“คุณเคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับการทำงานในแผนกจัดเลี้ยงบ้างไหม?” ซ่งจื่อฉีถาม เขาเป็หัวหน้าเชฟของภัตตาคารฉือเซ่อ ซ่งจื่อฉีมีผมสีดำยาวถึงเอวถูกมัดไว้อย่างเรียบร้อย สันจมูกของเขาโด่งมาก ผิวขาวผุดผ่อง เขามีดวงตาที่ไม่เล็กหรือใหญ่เกินไป ดูๆ แล้วช่างเป็ดวงตาที่แหลมคม อีกทั้งคนตรงหน้าอี้สี่ยังดูเหมือนจะมีความห่างเหินที่ทำให้คนไม่สามารถเข้าถึงได้โดยง่าย รูปร่างผอมสูงที่เมื่ออยู่ในชุดเชฟก็ยิ่งทำให้เขายิ่งดูเพรียวมากกว่าเดิม หลังเหยียดตั้งตรงสง่าผ่าเผย รอบตัวเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความกดดัน
เขาเป็คนที่มาสัมภาษณ์อี้สี่ ซึ่งบรรยากาศที่ชายหนุ่มแผ่ออกมาทำให้ความตึงเครียดที่มีอยู่แล้วยิ่งตึงเครียดเพิ่มมากขึ้นกว่าเก่า “เมื่อตอนที่ยังเรียนอยู่ฉันเคยทำงานนอกเวลาค่ะ” อี้สี่กล่าวตอบตามความจริง เธอพยายามมองตรงไปที่ซ่งจื่อฉีอย่างมุ่นมั่น ซ่งจื่อฉีเองก็มองเธอกลับมาด้วยสายตาเรียบเฉยและกวาดสายตาขึ้นลงมองเธอั้แ่หัวจรดปลายเท้า เขาสังเกตอี้สี่อยู่ภายในใจ เธอมีส่วนสูงพอประมาณ มีรูปร่างสมส่วน และมีหน้าตาที่ค่อนข้างดูดี แม้ไม่อาจพูดได้ว่าสวย แต่ถุงใต้ตาเล็กๆ ของเธอนั้นก็ทำให้เธอดูเป็ที่น่าสนใจ
“ดูเหมือนว่าคุณเพิ่งจะเคยออกมาทำงานแบบนี้เป็ครั้งแรก? แล้วมีเหตุผลอะไรที่ทำให้คุณไม่อยากทำงานเกี่ยวกับงานจัดเลี้ยงล่ะ ฉือเซ่อกำลังขาดคนในแผนกนั้นอยู่ อีกอย่างการดูแลจัดงานพวกนั้นก็คล้ายๆ กับงานผู้ช่วยในครัว?” ซ่งจื่อฉีกล่าวอย่างสงสัย
“เพราะฉันมีความสนใจในด้านการทำอาหารค่ะ” อี้สี่กลัวว่าคนที่ไร้ประสบการณ์อย่างเธอจะถูกปฏิเสธ ดังนั้นเธอจึงเผยความคิดของตัวเองออกมาตรงๆ ทันที
เมื่อเห็นการแสดงออกที่จริงจังและมุ่งมั่นของเธอ ซ่งจื่อฉีกลับไม่ได้รู้สึกประทับใจแต่อย่างใด กลับกันเขากลับหัวเราะออกมาอย่างดูถูก “คุณรู้ไหมว่างานในแผนกจัดเลี้ยงเป็เื่ที่ยากมาก และงานในครัวก็หนักยิ่งกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก”
“ฉันทราบค่ะ”
“คุณไม่รู้หรอก มันไม่เหมือนกับการทำอาหารอยู่ที่บ้านของคุณนะ การเป็เชฟมันทั้งร้อนและงานมันก็หนักมาก”
“ฉันนึกภาพออกว่าการทำงานในครัวเป็เื่ยาก และฉันเชื่อว่าฉันทำได้ค่ะ” อี้สี่รีบแสดงความมุ่งมั่นของตัวเองอย่างรวดเร็ว เธอรับรู้ได้ว่าท่าทีของซ่งจื่อฉีนั้นมีแต่ความดูถูกและไม่คิดจะยอมรับในตัวเธอเลย
