เมื่อได้ยินซูเมิ่งหานเรียก เย่เฟิงจึงหันกลับมาถาม “มีอะไร?”
“นาย... พาฉันกลับบ้านที” ซูเมิ่งหานจ้องเย่เฟิงพลางคิดในใจ หมอนี่ซื่อบื้อจริงๆ วันๆ รู้จักเเต่เล่นเกม เวลาอย่างนี้ยังกล้าทิ้งเธอแล้วกลับคนเดียว ช่างไม่เป็สุภาพบุรุษเอาเสียเลย
“ชั้นไม่มีเวลาหรอก” เย่เฟิงปฏิเสธ
“นาย!” ซูเมิ่งหานไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง หมอนี่ท่าจะสองมีปัญหา ในเมื่อบ้านของทั้งคู่อยู่ติดกัน การพาเธอกลับด้วยมันเสียเวลาตรงไหน?
“พาฉันกลับบ้านด้วยหรือจะให้ฉันฟ้องพ่อที่นายแอบดูฉันอาบน้ำ” เธอพูดอีกครั้งและเสริมคำขู่ต่อท้าย
แม้เย่เฟิงไม่้ายุ่งเกี่ยวกับเธออีก แต่เมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายก็หยุดเดินทันทีความทรงจำที่ได้รับทำให้รู้ว่าอย่าไปมีเื่กับพ่อของซูเมิ่งหานจะดีกว่า นอกจากนี้คนสูงวัยก็ไม่เคยทำดีกับเย่เฟิงคนก่อนสักครั้งเดียว ถ้าเขารู้ว่าเย่เฟิงแอบดูลูกสาวอาบน้ำล่ะก็...
ไม่ดีแน่! ชายหนุ่มเหงื่อตก ดูจากความแข็งแกร่งของเขาตอนนี้ คงโดนอีกฝ่ายจัดการได้ง่ายๆ แน่
“ถือว่าเธอแน่จริง ไปกัน” เย่เฟิงยอมจำนน ชายหนุ่มเศร้าใจที่ต้องทำตามคำสั่งคนอื่น นี่เป็ครั้งเเรกที่เขาแพ้คนอื่นนอกจากอาจารย์ แถมคนที่ว่ายังเป็แค่สาวน้อยคนหนึ่งอีก! ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากยอมทำตาม เพราะตอนนี้ตนไม่มีวรยุทธ์ยิ่งใหญ่เหมือนตอนอยู่ในโลกเทวะ
ซูเมิ่งหานเห็นท่าทีของเขาแล้วแอบยิ้มในใจ แต่พอคิดอีกทีกลับอารมณ์เสีย ปกติคนที่มีโอกาสไปส่งเธอกลับบ้านยามค่ำคืนควรจะดีใจไม่ใช่หรือ? ทำไมหมอนี่ถึงแสดงท่าทีไม่เต็มใจแบบนี้?
“เื่ที่เกิดขึ้นวันนี้ นายห้ามบอกใครเด็ดขาดเข้าใจไหม!” หญิงสาวพูดขณะทั้งคู่เดินกลับบ้าน ถ้าพ่อรู้ว่าคืนนี้เธอเข้าไปสถานที่อย่างย่านบาร์จะไม่ตีจนเธอขาหักเลยหรือ
“อืม” เย่เฟิงพยักหน้าอย่างใจลอย ตอนนี้สมองของเขากำลังคิดแผนการฝึกของตัวเอง
ซูเมิ่งหานมองท่าทีใจลอยของอีกฝ่ายก็ทราบว่าเขาไม่สนใจตนแม้แต่น้อย ทำให้เธอยิ่งอึดอัดใจ แต่หญิงสาวยังคงประทับใจที่เขาช่วยเธอจากกลุ่มชายขี้เมา มันทำให้เธอรู้สึกดีกับเขามากขึ้นเล็กน้อย แม้เ้าซื่อบื้อคนนี้จะรู้จักแค่เล่นเกมออนไลน์แถมยังกล้าแอบดูเธออาบน้ำ แต่พูดตามตรง อยู่กับเขาแล้วเธอสบายใจกว่าอยู่กับเถียนโหย่วเลี่ยงอีก อย่างน้อยตอนเผชิญกับอันตรายก็ยังพึ่งพาได้
ทั้งคู่เดินตามถนนมาเรื่อยๆ ขณะใกล้ถึง ‘วิลล่าชิงเฟิง’ ก็มีรถบีเอ็มลีมูซีนสีน้ำเงินเข้มจอดใกล้ๆ พวกเขา เมื่อเห็นรถคันนี้ ซูเมิ่งหานก็ใ นี่คือรถของพ่อเธอไม่ใช่หรือ?
