จุติเทพยุทธ์เหนือสวรรค์
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
บทที่ 23 ทะเลอสรพิษในป่ารกร้าง
ความเร็วในการตามล่าของเยวี่ยตงและพรรคพวกสูงมาก หนึ่งในพวกเขาเป็ถึงยอดฝีมือด้านการสะกดรอย กลิ่นอายยังคงชัดเจนมาตลอดทาง ทั้งที่ลั่วถูหยุดเพื่อเปลี่ยนเส้นทางการหนีตั้งหลายครั้งแต่กลับสลัดการไล่ล่าของเผ่าปีศาจไม่หลุด
สิ่งที่ทำให้เยวี่ยตงโกรธแทบคลั่งคือ ลั่วถูไม่ใช่แค่หนีเฉยๆ แต่ยังวางกับดักไว้นับไม่ถ้วนตลอดทาง ถ้าพวกเขาไม่ระมัดระวังพอคงติดกับซ้ำรอยเดิมไปแล้ว ถึงจะเป็เช่นนี้แต่พวกพ้องตนที่ไหล่บริเวณาเ็ก็ต้องตายในกับดักของลั่วถูอยู่ดี
ทว่าสิ่งเดียวที่ทำให้เยวี่ยตงพอใจคือ ลั่วถูเองก็ถูกมีดปีศาจที่เขาปาออกไปแทงเข้าเล่มหนึ่งเหมือนกัน เช่นนั้น พิษปีศาจของเขาต้องแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของลั่วถูอย่างรวดเร็ว บางทีอีกไม่นาน ฝ่ายตรงข้ามอาจถูกเปลี่ยนให้เป็ปีศาจก็ได้
แม้เผ่ามนุษย์จะมียาต้านปีศาจมากมาย แต่พิษปีศาจของเขาไม่ใช่ของที่ยาต้านปีศาจธรรมดาจะรักษาได้
ลั่วถูดูเหมือนยังดูถูกศิษย์ปีศาจกลุ่มนี้เกินไป พวกเขาไม่ใช่นักรบเผ่าปีศาจธรรมดา แต่เป็ทหารส่วนตัวของตระกูลหนึ่งในเผ่าปีศาจ ประสบการณ์สู้รบของทุกตนมากมายจนเข้าขั้นเชี่ยวชาญ
ถึงแม้กับดักของเขาจะขัดขวางฝ่ายตรงข้ามได้ในระดับหนึ่ง แถมหลายครั้งที่เกือบจะสังหารเหล่าปีศาจกลับได้ ทว่าเนื่องจากกับดักครั้งแรกทำให้พวกเขาสูญเสียพวกพ้องไปถึงสองคน และาเ็อีกคนหนึ่ง ทำให้พวกเขาทวีความระมัดระวังขั้นหลายเท่า โดยเฉพาะกับผู้เชี่ยวชาญการสะกดรอย ทุกครั้งที่พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ ก็ตอบสนองได้ทันท่วงที...
ด้วยเหตุนี้เองลั่วถูที่เกือบถูกสังหารด้วยน้ำมือของคนกลุ่มนี้ มีแต่ต้องวิ่งสุดชีวิต ยิ่งไม่มีอสูรหลงฉี ระยะห่างระหว่างเขากับศิษย์ปีศาจก็กระชั้นชิดเข้าทุกที หนีตายสุดชีวิตราวกับเต้นระบำเสี่ยงตายบนคมดาบ เขาไม่มีกะใจคิดวางกับดักแล้ว คิดแค่ต้องรีบเข้าไปในป่าแถวศิลากำเนิดเทพให้เร็วกว่านี้
……
พื้นที่โดยรอบศิลากำเนิดเทพมีเนินเขาเล็กๆ ลูกหนึ่ง พุ่มหญ้าและไม้หนามที่ยุ่งเหยิงช่วยกันกลิ่นคาวเืจากสนามรบฝานเหรินออกจากศิลากำเนิดเทพได้เป็อย่างดี
“มันต้องอยู่ใกล้ๆ แน่!” ในแววตาของโหยวชางปรากฏจิตสังหารที่เยียบเย็นสายหนึ่ง พวกพ้องที่อยู่ข้างกายกระจายตัวออกไปอย่างเงียบงัน คนขนศพที่เหมือนกับมดแมลงตัวหนึ่งที่ยังไม่แม้แต่จะเปิดิญญา ทว่าตลอดทางมานี้กลับทำให้พวกเขารู้สึกอันตรายได้ตลอดเวลา