“นึกออกยังไง? ด้วยผิวที่บอบบางนุ่มนิ่มอย่างคุณจะมานึกภาพออกว่างานในครัวยากลำบากขนาดไหนได้หรอ? ซีรีส์เื่ “คนครัว” กำลังดังมากใน่นี้คุณเคยดูไหม?” ซ่งจื่อฉีเอ่ยถาม
อี้สี่พยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ฉันเคยดูค่ะ ฉันเพิ่งดูซีรีส์เื่นั้นไปแล้วก็ได้รับแรงบันดาลใจมา ถึงได้อยากเรียนทำอาหาร ด้วยหวังว่าจะได้เปิดร้านเป็ของตัวเองในอนาคต” เมื่อเอ่ยถึงซีรีส์เื่นี้ดวงตาของอี้สี่พลันเป็ประกาย ก็เพราะหลังจากดูซีรีส์เื่นี้ อี้สี่จึงได้กล้ามาสมัครงานเป็ผู้ช่วยในครัวเช่นนี้
ได้ยินดังนั้นซ่งจื่อฉีก็ยิ่งหัวเราะเยาะเย้ยมากกว่าเดิม “คุณเป็คนที่สิบที่มาสมัครงานที่นี่เพราะดูละครเื่นี้มา พวกเขาทั้งสิบคนต่างก็แสดงอุดมการณ์อันเต็มเปี่ยมออกมา จากนั้นทั้งสิบคนก็จากไป คุณคิดดูว่าทำไมโลกนี้ถึงได้มีคนที่ไร้เดียงสามากมายขนาดนี้” แค่ดูซีรีส์ก็อยากมาสมัครงานทำอาหาร? เขาพลิกดูเรซูเมที่ว่างเปล่าของอี้สี่อย่างหมดความอดทนและวางข้อมูลของเธอไว้ข้างๆ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่คิดที่จะยอมรับเธอเข้าทำงาน “คุณลองไปคิดดู หาก้าออกภาคสนามทำงานจัดเลี้ยง ผมจะขอให้ผู้จัดการภาคสนามมาสัมภาษณ์คุณเอง” เขาเอ่ย
เดิมทีอี้สี่รู้สึกกังวล รอยยิ้มเล็กๆ ของซ่งจื่อฉีทำให้ผู้คนต่างรู้สึกไม่เป็สุข รอยยิ้มของเขาทำให้เธอรู้สึกว่าความฝันของเธอนั้นเป็เื่ไร้สาระ แต่ความฝันของเธอก็คือการเป็เชฟและเปิดร้านอาหารไม่ใช่หรอ? มันน่าตลกขนาดนั้นเลยงั้นรึไง ทันใดนั้นอี้สี่เงยหน้าขึ้นจ้องมองตรงไปที่เขา “ฉันขอถามอะไรคุณสักคำถามได้ไหมคะ?” เธอพูด
“เชิญคุณถาม” ซ่งจื่อฉีไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองอี้สี่และมุ่งความสนใจไปที่การพลิกดูเรซูเมของคนถัดไปแทน
“เรซูเมของฉันระบุชัดเจนว่าฉันไม่มีประสบการณ์มาก่อน ถ้าไม่ชอบที่ฉันไม่มีประสบการณ์ แล้วจะส่งหนังสือเรียกการสัมภาษณ์มาให้ฉันทำไม? ในเมื่อสิบคนก่อนหน้าทำให้คุณรู้สึกว่ามันไร้สาระ แล้วทำไมคุณถึงได้เรียกคนไร้สาระคนที่สิบเอ็ดอย่างฉันมาสัมภาษณ์กัน?” อี้สี่คิด ยังไงซะก็ไม่มีโอกาสแล้ว เธอจึงได้กล้าเอ่ยถามคำถามพวกนี้ออกไปอย่างไม่เกรงกลัว เธอรู้สึกว่าท่าทีของซ่งจื่อฉีนั้นช่างเย่อหยิ่ง ต่อให้ถึงแม้ว่าจะไม่รับเธอเข้าทำงาน แต่ก็ไม่เห็นจำเป็ที่จะต้องทำให้เธออับอายแบบนี้เลย