เย่เฟิงเห็นชายวัยกลางคนดูภูมิฐานนั่งอยู่หลังรถ และมองซูเมิ่งหานด้วยสายตาโมโหชายหนุ่มรู้สึกว่าต้องมีเื่ไม่ดีเกิดขึ้นแน่
ตามความทรงจำ พ่อของซูเมิ่งหานมักยุ่งกับธุรกิจของเขาเสมอ น้อยครั้งที่จะกลับวิลล่าชิงเฟิง ส่วนใหญ่ซูเมิ่งหานจะอยู่กับแม่บ้านเพียงสองคน เย่เฟิงไม่คิดเลยว่าคืนนี้พ่อของเธอจะกลับมา
“ขึ้นรถ” ชายวัยกลางคนลดกระจกลงแล้วมองซูเมิ่งหานอย่างเข้มงวด
…………
ซูเมิ่งหานได้แต่ทำตาม เธอหันมองเย่เฟิงชั่วครู่ก่อนขึ้นรถ ตอนนี้หญิงสาวอดกังวลไม่ได้ว่าเขาจะเดือดร้อน
แม้เย่เฟิงจะอาศัยในวิลล่าชิงเฟิงซึ่งเป็หมู่บ้านของเหล่าเศรษฐี แต่เขาก็อยู่ตัวคนเดียว ‘ซูซิ่นชาง’ พ่อของเธอเคยตรวจสอบประวัติของเด็กหนุ่ม เขาไม่มีพ่อแม่และไม่มีความความสัมพันธ์กับใคร บ้านที่อยู่ก็เป็ของปู่เขา
ซูซิ่นชางไม่เคยพบปู่ของเย่เฟิงมาก่อน ตลอดหลายปีที่ผ่านมา อีกฝ่ายไม่เคยปรากฏตัวสักครั้งและไม่มีอะไรเป็พิเศษ ถึงจะมีบ้านอยู่ในวิลล่าชิงเฟิงก็ไม่อยู่ในสายตาของซูซิ่นชาง
เขาจึงไม่ยอมให้เย่เฟิงมีปฏิสัมพันธ์กับลูกสาวของตนเลย แต่ทำไมวันนี้กลับเห็นเย่เฟิงกับซูเมิ่งหานเดินด้วยกันบนถนน แถมยังเป็เวลากลางคืนด้วย! บัดซบ หรือไอ้เด็กเวรนั่นจ้องจะจับลูกสาวของเขา?
ซูซิ่นชางโมโหมาก เขาจะทนเห็นลูกสาวแสนล้ำค่าของตัวเองต้องอยู่กับเด็กหนุ่มจนๆแบบนั้นได้อย่างไร คงต้องเตือนไอ้เด็กนั่นให้รู้ที่ต่ำที่สูงเสียบ้าง ทั้งยังต้องรีบย้ายซูเมิ่งหานออกจากวิลล่านี้ เขามีหน้ามีตาในสังคม ไม่มีทางลดตัวไปพูดกับไอ้เด็กนั่นด้วยตัวเองแน่ กลับถึงบ้านเมื่อไรค่อยให้ผู้ช่วยของเขาจัดการ
รถลีมูซีนออกตัวอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็ถึงที่จอดรถของวิลล่าชิงเฟิง
เย่เฟิงเห็นแววตาดูถูกของซูซิ่นชางชัดเจน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องใส่ใจ ชายหนุ่มเป็ถึงผู้ฝึกวิถีเซียนแห่งโลกเทวะ เขาจะกังวลกับแค่คนธรรมดาทำไม?
