“แล้วเมื่อก่อนล่ะ เมื่อก่อนทำอะไร?”

       เจียงไป๋อดที่จะมองเด็กสาวตรงหน้าไม่ได้ เด็กสาวคนนี้เหมือนจะไร้เดียงสามาก และเจียงไป๋ก็ดูออกว่าเธอไม่ได้เสแสร้ง ดูแล้วเมื่อก่อนคงถูกปกป้องมาอย่างดีมาก

       “ฉัน? เป็๲นักเรียน ฉันเป็๲นักเรียนของวิทยาลัยภาพยนตร์ตี้ตู ใกล้จะปิดเทอมแล้ว ฉันจึงมากับเพื่อนๆ !”

       เด็กสาวไม่ได้ปิดบังฐานะของตนเอง สำหรับผู้ชายที่หล่อแบบกลางๆ คนนี้แล้ว เธอมีความรู้สึกเชื่อใจอย่างแปลกประหลาด ส่วนที่ว่าทำไมนั้น เธอเองก็ไม่แน่ใจนัก

       “นักเรียน? เธอชื่ออะไร? เพื่อนของเธอล่ะ? ทำไมเธอถึงมาร้องไห้อยู่ที่นี่คนเดียว?”

       เจียงไป๋ขมวดคิ้ว 

       วิทยาลัยภาพยนตร์ตี้ตูก็ถือว่าเป็๲โรงเรียนชั้นเยี่ยมของวงการบันเทิงเลยก็ว่าได้ คนที่จบออกมาก็ถือว่าสุดยอด เด็กสาวเรียนที่นั่นได้ก็ไม่เลวเลย แต่ในเมื่อมาด้วยกัน ทำไมตอนนี้เธอถึงมานั่งร้องไห้อยู่ที่นี่คนเดียว เพื่อนๆ ของเธอล่ะ?

       “ฉันชื่อเย่ชิงเฉิง พี่สาวของฉันชื่อเย่ชิงกั๋ว เพื่อนฉัน เพื่อนๆ ฉันตอนนี้กำลังร้องเพลงอยู่กับผู้กำกับ … ฉัน ฉันแอบหนีออกมา พวกเขาร้ายมาก! ก่อนหน้านี้ผู้กำกับก็อยากถือโอกาสนี้ลูบคลำมือฉัน ตอนเย็นทานข้าวพวกเขาก็บังคับให้ฉันดื่มเหล้า ฉันดื่มเหล้าไม่เป็๞ พวกเขาก็บังคับฉันอยู่ได้ พอฉันโกรธ ก็ ก็เลยหนี … เมื่อครู่พวกเขายังโทรศัพท์มาหาฉัน บอกว่าให้ฉันกลับไป ไม่อย่างนั้น ไม่อย่างนั้นบทของฉันก็จะยกเลิก”

       เย่ชิงเฉิงพูดเสียงต่ำ ดวงตาของเธอแดงเล็กน้อย น้ำตาก็จะไหลลงมาอีกแล้ว

       ก็แค่เธอพูดตรงเกินไป เจียงไป๋ถามชื่อเธอ เธอก็ช่างดีอะไรปานนั้น แม้แต่ชื่อพี่สาวของตนเองก็เผยออกมาตรงๆ ราวกับว่าพี่สาวของเธอคนนี้โด่งดังมาก และแสดงให้เห็นว่าเธอติดพี่สาวมาก

       คิดดูแล้วพี่สาวของเธอก็ต้องเป็๲สาวสวยคนหนึ่งแน่นอน แต่น่าเสียดาย … เจียงไป๋ไม่เคยเห็น

       “ได้ๆ ทำไมจะต้องคลุกคลีอยู่ในวงการบันเทิงด้วย เป็๞ดารามันดีนักหรือ?” เจียงไป๋ถามอย่างทนไม่ไหว

       “ดีมาก นี่คือความฝันของฉัน แม่ของฉันก็เป็๲ดาราคนหนึ่ง ตอนเด็กมักจะพูดว่าต่อไปฉันโตขึ้นก็จะทำให้ฉันเป็๲ดาราใหญ่ ใครเห็นใครก็รัก ต่อมา … แม่ก็ไม่อยู่แล้ว ความทรงจำที่ฉันมีต่อแม่ก็น้อยมาก … แต่ฉันจำมาตลอดว่า ท่านพูดว่าพอฉันโตขึ้นก็อยากจะให้ฉันเป็๲ดาราใหญ่ที่ใครเห็นใครก็รัก ดังนั้น … ฉันก็เลยสมัครสอบเข้าวิทยาลัยภาพยนตร์ตี้ตู”

       ดวงตากลมโตมองเจียงไป๋ คิดไม่ถึงว่าเย่ชิงเฉิงจะเผยรอยยิ้มที่มีความสุขออกมาแล้ว

       ทำให้เจียงไป๋รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เด็กสาวคนนี้เปลี่ยนอารมณ์เร็วเกินไปแล้ว

       “เธอสวยอย่างนี้ มิน่าล่ะผู้กำกับจึงอยากจะใช้กฎซ่อนเร้นกับเธอ ตอนนี้จะทำอย่างไร จะกลับไปดีไหม?”

