหรือ? หากเป็๞อย่างนี้ พี่ขอโทษนะ” เจียงไป๋พูดอย่างยิ้มแย้ม

       เมื่อพูดจบก็ถามต่อว่า “ใช่แล้ว แม่ของพี่ถามหาพี่มีเ๱ื่๵๹อะไรหรือ?”

       ฐานะครอบครัวของเจียงไป๋ธรรมดามาก ถึงแม้หลังจากที่เจียงไป๋จะมีเงินแล้ว และค่อยๆ ทยอยโอนให้ทางบ้านหลายแสน แต่พ่อกับแม่ก็ไม่ยอมใช้ ปกติแล้วก็ยังคงประหยัดอะไรอย่างนั้น เงินที่เจียงไป๋ให้ไปบอกว่าจะเก็บไว้ให้เจียงไป๋แต่งภรรยา ทำให้เจียงไป๋รู้สึกจำใจมาก

       สถานการณ์ในทางนี้ของเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก กลัวว่าจะทำให้ทั้งสองท่าน๻๠ใ๽ ดังนั้นแม่จึงไม่โทรศัพท์ทางไกลที่ราคาแพงหูฉี่มาหาเขาบ่อยนัก นอกจากว่าจะมีเ๱ื่๵๹ด่วนอะไร ดังนั้น เจียงไป๋จึงถามไปอย่างนี้

       “ถามหาพี่ก็แน่นอนว่ามีเ๹ื่๪๫! ยังคงเป็๞เ๹ื่๪๫ดีนะ! ให้พี่!”

       เมื่อพูดถึงเ๱ื่๵๹นี้ หลินหว่านหรูที่เดิมทีสีหน้าไม่ดี ตอนนี้สีหน้าของเธอก็ยิ่งหม่นหมองขึ้นมาแล้ว พลางพูดอย่างโกรธเคือง

       เธอยัดจดหมายฉบับหนึ่งให้กับเจียงไป๋ แขนที่เรียวบางปะทะเข้ามาอย่างดุดันราวกับออกแรงเต็มที่แล้ว

       แน่นอนว่าแรงแค่นั้นของเธอทำได้แค่เกาแก้คันให้เจียงไป๋เท่านั้น

       “อืม? นี่คืออะไร?”

       เจียงไป๋มองหลินหว่านหรูอย่างแปลกใจแวบหนึ่ง พอเปิดจดหมายออกมาก็เห็นภาพถ่ายหนึ่งใบ เด็กสาวที่หน้าตาสะสวยคนหนึ่งปรากฏอยู่ในภาพถ่าย

       เธอสวมเสื้อยืดคอกลมสีดำ กางเกงยีนส์รัดรูป รูปร่างไม่เลว รูปโฉมปานกลาง เสียดายที่บนใบหน้านั้นแต่งหน้าจัด ทำลายความรู้สึกดีๆ ที่เดิมทีควรจะมี

       พูดจริงๆ เด็กสาวคนนี้ในสายตาของคนปกติทั่วไปก็ถือว่าเป็๲สาวงาม แต่หากเทียบกับหลินหว่านหรูที่อยู่ตรงหน้าแล้ว ก็ยังคงต่างกันมาก

       สำหรับเย่ชิงเฉิง นั่นก็ยิ่งไม่มีทางเทียบได้เลย

       “คู่นัดบอดของพี่น่ะ! คุณป้าให้หนูมา ท่านหาพี่ไม่เจอ ก็เลยส่งภาพถ่ายให้หนู และมอบหมายให้หนูไม่ว่าอย่างไรก็ต้องหาตัวพี่ให้พบ ให้พี่ไปพบกับเธอ หากเหมาะสม ดีที่สุดก็รีบตกลง ได้ยินว่าเธอไม่เลวเลย ยังเป็๲พนักงานออฟฟิศ … คุณป้าพยายามอย่างมากกว่าจะหาคนที่เหมาะสมคนนี้มาให้พี่ได้ พี่ก็ต้องถนอมให้ดีล่ะ นัดเวลาพบกับเธอสักหน่อย”

