สำหรับคนพวกนี้ เจียงไป๋ก็ี้เีจะสนใจ เมื่อเห็นว่าจู้ซินซินเครียด เขาจึงใช้มือตบข้อมือที่ขาวสวยของเธอเบาๆ หลังจากนั้นเตรียมบอกลาเธอและส่งเธอเข้าไป
หากบ้านของเธอจะต้องรื้อถอนจริงๆ เจียงไป๋เองก็คิดดีแล้ว ถึงเวลานั้นก็ช่วย ลองดูว่าเป็โครงการของใคร อย่างน้อยก็พอที่จะหาบ้านให้พวกเธอได้
อย่างแรกไม่ต้องให้พวกเธอมาอยู่กันอย่างนี้ อย่างที่สองก็ถือว่ากลายเป็ความช่วยเหลือ
ให้ตายเจียงไป๋ก็ไม่ไปหาเื่คนอื่น แต่ในเวลานี้เื่เดือดร้อนกลับมาหาเจียงไป๋เสียแล้ว “ไอ้หยา ลองดูทางนี้สิ มีสาวสวยมากคนหนึ่ง ฮ่าๆ ดึกดื่นอย่างนี้ เธอไม่กลับบ้านแต่มาอยู่ที่นี่ทำไม? แล้วยังอยู่กับผู้ชายอีก? หรือว่าไปทำกิจกรรมนอกบ้านหรือ? ไม่อย่างนั้นพวกเรามาทำด้วยกันไหม? ฮ่าๆ … ”
“งานดีๆ พวกนายไม่ทำ จะรนหาที่ตายจนได้ใช่ไหม?”
แค่ประโยคเดียวก็ทำให้เจียงไป๋โกรธแล้ว เขาก้าวออกมาและมองคนพวกนี้อย่างเยือกเย็น
คนพวกนี้ พวกนายจะรื้อถอนก็รื้อถอนไป วาดของพวกนายไปก็พอแล้ว ไม่มีอะไรยังจะมาหาเื่เขาอีก ้าอะไร?
รนหาที่ตายล่ะสิ
แต่ไหนแต่ไรมาเจียงไป๋ก็ไม่ใช่คนอารมณ์ดี แต่บางครั้งี้เี และก็ใจกว้างไม่คิดเล็กคิดน้อย แต่ก็ไม่เคยให้ใครขี่หัวมาก่อน นักเลงพวกนี้พูดแค่สองประโยคก็ทำให้เจียงไป๋โกรธแล้ว
“ทำไม? สหายพูดแค่นี้จะทำไม? นายอยากมีเื่หรือ?”
เจียงไป๋พูดแค่ประโยคเดียวทำให้ทั้งเหตุการณ์ตึงเครียดขึ้นมา โดยรอบคนกลุ่มหนึ่งที่เดิมทียุ่งๆ อยู่ตรงนั้นก็เดินเข้ามาแล้ว และล้อมเจียงไป๋ไว้
ผู้ชายคนหนึ่งในนี้ที่บนหน้าผากด้านซ้ายมีรอยมีด มองเจียงไป๋อย่างเยือกเย็น และพูดจาแรงๆ
เขามีเจตนาว่าหากพูดไม่น่าฟัง ก็จะทำให้เจียงไป๋ได้เห็นดีทันที
“พอเถอะ ก็ ก็ไม่มีอะไร … ”
เวลานี้มือน้อยๆ ของจู้ซินซินดึงแขนของเจียงไป๋ไว้แน่น แล้วพูดเสียงสั่น
เธอรู้ว่าเจียงไป๋ไม่กลัวคนพวกนี้ แต่ตอนนี้อีกฝ่ายมีกำลังมากกว่า แค่ไม่ระวัง เจียงไป๋ก็อาจจะตายได้
คำพูดของจู้ซินซินทำให้เจียงไป๋ขมวดคิ้ว หลังจากนั้นลองคิดๆ ดู เจียงไป๋ก็ไม่อยากให้สาวน้อยคนนี้เห็นภาพเหตุการณ์คาวเือะไร โดยเฉพาะนี่ยังเป็หน้าประตูบ้านเธอ เสียงโวยวายเมื่อครู่ก็ทำให้คนไม่น้อยเปิดไฟ และแอบดู ไม่แน่ว่าอาจจะมีแม่ของจู้ซินซินด้วย
เจียงไป๋ไม่อยากจะลงมือในเวลานี้ และให้ครอบครัวของจู้ซินซินเป็กังวลแทนเธอ ดังนั้นเมื่อได้ยินคำนี้ก็ลังเลเล็กน้อย แต่เขาก็จูงมือจู้ซินซินออกไป เพื่อจะส่งเธอกลับไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน
