“คุณจะบอกว่า ให้ผมไปหาถานจงิหรือ?”
ในหัวของเจียงไป๋หมุนไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่อู๋จงอธิบายแล้ว เจียงไป๋ก็เข้าใจความหมายของอีกฝ่าย ความหมายของพวกเขาสองพี่น้องก็คือให้เจียงไป๋ไปหาถานจงิ
“ผมรู้ว่าคุณกับคุณถานสนิทสนมกันอยู่บ้าง แต่นี่ก็ไม่ใช่เพราะไม่มีทางแล้วจริงๆ จึงมาขอร้องคุณ”
อู๋จงยิ้มอย่างอึดอัด แล้วพูดแบบนี้
ราวกับถูกเจียงไป๋เดาถูกจุด และมีอาการอึดอัดอยู่บ้าง
“คุณวางใจ พวกเราพี่น้องไม่ใช่คนที่ไม่รู้ความ เพียงแค่คุณช่วยพวกเราจัดการเื่เดือดร้อนที่อยู่ตรงหน้าได้ ต่อไปพวกเราพี่น้องก็จะติดตามคุณเพียงคนเดียวแน่นอน และจะไม่ให้เ้าพ่อเจียงช่วยฟรีๆ”
เมื่อพูดจบก็เหมือนจะคิดอะไรได้ ทางอู๋จงรีบพูดเสริม
“ผมไม่มีเบอร์โทรศัพท์เขา”
เจียงไป๋เงียบไปสักพักแล้วค่อยๆ พูด ก็ถือว่าเขาตกลงต่อคำขอของอีกฝ่ายแล้ว
แต่ภายในใจมีความหดหู่บ้าง ทำไมถึงรู้สึกว่าตนเองราวกับเป็คนที่ช่วยคนอื่นแก้ไขเื่เดือดร้อนเพื่อหาเงินโดยเฉพาะไปแล้ว?
ช่วยคนอื่นแก้ไขเื่เดือดร้อนหนึ่งครั้ง หรือว่าก่อเื่เดือดร้อนหนึ่งครั้ง ก็จะได้รับค่าตอบแทนก้อนใหญ่หนึ่งก้อนหรือ?
“ผมมี ผมมี!” อู๋เทียนรีบพูดอย่างเอาอกเอาใจ
พูดจบก็หยิบกระดาษออกมาหนึ่งแผ่น ้าเขียนเบอร์โทรศัพท์ของถานจงิไว้ เขาเดินมาส่งให้เจียงไป๋อย่างเคารพนอบน้อม
เห็นได้ชัดว่าเื่นี้มีการเตรียมพร้อมไว้ั้แ่แรกแล้ว ก็แค่รอหลังจากที่เจียงไป๋ตกลง ก็จะมอบให้ทันที
เจียงไป๋พยักหน้าแต่ไม่พูด เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดต่อหน้าทุกคน มีเสียงตู๊ดๆ สักพักก็ต่อสายได้ เสียงที่ราวกับผ่านโลกมาอย่างโชกโชนของถานจงิดังขึ้นข้างๆ หูของเจียงไป๋ “ฮัลโหล ใคร?”
“ผม เจียงไป๋ พี่ชายยังจำผมได้ไหม” เจียงไป๋เงียบไปสักพัก และแนะนำตัวเอง
นี่ก็แค่ลองดู หากอีกฝ่ายแกล้งทำเป็ไม่รู้จัก เจียงไป๋ก็จะวางสายทันที
เื่นี้เขาก็จะไม่สนใจแล้ว
“เจียงไป๋? ฮ่าๆ น้องเจียงฉันไม่กล้าลืมหรอก ฉันยังกลัวว่าคนใหญ่คนโตอย่างนายจะมีเื่ยุ่งมากจนลืมฉันไปแล้วเสียอีก ได้ยินว่า่นี้น้องชายชื่อเสียงโด่งดังมาก ไม่ใช่แค่เป็ใหญ่ในเทียนตู ่วันเวลาก่อนหน้านี้ยังไปปินไห่อีก แม้แต่บุคคลอย่างอู่เทียนซียังพบปะมาแล้ว และยังสู้กันพอฟัดพอเหวี่ยง ทำให้ผู้คนจับตามองกัน”
ถานจงิรับสายแล้วก็ตะลึงงันอย่างเห็นได้ชัด หลังจากนั้นก็หัวเราะพลางพูด
สำหรับเจียงไป๋ เป็ธรรมดาที่เขาจะไม่รู้จักไม่ได้
่ครึ่งปีมานี้ เื่ของเจียงไป๋ไม่ใช่มีแค่เทียนตูกับเหอเป่ยที่รู้ ข่าวคราวรวดเร็วอย่างนี้เป็ธรรมดาที่คนประเภทถานจงิจะรู้อย่างละเอียด และแม้แต่น่าหลานจงเต๋อที่ไม่สนใจเื่ต่างๆ ในโลกก็ล้วนได้ยินได้ฟัง
อย่างไรคนที่เจียงไป๋สู้ด้วยก่อนหน้านี้ก็คืออู่เทียนซี!