ทั้งกับดักชั้นสูง ทั้งหน้าไม้แกร่งที่ราวกับใช้ไม่มีวันหมด ชวนให้รู้สึกเหมือนว่าเ้าหนุ่มนี่เป็คลังอาวุธเคลื่อนที่อย่างไรอย่างนั้น ทำไมถึงพกหน้าไม้ได้เยอะขนาดนี้ ทั้งที่ตอนหนีออกจากหุบเขาซากศพ โหยวชางไม่เห็นว่าลั่วถูจะขนหน้าไม้ไปได้สักเท่าไร
ทว่าตลอดทางมานี้ั้แ่ศพของอสูรหลงฉีมาจนเกือบถึงเนินเขาศิลากำเนิดเทพ อย่างน้อยลั่วถูก็ติดตั้งหน้าไม้ไปแล้วกว่าห้าสิบคัน เื่บ้าบอเช่นนี้ทำให้พวกเขาสับสนไปหมด และยังเป็สาเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ลั่วถูหนีมาได้จนถึงที่นี่ได้
บัดนี้พระอาทิตย์ตกไปทางทิศตะวันตกได้สักพักแล้ว จึงมองเห็นพระจันทร์และดวงดาวได้ แต่กลับไม่ได้ช่วยให้พวกเขามองไม่เห็นทางข้างหน้าแต่อย่างใด เพียงแต่ภายใต้การถูกปกคลุมภายจากความมืดยามค่ำคืน ทำให้พวกโหยวชางมีแต่ต้องเพิ่มความระมัดระวังยิ่งกว่าเดิม เพราะไม่มีใครล่วงรู้ว่าเ้าคนขนศพน่ารังเกียจผู้นี้ยังมีหน้าไม้แกร่งอีกเท่าไร ถึงในด้านพละกำลัง แค่พลังของคนธรรมดาคนหนึ่งเดิมทีก็ไม่จำเป็ต้องกังวลอะไรมากนัก ทว่าหน้าไม้พวกนั้นเป็ของชั้นสูงในหมู่ทหาร จะยิงให้ทะลุทองทลายหินก็แสนง่ายดาย ต่อให้เป็ร่างที่แข็งแกร่งของเผ่าปีศาจ ก็ใช่ว่าฟันแทงไม่เข้าเสียทีเดียว ยิ่งกับลูกศรของเ้าหนุ่มที่ถูกทาพิษเคลือบไว้ด้วยแล้ว คิดได้อย่างเดียวว่าช่างโเี้เหลือเกิน ถ้าตกหลุมพรางเข้า เกรงว่ามีแต่ต้องตายสถานเดียว
“ทุกคนระวังตัวด้วย เ้าเด็กนี้เ้าเล่ห์มาก...”
“ฟ่อ ฟ่อ...” โหยวชางพูดยังไม่ทันขาดคำเสียงต่ำเสียงหนึ่งพลันดังขึ้นทำเอาเขาถึงกับหน้าถอดสี ดาบกระดูกปีศาจในมือของฟันออกไปอย่างว่องไว เป็งูขนาดเล็กยาวหลายฉื่อตัวหนึ่งดีดตัวออกมาจากพุ่งหญ้า ร่างที่ทั้งเล็กทั้งสั้นของมันดิ้นพล่าน
“งูอูซือ... ทุกคนระวัง!” สีหน้าของโหยวชางแลดูบิดเบี้ยวพิกล ในสนามรบแห่งนี้งูอูซือนับว่าเป็สิ่งมีชีวิตที่ทั้งประหลาดและน่าสยดสยองอย่างร้ายกาจ แม้ร่างของพวกมันจะไม่ใหญ่โตนัก ทว่ากลับชอนไชเข้าสู่ร่างกายผ่านปากจมูกแม้กระทั่งรูทวาร จากนั้นกลืนกินอวัยวะภายในของศพและออกจากร่างเหยื่อหลังจากมันอิ่มเอมพอแล้ว งูอูซือชอบกินอวัยวะภายในของสิ่งมีชีวิตเป็ที่สุด ไม่ว่าจะเผ่าปีศาจ เผ่ามนุษย์ แม้กระทั่งเผ่าผี สำหรับสิ่งมีชีวิตที่น่าสยดสยองนี้ ไม่มีอะไรที่มันกินไม่ได้!
