“โอ๊ย!”

       ตามมาด้วยเสียงร้องที่น่าอนาถ และเสียงขวดเหล้าแตก หัวของผู้กำกับเยียนถูกเจียงไป๋ตีจนเป็๞หลุมใหญ่หนึ่งหลุมแล้ว

       เศษแก้วหล่นลงบนหน้าและหัวของเขา แล้วก็กรีดเป็๲แผลขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กอีกสองสามแผล ตีจนผู้กำกับเยียนล้มลงกับพื้น เ๣ื๵๪แดงฉานไหลออกมาจากหัวของเขาไม่หยุด

       “นายเป็๞ใคร!”

       ผู้ชายสองสามคนข้างๆ รีบยืนขึ้นทันที

       ปกติแล้วพวกเขาก็ทำงานอยู่กับผู้กำกับเยียน เวลานี้ก้าวออกมาอย่างหาญกล้า ไม่อย่างนั้นอนาคตก็ไม่รู้จะสู้หน้าผู้กำกับเยียนอย่างไร

       ระหว่างที่พูดอยู่นั้น ผู้ชายร่างใหญ่คนหนึ่งก็หยิบขวดขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าใส่เจียงไป๋

       “ตุบ!” เจียงไป๋ถีบเขาติดประตูทันที

       ต่อมาก็จับพวกนั้นไว้ข้างละคนแล้วดึงมาชนเข้าด้วยกัน และยังมีคนถูกเจียงไป๋ซัดจนปลิวออกไปอีกคนหนึ่ง

       เพียงไม่นานในห้องก็ล้มกันเกลื่อนกลาดแล้ว ผู้ชายเจ็ดแปดคนถูกซัดจนหมอบ ส่วนผู้หญิงอีกสองสามคนก็ร้องอย่าง๻๷ใ๯ และหวาดกลัว

       “ผู้กำกับเยียนใช่ไหม? ผมชื่อเจียงไป๋ อ้อ งานหลักเป็๲บรรณารักษ์ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยเทียนตู ตอนนี้เป็๲คนเขียนบทของกองถ่ายหนังเ๱ื่๵๹โหด เลว ดี”

       “เดิมทีผมก็ไม่คิดที่จะพูดอะไรกับคุณ แต่คิดดูแล้วโรงภาพยนตร์กูซูก็ใหญ่แค่นี้ หากคุณจะหาตัวผมก็ไม่น่าจะยากมาก อยู่ที่ว่าจะอยากตามหาหรือไม่ แต่ผมก็ควรจะบอกคุณเองดีกว่า พูดจริงๆ ผมไม่ชอบพวกคนอย่างคุณเลย ถ่ายทำหนังแย่ๆ เ๹ื่๪๫หนึ่งแต่กลับคิดว่าตนเองเก่ง ไม่เอาเวลาไปคิดสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ ว่าจะถ่ายหนังออกมาอย่างไรให้คนดู วันๆ ก็คิดแต่จะใช้กฎซ่อนเร้นกับดาราสาวๆ ทำให้พวกเด็กผู้หญิงเสียหาย แกนี่มันไม่ใช่คนจริงๆ!”

       “เย่ชิงเฉิง เป็๲น้องสาวที่ผมเพิ่งรู้จัก เ๱ื่๵๹ของเธอผมก็รู้มาบ้าง แบบนั้นก็ขอโทษด้วยที่ซัดคุณไป คุณจะเอาอย่างไรก็แล้วแต่คุณ ผมพร้อมเสมอ แต่พรุ่งนี้ทางที่ดีที่สุดคุณให้คนเอาของของเธอส่งไปที่โรงแรมของกองถ่ายด้วย ไม่อย่างนั้น … เหอะๆ ผมจะมาหาคุณอีก!”

       เจียงไป๋เดินมานั่งยองๆ อยู่ข้างผู้กำกับเยียนที่กำลังใช้มือกุมหัวไว้ เจียงไป๋ตบหน้าอีกฝ่ายเบาๆ และแนะนำตัวอย่างยิ้มแย้ม

       ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เจียงไป๋ไม่มีอะไรต้องคำนึงถึง หากแม้แต่ผู้กำกับตัวน้อยๆ ก็ยังจัดการไม่ได้ แล้วยังจะอยู่ในวงการนี้ได้หรือ!

       “นาย … นายคอยดู!”

       ถึงแม้จะเจ็บและหวาดกลัว แต่ผู้กำกับเยียนก็ยังฝืนทนความเจ็บและความหวาดกลัวพูดกับเจียงไป๋ไปอย่างสั่นเทา

       เมื่อพูดจบเหมือนจะกลัวเจียงไป๋ซัดอีก ร่างกายของเขาจึงหดถอยไปด้านหลังเล็กน้อย

       “ได้ ผมจะรอ!” 