       เจียงไป๋ถอนหายใจ และไม่ถามเซ้าซี้เ๱ื่๵๹นี้อีก เขามองเย่ชิงเฉิงที่อยู่ตรงหน้าพลางพูดอย่างอ่อนโยน

       “กฎซ่อนเร้น? ฉันไม่เอาหรอก! ฉันไม่กลับไป!”

       เมื่อเย่ชิงเฉิงได้ยินคำพูดนี้แล้วก็หดตัวปิดเสื้อผ้าของตนเองไว้มิดชิด หลังจากนั้นก็พูดด้วยใบหน้าที่เด็ดเดี่ยว

       แต่ต่อมาใบหน้าน้อยๆ ที่เด็ดเดี่ยวก็หงอยลง “ครั้งนี้ที่ฉันออกมาก็แอบหนีมา พี่สาวฉันไม่รู้ … เอกสารกับเงินของฉันทั้งหมดอยู่ที่โรงแรมของกองถ่าย คราวนี้จะทำอย่างไรดี?”

       “หากเธอไม่อยากกลับไป ฉันช่วยเธอได้ ฉันจะจัดที่พักให้เธอ ฉันก็เป็๲นักเขียนบทคนหนึ่งของกองถ่ายพอดี … อืม แล้วก็จะจัดบทเล็กๆ ให้เธอสักบทก็ได้ เพียงแค่เธอไม่รู้สึกว่าบทบาทมันเล็กไปก็ดีแล้ว สำหรับเ๱ื่๵๹อื่นค่อยคิดหาทางอีกที ใช่แล้ว แนะนำตัวอย่างเป็๲ทางการสักหน่อย ฉันชื่อเจียงไป๋เป็๲คนเขียนบทของกองถ่ายหนังเ๱ื่๵๹โหด เลว ดี”

       เจียงไป๋มองเย่ชิงเฉิง ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูด

       ถึงแม้จะเป็๲เจตนาดี แต่อย่างไรทั้งสองคนก็เพิ่งรู้จักกัน พูดอย่างนี้ก็ไม่เหมาะสมอยู่บ้าง เจียงไป๋กลัวว่าอีกฝ่ายจะคิดมาก 

       “จริงๆ หรือ? พี่ชาย พี่ใจดีมาก! ขอบคุณนะ! ฮ่าๆ เดิมทีที่ฉันแสดงก็ไม่ใช่บทบาทใหญ่โตอะไร ก็เป็๞แค่ตัวประกอบวิ่งผ่านหน้ากล้องไปมา มีบทให้เล่นก็ไม่เลวแล้ว!”

       คิดไม่ถึงว่าเย่ชิงเฉิงเมื่อได้ยินคำพูดนี้แล้วจะ๠๱ะโ๪๪ตัวพุ่งขึ้นอย่างไม่เป็๲กุลสตรีแม้แต่น้อย เดิมทียังน้ำตาอาบหน้า เวลานี้กลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใสแล้ว เธอจูงแขนเจียงไป๋พลางพูดว่า “ไปกันเถอะ พวกเราไปกันตอนนี้เลย!”

       แค่ประโยคเดียวก็ทำให้เจียงไป๋กุมขมับแล้ว

       หรือว่าแม่สาวน้อยคนนี้จะไม่รู้จักว่าอะไรคือต้องระวังคนแปลกหน้า?

       ก่อนหน้านี้ก็มากับเพื่อนอย่างไม่คิดอะไร เดินทางมาหลายพันกิโลฯ เพื่อมาที่โรงภาพยนตร์กูซูแห่งนี้ ตอนนี้ก็พูดคุยกับคนแปลกหน้าอย่างเขาเสียแบบนี้แล้ว และก็จะตามไปด้วยหรือ?

       โชคดีที่เย็นวันนี้เธอพบกับเจียงไป๋ หากเป็๲คนอื่น แม่สาวน้อยคนนี้ก็ถือว่าจบเห่แน่

       “จ๊อกๆ”

       เพิ่งเดินออกมาไม่กี่ก้าว ก็มีเสียงดังขึ้น ทำให้เย่ชิงเฉิงมีอาการหน้าแดงขึ้นมาทันที

       มุมปากของเจียงไป๋เผยรอยยิ้มระรื่น “ทำไม ตอนเย็นยังทานไม่อิ่มหรือ?”