ชื่อเสียงของเขายิ่งใหญ่มาก นั่นก็สู้กันไปมากับน่าหลานจงเต๋อ และล้วนเป็จอมอหังการที่ไม่เป็เบี้ยล่าง!
เจียงไป๋ไปที่รังปินไห่ของเขาเพียงลำพังแล้วรอบหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้รับาเ็แม้แต่น้อย ในที่สุดยังคงเป็อู่เทียนซีที่ยอมอ่อนให้เอง ซึ่งพอที่จะเห็นถึงความเก่งกาจของเจียงไป๋ได้ โชคดีที่เขาถานจงิเป็ผู้าุโ และยังอยู่ที่ตงเป่ย ไม่อย่างนั้นแล้วล่ะก็ ตอนนี้เขาก็ล้วนต้องเรียกเ้าพ่อเจียงอย่างเคารพนอบน้อมแล้ว!
“พี่ชายก็ชมเกินไป อย่างนี้ ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง ่นี้เจอเื่เดือดร้อนนิดหน่อย สู้กับผู้ทรงอิทธิของเมืองปิงเฉิงคนหนึ่งจนบอบช้ำกันทั้งสองฝ่าย นี่ก็ไม่ใช่ว่าทนไม่ไหวแล้ว จึงไม่มีทางก็เลยมาขอร้องผม ผมก็เลยโทรศัพท์มาหาพี่ … ”
เจียงไป๋หัวเราะอย่างถ่อมตัวและพูด
มองดูบนกระดาษของพวกอู๋เทียนสักหน่อย้ายังเขียนชื่อ ฉายานามของอีกฝ่ายไว้ด้วย ซึ่งก็เตรียมไว้พร้อมเสร็จสรรพ
“เมืองปิงเฉิง? ชื่ออะไร?”
ทางด้านถานจงิก็ปริปากพูดมาตรงๆ อย่างไม่ลังเล
ในเมื่อเป็คนของเมืองปิงเฉิง แบบนั้นก็ไม่มีอะไรจัดการไม่ได้ ในเขตตงเป่ย คำพูดของท่านชายน่าหลานเป็เหมือนกับทองคำพันชั่ง และพระราชโองการ เขาถานจงิในฐานะที่เป็หนึ่งในสามลูกสมุนหลักของท่านชายน่าหลาน เป็ธรรมดาที่จะมีฐานะของเขา
ถานจงิเชื่อว่าในตงเป่ยไม่มีอะไรที่เขาจัดการไม่ได้
“โหรงชิ่ง ฉายาพยัคฆ์”
“อ้อ พยัคฆ์โหรง? ฉันรู้จักเขา ได้ยินว่า่นี้คนของเขาสู้กับคนทางใต้รุนแรงมาก มีคนตายไปไม่น้อย สาเหตุมาจากดาราเล็กๆ สองสามคน? คนคนนี้ดีไปหมดทุกอย่าง แต่ติดที่เ้าชู้ เพื่อเื่นี้ก็ก่อเื่ไว้ไม่น้อย แต่ตัวเขายังถือว่ามีสัจจะ ฉันรู้จักเขา ได้ เื่นี้มอบให้พี่ชาย นายวางใจได้ เกียรติของนายน้องเจียงท่านชายน่าหลานต้องให้แน่นอน อย่าว่าแต่พยัคฆ์โหรงเลย หากฉันพูดกับเขา เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรได้หรอก!”