“แซก แซก... ” เสียงเลื้อยผ่านพุ่มหนามของพวกมันทำให้โหยวชางขนลุกทันที
“รีบถอยเร็ว นี่มันทะเลอสรพิษ...” ศิษย์ปีศาจทั้งหลายรู้ตัวในทันทีว่าตัวเองกำลังเจอกับอะไร ในความมืดนี้ถึงจะไม่รู้จำนวนที่แน่ชัด ทว่าเพียงได้ยินเสียงงูเลื้อย ก็รู้แล้วว่าไม่ใช่น้อย ตอนนี้พวกเขาไม่สนแล้วว่าลั่วถูอยู่ที่ไหน แต่รีบถอยหนีทันที ถึงจะเป็ศิษย์ปีศาจ แต่หากอยู่ต่อหน้าดงงูอูซือนี้ ก็อ่อนแอไม่ต่างกับกับมดแมลง
“ฟุ่บ... ฟุ่บ... ” ขณะที่พวกโหยวชางกำลังเตรียมตัวถอยหนี ทันใดนั้นกลับมีลูกศรถูกยิงเข้าใส่พวกเขาหลายดอก ในเสี้ยวพริบตาเสียงกรีดร้องดังขึ้นสองเสียง โหยวชางตกตะลึงในทันที
ใช้เวลาชั่วครู่กว่าเขาจะพบว่าด้านหลังของตนมีเชือกใสจำนวนหนึ่งซุกซ่อนอยู่ ในความมืดยามวิกาล ต่อให้พวกเขาจะระวังตัวมากเพียงไร ก็ไม่อาจรู้สึกถึงตัวตนของพวกมันได้เลย ทั้งที่ตอนพวกเขากำลังเดินเข้าสู่เนินเขาเพื่อค้นหาลั่วถู ก็ระวังอย่างมาก ระมัดระวังตัวทุกย่างก้าวแล้วแท้ๆ
ทว่าขณะที่กำลังถอยหนีกลับสนใจเพียงชีวิตตนเอง จนไม่ทันตรวจดูใต้ฝ่าเท้าให้ละเอียด ทำให้เหยียบสะดุดเข้าจนได้ ที่ปลายของเชือกคือหน้าไม้แกร่งหลายคัน หน้าไม้เหล่านี้ถูกซ่อนไว้ในพงหญ้า ในราตรีแสนมืดมิด ถ้าไม่ใช่เพราะลูกศรหลายดอกยิงออกมา พวกเขาไม่มีทางรู้ได้เลยว่าพวกมันถูกซ่อนเอาไว้
“ช่วยข้าด้วย...” พวกพ้องสองตนที่ถูกยิงส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือออกมาอย่างอเนจอนาถ ลูกศรดอกนั้นไม่ได้เอาชีวิตพวกเขา แต่กลับลดความเร็วของพวกเขาลงในทันที ทำให้สิ่งที่พรากชีวิตพวกเขาไม่ใช่ลูกศรแต่เป็ทะเลอสรพิษฝูงนั้นต่างหาก
โหยวชางไม่กล้าหยุดแม้สักวินาที ฝูงงูอูซือพุ่งออกจากกิ่งไม้เหมือนกับลูกศรที่ถูกยิงออกมาทีละดอก ในเสี้ยววินาทีก็ทำให้ศิษย์ปีศาจสองตนล้มลงเรียบร้อย มุดเข้าไปทุกทวารบนร่างของพวกเขาทั้งหู จมูก ปาก และขณะที่พวกเขาร้องขอความช่วยเหลือก็ทำให้งูอูซือใช้โอกาสนี้เข้าสู่ร่างกายพวกเขาด้วยเช่นกัน...