“เฮ้ ฉันคิดว่าจะเป็คนเก่งอะไรกัน กล้ายั่วพวกเรา เป็พวกขี้ขลาดนี่เอง และยังเชื่อฟังแฟนสาวของนายอีก รีบไปให้พ้นซะ ไอ้หนูอย่างนายมันขี้ขลาด แต่เื่หาผู้หญิงสายตาไม่เลวเลย เด็กสาวอายุสิบหกสิบเจ็ดช่างสวยสดใสจริงๆ ฮ่าๆ ฉันชอบ … ไม่อย่างนั้นนายก็ไสหัวไปซะ มอบให้พี่จัดการเอง? วางใจ หลังจากที่ฉันสนุกเสร็จแล้วก็จะคืนให้นายแน่นอน … ”
ทางเจียงไป๋ก็จากไปอย่างไม่พูดอะไร ทางนั้นก็ยิ่งกำเริบขึ้นทุกที คนที่เริ่มพูดคนนั้นรีบพูดมาทันที จนทำให้คนที่อยู่โดยรอบหัวเราะกัน และกวาดตามองชุดขายเบียร์ที่โชว์ขาเรียวยาวของจู้ซินซินนั้นอย่างเปิดเผย ซึ่งก็มีความหมายชัดเจนมาก
แต่เสียดาย สิ่งที่พวกเขาได้รับกลับไม่ใช่การหนีหัวซุกหัวซุนของเจียงไป๋ และก็ไม่ใช่โฉมหน้าที่ไม่พอใจของเจียงไป๋ และยิ่งไม่ใช่การโต้กลับ แต่เป็การซัดมาตรงทีหนึ่ง
เจียงไป๋พุ่งตัวะโไปไกลหลายเมตร แค่พริบตาเดียวก็มาอยู่ตรงหน้าอีกฝ่าย และต่อยไปอย่างดุดัน เขาต่อยอีกฝ่ายปลิวออกไปกระแทกเข้ากับผนังกำแพง
ใน่เวลานี้ ฟันของอีกฝ่ายล้วนหักหมด เขาร่วงลงพื้นและกระอักเื ในขณะเดียวกัน ฟันนับไม่ถ้วนก็ถูกบ้วนออกมาเป็ชิ้นเล็กชิ้นน้อย ส่วนริมฝีปากของเขาเว้าเข้าไปแล้ว ดูแล้วน่ากลัว แม้แต่โอกาสที่จะร้องก็ล้วนไม่มี
หมัดนี้ของเจียงไป๋ต่อยได้แม่นยำ และไม่ถึงแก่ชีวิต แต่กลับให้การสั่งสอนที่ลืมไม่ลงไปตลอดชีวิตกับอีกฝ่าย ถึงจะรักษาหายได้ คางที่แหลกทั้งยังกระดูกหัก แทบจะถูกต่อยเป็จุณ ต่อไปอย่าว่าแต่พูดเลย แค่จะกินข้าวก็ล้วนเป็ปัญหา
“ฉันบอกกับพวกนายแล้ว จะรื้อถอนก็รื้อถอนไป พวกนายไม่มีอะไร จะมารนหาที่ตายทำไม?”
หลังจากนั้นเจียงไป๋เพิ่งจะหันหน้าไปจ้องคนที่อยู่ตรงหน้าพวกนี้ แล้วพูดอย่างนี้ ในขณะเดียวกันก็เช็ดหมัดของตัวเองอย่างตามใจชอบ
“นาย … ”
คนพวกนี้ก็ไม่ใช่คนโง่ การกระทำของเจียงไป๋เมื่อครู่เร็วราวกับฟ้าแลบ ตอนที่พวกเขายังไม่ทันได้รู้สึกตัว เจียงไป๋ก็ต่อยคนจนปลิวออกไปแล้ว แค่หมัดเดียวสามารถต่อยคนปลิวออกไปสิบกว่าเมตร และยังซัดจนกลายเป็อย่างนี้
คนอย่างนี้ … เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนที่พวกเขาจะแหย่ได้
อย่าเห็นว่าปกติคนพวกนี้อวดดี เป็เหมือนผีห่าซาตาน แต่หากพบกับยอดฝีมือจริงๆ ก็ขี้ขลาดขึ้นมาทันที พวกเขามีกันสี่ห้าคน แต่ละคนล้วนกำยำ แต่ก็ถูกคำพูดของเจียงไป๋แค่ประโยคเดียวทำให้ใจนไม่กล้าบุ่มบ่ามแม้แต่น้อย
“สหาย ฉันรู้ว่านายเก่ง แต่พวกเราก็มีกันมากขนาดนี้ นายคนเดียวถึงจะเก่งแค่ไหน ก็ไม่อาจล้มพวกเราได้หมด ยิ่งไปกว่านั้นนายยังมีผู้หญิงมาด้วยนะ … ”
ผู้ชายที่บนใบหน้ามีรอยมีดและเป็คนนำทีม สำหรับคำพูดของเจียงไป๋แล้วก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร หลังจากนั้นพอเห็นจู้ซินซินที่อยู่ไกลออกไปสายตาก็เป็ประกาย
ถึงอีกฝ่ายจะเก่งแค่ไหนแล้วจะทำไม?