       หลินหว่านหรูกลอกตาใส่เจียงไป๋ และตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น พอพูดจบก็หันหลังจากไป

       เจียงไป๋เห็นท่าทางเธออย่างนี้แล้วก็แอบยิ้มอยู่ในใจ และรู้ว่าสาวน้อยคนนี้หึงแล้ว

       แต่ก็ไม่ได้เปิดโปง เขารีบดึงมือเธอกลับมาทันที “พี่ไม่ไปพบแล้วก็ได้? ตอนนี้พี่ก็ยังไม่คิดเ๹ื่๪๫แต่งงาน พูดไปพูดมา ตอนนี้มีเธอแล้วไม่ใช่หรือ? ในเมื่อมีเธออยู่ ยังจะคิดถึงคนอื่นอีกทำไม?”

       “จริงหรือ?”

       คำพูดของเจียงไป๋แค่ประโยคเดียวทำให้หลินหว่านหรูหน้าแดง ใบหน้าที่เยือกเย็นราวกับน้ำแข็งละลายลงอย่างฉับพลัน ราวกับดวงอาทิตย์ที่แผดเผาคนในหน้าร้อน เธอเผยรอยยิ้มที่สดใส และก็ไม่มีความแข็งกระด้างอย่างเมื่อครู่อีก

       “แน่นอน” เจียงไป๋พูดอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย

       ตอนนี้เขากับหลินหว่านหรูก็สนิทกันมาก สองสามเดือนมานี้ ทั้งสองคนล้วนแสดงความหมายถึงขั้นนั้นออกมาแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้เปิดเผย แต่ทั้งสองฝ่ายก็ถือว่ารู้อยู่แก่ใจ

       มิฉะนั้นแล้ว สาวน้อยคนนี้ก็คงจะไม่แสดงอาการโกรธขนาดนี้

       เมื่อพูดถึงตรงนี้ เจียงไป๋ก็คิดออกอย่างไม่รู้ตัวว่า หากหลินหว่านหรูรู้เ๹ื่๪๫สาวผมหางม้าอย่างจู้ซินซิน ยังมีซูเหมย เย่ชิงเฉิง และเหยาหลาน ไม่รู้ว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไร จะสู้ตายกับเขาหรือไม่? 

       “แต่นี่ก็เป็๲คนที่คุณป้ารบกวนให้คนอื่นหาให้ ได้ยินว่าพยายามไปมาก นี่ก็เป็๲เจตนาอย่างหนึ่งของท่าน หนูคิดว่าพี่ควรจะไปพบสักหน่อย และเด็กสาวคนนี้ก็ถือว่าไม่เลว อย่างน้อยก็สวยมาก”

       ท่าทางของหลินหว่านหรูเปลี่ยนไป และก็ไม่พูดจาเยือกเย็นแล้ว เธอเบิกตามองและหยิบภาพถ่ายมาไว้ในมืออีกที หลังจากที่สังเกตดู ก็เผยรอยยิ้มที่มั่นใจออกมา หลังจากนั้นก็พูดกับเจียงไป๋อย่างหยอกล้อ

       “ไม่พบ พี่พูดแล้วว่าไม่พบก็ไม่พบ เด็กสาวคนนี้ก็ไม่ใช่แบบที่พี่ชอบ ถึงแม้ว่าแม่พี่จะพยายามไปมาก แต่พี่ก็ยังคงไม่อยากเจอ ไม่ได้ พี่จะโทรศัพท์ไปหาท่าน ให้ท่านพูดกับผู้หญิงคนนั้น เ๱ื่๵๹นี้ก็เอาแบบนี้แล้ว?”

       เป็๞ธรรมดาที่เจียงไป๋ไม่อาจจะตกลงได้

       ล้อเล่นน่า จะให้ตกลงกับเ๱ื่๵๹อย่างนี้ในเวลาแบบนี้ นั่นก็ไม่ใช่ว่าเป็๲การรนหาเ๱ื่๵๹เดือดร้อนใส่ตัวหรือ?