ร่างของโหยวชางวิ่งออกไปนับสิบกว่าจั้ง ก็รู้สึกได้ถึงสายลมจากหมัดพุ่งใส่หน้า ภายใต้ความใเล็กน้อย เขาเห็นหมัดขนาดั์พุ่งเข้าใส่หน้าของเขา เป็คนขนศพน่ารังเกียจผู้นั้นเอง เพียงแต่เวลานี้เขาไม่มีเวลาคิดไตร่ตรองมากนัก ดาบกระดูกปีศาจที่อยู่ในมือยาวก็เกินไปจนฟันไม่ทัน ทำได้เพียงยกดาบรับการโจมดีไว้
“เคร้ง...” หมัดชนปะทะดาบกระดูกปีศาจ แรงพุ่งชนช่างรุนแรงจนแทบทำให้ดาบกระดูกปีศาจเกือบหลุดจากมือ ร่างกายของเขาถอยไปหลายก้าวอย่างห้ามไม่อยู่ แต่ลั่วถูไม่ได้หยุดเพียงเท่านี้ ต่อยมาหมัดหนึ่งแล้ว ก็ส่งอีกหมัดตามมาไม่ขาดตอน
การปล่อยหมัดต่อเนื่องเช่นนี้ทำให้โหยวชางหยุดชะงักลง เขาเป็ถึงศิษย์ปีศาจ ฝ่ายตรงข้ามเป็เพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง แต่พลังบนหมัดกลับมากมายขนาดนี้ ทำเอาเขานึกสงสัยในข่าวที่ได้รับมาว่าถูกต้องหรือไม่ แต่เขาไม่มีเวลาให้คิดแล้ว มือที่ถือดาบยังชาไม่หาย ยากที่จะฟันดาบตอบโต้ ทำได้เพียงยกมือปล่อยหมัดปะทะหมัดของลั่วถูอย่างฉับพลัน
โหยวชางไม่คิดว่าตนจะด้อยลั่วถูสักด้าน อย่างน้อยในด้านพลัง หากเปิดิญญาสำเร็จ จะมีพลังมากกว่าเท่าตัว เทียบเท่ากับพลังของวัวหนึ่งตัว และกับตัวเขาที่ผ่านสนามรบมานานปี ขัดเกลาพลังของตัวเองจนแข็งแกร่งมาอย่างเนิ่นนาน อย่างน้อยก็มีพลังเท่ากับวัวหนึ่งตัวครึ่ง เขาไม่เชื่อว่าจะสู้คนธรรมดาต่ำต้อยคนหนึ่งไม่ได้ หมัดเมื่อครู่ในสายตาของเขา ก็เป็แค่ความบังเอิญเท่านั้น
“อึก...” โหยวชางส่งเสียงในลำคอ เขารู้สึกได้ว่าหมัดของตนปะทะเข้ากับเหล็กชิ้นใหญ่ก้อนหนึ่ง ความแข็งเช่นนี้ไม่เหมือนกับร่างเนื้อสักนิด เขารู้ในทันทีว่าตนคิดผิด พลังที่ะเิออกมาในเสี้ยววินาทีของลั่วถูไม่เพียงไม่ด้อยไปกว่าเขา อีกทั้งบนมือยังสวมถุงมือเหล็กชั้นสูงเอาไว้ด้วย
ในการสู้หมัดแลกหมัดยกนี้ ความแข็งแรงของถุงมือเหล็กชั้นสูงแทบจะทำให้กระดูกของมือของโหยวชางหักไปทั้งมือ... ความเ็ปแสนสาหัสทำให้หน้าของเขาเกร็งขมึงอย่างควบคุมไม่ได้ อีกทั้งยังเสียการทรงตัวถอยกรูดไปหลายจั้ง กว่าจะหยุดร่างกายของตนได้
แต่ลั่วถูก็กระเด็นถอยไปหลายสิบก้าวถึงจะหยุดร่างกายตนได้เช่นกัน เืในกายปั่นป่วน สองหมัดเมื่อครู่ราวกับะเิพลังทั้งหมดของร่างออกมาจนเกลี้ยง วิธีใช้พลังของภาพเต่าลึกลับแบกหิน สามารถรวบรวมพลังทั่วกายมาไว้ที่จุดเดียวแล้วะเิออกไปได้ ถึงจะทำให้พลังที่มีขีดจำกัดของตัวเขาสำแดงออกมาได้มากกว่าปกติ ทว่าก็ทำให้ร่างกายต้องรับภาระหนักตามไปด้วย
พลังที่ะเิออกมาในเสี้ยววินาทีนี้ ตามที่ลั่วถูเข้าใจมันเรียกว่าพลังทำลาย เหมือนกับูเาพังทลายในเสี้ยววินาที แต่เขารู้สึกได้ว่าสองหมัดนี้คุ้มค่าไม่เบาเลย แม้เขาจะไม่อาจทำให้โหยวชางาเ็ได้จริงๆ ทว่าตอนนี้ร่างกายของโหยวชางก็ถอยกลับเข้าสู่ทะเลอสรพิษอีกครั้งแล้ว
