แม้นางจะสูดเข้าไปเพียงเล็กน้อย ทว่าหลังจากหนีรอดออกมาจากเหตุเพลิงไหม้ นางก็ต้องวิ่งหนีอย่างสุดแรงเกิดและมีอารมณ์ผันผวนตลอดทาง เมื่อเสริมกับน้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำที่ช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นและทำให้เืลมของนางสูบฉีด กลิ่นหอมเย้ายวนที่ติดอยู่บนเรือนร่างของนางเริ่มส่งผล
ไม่ว่าบุรุษคนไหนจะัันางในตอนนี้ ไม่ว่านางจะมีสติถึงเพียงไหน ร่างกายของนางก็อดไม่ได้ที่จะตอบสนองต่อเขา
ฉีซีผู้ซึ่งยังไม่รู้จักความใคร่ รู้สึกตื่นตระหนกและอัปยศอดสูเป็อย่างยิ่ง นางดิ้นรนด้วยความตื่นตระหนกและะโ "อย่านะ! อย่านะ! ท่านปล่อยนะ!"
นางดิ้นรนอย่างหนักจนโม่ซีขมวดคิ้วและยิ่งเพิ่มแรงให้มากขึ้น ทว่าก็รู้สึกถึงความชื้นบนมือ เมื่อมองลงไปจึงเห็นว่าาแที่แขนของฉีซีเริ่มปริออก และผ้าพันแผลก็มีเืซึมออกมา
โม่ซีขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้นและปล่อยมือจากนาง เมื่อฉีซีได้รับอิสรภาพกลับคืน จึงรีบหันหลังกลับทันทีและพยายามวิ่งหนี ทว่าเขาหันกลับมาคว้าเอวของนางแล้วอุ้มขึ้น
ฉีซีอุทาน "อย่านะ!" นางฟาดแขนใส่เขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เืบนแขนของนางไหลออกมามากขึ้น จนกระเซ็นโดนโต๊ะเครื่องแป้ง
เมื่อโม่ซีเห็นท่าทางเช่นนั้นจึงยื่นแขนโอบนาง ดึงนางเข้ามาชิดอกแน่นและตวาดว่า "หากเ้ายังขยับอีก ข้าจะฆ่าเ้า!"
เสียงคำรามราวกับฟ้าผ่าปลุกให้ฉีซีตื่นขึ้นจากความตื่นตระหนก นางเงยหน้ามองเขา เห็นเขาจ้องเขม็งด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว ราวกับมีเจตนาฆ่าปรากฏขึ้นดั่งสัตว์ร้ายที่พร้ะครุบเหยื่อ
ฉีซีถูกเขากดดันจึงรีบหลบสายตาของเขาทันทีโดยไม่กล้าขยับอีก
หัวใจของนางเต้นรัว ทำให้เขาโอบกอดนางไว้แน่น ฉีซีเอนกายซบเขาและได้ยินเสียงจังหวะหัวใจของเขาเช่นกัน
หัวใจของเขาเต้นแรง เมื่อเทียบกันแล้ว นางเปรียบเสมือนลูกแกะที่รอการเชือด ทำให้นางหวาดกลัวจนตัวสั่นเทา นางทำอะไรไม่ถูกจึงยอมให้โม่ซีอุ้มตนขึ้นมาวางบนโต๊ะเครื่องแป้ง
“นั่งดีๆ !” เขาสั่งด้วยน้ำเสียงเ็า
ไม่มีความมืดมนและความหมกมุ่นในแววตาของเขาอีกต่อไป เมื่อเผชิญกับสายตาของเขา ฉีซีก็ชักแขนทั้งสองออกมาอย่างรวดเร็วและปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่าของตน
“ยื่นมือออกมาให้ข้าดู” โม่ซีพูดอีกครั้ง
ดูอะไร? ร่างกายท่อนบนของนางเปลือยเปล่า เขา้าดูอย่างนั้นหรือ?