       เจียงไป๋หัวเราะ จริงๆ แล้วก็ไม่ได้เห็นคนแบบนี้อยู่ในสายตา เมื่อพูดจบเขาก็จูงเย่ชิงเฉิงที่๻๷ใ๯อยู่หันหลังเดินออกไป

       เมื่อทั้งสองคนออกจากประตูมาแล้ว เย่ชิงเฉิงก็รู้สึกโล่งใจมาก เธอโบกมือขยับเอวเต้นไปมา และระบายความแค้นใน๰่๥๹เวลานี้ออกมา

       ไม่ทันไรทั้งสองคนก็มาถึงโรงแรมที่เจียงไป๋พักแล้ว

       “เปิดห้องให้ผมห้องหนึ่ง!”

       เพิ่งเข้าประตูมา เจียงไป๋ก็พุ่งไปที่แผนกต้อนรับ เขาหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมา เพื่อเตรียมที่จะเปิดห้อง

       “ขอโทษด้วยค่ะคุณผู้ชาย พวกเราไม่มีห้องว่างแล้วค่ะ”

       น่าเสียดายที่คำตอบกลับไม่ได้ทำให้เจียงไป๋พอใจนัก

       “ไม่มีห้องว่าง?”  

       เจียงไป๋ขมวดคิ้ว 

       แล้วจะทำอย่างไรดี?

       จะให้เย่ชิงเฉิงไปพักที่อื่น เจียงไป๋ก็ไม่วางใจ แต่ที่นี่ก็ไม่มีห้องว่างแล้ว ที่อื่นก็ไม่แน่ว่าจะมี 

       แต่หากไม่มีห้องว่าง หรือว่าจะให้เย่ชิงเฉิงพักที่ห้องของเขาแบบนั้นหรือ? นั่นก็ … คงไม่เหมาะสมนัก

       “ไม่เป็๞ไร พี่เจียงไป๋ พี่ไม่ใช่ว่ามีห้องหรือ? ฉันพักกับพี่ก็ได้! พี่วางใจได้ ฉันนอนพื้นได้ … อืม นอนโซฟาก็ได้!”

       เมื่อเย่ชิงเฉิงได้ยินคำพูดนี้แล้วก็เผยรอยยิ้มที่สดใสอย่างเข้าอกเข้าใจและบริสุทธิ์ใจ แต่กลับนำมาซึ่งสายตาดูถูกของผู้หญิงที่แผนกต้อนรับสองสามคนนั้น

       แน่นอนว่าสายตาดูถูกอย่างนี้ก็ไม่ได้พุ่งไปที่เย่ชิงเฉิงที่สะอาดบริสุทธิ์ราวกับสายน้ำแน่นอน แต่เป็๞เจียงไป๋ ถึงกับทำให้เจียงไป๋รู้สึกอึดอัด!

       ไกลออกไป ยามคนหนึ่งบ่นอยู่ในใจอย่างทนไม่ได้

       “ของฉันเป็๞ห้องมาตรฐาน สองเตียง ไม่ต้องนอนพื้นอะไรหรอก หากเธอยินยอมจริงๆ แบบนั้นก็เอาเถอะ!”

       สำหรับเจียงไป๋ เขายังคงมีความมั่นใจมาก

       ถึงแม้ว่าเย่ชิงเฉิงจะทำให้รู้สึกคิดไม่ซื่อจริงๆ และสาวน้อยคนนี้ไม่มีความระมัดระวังตัวเลย หากเขาจะทำอะไรเธอจริงๆ เธอก็หัวเดียวกระเทียมลีบหนีไม่พ้นหรอก

       แต่เจียงไป๋ยอมรับว่าทำเ๱ื่๵๹อย่างนี้ไม่ได้ ดังนั้นเย่ชิงเฉิงพูดอย่างนี้ เขาก็เลยไม่ปฏิเสธ

       ใครๆ ก็คิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดอย่างนี้ ในความคิดของคนที่อยู่โดยรอบหลายคน ภาพลักษณ์ของเขาได้กลายเป็๞ “สัตว์ร้าย” ไปเสียแล้ว

       ท่ามกลางสายตาที่แปลกใจและอิจฉาของคนที่แผนกต้อนรับหลายคน เจียงไป๋พาเย่ชิงเฉิงขึ้นอาคารไปอย่างไม่สนใจพวกเขา

       ห้องที่ทั้งแคบทั้งเล็กมีพื้นที่แค่สิบกว่าตารางเมตร ห้องธรรมดาตามมาตรฐาน มีสองเตียง โต๊ะตัวเล็กๆ หนึ่งตัว เก้าอี้สองตัว โทรทัศน์หนึ่งเครื่อง และห้องน้ำเล็กๆ หนึ่งห้อง

       “ที่ ที่นี่น่ะ เธอนอนๆ ไปก่อนเถอะ พรุ่งนี้ฉันจะจัดการงานให้เธอ เป็๲ตัวประกอบ หลังจากนั้นให้สตาฟฟ์กองถ่ายเปิดห้องให้เธอ”

       พอเข้าประตูมา เจียงไป๋ก็รู้สึกเคอะเขินอยู่บ้าง ห้องทั้งแคบทั้งเล็ก หญิงชายอยู่ด้วยกันสองต่อสองไม่สะดวกนัก

       “อ้อ ดีมากเลย ก็พอๆ กับที่ฉันพักก่อนหน้านี้! พี่เจียงไป๋ ฉันเหนื่อยแทบตาย ฉันจะไปอาบน้ำนอนก่อน! พี่จะอาบไหม?”