ตอนนี้ซูเมิ่งหานไม่อยู่ที่นี่แล้ว เขาค่อยสบายตัวขึ้น ไม่นานก็วิ่งเข้าวิลล่าชิงเฟิง
ตอนนี้เย่เฟิงไม่มีกุญแจเข้าบ้าน เขาคงต้องทำเหมือนเย่เฟิงคนก่อน ปีนเข้าทางชั้นสอง แน่นอนว่าเขาสามารถปีนป่ายได้ไหลลื่นกว่าเย่เฟิงคนก่อนมาก และไม่นานก็ปีนถึงระเบียงชั้นสองของบ้าน
ในเวลานั้น ซูเมิ่งหานไม่อยากฟังคำดุด่าของพ่อ เมื่อถึงบ้านจึงรีบหนีเข้าห้องของตัวเองและซ่อนตัวในห้องน้ำ เธอเงยหน้ามองและเห็นเย่เฟิงปีนป่ายท่อน้ำเพื่อเข้าบ้านของเขาผ่านทางระเบียงชั้นสอง เมื่อเห็นดังนั้นก็อดอุทานไม่ได้
“ที่แท้เขาแค่จะเข้าบ้านนี่เอง เขาไม่ได้จะแอบดู...” เวลานี้เธอรู้แล้วว่ามันเป็แค่เื่เข้าใจผิด และเป็ความผิดของเธอเองที่ไม่ยอมปิดผ้าม่านก่อนอาบน้ำจึงถูกเย่เฟิงเห็นร่างเปลือยเปล่า เมื่อคิดได้ดังนั้นหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็สีแดงด้วยความอับอาย
“แต่นี่ก็อยู่ตั้งไกล เขาคง... เขาคงเห็นไม่ชัดหรอกใช่ไหม?” แม้จะไม่แน่ใจ แต่ความคิดนี้ก็ช่วยปลอบใจเธอได้
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ย่านบาร์ ตอนที่เย่เฟิงมาช่วยเธอใน่สำคัญทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็จังหวะ
หญิงสาวรีบส่ายหัวไล่ความคิดนี้แล้วรีบดึงม่านปิดก่อนกลับไปอาบน้ำอีกครั้ง
ชั้นล่างของบ้านสกุลซู ซูซิ่นชางนั่งบนโซฟาในชุดสูทเนื้อผ้าชั้นดี สไตล์ตะวันตก ทำให้เขาดูดีมีฐานะและน่าเชื่อถือ บุคลิกที่ชายวัยกลางคนแสดงออกมาทำให้เขาดูสูงศักดิ์ยิ่งนัก นี่แหละประธานซูเซิ่งกรุ๊ปที่มีทรัพย์สินมหาศาล
ผู้ช่วยสาวสวยของซูซิ่นชางนั่งฝั่งตรงข้าม เธอดูมีเสน่ห์และเฉลียวฉลาดในชุดสาวออฟฟิศ สวมแว่นตา ผมยาวประบ่า และสวมกระโปรงสั้นสีดำ รวมทั้งถุงน่องสีเข้ม ทำให้ดูน่าดึงดูดมาก
“เอาเงินสองแสนไปให้เ้าเด็กนั่น แล้วเตือนให้มันอยู่ห่างจากเมิ่งหาน” ซูซิ่นชางเซ็นเช็คแล้วยื่นให้ผู้ช่วย
“ได้ค่ะท่านประธานซู” ผู้ช่วยรับเช็คแล้วหันหลังเดินออกจากคฤหาสน์ เธอไปบ้านข้างเคียงที่พึ่งเปิดไฟ เตรียมจะไปเตือนเย่เฟิง
ซูซิ่นชางนั่งอยู่บนโซฟาพลางมองแผ่นหลังทรงเสน่ห์ของเธอ แต่ความโมโหในใจเขายังไม่หายไปเขาต้องสั่งสอนซูเมิ่งหานเสียใหม่ ไม่งั้นเธออาจทำเื่บ้าๆ อีก
…………
เย่เฟิงเข้าบ้านจากระเบียงชั้นสองแล้วเดินไปเปิดไฟจากความทรงจำของเย่เฟิงคนก่อน
แม้เย่เฟิงคนก่อนจะอาศัยอยู่ในบ้านสองชั้นที่หรูหราจนน่าอิจฉา แต่เขากลับถูกจำกัดพื้นที่ในบ้าน เด็กหนุ่มไปได้แค่ห้องโถง ห้องนอนของตัวเองและสุดท้ายคือห้องน้ำ
ปู่แย่ๆ ของเขาจะไม่ส่งค่าใช้จ่ายชีวิตประจำวันมาให้ถ้าเขาเข้าห้องที่ไม่ได้รับอนุณาต เรียกได้ว่าเย่เฟิงเป็คนจนอย่างแท้จริง
ขณะชายหนุ่มจะเริ่มฝึกก็ได้ยินเสียงออดหน้าบ้าน เย่เฟิงรู้สึกจึงนึกสงสัย ‘ใครมาหาเขากลางค่ำกลางคืนแบบนี้?’
ชายหนุ่มลุกขึ้นไปเปิดประตูบ้านและเห็นหญิงสาวสวมแว่นตาท่าทางฉลาดยืนอยู่ เย่เฟิงจำได้ทันที นี่คนขับรถสาวสวยของซูซิ่นชางที่เจอเมื่อกี้ไม่ใช่หรือ?
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้