พวงแก้มของฉีซีเปลี่ยนเป็สีแดงก่ำ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมปล่อยมือ
นางมองเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า ส่ายศีรษะไปมา ดูแล้วน่าสงสารเป็อย่างยิ่ง
โม่ซีขมวดคิ้วและพูดเสียงเข้ม "ข้าเพียงอยากดูาแที่มือของเ้า" จากนั้นก็เอื้อมมือไปคว้าข้อมือของนางแล้วดึงมาข้างหน้า
ในระหว่างการเคลื่อนไหว เขาได้ััหน้าอกหิมะที่สั่นเทิ้มเล็กน้อย ฉีซีจึงส่งเสียงครวญครางแ่เบาออกมา
โม่ซีเงยหน้าขึ้นมองนางอีกครั้ง ฉีซีรีบปิดหน้าอกใหญ่ทั้งสองด้วยมือเดียว โม่ซีลอบถอนหายใจ นางตื่นตระหนกและกดแขนของนางลงบนหน้าอกหิมะนั้นแน่นจนมันยิ่งน่าดึงดูดใจมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นหน้าอกอันอ่อนนุ่มคู่นั้น ใครเล่าจะสามารถสงบสติอารมณ์ได้?
ฉีซีกัดริมฝีปากแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา เพียงแค่กระพริบตา น้ำตาก็ไหลรินลงมาตามขนตายาวและร่วงลงบนหน้าอกขาวคู่นั้น
สายตาของโม่ซีหยุดชะงัก จากนั้นมองตามหยดน้ำตาที่ไหลรินไปจนกระทั่งถึงยอดถัน
เขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปััยอดถันของนางเพื่อเช็ดน้ำตาหยดนั้น
ปลายนิ้วที่หยาบกร้านจากการฝึกดาบปัดป่ายไปที่หน้าอกจนนางสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ฉีซีกัดริมฝีปากด้วยความอับอายและงอตัวลงไปที่ด้านข้างโต๊ะเครื่องแป้ง
เมื่อเห็นใบหน้าของนางเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาจากความหวาดกลัวและความอับอาย โม่ซีก็ใจอ่อนยวบลงในทันใด โน้มตัวไปข้างหน้าและยิ้มจางๆ "กลัวอะไร? ใช่ว่าข้าจะจับเ้ากินเสียหน่อย เ้าเป็ของข้าไม่ใช่หรือ? ข้าจะไม่ทำร้ายเ้า ให้ข้าดูาแของเ้าหน่อยเถิด”
น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงความเย้ายวนชวนให้หลงใหล เขาพูดจาด้วยความห่วงใยและยิ้มอย่างเปิดเผย ทว่าการกระทำกลับไม่บริสุทธิ์ ทำให้ฉีซีไม่รู้ว่าควรเชื่อเขาดีหรือไม่ ก่อนที่จะทันโต้ตอบ โม่ซีก็ถอดผ้าพันแผลที่มือของนางออกและตรวจดูาแอย่างระมัดระวัง
แผลของนางฉีกและลึกจนถึงเนื้อด้านใน หากไม่ดูแลอย่างเหมาะสม อาจนำไปสู่การอักเสบติดเชื้อและแผลเน่าเปื่อยได้
โม่ซีปล่อยมือแล้วะโสั่งการออกไป "จูมามา! เตรียมน้ำร้อนแล้วไปเชิญหมอมา!"
จูมามาที่อยู่ด้านนอกได้ยินจึงขานรับและรีบสั่งการไป ในเวลาเดียวกันประตูตำหนักก็ถูกเปิดออก ฉีซีตื่นตระหนกและ้าปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าของตน ทว่าโม่ซีกลับเคลื่อนไหวเร็วกว่า ดึงเสื้อคลุมผ้าเทียนซือที่ห้อยอยู่บนแขนขึ้นมาคลุมร่างกายเพื่อบดบังทิวทัศน์ฤดูใบไม้ผลิบนร่างของนาง
จูมามาพาเหล่าสาวใช้ถือน้ำร้อนหลายอ่างเดินเข้ามาในตำหนัก
จูมามาใมากเมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าของทั้งคู่หลุดลุ่ย บนร่างของซีอ๋องยังเปรอะเปื้อนด้วยเื จึงถามอย่างกังวลว่า "ท่านอ๋องได้รับาเ็อย่างนั้นหรือ?"
โม่ซีส่ายศีรษะแล้วกล่าวา "ข้าไม่ได้เป็อะไร เตรียมน้ำอาบและเสื้อผ้าให้ข้าที กางมุ้งรอบตั่งนุ่มด้วย"
หลังจากนั้นไม่นาน มุ้งก็ถูกกางขึ้น เขาอุ้มฉีซีซึ่งอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมา วางนางไว้บนตั่งนุ่ม
ฉีซีถามด้วยความตื่นตระหนก "ท่านจะทำอะไร?"