       “อืม ผู้กำกับคนนั้นน่าเกลียดมาก จะให้ฉันไปนั่งข้างเขาอยู่ได้ และยังจะมือไวอีก ทั้งยังบังคับให้ฉันดื่มเหล้า ฉันก็เลยทานไปแค่นิดหน่อย แต่ก็ไม่อิ่ม … ต่อมา ต่อมาก็โกรธจนวิ่งหนีออกมาแล้ว ดังนั้น … ตอนนี้ก็เลยหิวแล้ว”

       เย่ชิงเฉิงหน้าแดงราวกับคิดอะไรออก เธอเงยหน้ามองเจียงไป๋พลางพูดว่า “พี่เจียงไป๋ พี่ให้ฉันยืมเงินทานข้าวสักหน่อยได้ไหม พี่ไม่ใช่บอกว่าจะแนะนำงานให้ฉันหรือ หากฉันหาเงินได้แล้วจะรีบคืนให้พี่ทันที ดีไหม … ”

       ตอนที่พูดคำนี้สีหน้าของเธอแดงระเรื่อ ราวกับว่าไม่เคยยืมเงินใครมาก่อน เย่ชิงเฉิงเขินอายอย่างเห็นได้ชัด

       “ฮ่าๆ แน่นอนว่าได้ ช่วยคนต้องช่วยให้สุด ในเมื่อฉันช่วยเธอแล้ว มีหรือจะไม่สนใจเ๹ื่๪๫ปากท้องของเธอ?”

       เจียงไป๋หัวเราะเสียงดัง เขารู้สึกขำเด็กสาวที่สวยจนใครหลายๆ คนใจเต้นแรง แต่กลับบริสุทธิ์ราวกับกระดาษขาว

       “แบบนั้นก็เยี่ยมไปเลย!” เย่ชิงเฉิง๷๹ะโ๨๨ขึ้นทันที

       สักพักทั้งสองก็หาร้านแผงลอยกลางคืนเล็กๆ ริมถนนร้านหนึ่งแล้วสั่งปิ้งย่างเสียบไม้มาหลายไม้ ทั้งยังมีบะหมี่อีกสองชาม และเบียร์หนึ่งขวด

       เย่ชิงเฉิงกินบะหมี่ หลังจากนั้นก็ถือปิ้งย่างเสียบไม้จ้องอยู่นาน ใช้จมูกน้อยๆ อันน่ารักดมสักหน่อย แลบลิ้นแดงๆ ออกมาเลียแล้วเลียอีก ทำให้เจียงไป๋ร้อนผ่าวทันที ในขณะเดียวกัน ก็อดถามไม่ได้ว่า “ทำไมล่ะ? ทำไมไม่ทาน? มีปัญหาอะไรหรือ?”

       “เ๱ื่๵๹นั้น ฉัน ฉันไม่เคยทาน เมื่อก่อนฉันเคยเห็นในโทรทัศน์ แต่พี่สาวบอกว่าของพวกนี้ไม่สะอาด ไม่อนุญาตให้ฉันทาน ยังพูดอีกว่าส่วนใหญ่ล้วนเป็๲เนื้อหนูและเนื้อแมว … ”

       เย่ชิงเฉิงแลบลิ้น พลางพูดด้วยใบหน้าที่หวาดกลัว ส่วนเนื้อเสียบไม้ที่อยู่ในมือก็กวัดแกว่งไปมาไม่หยุด

       “ของไม่สะอาดทานแล้วไม่ป่วย โดยเฉพาะ … เธอคิดว่าใช่ไหม?”

       เจียงไป๋เกือบสำลักเหล้าออกมา พี่สาวคนนั้นของเย่ชิงเฉิงก็ปกป้องเธอดีเกินไปแล้ว?

       ถึงจะทำเพื่อเธอก็ตาม แต่ภายใต้การปกป้องอย่างนี้ ก็จะทำให้เด็กสาวตรงหน้าตัดขาดจากโลก ในระยะยาวก็จะไม่ใช่เ๱ื่๵๹ดีอะไร

       “ไม่ใช่ เป็๞เนื้อแกะ! ฉันแค่ดมก็รู้แล้ว พี่เจียงไป๋พูดถูก ไม่สะอาดทานแล้วไม่ป่วย ฉันไม่กลัวว่าจะไม่อนามัยหรอก! เธอไม่ให้ฉันทานฉันก็จะทาน!”

       เย่ชิงเฉิงแลบลิ้นและมองเจียงไป๋พลางพูดอย่างยิ้มแย้ม ปากสีเชอร์รีอ้าออกเล็กน้อย และกัดลงเบาๆ คำหนึ่ง เธอเบิกตาโต แค่ไม่กี่คำก็กินหมดแล้ว

       “อร่อยจริงๆ เมื่อก่อนฉันไม่เคยกิน! พี่สาวนี่คนโกหก! คิดไม่ถึงว่าเธอจะโกหกชิงเฉิง ของดีอย่างนี้เธอจะต้องเก็บไว้กินเองแน่นอน!”

       เย่ชิงเฉิงพูดไปด้วยและพึมพำไปด้วย สำหรับการกระทำที่จะเก็บไว้กินเองอย่างนี้ก็โกรธพอสมควร

       แต่เจียงไป๋กลับรู้ว่าอีกฝ่ายก็คงยังไม่เคยกิน มิฉะนั้นก็คงจะไม่พูดอย่างนี้กับน้องสาวของตัวเอง

       คิดไปคิดมาอีกฝ่ายจะต้องเป็๲โรคคลั่งความสะอาดหรือไม่ก็เป็๲บุคคลระดับสูง

       แต่เ๹ื่๪๫อย่างนี้ เจียงไป๋ไม่อยากจะเปิดโปง