“อ้าก... ”โหยวชางร้องอย่างใ เมื่องูอูซือหลายตัวพุ่งเข้าใส่เขาราวกับลูกศรธนู หัวงูที่แหลมคมราวกับจะทะลุเข้าเนื้อของเขา ทำเอาเขาได้แต่ส่งเสียงร้องใอย่างไร้ทางต่อกร แต่ก็ต้องปิดปากอย่างรวดเร็ว เพราะเขาพบว่างูอูซือหลายตัวดีดตัวลอยมาจากต้นไม้พุ่งมาที่ปากของเขาราวกับนก ศีรษะของเขาพลันชาวาบ ไหนเลยจะกล้าหยุดเฉยๆ ตวัดดาบฟันงูที่ลอยเข้าใส่ จากนั้นกระชากงูบนร่างออกและรีบหนีให้พ้นจากดงงูให้ได้ก่อนที่จะสายเกินไป
“ในเมื่อมาแล้วทั้งที จะรีบไปไหนกัน เ้าดูสิ งูน้อยพวกนี้หิวจะแย่แล้วนะ... ” ในคำกล่าวของลั่วถูแฝงความเยาะเย้ยไว้ไม่น้อย ท่าทีดูราวกับไม่สนใจฝูงงูที่เข้าใกล้ตัวเขาแม้แต่น้อย
“น่ารังเกียจจริง...” โหยวชางด่ากลับไปอย่างโกรธแค้น เพราะเขาเห็นว่าเมื่องูพวกนั้นเลื้อยมาถึงข้างกายเ้าหนุ่มนั่น กลับหลบทางออกไปสองฝั่งด้วยตัวเอง อ้อมผ่านร่างของเ้าหนู พุ่งตัวเข้าใส่เขาไม่หยุด ทำให้ร่างของเขาก็พลันเ็ปไปทั้งกาย เป็เพราะงูอูซือพวกนี้กำลังกัดกินร่างของเขาไม่ผิดแน่ ในปากของงูอูซืออุดมไปด้วยพิษประหลาดที่ร้ายกาจราวฝูงอสุรกายทำให้ด้านชาเมื่อถูกกัด ในเวลาสั้นๆ จะรู้สึกชาไปทั้งร่าง จากนั้นทวารทั้งเจ็ดจะเปิดออก ถึงเวลานั้น พวกมันจะเข้าร่างผ่านทวารทั้งเจ็ด เข้ากัดกินอวัยวะภายใน หลังจากถูกกัด โหยวชางทรมานเสียจนิญญาแทบหลุดจากร่าง เขารู้ว่าวันนี้คงต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่เสียแล้ว ทว่าเขาไม่มีทางยอมจำนนง่ายๆ
“ก็ตายมันให้หมดเลยแล้วกัน...” โหยวชางะโด้วยความโมโห ร่างของเขาพุ่งเข้าใส่ลั่วถูทันที ต่อให้ต้องตาย เขาก็จะลากเ้าเด็กตรงหน้าลงนรกไปด้วยกันให้ได้ เขากับนายน้อยเดินทางมาด้วยกันแปดตน เพียงเพื่อสังหารคนขนศพตัวเล็กจ้อยคนหนึ่งเท่านั้น ทว่าตอนนี้ นอกจากนายน้อยพวกเขาทั้งเจ็ดล้วนตายด้วยน้ำมือของคนธรรมดาคนหนึ่งทั้งหมด แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาเจ็บใจได้อย่างไร
“เ้าต่างหากที่ต้องตาย ข้าไม่คิดจะตายพร้อมเ้าหรอก!” ลั่วถูหัวเราะเบาๆ ในความมืดนี้ ไม่มีอะไรหลุดรอดสายตาของเขาได้ ในสายตาของเขาโหยวชางมีความเร็วที่สูงมาก ทว่าทางที่เขาวิ่งมากลับถูกลั่วถูคำนวณไว้ชัดเจนแล้ว ขอแค่เขาเพียงหลบไปด้านข้าง ไปที่หลังพุ่มไม้ แต่ร่างของโหยวชางกลับชนเข้ากับพุ่มไม้อย่างจังจนหมดสิ้นเรี่ยวแรง
จากนั้นงูอูซือพุ่งตัวเข้าใส่ร่างของเขา ทั้งที่กำลังดิ้นขัดขืนสุดแรงเกิด ทว่าในเวลาเพียงไม่กี่ลมหายใจก็ถูกทะเลอสรพิษกลืนกินเสียแล้ว
ลั่วถูอดถอนหายใจเฮือกใหญ่ไม่ได้
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- สากล
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