ในเมื่อเป็อย่างนี้จะกลัวอะไร หากจะลงมือจริงๆ ก็ชิงเอาตัวผู้หญิงมาควบคุมไว้ก่อน ก็ไม่ต้องกลัวแล้ว
“นายขู่ฉันหรือ?” เจียงไป๋หรี่ตา
“ไม่กล้า ให้อภัยกันหน่อยสิ สหาย เื่นี้วันนี้ฉันยอมรับว่าโชคไม่ดี ให้จบแค่นี้ดีไหม?”
อีกฝ่ายก็ไม่กล้าทำเกินไป เมื่อครู่ถึงแม้จะข่มขู่เจียงไป๋แล้ว แต่เขาก็ไม่คิดที่จะสู้ตายกับเจียงไป๋
เมื่อครู่เจียงไป๋ลงมือ เขาก็เห็นแล้ว บุคคลอย่างนี้เขาก็ไม่อยากจะล่วงเกิน ตอนที่อีกฝ่ายรู้สึกกังวล เขาข่มขู่อีกฝ่ายได้ หากสร้างศัตรูจริงๆ แต่อีกฝ่ายไม่กลัว เช่นนั้นคนที่จะเคราะห์ร้ายก็คือพวกเขาแล้ว
“เมื่อครู่ฉันซัดคนไปแล้ว หากนายพูดอย่างนี้ แบบนั้นฉันก็จะตกลง แต่คิดไม่ถึงว่านายจะกล้าขู่ฉัน? นายคิดว่าจะจบแค่นี้ได้หรือ?”
เจียงไป๋หรี่ตา
คนที่อยู่ตรงหน้าพวกนี้จะต้องซัดให้กลัวในคราวเดียว ไม่อย่างนั้นก็จะเป็ปัญหาไม่จบไม่สิ้น
ไม่ใช่เพื่อพวกเรา แต่เพื่อพวกจู้ซินซิน
อย่างไรจู้ซินซินก็พักอยู่ที่นี่ หากวันนี้ลงมือแล้ว เจียงไป๋ก็ไม่กล้ารับประกันได้ว่าพอผ่านวันนี้ไปแล้วอีกฝ่ายจะแก้แค้นอีกหรือไม่ หากจะแก้แค้นจริงๆ ถึงเวลานั้นถึงจะพบก็สายไปเสียแล้ว
“นาย้าอะไร!”
คนหน้าบากที่เป็ผู้นำทีมสีหน้าแปรเปลี่ยน
แต่เสียดายสิ่งที่ตอบกลับพวกเขากลับเป็กำปั้นของเจียงไป๋ แค่หมัดเดียวซัดอีกฝ่ายจนปลิวออกไปแล้ว หลังจากนั้นเจียงไป๋ก็หันไปหาอีกคน และถีบออกไป
คนพวกนี้ราวกับกระสอบทรายที่ไม่มีน้ำหนัก และถูกเจียงไป๋ซัดปลิวไปทีละคนก็ใช้เวลาแค่สองนาที หลายคนล้มลงและครวญครางอยู่บนพื้น จู้ซินซินดูใจนตาค้างแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
นี่ยังคงเป็เจียงไป๋ที่ไม่อยากทำให้ใจนเกินไป และมีเหตุที่จะเก็บไว้ คนพวกนี้ต่างก็าเ็ไม่เบา แต่ก็ไม่ถึงแก่ชีวิต พักรักษาตัวสักระยะก็หายแล้ว หากเขาลงมือจริงๆ ภายในหนึ่งนาทีเจียงไป๋มั่นใจได้ว่าจะฆ่าพวกเขาไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียวได้
“ตอนนี้ … นายยังจะขู่ฉันอีกไหม?”
เมื่อเสร็จทุกอย่างแล้ว เจียงไป๋ก็เดินมาตรงหน้าของเ้าหน้าบาก และมองเขาที่ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก บนหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ เจียงไป๋นั่งยองๆ ลงพลางถาม
“ไม่ … ไม่กล้า … ”
เขารู้ั้แ่แรกแล้วว่ามีบุคคลบางคนไม่ใช่ว่าคนอย่างพวกเขาจะคาดเดาได้ ก่อนหน้านี้แค่รู้สึกว่าล้อเล่น แต่ตอนนี้ได้พบเข้าจริงๆ เขาก็หวาดกลัวแล้วจริงๆ
“พวกนายเป็คนของบริษัทไหน? ดึกดื่นอย่างนี้มาวาดบ้าอะไรกัน? นายไม่ได้จะบอกว่าตอนนี้ไม่กล้า แต่สักระยะก็จะกลับมาหาเื่อีกนะ?”
เจียงไป๋จุดบุหรี่หนึ่งมวนอย่างไม่ใส่ใจ เขาคาบบุหรี่และพูดกับเ้าหน้าบาก
เขาพูดๆ อยู่ในขณะเดียวกันก็พ่นควันบุหรี่ใส่หน้าอีกฝ่าย จนทำให้อีกฝ่ายจามติดๆ กัน เืตรงมุมปากก็ไหลซึมออกมาแล้ว
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้