“อีกครู่หมอหลวงโจวจะมาตรวจอาการาเ็ของเ้า”
ใบหน้าของโม่ซีเรียบเฉย ลดท่าทีดุดันและการบังคับลง ทว่าฉีซียังคงระแวดระวังเขาอยู่
เมื่อเห็นท่าทางนี้ โม่ซีจึงเลิกคิ้วขึ้น "ไม่เช่นนั้น เ้าคิดว่าข้าจะทำอะไรกับเ้าล่ะ?"
ใบหน้าของฉีซีร้อนผ่าว ภายในใจคิดว่าแล้วเมื่อครู่ใครที่ััร่างกายนางกัน? การย้อนถามของเขา ทำราวกับนางเป็ฝ่ายคิดไม่ซื่อเสียอย่างนั้น?
นางเบือนหน้าหนีด้วยความอับอาย กัดริมฝีปากแน่นไม่ยอมพูดอะไร เมื่อโม่ซีเห็นการกระทำนี้ ความเ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นมาในแววตา
เมื่อหมอหลวงโจวเข้ามาในตำหนัก มุ้งลายต้นไผ่ก็ถูกกางไว้หน้าตั่งนุ่ม
ฉีซีนอนตะแคงบนตั่งนุ่ม โดยเผยให้เห็นไหล่ คอ และแขนที่ได้รับาเ็ มุ้งคลุมไหล่ของนาง เหยียดแขนข้างที่าเ็วางพาดบนหมอนนุ่ม มุ้งคลุมร่างกึ่งเปลือยของนาง บดบังจากสายตาของทุกคน จากนั้นจูมามาและฉีซีจึงเข้าใจว่าทำไมต้องกางมุ้งขึ้นมา
ทว่าการที่โม่ซีนั่งข้างฉีซีทำให้นางอึดอัดอย่างยิ่ง แม้ว่าเขาจะเห็นร่างกายที่เปลือยเปล่าของนางแล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่านางเป็ของเขา นางกัดริมฝีปากมองโม่ซีที่ดูเหมือนจะไม่คิดว่ามันไม่เหมาะสม ฉีซีทั้งรู้สึกอับอายและโกรธเคือง ทว่าไม่สามารถทำอะไรเขาได้
หมอหลวงโจวเปิดแผลของฉีซีแล้วกดเบา ๆ ให้เืสกปรกไหลออกมา
การกดนี้ทำให้ฉีซีตัวสั่นด้วยความเ็ปและมีชั้นเหงื่อบางๆ ผุดขึ้นมาบนหน้าผาก
เมื่อโม่ซีเห็นนางกำลังอดทนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาซื้อนางมาด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ไม่ว่าจะเพื่อสนองความใคร่หรือให้มาคอยปรนนิบัติ ล้วนเป็การหาความสุขให้กับชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายของตน เขาไม่ได้้าเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเ็ปและความทุกข์ทรมานของนาง
เขาอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความเป็ห่วง "เจ็บมากเลยหรือ?"
ฉีซีกัดฟันและพยักหน้า
ก่อนหน้านี้นางรีบหนีเอาชีวิตรอดจึงไม่รู้สึกเจ็บาแ ทว่าตอนนี้เริ่มรู้สึกถึงาแและรู้สึกเจ็บแปลบๆ ทุกครั้งที่ขยับ เมื่อหมอโจวกดลงไป าแก็ราวกับจะลุกเป็ไฟ
“หมอหลวงโจว ให้ยาแก้ปวดก่อนเถอะ” โม่ซีสั่ง
ทว่าหมอหลวงโจวตอบว่า “ท่านอ๋องขอรับ ยังมีเศษหนามฝังอยู่ในแผล ต้องเอาหนามออกก่อนแล้วจึงจะเย็บปิดแผลได้ เกรงว่าจะต้องใช้ผงหม่าเฟ่ย1ขอรับ”
ใบหน้าของฉีซีซีดลงเมื่อได้ยินสิ่งนี้ หันไปมองโม่ซีและส่ายศีรษะรัว ทว่าโม่ซีพูดเพียงสองคำเท่านั้น
"เชื่อฟัง"
-----------------------------------------------------------------------------------
[1] ผงหม่าเฟ่ย ยาชาชนิดรับประทานที่ใช้ในสมัยโบราณของจีน
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้