ถานจงิตะลึง หลังจากนั้นก็หัวเราะแล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจ
เมื่อเจียงไป๋ได้ยินคำนี้แล้ว บนใบหน้าก็เผยรอยยิ้มออกมา
มีคำพูดนี้ของถานจงิ แบบนั้นเื่นี้ก็จัดการได้แล้ว
ซึ่งก็เป็อย่างที่ถานจงิพูด เขาปริปากพูดเอง คนคนนี้พูดคำไหนคำนั้น นอกจากว่าเขาจะไม่อยากอยู่ในเมืองปิงเฉิงแล้วจริงๆ
“แบบนั้นก็รบกวนพี่ชายแล้ว ครั้งหน้ามาเทียนตูผมจะเลี้ยงเหล้าพี่เอง หากมีเื่อะไรให้ผมช่วย ก็บอกมาได้ ผมเจียงไป๋จะไม่ปฏิเสธเด็ดขาด”
อีกฝ่ายช่วยอย่างไม่ลังเลแล้ว เจียงไป๋ก็ไม่ลังเลเช่นกัน
เมื่อพูดคำนี้แล้ว ไม่ใช่เกรงใจแน่นอน นี่คือคำมั่นสัญญา ต่อไปหากถานจงิมาหาเขาจริงๆ แค่ไม่ใช่เื่ที่จัดการได้ยาก เจียงไป๋ก็จะช่วยอย่างไม่ลังเล
“ฮ่าๆ เกรงใจแล้ว ครั้งหน้าหากนายว่างก็มาเที่ยวตงเป่ยสิ มาหาพี่ชายมาดื่มเหล้ากันได้ นายไม่รู้หรอกว่า เมื่อท่านชายได้ยินเื่ของนายแล้ว ก็ชมไม่หยุดปาก และอยากพบนายมาก ก็แค่ท่านไม่ได้ออกไปไหนมาหลายปีแล้ว และไม่คุ้นเคยที่จะออกไป บวกกับอายุมากแล้ว จึงไม่ค่อยสะดวก ไม่อย่างนั้นก็คงจะไปพบนายที่เทียนตูแล้ว หากนายมา ฉันจะพานายไปพบท่านสักหน่อย ที่บ้านท่านน่ะมีเหล้าดีที่เก็บถนอมมานับร้อยปี ปกติก็เสียดายที่จะเอาออกมา แต่หากน้องชายมา ก็จะต้องเอาออกมาต้อนรับแน่นอน! ถึงเวลานั้นให้พี่ชายได้อาศัยเกียรติของนายสักหน่อย”
ถานจงิพูดและหัวเราะ หลังจากที่พูดประโยคนี้แล้ว ก็วางสาย
ทำให้สายตาของอู๋เทียนกับอู๋จงสองพี่น้องที่มองดูอยู่ข้างๆ อย่างรอคอยมองเจียงไป๋อย่างยิ่งเคารพนับถือ
หากรู้ั้แ่แรกว่าเจียงไป๋ยิ่งเก่งกาจขึ้น และเวลานี้ก็ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว เดิมทีอยากให้เจียงไป๋ออกหน้าคุยกับถานจงิสักหน่อย อีกฝ่ายก็ให้เกียรติจัดการเื่นี้ให้แล้ว
ตอนนี้ดูแล้ว อีกฝ่ายไม่ใช่แค่ให้เกียรติ แต่ให้เกียรติมาก เกียรติของเจียงไป๋ก็มากจนถึงขั้นที่แม้แต่ท่านชายน่าหลานที่หนักแน่นราวกับขุนเขาก็ล้วนต้องยอมให้ …
เหล้าดีที่บ้านท่านชายน่าหลานเก็บถนอมไว้นับร้อยปี?
ไม่ต้องพูดถึงราคา หากได้ลิ้มรสสักอึก นั่นก็เป็เกียรติที่ยิ่งใหญ่มากแน่นอน ต่อไปทั้งตงเป่ยก็ล้วนท่องไปทั่วได้
แค่คิดก็ทำให้ผู้คนอิจฉาแล้ว คนกับคนด้วยกันทำไมถึงได้แตกต่างกันมากขนาดนี้?
แต่เด็กสาวสองสามคนกลับไม่ได้หวั่นไหวเท่าสองพี่น้อง ท่านชายน่าหลานอะไรนั่น บรรพบุรุษเป็ท่านชายหรือเป็อะไร?
จริงๆ แล้วพวกเธอก็ไม่รู้จัก ยังจะมีอะไรหวั่นไหวได้?
แค่หนึ่งนาทีต่อมา ข้อความของถานจงิก็มาแล้ว มีแค่สั้นๆ บรรทัดเดียวว่า “เื่ราวจัดการเสร็จแล้ว”
เจียงไป๋ตอบกลับไปว่าขอบคุณ แต่ก็ไม่ได้พิมพ์ต่ออีก เขาเงยหน้ามองทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้า และพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “ตอนนี้พวกนายสองคนวางใจได้ ถานจงิบอกกับผม เื่นี้จัดการแล้ว ผมคิดว่าพยัคฆ์โหรงของเมืองปิงเฉิงคนนั้นน่าจะไม่กล้าวุ่นวายแล้ว”
เขาเพิ่งจะพูดจบ โทรศัพท์ของอู๋จงก็ดังขึ้นทันที อู๋จงตะลึงงัน แล้วพูดว่า “พยัคฆ์โหรง”
หลังจากนั้นก็เปิดลำโพง แล้วรับสาย
เสียงหยาบๆ ของทางนั้นเสียงหนึ่งดังมาว่า “อู๋จง เื่ระหว่างพวกเราจบแล้ว นายเก่งที่ขอให้เ้าพ่อเจียงปริปากได้ คุณถานโทรศัพท์มาหาฉันเอง ต่อไปหากพวกนายอยู่ทางเมืองปิงเฉิง ฉันจะไม่ไปหาเื่เด็ดขาด เื่นี้ถือว่าเป็ความผิดของฉันพยัคฆ์โหรง จะให้ชดใช้อย่างไรนายก็ว่ามา ล้วนมาลงที่ฉัน และถือโอกาสฝากทักทายเ้าพ่อเจียงแทนฉันด้วย”
เมื่อพูดจบก็ไม่รอให้อู๋จงตอบกลับ เขาวางสายไปทันที เหลือไว้แค่ทุกคนที่นั่งมองหน้ากัน
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้