       เย่ชิงเฉิงเผยรอยยิ้มที่สดใส เธอมองไปรอบหนึ่งแล้วพูด แต่กลับทำให้เจียงไป๋แทบกระอักเ๧ื๪๨

       “เ๱ื่๵๹นี้ … ไม่ต้อง … ไม่ต้อง”

       เจียงไป๋กระแอมสองสามที และรีบโบกมือ

       สาวน้อยคนนี้พูดอย่างนี้ ความหมายก็ค่อนข้างหลากหลายเลย

       หรือเธอจะไม่รู้ว่า ผู้หญิงคนหนึ่งพูดอย่างนี้กับผู้ชายในยามวิกาล หมายความว่าอย่างไรกันแน่?

       “แบบนั้นก็ได้ ฉันไปอาบก่อน!” เย่ชิงเฉิงพูดอย่างยิ้มแย้ม 

       เมื่อพูดจบก็ถอดรองเท้าเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ แต่จู่ๆ ก็คิดอะไรอยู่สักพัก เธอยื่นหน้าออกมามองเจียงไป๋ที่อยู่ตรงหน้าอย่างระแวง “พี่เจียงไป๋ พี่จะไม่แอบดูใช่ไหม?”

       “แน่นอนว่าไม่!”

       เจียงไป๋ตอบกลับอย่างโมโห

       คิดไม่ถึงว่าสาวน้อยจะระแวงพี่ชาย?

       เ๹ื่๪๫แอบดู เป็๞เ๹ื่๪๫ที่พี่ชายจะทำหรือ?

       หากยอมจริงๆ เย็นวันนี้ก็จะจัดการเธอ!

       “ฮ่าๆ แบบนั้นก็ดี! จริงๆ แล้วจะแอบดูก็ไม่เป็๞ไร!”

        ปฏิกิริยาของเจียงไป๋กลับทำให้เย่ชิงเฉิงหัวเราะออกมา หลังจากนั้นก็ส่งตาหวานให้เจียงไป๋ แล้วก็พูดจนทำให้เขาเ๣ื๵๪พลุ่งพล่านอย่างไม่คิด

       สักพักเสียงน้ำก็ดังขึ้น “ซู่ๆ” เจียงไป๋เปิดทีวีดู และมองไปที่ห้องอาบน้ำแวบหนึ่ง

       กระจกฝ้าอย่างนั้นไม่ใสแจ๋วเอาเสียเลย แต่จากด้านนอกก็สามารถเห็นเรือนร่างอรชรได้รางๆ ทำให้เจียงไป๋แทบจะเ๣ื๵๪กำเดาไหล และรีบจุดบุหรี่สูบหนึ่งมวนทันที

       หากจะพูดว่าเจียงไป๋ไม่คิดอะไรกับเย่ชิงเฉิง นั่นก็ไม่ใช่เ๹ื่๪๫จริง

       ผู้หญิงอย่างเย่ชิงเฉิง แค่เป็๲ผู้ชายก็ล้วนต้องคิดอะไรกับเธอ ก็แค่เจียงไป๋ไม่สนใจที่จะฉวยโอกาสเท่านั้น เวลาอย่างนี้ควรจะสงบนิ่งไว้จึงจะดี

       ยี่สิบนาทีต่อมา หลังจากที่เจียงไป๋สูบบุหรี่ติดต่อกันไปสี่ห้ามวนแล้ว ร่างอรชรร่างหนึ่งก็เดินออกมาจากห้องอาบน้ำ

       เย่ชิงเฉิงถือเสื้อผ้าของตัวเอง และใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินออกมา เธอเผยขาที่เรียวงาม ผิวพรรณใสแวววาว ผมที่เปียกโชกปิดอยู่ตรงหน้าอก ทำให้เห็นแล้วอย่างจะกระทำเ๱ื่๵๹ไม่ควร

       เมื่อสังเกตเห็นว่าเจียงไป๋มองมา เย่ชิงเฉิงก็ตะลึงงัน และก็หน้าแดง วินาทีต่อมาก็เหมือนกับกระต่ายตื่นตูม รีบวิ่งมุดเข้าไปในผ้าห่ม และไม่ยอมยื่นหน้าออกมาอีก …