สิ้นประโยคซ่งจื่อฉีก็เงยหน้าขึ้นมามองอี้สี่ด้วยความตกตะลึง ดวงตาของเขาเฉียบแหลมอยู่เสมอ แต่อี้สี่กลับจ้องมองตรงมาที่เขาโดยไม่เกรงกลัว ซึ่งก็ได้ลบล้างท่าทีที่ประหม่าและอ่อนแอเมื่อกี้ออกไปอย่างสิ้นเชิง ภายในดวงตาของเธอได้เผยให้เห็นถึงความเด็ดเดี่ยวหนักแน่นที่พยายามต่อสู้ด้วยเหตุผลอย่างไม่กลัวเกรง ซ่งจื่อฉีจ้องมองไปที่เธอสองสามวินาที และเธอก็จ้องมองกลับสองสามวินาที ทั้งสองต่างตกอยู่ในความเงียบเป็เวลานานกว่าหนึ่งนาที
ในตอนแรกเดิมทีเธอยังคงมีสายตาที่แน่วแน่มั่นคง แต่จากนั้นเธอก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อยเมื่อเขาจ้องมองมาที่เธอตรงๆ แบบนั้น ใบหน้าเธอเริ่มเห่อร้อนขึ้นมาเล็กน้อยจนรู้สึกได้ อี้สี่พบว่าแม้ว่าเขาจะสวมแว่นตาขอบดำ แต่ดวงตากลับลุ่มลึกคมกริบมาก ราวกับว่าเขาสามารถมองผ่านจิติญญาของเธอได้ ความเงียบใน่ระยะเวลาสั้นๆ นี้เงียบเสียจนเธอแทบจะได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง
“จะทนงานหนักได้หรือเปล่านั้นไม่จำเป็ต้องพูด” ทันใดนั้นริมฝีปากบางเฉียบของซ่งจื่อฉีก็ยกยิ้ม อี้สี่ก้มหัวลงพลางคิดว่า ซ่งจื่อฉีจะต้องใช้คำพูดที่รุนแรงกว่านี้เพื่อทำให้เธออับอายอีกเป็แน่ ทว่าที่คิดไม่ถึงก็คือซ่งจือฉีกลับพูดขึ้นว่า “รายงานตัวตอนเก้าโมงเช้าวันจันทร์ ขอผมดูหน่อยว่าคุณจะทำได้นานขนาดไหน”
ด้วยแบบนี้ อี้สี่จึงกลายมาเป็สมาชิกของร้านอาหารฉือเซ่อไปโดยปริยาย ในขณะนี้เธอรู้สึกสับสนและไม่เข้าใจว่าจริงๆ แล้วเขาเป็คนแบบไหนกันแน่
ดังนั้นอี้สี่ซึ่งอายุเพียงยี่สิบสี่ปีและยังไม่เคยมีประสบการณ์การทำงานใดๆ ในครัวมาก่อนเลย และถือว่าแก่แล้วแม้จะเป็เพียงเด็กฝึกงานก็ตาม จึงได้เข้าร่วมร้านอาหารฉือเซ่อที่มีชื่อเสียงในตำแหน่งผู้ช่วยในครัว จากนี้ไปเธอก็ได้ก้าวเข้าสู่โลกอีกใบหนึ่งแล้ว ก้าวเข้าสู่สนามฝึกฝนที่เต็มไปด้วยอุดมการณ์และความบ้าคลั่ง
เมื่อเธอเข้ามายังร้านอาหารเป็วันแรก เธอที่เจอซ่งจื่อฉีก็ก้มหัวลงเล็กน้อยให้ซ่งจื่อฉีเพื่อเป็การทักทาย และซ่งจื่อฉีที่ยืนพิงเคาน์เตอร์เพื่อยืนยันการจองตอนเย็นกับผู้จัดภาคสนามทำเพียงเหลือบมองเธอเล็กน้อยอย่างไม่สนใจนัก กระนั้นรูปลักษณ์ที่เ็าของเขาก็ทำให้อี้สี่มีความรู้สึกบางอย่างที่แตกต่างออกไป
อันที่จริงเขาหน้าตาดีมาก หัวใจของเธอเต้นรัวเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว ทั้งอย่างนั้นอี้สี่ก็ไม่กล้ามองตรงไปที่เขาอีกเช่นกัน บางทีอาจจะเป็เพราะการทำงานในร้านอาหารเต็มไปด้วยจินตนาการและความเพ้อฝัน ไหนจะได้เห็นชุดเครื่องแบบที่มองกี่ทีก็แทบจะเพ้อ นั่นถึงทำให้เธอใจเต้นแรงแบบที่หาคำอธิบายไม่ได้ ใช่ คงเป็เช่นนั้น อี้สี่ครุ่นคิดอยู่ภายในใจ
